Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Απόσπασμα από το ποίημα "Ο Πόλεμος'' (1935) του Νικηφόρου Βρεττάκου (1912 - 1991) (youtube, 28 Σεπ 2016)

.........................................................

πόλεμος (απόσπασμα)

Δημοσιεύτηκε στις 28 Σεπ 2016
 
Ένα απόσπασμα από το ποίημα "Ο Πόλεμος'' του Νικηφόρου Βρεττάκου. Διαβάζει ο Μανώλης Γιούργος. Τραγουδά η Λίλιαν Τσατσαρώνη. Στο πιάνο η Δήμητρα Κακάκη.





...Σαν έφθασα
Εκεί
Που αρχίζει η απερίσπαστη
Η Θεία γαλήνη και κοίταξα κάτου
Στην κοιλάδα του Ανθρώπου
Ένας πόνος  βαθύς
Με συγκλόνισε.
Σε ποια άβυσσο φοβερή
- Δυστυχισμένη ανθρωπότητα –
Είσαι ριγμένη.
Νυχτώνει γύρω σου
Της αβύσσου το μάτι.

Τα χέρια σου απλώνεις
Στις σπίθες των Σοφών 
- Τρέμοντας –
Να ζεσταθείς
Μέσα στ’ ανοιχτά
Μελανά  ρεύματα.

Άπλωσα εμπρός μου
Τον πάπυρο του σύμπαντος
Κι άφησα το πνεύμα μου
Μέρα νύχτα να ψάχνει.

Η λευκή οπτασία
Του ονείρου μου
Χόρευε στο θόλο.

Θα γονάτιζα εμπρός σας
Αγαπημένοι μου άνθρωποι
Να σας προσφέρω
Το φως μου.
Και θάμοιαζα
Τότε Σαν άγγελος
Που χορεύει χαρούμενος 
κι ας έπεσε απ’ τον ουρανό
Μια νύχτα Στη Γη.

ΙΙ
Μα ξαφνικά
Σαν τρομαγμένο περιστέρι
Χαμηλώνει το πνεύμα μου.
Ταμ! Ταμ! Ταταμάμ ! Ταμ  !
Ταμ ! Ταμ ! ταταμάμ! Ταμ !
Σάλπιγγες Τύμπανα
Μ’ ένα σύννεφο ήχους
Σκεπάζουν  τον ήλιο.
 Χάλκινα κύματα
Ξεσπούν στην κορφή μου .
Πόλεμος!

Με πύρινα γράμματα
Αχτινοβολεί στο σύμπαν
Η φλόγα της προσταγής.
Πόλεμος !
Σβήνω του νου μου το φως,
Διπλώνω
Στου σώματός μου τα κουρέλια 
Το μεγαλείο της ψυχής μου 
Και κατεβαίνω.

Μια πένθιμη λουρίδα
Κρέμεται στο μέτωπό μου.
Με κλεισμένα τα μάτια
Δέχομαι καρτερικά
Τη Στολή του Στρατιώτη.
Μού δείχνουν με το ξίφος.
Τα σύνορα του εχθρού
Και μού φορούν
Τη σκοτεινή πανοπλία.

-Αν υποθέσουμε
Πως απ’ τ’ αντικρινό το δάσος
Ξεπροβάλλει ο εχθρός
 - πες μας στρατιώτη - Τι θα κάμεις ;

Τους κοιτάζω στα μάτια
Με μιαν απέραντη απορία.

Δεν είμαι
Παρά ένα πέλαγο αγάπης.
 Δεν ξέρω ν’ απαντήσω.
Κι ενώ γελούν
Κρεμώ τ’ όπλο μου στον ώμο
Κι’ ανοίγω την αγκαλιά μου.





"Γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς..." γράφει ο φίλος στο fb Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης (facebook, 28/9/2016)

 ...................................................

Γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς...



γράφει ο φίλος στο fb Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης (facebook, 28/9/2016)
 
Παρέδωσαν τα 4 κλειδιά της χώρας σε ξένους
Μετά τη χτεσινή ψήφιση της πλήρους αποικιοποίησης της χώρας από τη συγκυβέρνηση στη Βουλή ας κάνουμε έναν απολογισμό. Τι πλήρωσε η Ελλάδα για να παραμείνουν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ χτες στην εξουσία; Στην πράξη και στην ουσία παρέδωσε τα κλειδιά της διαχείρισης όλης της Οικονομίας και των Εργασιακών σχέσεων σε σχήματα, που δεν θα ελέγχει καμιά ελληνική κυβέρνηση πλέον, αλλά θα ελέγχονται από ξένους για σχεδόν έναν αιώνα. Η χώρα είναι επισήμως ένα κράτος υποτελές, μια αποικία με όλη τη σημασία της λέξης.
Ποια είναι η διαφορά του σήμερα με το χτες, ίσως αναρωτηθεί ο αναγνώστης, που πιστεύει ότι επί της ουσίας έτσι ήταν η χώρα και χτες. Μεγάλη.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις χάνουν από χτες με το νόμο της Βουλής τέσσερις βασικούς τομείς εποπτείας και κυριαρχίας, που μέχρι χτες είχαν, έστω και υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών:
1. Οι δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί παραδίνονται σε ένα Υπερταμείο, που διοικείται από Έλληνες και ξένους, αλλά η κυβέρνηση έχει κρύψει από το λαό ότι οι ξένοι έχουν δικαίωμα βέτο στις αποφάσεις. Σ αυτές τις επιχειρήσεις περιλαμβάνονται εκτός των άλλων το νερό και το ρεύμα, τα εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων, οι εταιρίες κατασκευής νοσοκομείων, δικαστηρίων, φυλακών, η Εγνατία οδός, το Μετρό, ενώ δεν ελέγχονται πια οι τηλεπικοινωνίες.
2. Οι Τράπεζες ανήκουν πλέον σε ξένους, ιδιώτες, κράτη και funds, καθώς το ελληνικό δημόσιο και οι εγχώριοι τραπεζίτες έχασαν την πλειοψηφία των μετοχών τους μετά και από τις απανωτές ληστρικές για το λαό ανακεφαλαιοποιήσεις. Οι διοικήσεις συμφωνήθηκε τώρα να αποτελούνται από ξένους ή από Έλληνες μακριά από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα.
Μ αυτό τον τρόπο τα κόκκινα δάνεια των ιδιωτών, αλλά κυρίως των επιχειρήσεων, βρίσκονται «όχι στα χέρια τραπεζίτη», που αντιμαχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολιτευόμενος, αλλά στα χέρια αρπακτικών funds που αξιοποιώντας τα θα αλλάξουν στην κυριολεξία τον επιχειρηματικό χάρτη της χώρας. Με κατασχέσεις, πλειστηριασμούς, βίαιη αλλαγή ιδιοκτησιών και με μοναδικό γνώμονα την κατά τη δική τους γνώμη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, έξω από τα πιο ανθρώπινα ελληνικά ήθη του εμπορίου. Με ανοιχτό δρόμο να αγοραστεί ο ελληνικός πλούτος από ξένους, αφού οι Έλληνες, εκτός από ελάχιστους καθαρούς και μη, δεν έχουν πλέον πρόσβαση σε κεφάλαια.
3. Το σύστημα είσπραξης των φόρων ανατίθεται μέσω της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων σε ένα εξωκυβερνητικό αλγοριθμικό σύστημα υπολογισμών, όπου κανείς πολίτης δεν αποτελεί πλέον υποκείμενο με δικαίωμα ειδικών αναγκών ή δυσχερειών. Όλοι είμαστε αριθμοί και υποκείμεθα σε ένα αυτόματο σύστημα ρυθμίσεων, πληρωμών, εισπράξεων, δεσμεύσεων λογαριασμών ή άλλων περιουσιακών στοιχείων, χωρίς να είναι βέβαιο ότι οι μέχρι σήμερα δραπέτες του συστήματος δεν θα συνεχίσουν να δραπετεύουν μέσω άλλων νόμων.
4. Το Ασφαλιστικό σύστημα υπάγεται πια σε μια συμφωνία με την κυβέρνηση, που έχει δεσμευτικό μακροχρόνιο χαρακτήρα και βαριές ρήτρες («κόφτες»), κι ας ψεύδεται ως συνήθως ο ταξικός αποστάτης αρμόδιος υπουργός, τις οποίες θα πληρώνουν οι συνταξιούχοι και όχι οι εκάστοτε ανίκανοι υπουργοί.
Η συμφωνία προβλέπει ταυτόχρονα τη σταδιακή μείωση παλιών και νέων συντάξεων ίσως λίγο πάνω από τα επίπεδα της Βουλγαρίας ως «ανταγωνίστριας χώρας» (σύμφωνα με το ΔΝΤ) και τη δρακόντεια είσπραξη εισφορών στα πρότυπα του εξωκυβερνητικού μοντέλου είσπραξης φόρων χωρίς έλεος, με ταυτόχρονη απομύζηση κάθε πόρου των Ταμείων.
Παραμένει ζητούμενο πώς θα πληρώνουν ιδιώτες και επιχειρήσεις στα ταμεία τις υποχρεώσεις τους έναντι σχεδόν μηδενικών εισπράξεων και υπό το κυνηγητό του νέου δραγάτη κοινής συναίνεσης κυβέρνησης –τρόικας.
Άφησα επί τούτου απ έξω τον τομέα της Ενέργειας, που με τα προαπαιτούμενα μπαίνει σε ένα ετσιθελικό μοντέλο, ευάλωτο σε διαχείριση από εξωελληνικούς παράγοντες, αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις διατηρούν ακόμα την εξουσία να τον διαχειριστούν. Ακόμα.
Όλα αυτά τα έχασε από την εξουσία διαχείρισής τους η χώρα-αποικία όχι από μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, αλλά από μία που διαφήμιζε και διαφημίζει ότι είναι αριστερή! Και η οποία για όλα αυτά είχε να πει μόνο δύο δικαιολογίες δια στόματος του υπουργού των Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Η πρώτη ήταν ότι με την παράδοση του ελληνικού πλούτου σε ένα υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων, όπου οι ξένοι θα έχουν βέτο, η κυβέρνηση «θα πετύχει την αναδιάρθρωση των ΔΕΚΟ» γιατί, όπως είπε, «η αριστερά μέχρι σήμερα δεν ήξερε πώς να αναδιαρθρωθεί μια επιχείρηση»!
Η δεύτερη ήταν ίδια με την καραμέλα που πιπιλάνε σχεδόν όλα τα μέλη κα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: ότι η κυβέρνηση εξαναγκάστηκε σε έναν συμβιβασμό!
Η πρώτη ομολογία για τις ικανότητες της αριστεράς δεν μας εκπλήσσει. Μας εκπλήσσει ο κυνισμός, με τον οποίο ο πλέον αρμόδιος υπουργός ομολογεί ότι το κόμμα του εκβίασε να πάρει την εξουσία χωρίς να ξέρει καν να σερβίρει καφέ. Και η έμμεση ομολογία ότι δεν ξέρει ως εκ τούτου πώς να πάει τη χώρα σε ανάπτυξη.
Η δεύτερη ομολογία δεν θα μας εξέπληττε αν δεν ξέραμε πια ποιος είναι και από ποιους αποτελείται στ' αλήθεια ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι όλοι αυτοί που «αναγκάστηκαν» να υπογράψουν την παράταση του μνημονίου Σαμαρά-Βενιζέλου αντί να το σκίσουν γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. «Οι άλλοι ήταν πιο δυνατοί».
Είναι αυτοί που «αναγκάστηκαν» να υπογράψουν τον Ιούλιο του ‘15 τους όρους των Βρυξελλών, μέρες πριν κάνουν το δημοψήφισμα οπερέτα ρωτώντας το λαό αν συμφωνεί μ αυτά που είχαν ήδη υπογράψει, γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. «Οι άλλοι ήταν πιο δυνατοί».
Είναι αυτοί που «αναγκάστηκαν» να υπογράψουν τρίτο μνημόνιο φεσώνοντας το λαό με άλλα 100 δις. και με τους εξοντωτικούς όρους υποταγής που ζούμε εδώ και ένα χρόνο γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. «Οι άλλοι ήταν πιο δυνατοί».
Είναι αυτοί που «αναγκάστηκαν» να γονατίσουν το λαό στους φόρους και στη σφαγή μισθών και συντάξεων γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. «Οι άλλοι είναι πιο δυνατοί».
Είναι αυτοί που «αναγκάστηκαν» να υποθηκεύσουν για 99 χρόνια τα ασημικά της χώρας γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. «Οι άλλοι είναι πιο δυνατοί».
Είναι αυτοί που «αναγκάστηκαν» να παραχωρήσουν τα δάνεια των ελληνικών επιχειρήσεων και νοικοκυριών στα πιο αρπακτικά ξένα funds γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. «Οι άλλοι είναι πιο δυνατοί».
Είναι αυτοί που «αναγκάστηκαν» να ψηφίζουν στη Βουλή ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα (χωρίς να μπορούν να κάνουν και ανάπτυξη) και να κυβερνούν με νομοθετικές ρυθμίσεις παρ όλο που δεν τα πιστεύουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. «Οι άλλοι είναι πιο δυνατοί».
Είναι αυτοί που «αναγκάστηκαν» να κυβερνάνε νοσοκομεία που δεν λειτουργούν, σχολεία με μαϊμού καθηγητές, πανεπιστήμια χωρίς καν χαρτί τουαλέτας, συγκοινωνίες με απλήρωτους εργαζόμενους, ένστολους πενόμενους, δημόσιες υπηρεσίες ξεχαρβαλωμένες και πρωτόγονες, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. «Οι άλλοι τους αναγκάζουν που είναι πιο δυνατοί».
Είναι αυτοί που θα έκαναν και θα κάνουν τα πάντα απ αυτά που τάχα δεν πιστεύουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Η πείνα τους για την καρέκλα είναι πιο δυνατή.
Και το φτύσιμο όλων των εξόριστων στη Μακρόνησο και όλων των αγωνιστών, που δεν αναγκάστηκαν να υπογράψουν ή να συνεργαστούν «επειδή οι άλλοι ήταν πιο δυνατοί», είναι ακόμα πιο δυνατό. Γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

"Βάκχαι" του Ευριπίδη (απόσπασμα) - Από τον φίλο στο fb και ποιητή Πάνο Σταθόγιαννη (Λέσχη Ελλήνων Λογοτεχνών/facebook, 26-27/9/2016)

..........................................................


"...κι ούτε που ξέρει τι ’ναι αυτά που κάνει, ούτε που ακούει τα λόγια του,
γιατί της κυβερν
άει τα μυαλά ο Βάκχος..."







… Και πρώτη η μάνα του, του φόνου ιέρεια, έπεσε πάνω του,
κι εκείνος το κεφαλοπάνι που ’χε στα μαλλιά του τράβηξε, πέταξε μακριά,
να τον αναγνωρίσει η έρμη η Αγαύη, να μην τόνε σκοτώσει,
κι έπιασε να της λέει χαϊδεύοντας το μάγουλό της
«Εγώ είμαι, μάνα, το παιδί σου, ο Πενθέας σου,

αυτός που γέννησες εσύ στου Εχίονα το παλάτι,
λυπήσου με, μανούλα μου, μη φορτωθείς το κρίμα μου σκοτώνοντάς με».
Μα εκείνη βγάζει αφρούς από το στόμα της, κι έχουν τα μάτια της ανάποδα γυρίσει,
κι ούτε που ξέρει τι ’ναι αυτά που κάνει, ούτε που ακούει τα λόγια του,
γιατί της κυβερνάει τα μυαλά ο Βάκχος.
Το χέρι τού αρπάζει το αριστερό και στα πλευρά πατώντας τον το ξεριζώνει –
όχι πως είχε τόση δύναμη, ήτανε ο θεός που της δυνάμωνε τα χέρια.
Κι από την άλλη τη μεριά η Ινώ σκίζει τις σάρκες του κομμάτια,
και παραδίπλα η Αυτονόη, και γύρω ο όχλος μαζεμένος των Βακχών να τις κοιτάζει,
και μια βουή μεγάλη πήρε ν’ απλώνεται παντού,
κι εκείνος να στενάζει όσο είχε ακόμα μέσα του πνοή,
κι αυτές τριγύρω να αλαλάζουν,
η μία κρατώντας ένα χέρι, η άλλη πόδι με το άρβυλο ακόμα πάνω του,
γυμνά από σάρκες, σπαραγμένα τα πλευρά του,
κι αυτές με χέρια μες στα αίματα,
κομμάτια του Πενθέα να πετούν η μια στην άλλη.
Κείτεται τώρα δίχως σώμα –
ένα κομμάτι του πάνω στις πέτρες τις τραχιές,
άλλο κομμάτι παρακεί, μέσα στους θάμνους τους βαθύσκιωτους,
και το κεφάλι του το άθλιο στα χέρια της το παίρνει η μάνα του,
στου θύρσου της την κορυφή το μπήγει σαν να ’τανε κεφάλι λιονταριού
το περιφέρει στις πλαγιές του Κιθαιρώνα, τρόπαιό της,
αφήνει πίσω της τις αδερφές της τις Μαινάδες να χορεύουν,
και πάει, και κατεβαίνει, στης πόλης μας τα τείχη μπαίνει αλλόφρονη,
κι όλο καλεί τον Βάκχο,
τον θηρευτή, τον συνεργάτη στα κυνήγια, τον καλλίνικο,
γιορτάζοντας μια νίκη που για θρήνους είναι μόνο…

Ευριπίδης «ΒΑΚΧΑΙ» (στίχοι 1114 – 1147).



