Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

"H άγνωστη κυρία Λαμπουκά" γράφει ο Περικλής Κοροβέσης ("Εφημερίδα των Συντακτών, 27/8/2016)

.............................................................


 

H άγνωστη κυρία Λαμπουκά

 

γράφει ο Περικλής Κοροβέσης 

("Εφημερίδα των Συντακτών, 27/8/2016) 


Φέτος κλείνουν εκατό χρόνια από τον θάνατο* της Εντίτ Πιαφ. Το εξαίρετο αγγλικό συγκρότημα The Tiger Lillies την τίμησε και έκανε ένα θέαμα που παίχτηκε αυτές τις μέρες στην Αθήνα, την Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς δεν το είδα. Αλλά από ό,τι άκουσα είχε μεγάλη επιτυχία.
Το συγκρότημα αυτό καταπιάνεται αποκλειστικά με θέματα περιθωρίου και εμπνέεται από ένδοξες ευρωπαϊκές παραδόσεις, βερολινέζικο καμπαρέ, μουσική τσίρκου, τσιγγάνικες μελωδίες, πανκ και ροκ, αλλά δημιουργούν το δικό τους στιλ που είναι μοναδικό και τους καθιέρωσε διεθνώς. Λογικό ήταν να ενσωματώσουν και την Πιαφ, καθώς και αυτή αντιπροσώπευε μια μορφή περιθωρίου.
Στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα αγαπητοί και μια διεθνής παραγωγή τους έγινε από το θέατρο «Μπάντμιντον». Ο εμψυχωτής του τρίο και ιδρυτής του Μάρτιν Ζακ είναι λάτρης του σμυρνέικου. Και ίσως κάποια μέρα, δεν αποκλείεται, να τους δούμε και ρεμπέτες.
Και τώρα μια ερώτηση για τον εγχώριο ιμπρεσάριό τους. Γιατί στριμώξατε τους ανθρώπους και η μια παράσταση ήταν πάνω στην άλλη; Δεν χρειάζονταν κάποια μερούλα άδεια για να γνωρίσουν τις πόλεις μας και εμάς, το κοινό τους; (ο συνδικαλιστής μέσα μου ξύπνησε).
Αλλά να ξαναγυρίσουμε στην Πιαφ. Αναμφισβήτητα ήταν μία από τις πιο μεγάλες τραγουδίστριες του εικοστού αιώνα με διεθνή εμβέλεια, που ταυτίστηκε με τη γαλλική κουλτούρα. Σε αυτό έδωσε έμφαση και η ίδια. Οταν ήταν παιδί και τραγουδούσε στους δρόμους έλεγε το μόνο τραγούδι που ήξερε.
Τη Διεθνή. Μετά το άλλαξε με τη Μασσαλιώτιδα. Αυτό απέφερε περισσότερες δεκάρες. Μετά εμπλούτισε το ρεπερτόριό της με δημοφιλή κλασικά γαλλικά τραγούδια και από εκεί τη βρήκε ο Λουί Λεπλέ που είχε ένα εστιατόριο-καμπαρέ. Αυτός της άλλαξε το όνομα και από Εντίτ-Τζιοβάνα Γκασιόν το έκανε το παιδί-σπουργίτι (La Mome Piaf).
Η σχέση τους δεν ήταν καλή, γιατί ο ευεργέτης αποδείχτηκε μεγάλος εκμεταλλευτής. Και δολοφονήθηκε από γκάνγκστερ φίλους τής Εντίτ. Η ίδια θεωρήθηκε ηθικός αυτουργός. Πέρασε από δίκη και αθωώθηκε.
Στην ουσία το αστέρι της ανατέλλει στα είκοσι της χρόνια, όταν συναντάει τον ποιητή-στιχουργό Ραϊμόν Ασό που της έγραψε σχεδόν όλα τα προπολεμικά της τραγούδια. Της έδωσε καινούργιο όνομα, Εντίτ Πιαφ, και από την παιδική ηλικία πέρασε στην ενηλικίωση.

