Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2018

"Ποια Μακεδονία..." έγραψε ο Γιώργος Σταματόπουλος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 31.12.2017)

..............................................................
 

Ποια Μακεδονία...


Τέτοιες μέρες ψάχνεις για παρηγορητικές, αγαπησιάρικες κουβέντες, να γλυκάνει λίγο η ατμόσφαιρα, να μετριαστεί η απογοήτευση, να σκοτεινιάσει η παραίτηση από τα κοινά, να εμφανιστεί κάποιο, έστω αδιόρατο, χαμόγελο, ένα μικρό φως.
Χαμένος κόπος, με τόσους σκουντούφληδες που μας περιτριγυρίζουν, με τόσους σκληρυντικούς της σκέψης και των λογής ιδεοληψιών, που δέρνουν εγκεφάλους της πολιτικής σκηνής. Οι αντιφάσεις, όσες έχουν εμποτιστεί στο κυβερνητικό δέντρο, είναι πολλές και κραυγαλέες, το δεξιό λίπασμα του υπουργού Αμυνας λ.χ., η θέμεθλη «ιστορικότητα» του οποίου δεν του επιτρέπει (;) να δεχτεί ουδέν «μακεδονίζον» στο όνομα της γείτονος χώρας.
Και ας την αποκαλούν σκέτη Μακεδονία οι λοιποί λαοί της ανθρωπότητας -δεν υπάρχουν πλέον ηθικοί ενδοιασμοί εκ μέρους όλων μα ούτε και πολιτισμικές ρίζες δικές μας που να πείθουν για το δίκαιο του ονόματος.
Το θέλουμε είτε όχι οι Μακεδονίες, με βάση τις διεθνείς συνθήκες, είναι τρεις, όχι μία, απλώς η «δική» μας είναι η μεγαλύτερη γεωγραφικά, αυτό όμως δεν τη δικαιοδοτεί να διεκδικήσει το όλο. Αυτό ισχύει και για τη γείτονα· δεν μπορεί ένα μικρό κομμάτι να ιδιοποιηθεί την ολότητα.
Οπως υπάρχει η ελληνική αλλά και η βουλγαρική Μακεδονία, έτσι υπάρχει και η σλαβική, ας το παραδεχτούν όλοι και να «απολυτρωθούμε» εθνικά άπαντες, ώριμοι και ανώριμοι, δεξιοί και αριστεροί (δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι ένα πεπολιτισμένο κράτος οφείλει να έχει μία και μόνο εθνική πολιτική, τουλάχιστον στα βασικά).
Το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού το έχουν όλοι, αρκεί αυτό να μην έρχεται σε σύγκρουση με τους κανόνες και τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Για να φανταστούμε λ.χ., με βάση πάλι αυτό το δικαίωμα, η Ελλάδα να αποφάσιζε κάποια στιγμή ότι επιθυμεί να ονομάζεται Ευρώπη· θα πέφταν όλοι επάνω της να την κατασπαράξουν (ποια δικαιώματα και ποια αυτοδιάθεση και ποιες αντιμωλίες...).
Οσο δύσκολα φαντάζουν μερικές φορές τα εθνικά άλλο τόσο απλά είναι, απλώς χρειάζεται πολιτική βούληση, διπλωματική καθαρότητα και εθνική ευθύνη. Το γελοίο ξεσπά και συντρίβει αυτονόητα και λογικές όταν στην ίδια κυβέρνηση υπάρχουν δύο προσεγγίσεις σε ένα μείζον θέμα (μείζον λόγω της ανεπάρκειας και ανευθυνότητας των έως τούδε πολιτικών -αντρών κυρίως αλλά και γυναικών, λόγω αυτών «κατάντησε» μείζον).
Η εθνική συνείδηση δεν είναι και τόσο αποκρυσταλλωμένη και καθαρή για τους περισσότερους από μας, έτσι που γαλουχηθήκαμε σε επικολυρικά τάχα κατορθώματα των προγόνων, σε προγονοπληκτικές, περιούσιες αναφορές χωρίς παράλληλα να αποκτήσουμε τη δυνατότητα ντόπιας παραγωγής και ανάπτυξης και χωρίς να είμαστε σε θέση να καταλαβαίνουμε τον ρυθμό και την ένταση των παγκόσμιων εξελίξεων και επαναστατικών αλλαγών στην τεχνική και την οικονομία.
Ο,τι εθνικό μάς συνείχε (δημοτικό τραγούδι λ.χ.) το πετάξαμε βορά στον μιμητισμό μας και τη δουλοπρέπεια, για μικρά πάντα συμφέροντα και ανόητες (αντιπαραγωγικές) ιδεολογίες. Κατάντια, παντού...

Δεν υπάρχουν σχόλια: