Τρία ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου (1909 - 1990) από την τελευταία του συλλογή "Υπερώον" (εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, 2013)

............................................................

Γιάννης Ρίτσος
(1909 - 1990)

ΚΡΙΣΗ

Καιρός ναυτίας, - έλεγε –

δηλώσεις, τυμπανοκρουσίες, μετέωρα επίθετα,

νύχτες βαθιές, ξαγρυπνισμένες

μπροστά σ’ έναν τεράστιο ουρανό, απόρθητον

από έλλειψη ενδιαφέροντος.

Έχω – είπε –

ένα χρυσό μαχαίρι. Δεν ξέρω

σε ποιον να το χαρίσω,

δεν ξέρω πού να το καρφώσω.

Τ’ άφησε στο τραπέζι.

Ύστερα, αφηρημένος, άρχισε να κόβει

τα φύλλα ενός βιβλίου, ακούγοντας έξω

τα βήματα δύο πλανόδιων μουσικών.

                                                          Αθήνα, 18.ΙΙΙ.85  

Ο ΩΡΑΙΟΣ ΔΡΑΠΕΤΗΣ

Φτηνό το φως, φτηνά μαγαζιά, φτηνότερα λόγια.

Άλλοι έφυγαν, άλλοι κοιμούνται, άλλοι πεθάνανε.

Κι αυτοί κι εκείνοι το ίδιο γερνάνε.

Εσύ αρνήθηκες το γενικό κανόνα.

Άφησες πλαγιασμένο στο κρεβάτι σου το ομοίωμά σου

μην καταλάβουν πως εσύ πλανιέσαι

στο μέγα δάσος,  άοπλος κυνηγός,

φορώντας τις λευκές σου μπότες.

                                                                Αθήνα, 18.ΙΙΙ.85

Τ’ ΑΣΠΡΑ ΒΟΤΣΑΛΑ

Ετούτα τ’ άσπρα βότσαλα στο γυμνό σου τραπέζι

λάμπουν στον ήλιο. Κανένας δεν μαντεύει

από ποιους βυθούς ανασύρθηκαν. Κανένας

δεν υποπτεύεται με τι ριψοκίνδυνες

καταδύσεις τ’ ανέβασες· με τι

στερήσεις κι αρνήσεις τ’ απέσπασες

από τα νύχια κοραλλόδεντρων και βράχων. Γι’ αυτό

λαμποκοπούν τόσο λευκά με τη σεμνή τους περηφάνια

ν’ αποσκεπάζουν το σκοτάδι της καταγωγής τους και ποτέ

να μη σε μαρτυρήσουνε την ώρα της Μεγάλης Δίκης.

                                                Αθήνα, 21.ΙΙΙ.85