Εντίθ Πιαφ (1915- 1963)  
Εντίθ Πιαφ (1915- 1963) |


Καθιερώθηκε το μαύρο φόρεμα και άρχισε να πηγαίνει στο θέατρο και να διαβάζει βιβλία. Εκτοτε, το 1936, η πορεία της ήταν μεγαλειώδης και το κοινό τη λάτρεψε, αλλά και αυτή δέθηκε με τον κόσμο της και όπως λένε ήταν η μόνη, μόνιμη και σταθερή, σχέση που είχε.
Γιατί εραστές είχε πάμπολλους. Να θυμίσουμε μερικούς: Ιβ Μοντάν, Σαρλ Αζναβούρ, Ζορζ Μουστακί, Εντι Κονσταντέν και επιπλέον είχε ερωτευτεί τον δικό μας Δημήτρη Χορν, που δεν ανταποκρίθηκε. Εντούτοις έκανε δύο γάμους.
Ο πρώτος με τον Ζακ Πιλς, τραγουδιστή και τραγουδοποιό, με κουμπάρα τη Μάρλεν Ντίτριχ, και ο δεύτερος με τον Ελληνα κομμωτή Θεοφάνη Λαμπουκά, είκοσι χρόνια μικρότερό της, που άλλαξε το όνομά του για χάρη της και το έκανε Τεό Σαγαπώ (Theo Sagapo).
Ηδη όσο ζούσε ήταν θρύλος. Το 1942, όταν γύρισε από μια περιοδεία από τη νότια Γαλλία, την υποδέχτηκαν στον σταθμό χιλιάδες άνθρωποι με λουλούδια στο χέρι.
Και αυτή η δημοφιλία της από κάποιους μελετητές εκλαμβάνεται ως αντιστασιακή στάση. Αλλά αυτό δεν ευσταθεί. Ηταν σίγουρα αντιναζί, γκολική και είχε ελάχιστη σχέση με την πολιτική. Και είναι αμφίβολο αν ψήφιζε. Το εκλογικό της βιβλιάριο δεν βρέθηκε ποτέ.
Στην Κατοχή, όπως οι περισσότεροι Γάλλοι, ήταν διαρκώς μεθυσμένη και είχε εθιστεί στην κοκαΐνη και τη μορφίνη. Το στιλ της, μιας απροστάτευτης, εύθραυστης κοπέλας που ήθελε την προστασία του κοινού, ήταν επεξεργασμένο και μελετημένο.
Για να βρει τους στίχους των τραγουδιών της μελετούσε εκατοντάδες ποιήματα. Για να προβάρει ένα τραγούδι της, καθόταν όλη μέρα σε ένα πιάνο με ουρά, έκανε μια μικρή διακοπή για να φάει μια μπριζόλα με σκόρδο, και φτου κι απ’ την αρχή.
Αν το τραγούδι δεν έβγαινε τέλειο, δεν το έπαιζε. Και είχε πάντα το πάνω χέρι τόσο σε σχέση με τον συνθέτη όσο και με τον στιχουργό. Ηταν ένας δαίμονας που η ζωή της ήταν πάνω στη σκηνή και ζούσε από την αγάπη του κοινού της.
Στην κηδεία της υπολογίζεται πως πήγαν σχεδόν ένα εκατομμύριο άτομα. Κατά κάποιο τρόπο, και εκτός πολιτικής, ήταν η εθνική συνείδηση των Γάλλων με φανατικούς θαυμαστές από όλο τον κόσμο.
Οταν πήγα στον τάφο της για προσκύνημα, έμεινα κατάπληκτος. Στην επιτύμβια στήλη έγραφε: «Ενθάδε κείται η κ. Λαμπουκά, η επονομαζόμενη Εντίτ Πιαφ». Τον Τεό τον χαρακτήρισαν κακεντρεχώς ζιγκολό. Αλλά κανένας ζιγκολό δεν παίρνει τα χρέη της συζύγου του και η Πιαφ ήταν καταχρεωμένη.
Υπήρξε ένας υπέροχος τραγουδιστής και ηθοποιός και μία από τις τελευταίες συναυλίες της στα «Ολύμπια» ήταν μαζί του. Από όσο γνωρίζω, η Πιαφ δεν είχε τραγουδήσει με ά λλον. Μόνο με τον «Τεό Σαγαπώ». Και αυτό κάτι λέει...

*Σημείωση: Προφανώς φέτος κλείνουν 100 χρόνια από τη γέννησή της...
 



"ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ" ποίημα του Νάνου Βαλαωρίτη (Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis)/ facebook, 21/7/2016)

............................................................



  
 Νάνος Βαλαωρίτης
(γ.1921)









ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ




Περνώντας από το ένα στο άλλο
περνάμε απ’το ένα στο μηδέν
με τη μεγαλύτερη ευκολία
χωρίζομαι στα δύο και…μάταια
προσπαθώ να περάσω το δρόμο
η άλλη όχθη απομακρύνεται σταθερά
βρίσκομαι στο εν τρίτον της διαδρομής
ενώ η κίνηση με προσπερνάει
γύρω μου τρέχουν σαν τρελλά ταξιά
λεωφορεία, ΙΧ, τζιπς, SUV, φορτηγά
πως δεν μ’ έχουν κάνει λιώμα απορώ
κι αναρωτιέμαι αν είμαι στα καλά μου
αν δηλαδή εγώ απομακρύνομαι
απ’ την πραγματικότητα κι όχι
εκείνη από μένα – μένω άναυδος
όταν με καλεί με το δάχτυλο
ένας πολισμάνος της τροχαίας:"Τι κάνεις
εδώ καλέ μου άνθρωπε, κι εμποδίζεις
την κυκλοφορία – φύγε γρήγορα απ’τη μέση
πριν σε πλακώσουν οι νταλίκες " και τ’ άλλα
ΜΜΜ που καραδοκούν να σ’ αρπάξουν
απ’το κολλάρο και να σε ρίξουν στους λύκους
ανθρωποθυσία λένε για το καλό της πατρίδας
της παρτίδας, του πάρτυ σου – κοινός τόπος
παρονομαστής, παρήχηση, ή κατήχηση,
ή αντήχηση, ή απήχηση περιμένω
να κοπάσει ο σαματάς που έχει δημιουργηθεί
γύρω μου – ο δρόμος έχει τώρα αποκοπεί
απ’το πλήθος που έχει μαζευτεί γύρω μου
και άλλοι με χειροκροτούν και άλλοι
με λοιδωρούν ενώ άλλοι κατεβάζουν
τα βλέμματά τους τα κεφάλια τους
σαν να ντρέπονται – μια σιωπή απλώνεται
έχουν περάσει πολλά ήρθαν στην κηδεία
μαυροφορεμένες τουλάχιστον τρεις
ωραίες γυναίκες παλιές φιλενάδες
όσοι με συγχαίρουν πάνε από δεξιά
όσοι με αποδοκιμάζουν πηγαίνουν
από αριστερά, αισθάνομαι πλέον
λαπάς, δεν έχω τη δυνατότητα
να κάνω τίποτα – ούτε μπροστά
ούτε πίσω, ούτε αριστερά, ούτε δεξιά,
ούτε πάνω, ούτε κάτω και αποφασίζω
να καθίσω χάμω με τα πόδια σταυρωτά
να βγάλω το σακάκι μου, το πουλόβερ
τη μπλούζα μου (το πουκάμισο) και τη φανέλα
και να μείνω έτσι γυμνόστηθος, με γυαλιά
και φαλακρό κεφάλι όπως ο Γκάντι και
να περιμένω με την παθητική μου αντίσταση
το μοιραίο, κάποιος να με κοπανίσει
στο κεφάλι με μια τσάπα και να πέσω
απ’τη μια μεριά και να μείνω έτσι
με κλίση 30 μοιρών σαν τον πύργο της Πίζας
χωρίς να πέφτω αλλά ούτε να αναστηλώνομαι
στην κάθετη κλίση μου, κατάλαβα τότε,
πολύ αργά, ότι κάτι δεν πήγαινε άλλο
και ότι το πλήθος είχε διαλυθεί, η κίνηση
είχε αραιώσει ώσπου σταμάτησε εντελώς
η πόλη ερημώθηκε τα μαγαζιά έκλεισαν
κι έμεινα μόνος – επιτέλους μόνος,
επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους
ΜΟΝΟΣ.

Αθήνα, 18 Ιουλίου 2008



 Από την Ποιητική Συλλογή "Στο Υποκύανο Μάτι του Κύκλωπα"
Εκδόσεις Ψυχογιός, 2016

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

"Το κενό" ένα τραγούδι της φίλης Κατερίνας Πετράκου (youtube, 26 Αυγ 2009)

............................................................


 Το κενό





 Ανέβηκε στις 26 Αυγ 2009

 Το κενό


Κι άλλο τσιγάρο κι άλλη κασέτα 
τρία πακέτα κι ειν’ η ώρα τρεις και δέκα 
έχω τα φώτα μου σβηστά 
τη μουσική ψιθυριστά 
 μη μαθευτούν τα φοβερά μου μυστικά

 χωρίς αιτία σε περιμένω
 σ’ ένα σημείο που δεν ξέρεις κι είναι ξένο 
γιατί κι αν ήμουν στο γνωστό 
το ίδιο θα ‘ταν πιθανό 
 να ‘ρθεις και να βγει το προαίσθημα σωστό

Μες το μυαλό μου κάνω παιχνίδι  
βλέπω το αίσθημα να μου τελειώνει ήδη 
κι άμα τελειώσει με καημό 
σου λέω κάτι αληθινό 
πως θα βρεθώ σε μεγαλύτερο κενό


Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

"Χωρίς αντίβαρο" ποίημα του Γιάννη Ρίτσου (1909 - 1990) Από τη συλλογή «Πέτρες» (1968)

.............................................................








Γιάννης Ρίτσος
(1909 - 1990)











Χωρίς αντίβαρο


Αηδία – λέει – αηδία· κλείσε τ’ αυτιά, τα ρουθούνια, τα μάτια.

Ν’ ακούσεις τι; Να δεις τι; Εφτά σφαίρες, οχτώ σφαίρες.

Κι ο δολοφόνος δολοφονημένος, κι ο άλλος το ίδιο,

κι εδώ κι εκεί. Προς τα πού να κοιτάξεις; Τι ν’αντιπαραθέσεις;

Σκισμένες όλες οι σημαίες κατά μήκος όλου του χρόνου,

και μήτε μια σ’ ένα μπαλκόνι ψηλά να χαμηλώσεις μεσίστια.

Παλιές εφημερίδες επιπλέουν στα νερά,

                                /πλάι στους πνιγμένους.

                                                          
5.VI.68
                                               ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Από τη συλλογή «Πέτρες» (1968), περιέχεται στο Γ.Ρίτσος, Ποιήματα Ι, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1989

Αρκάς: Μα είναι θαύμα, θαύμα!... (ARKAS -The Original Page/facebook, 27/8/2016)

.............................................................

      
      Αρκάς: Μα είναι θαύμα, θαύμα!...





Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

"ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ" ποίημα της Χλόης Κουτσουμπέλη (facebook, 3/10/2015)

.............................................................




Χλόη Κουτσουμπέλη (γ. 1962)

                                                                                                                                                       


ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ

Ι

Μαγαπάς; την ρώτησε.
Τα βλέφαρά της βαριά
αμπαρωμένα μετά τον οργασμό.
Γύρισε προς το μέρος του,
άκαμπτη και ακίνητη
θαρρείς και πέτρωσε στον χρόνο.
(στο μεταξύ η άμμος κυλούσε στην κλεψύδρα)

ΙΙ
Θέλω να μάθω, την ρωτάει.
Πώς οι γυναίκες απορροφούν
Πώς αγαπιούνται σε χάλκινο καθρέφτη
Κι ύστερα αποσύρονται κοχύλια.

ΙΙΙ
Θέλω να μάθω
πως ο αγαπημένος
μπορεί να είναι γιός και εραστής
πατέρας, βασιλιάς
τυφλός χρησμός
πρησμένη θηλιά
βήματα με μπαστούνι
ξένος που ξέχασε το αίνιγμα.

IV
Θέλω να μάθω
Αν οι γυναίκες είναι κόρες της Χίμαιρας
με ένα καράβι να πλέει στα μακρινά τους μάτια
Ή της Έχιδνας που κουλουριάζεται
για να επιτεθεί;

V
Θέλω να μάθω αν ήξερες
Αν ήσουν κι εσύ κομμάτι
νόθα κόρη του Λάιου
που ο βασιλιάς σε τοποθέτησε στην έρημο
για να ξεχωρίζεις τους γνήσιους Λαβδακίδες
μια και μόνον αυτοί θα γνώριζαν το μυστικό.

VI
Μην με κοιτάς έτσι απαθής
Με την κλασσική σου μύτη
Με πέλματα και στήθη λιονταριού
Και ουρά ερπετού
Γυναίκα.
Δεν είσαι συ από πάντα η μοίρα μου
Το πεπρωμένο μου που πάγωσε
Η μόνη ελπίδα να.

VII
Και τελικά ποια ήταν η ερώτηση;
Ποιος την υποβάλλει
ποιος είναι αυτός που πάντα απαντά;

VIII
Παλεύω να σε λύσω
Να βρω τον κώδικα σου
στον λαβύρινθο αυτό
που εσύ ονομάζεις σώμα

ΙΧ
Δώσε μου μία άλλη ιστορία
Ονόμασε με Ήφαιστο, Θησέα, Προμηθέα
Έστω Ηρακλή
Ανάθεσέ μου άθλους
Μην μου αραδιάζεις λέξεις
Που από κάτω κρύβουν άβυσσο.

Χ
Τι σφίγγεις λοιπόν;
Τί είναι αυτό που μόνον συ κατέχεις;
Ποιο αρχαίο μυστικό εκτυλίσσεται
μέσα στο κορμί;
Σε ποιο μυστήριο οδηγούμαι
χωρίς μάτια;
Σφίγγα το ξέρω τώρα.
Αυτό που εσύ ζητάς
είναι το μόνο που έχω.

                      

              ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ (facebook, 3/10/2015)

"ΑΣΜΑΤΑ" ποιήματα του Gottfried Benn ( 1886-1956) (από τον φίλο στο fb Kώστα Κουτσουρέλη / facebook, 26/8/2016) & (http://www.dw.com, 22/11/2007)

............................................................

Γκόττφρηντ Μπεν

Gottfried Benn


Ο Γκόττφρηντ Μπεν (Gottfried Benn, 1886-1956) σπούδασε ιατρική, αλλά ο πάστορας πατέρας του του απαγόρευσε για θρησκευτικούς λόγους να δίνει παυσίπονα στη μητέρα του, που πέθανε τελικά από καρκίνο του μαστού. Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Νεκροτομείο προκάλεσε αίσθηση με τις παγερές περιγραφές ανατριχιαστικών σκηνών της ιατρικής καθημερινότητας. Ο Μπεν στις αρχές της δεκαετίας του 30 στήριξε με μια σειρά δοκιμίων την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους ναζί να του απαγορεύσουν να δημοσιεύει, επειδή ήταν από τους βασικούς εκφραστές του εξπρεσιονισμού. Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία λόγω της στάσης που είχε τηρήσει, αλλά η ποίησή του κέρδισε στη συνέχεια ένα καινούργιο μεγάλο κοινό. Ο Μπεν πέρασε από τον εξπρεσιονισμό σε μια μελαγχολική ποίηση στοχαστικής παραίτησης και υπήρξε από τους στυλοβάτες της μοντέρνας ποίησης στη Γερμανία.

 (Deutsche Welle, 22/11/2007)


ΑΣΜΑΤΑ


Ι.

Ω νά 'μασταν οι προ-προπάτορές μας.
Μια βλέννα που έθρεψαν οι βάλτοι οι χλιαροί.
Ζωή και θάνατος, γονιμοποίηση, γέννα
βουβοί θα έρρεαν μέσα μας χυμοί.

Ένα κυανοβακτήριο έστω, μια βαριά,
που ο άνεμος τη λάξευσε, αμμοθίνη.
Μια λιβελλούλας κεφαλή θά 'ταν κιόλας πολλή,
ήδη ενός γλάρου το φτερό θά 'ταν μεγάλη οδύνη.



ΙΙ.

Αξιοθρήνητοι οι σκώπτες, οι εραστές.
Όλα είναι απόγνωση, δίψα, και ποιος ελπίζει;
Τον κόσμο εμείς μολύνουμε πικρές θεότητες
κι όμως η σκέψη μας συχνά προς τον θεό γυρίζει.

Ο πράος όρμος. Τα όνειρα τα μαύρα των δασών.
Σαν χούφτες χιόνι ανθούν βαρείς οι αστερισμοί.
Οι πάνθηρες αθόρυβα απ’ τις φυλλωσιές πηδούν.
Όλα είναι ακτή. Κι η θάλασσα αιώνια μας καλεί. –


ΓΚΟΤΤΦΡΗΝΤ ΜΠΕΝ
1915

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

"Χρωματοθεραπεία στη Χαλκιδική" έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23/8/2016)

...........................................................

     Χρωματοθεραπεία στη Χαλκιδική




Άποψη της παραλίας Καλαμίτσι




Ξαναπήγα για διακοπές στη Χαλκιδική μετά σχεδόν είκοσι έτη. Τότε είχα σοκαριστεί με τα συγκροτήματα εξοχικών κατοικιών, τώρα μου φάνηκαν σεμνά και ενταγμένα στο τοπίο. Τόσο πολύ ωρίμασα ώστε να βλέπω στην εξάπλωση του προνομίου των εξοχικών σπιτιών μια κρυμμένη δημοκρατική αρμονία ή απλώς ο καινούργιος δρόμος επιτρέπει να αντιμετωπίζεις έτσι τα πράγματα;
Νομίζω συμβαίνουν και τα δύο. Τότε περνούσαμε με το αυτοκίνητο μέσα από τις καλοκαιρινές κωμοπόλεις για να φτάσουμε στο σπίτι των φίλων μας, περιμένοντας σε ουρές, ακούγοντας βρισιές και κορναρίσματα από τους ανυπόμονους έτσι και καθυστερούσαμε για ένα δευτερόλεπτο, με τα παιδιά σε κατάσταση παροξυσμού και τα λοιπά, τώρα ο νέος αυτοκινητόδρομος περνάει έξω από τα χωριά, προσφέρει αυτό το αφ' υψηλού αίσθημα του επισκέπτη, πέρα από την ταχύτητα και την ευκολία.
Τα παιδιά δεν είναι πια παιδιά και δεν είναι μαζί μας, τα συγκροτήματα τα ξέρω και δεν με σοκάρουν, αντίθετα εκτιμώ πόσο μερικά έχουν χτιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε ένοικος να έχει θέα σε βουνό και θάλασσα, κι ας είναι μικρούτσικα τα σπίτια.
Κι ύστερα το χρώμα της θάλασσας στις ακτές όπου κολυμπάμε σε κάνει να τα ξεχνάς όλα και να θυμάσαι μόνο το σλόγκαν των Σαλονικιών, ότι σαν τη Χαλκιδική δεν έχει, να διαπιστώνεις ότι έχουν δίκιο και να τους ζηλεύεις εκ βάθους καρδίας.
Υπάρχει άραγε άλλη χώρα στον κόσμο που να διαθέτουν οι πολίτες της τόσα εξοχικά ανά κεφαλή, πέρα από την κύρια κατοικία; Και να μην είναι φτιαγμένα σαν τις πολυκατοικίες της Ισπανίας, αλλά σαν μικρά ανεξάρτητα σπιτάκια, έστω και με ασφυκτική γειτνίαση, που προσφέρουν την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας;
Θα πρέπει να είναι η Ελλάδα μοναδική περίπτωση τόπου που οι κάτοικοί της ανακάλυψαν την ύπαιθρο από την αρχή, ως τόπο απολαύσεων, αφού την είχαν εγκαταλείψει ως τόπο μόχθου, και την ανέκτησαν τόσο συστηματικά.
Οταν ήμουν παιδί και δεν είχαμε χωριό, ούτε γιαγιάδες και παππούδες να μας περιμένουν, θεωρούσα προνόμιο να πηγαίνω διακοπές για ένα μήνα στην κατασκήνωση των υπαλλήλων Τραπέζης της Ελλάδος στην Πάρνηθα, κι ύστερα με τους γονείς σε κάτι νοικιασμένα δωμάτια με τσιμέντο για πάτωμα και άβαφες πόρτες.
Τα παιδιά μας όμως είχαν δύο γιαγιάδες και τρία εξοχικά, το δικό τους πρόβλημα ήταν σε ποια θα πρωτοπήγαιναν. Μια φορά τα έστειλα στην κατασκήνωσή μου, ως εγγόνια τραπεζικού, κι έφριξαν, πώς είναι δυνατόν να περνούσες καλά εδώ πέρα, μου είπαν, κι έφυγαν σε μια βδομάδα.
Το επίπεδο ζωής μας έχει ανέβει απίστευτα, τόσο που δεν προλάβαμε να συντονιστούμε σε ανάλογη παιδεία και ικανότητες διατήρησής του.
Αν ο καινούργιος δρόμος κατέληγε σε πάρκινγκ έξω από τις πόλεις, όπου θα αφήνεις το αυτοκίνητο και θα περπατάς μετά σε πεζόδρομους, θα ζήλευα αβάσταχτα τους Σαλονικιούς. Οπότε καλύτερα όχι.