"Μες στη δίνη ανίκανων με άριστες προθέσεις..." ποίημα του μεξικανού ποιητή Jaime Sabines (1926-1999) (Poetry Aesthetic Ethics - Η ποίηση ως Αισθητική Ηθική/facebook, 26/9/2016)926-1999)


.....................................................

 

"Μες στη δίνη ανίκανων με άριστες προθέσεις..."

 




Jaime Sabines
Τι στο διάολο μπορώ να κάνω…

Τι στο διάολο μπορώ να κάνω με τέτοιο γόνατο,
με αυτό το πέλμα, τόσο μεγάλο και λεπτό,
με τα χέρια μου, τη γλώσσα μου
και τα ισχνά μου μάτια;
Τι μπορώ να κάνω μες σε αυτήν τη δίνη
ανίκανων με άριστες προθέσεις;
Τι να κάνω με έξυπνους φαυλεπίφαυλους
και κορίτσια γλυκά που δεν θέλουν τον άντρα μα τον ποιητή;
Τι μπορώ ανάμεσα σε ένστολους ποιητάρηδες
με εύσημα της ακαδημίας ή του κομμουνισμού;
Τι, ανάμεσα σε εκποιητές, πολιτικούς
και θεράποντες ψυχών;
Τι στο διάολο μπορώ να κάνω, Ταρούμπα,
αφού άγιος δεν είμαι, ούτε ήρωας, ούτε συμμορίτης,
ούτε της τέχνης λάτρης,
ούτε φαρμακοποιός,
ούτε επαναστάτης;
Τι μπορώ να κάνω, αφού όλα τα μπορώ,
μα διάθεση δεν έχω, άλλο να κάνω,
από το να κοιτάζω
και να κοιτάζω;


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*******************

 Qué putas puedo hacer

 ¿Qué putas puedo hacer con mi rodilla,
con mi pierna tan larga y tan flaca,
con mis brazos, con mi lengua,
con mis flacos ojos?
¿Qué puedo hacer en este remolino
de imbéciles de buena voluntad?
¿Qué puedo con inteligentes podridos
y con dulces niñas que no quieren hombre sino poesía?
¿Qué puedo entre los poetas uniformados
por la academia o por el comunismo?
¿Qué, entre vendedores o políticos
o pastores de almas?
¿Qué putas puedo hacer, Tarumba,
si no soy santo, ni héroe, ni bandido,
ni adorador del arte,
ni boticario,
ni rebelde?
¿Qué puedo hacer si puedo hacerlo todo
y no tengo ganas sino de mirar y mirar?

"Το ωράριο" ποίημα του Ορέστη Αλεξάκη (1931 - 2015)

....................................................


 


 Ορέστης Αλεξάκης 
(1931 - 2015)




 




Το ωράριο

Θα πρέπει ωστόσο να παραδεχθείς
πως έχει πλέον η ώρα προχωρήσει
πως πρέπει πια να κλείσεις το πρατήριο
κι αν ίσως
δεν συμπληρώθηκε εντελώς ο χρόνος
αν μένει κάποιο υπόλοιπο ωραρίου
όμως για ποιο σκοπό να περιμένεις
αφού το εμπόρευμα έχει εξαντληθεί
στο δρόμο η κίνηση έχει λιγοστέψει
φίλος δεν θα ‘ρθει να σ’ επισκεφθεί
·        πού χάθηκαν;  Π ώ ς  χάθηκαν οι φίλοι;
και τι να κάνεις πια στον άδειο χώρο
μόνος κι ασάλευτος ένα tableau vivant
μ’ αυτό το κρύο χαμόγελο που μάταια προσποιείται
σβήσε το φως
κλείσε τη θύρα
ηρέμησε
ξέχνα για μια στιγμή την ύπαρξή σου
τα δούναι και λαβείν της κάθε μέρας
τον κουρνιαχτό… το συρφετό της πόλης

Και σκέψου λίγο το βαθύ ουρανό
Τα εκατομμύρια πάνω εκεί των άστρων…


                                                           ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ

Το Ρόπτρο, εκδόσεις των Φίλων, 2014