Τρίτη 31 Μαΐου 2016

"ΟΔΥΣΣΕΑΣ" ποίημα του ποιητή και φίλου στο fb Πάνου Σταθόγιαννη (facebook, 29/5/2016)

............................................................








Πάνος Σταθόγιαννης
(γ. 1959)












ΟΔΥΣΣΕΑΣ



Δεν θα φύγω ποτέ. Θα μείνω εδώ, στη χθαμαλή ποίηση της ζωής μου, στη χώρα μου. Σαν βασιλιάς που έζησε υπήκοος, σαν βασιλιάς που σύντομα θα ξεχαστεί. Πού να τραβιέμαι νιόπαντρος στο Σκάμανδρο, μ’ ένα κουτσούβελο κιόλας στην πλάτη…
Εκεί, θα μου ζητήσει ο Ποιητής πράγματα ξύλινα και κούφια να μηχανευτώ, θα με κρεμάσει από κοιλιές κριαριών, θα γίνω Κανένας.
Κι όλο με μάγισσες θα σμίγω έξω από χοιροστάσια, αθανασία θα μου δίνουνε να πιω από τη χούφτα τους, δεν θα ’χω ίσκιο. Όμως ο έρωτας δεν θέλει ανταλλάγματα. Εκτός κι αν είσαι επισμαλτωμένος μέσα κι έξω. Κι εγώ δεν είμαι. Οι προσφορές μου πρώτα εμένα εξαπατούν.
Ούτε τη δόξα τη λιμπίστηκα. Μπαίνεις στον Άδη ζωντανός, σφάζεις αρνιά να σε ζυγώσουν οι ψυχές – ίδια ταλαιπωρία κι εκεί κάτω. Μα, πιο πολύ, η δόξα είναι θάλασσα. Σου τρώει τα μάτια η αρμύρα. Είναι σαν να κλαις ασταμάτητα. Ας την επωμισθεί ολόκληρη ο Πηλείδης Αχιλλεύς, χάρισμά του. Αυτός έχει μια φτέρνα, θα γλιτώσει. Ενώ εγώ θα κλαίω ασταμάτητα, μέχρι να μεταποιηθεί ο βίος μου σε έπος.
***
Θα τους ξεγελάσω σαν έρθουν να με πάρουν για την Τροία.
Θα φορέσω σκούφο μυτερό, θα ζέψω τα βόδια, θα σπείρω στα χωράφια μου αλάτι.
“Τρελός”, θα πουν. “Τρελός”.
Θα φύγουν όπως ήρθαν.




Joseph Roth, Επιβάτες με μεγάλες, βαριές αποσκευές (http://logotexnia21.blogspot.gr, 31/5/2016)

.............................................................


Joseph Roth, Επιβάτες με μεγάλες, βαριές αποσκευές 

 

Bundesarchiv 102-00075, Berlin, Drehbares Haus im Luna Park


Οι επιβάτες που έχουν μεγάλες, βαριές αποσκευές κάθονται στο τελευταίο βαγόνι των ατέλειωτων συρμών, κάθονται δίπλα στους «επιβάτες με σκύλους» και στους «αναπήρους πολέμου». Το τελευταίο βαγόνι κλυδωνίζεται πιο έντονα, οι πόρτες του δεν καλοκλείνουν, τα παράθυρά του είναι σφηνωμένα κι έχουν πολλά σπασμένα τζάμια, σκεπασμένα με χαρτί περιτυλίγματος.

 

Τις μεγάλες αποσκευές δεν τις φορτώνει σ’ έναν επιβάτη η τύχη, αλλά η μοίρα. Ανάπηρος πολέμου γίνεται κανείς από μια χειροβομβίδα, της οποίας οι καταστροφικές συνέπειες δεν ήταν καρπός κακίας, μα παραλογισμού - παραλογισμού τόσο μεγάλου, που πρέπει να ’ναι φριχτός. Το αν θα ’χει κανείς μαζί το σκυλί του, είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής. Αλλά ένας επιβάτης με μεγάλες αποσκευές οφείλει το φορτίο του στο ριζικό του και μόνο. Ακόμα και χωρίς αυτές, πάλι θα ’χε φορτίο να κουβαλάει. Ανήκει σε μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων - και η σχετική επιγραφή στα τζάμια του τελευταίου βαγονιού δεν είναι ένας κανονισμός του ηλεκτρικού˙ είναι ένας φιλοσοφικός ορισμός.

 

Στα βαγόνια για τους επιβάτες με μεγάλες αποσκευές ο αέρας είναι βαρύς και θολός, είναι ένα παράξενο φυσικό φαινόμενο, ένα είδος ατμόσφαιρας σε στερεή κατάσταση˙ μυρίζει καπνό από πίπες σβηστές, υγρό ξύλο, νεκρά φύλλα και χώμα φθινοπωρινού δάσους. Φταίνε τα δέματα, τα ξύλινα κασόνια των επιβατών, που έρχονται κατ’ ευθείαν μέσα από τα δάση˙ έχουν ξεφύγει από τα ντουφέκια ακούραστων κυνηγών κι έχουν μέσα στα κόκκαλά τους, μέσα στις σόλες απ’ τ’ άρβυλά τους την παγωνιάς της υγρής γης. Πράσινα βρύα κρέμονται στα ρούχα τους, σαν τα μούσκλια πάνω σε ερειπωμένους τοίχους. Τα χέρια τους είναι σκασμένα, στραβά και πονεμένα τα δάχτυλα των γέρων, θυμίζουν τ’ αλλόκοτα σχήματα που παίρνουν κάποιες φορές οι στριμωγμένες ρίζες των δέντρων. Στα αραιά γκρίζα μαλλιά των γυναικών είναι πιασμένα ξερά φυλλαράκια - έτσι στεφανώνει ο φτωχός θάνατος τα θύματά του. Στις μπερδεμένες γενειάδες των γέρων θα μπορούσαν να φωλιάζουν χελιδόνια…

 

Οι επιβάτες με μεγάλες, βαριές αποσκευές δεν αφήνουν τα δάση τους από τα χέρια τους, ούτε όταν κάθονται. Η απόφαση να σηκώσεις ξανά ένα φορτίο, όταν η ραχοκοκκαλιά σου έχει νοιώσει μισήν ώρα τελείως ελεύθερη, και για πάντα, είναι πιο βαριά κι από ένα δάσος ολόκληρο ψηλά έλατα. Ξέρω πως εμείς οι φαντάροι, όταν μας έδιναν μετά από πολλές ώρες πορείας λίγα λεπτά φευγαλέας ανάπαυσης, δεν λύναμε τους γυλιούς μας˙ συνεχίζαμε να τους κουβαλάμε, σαν τη βασανιστικά πιστή δυστυχία ενός εχθρού, με τον οποίον μας δένουν αιώνιοι όρκοι. Έτσι κάθονται αυτοί οι φορτωμένοι με δισάκια και δεμάτια, δεν είναι επιβάτες με μεγάλες και βαριές αποσκευές, είναι μεγάλες και βαριές αποσκευές με επιβάτες. Κι εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται ο μοιραίος χαρακτήρας των μεγάλων φορτίων: δεν είναι κάτι που το κάνεις, είναι κάτι που το παθαίνεις. Τι λένε οι άνθρωποι των δασών; Μιλούν με φράσεις λειψές, φθόγγους μισούς. Είναι λιγομίλητοι, όχι από εξυπνάδα αλλά από φτώχεια. Απαντούν διστακτικά, επειδή το μυαλό τους δουλεύει αργά, γεννάει με δυσκολία σκέψεις και τις θάβει νεογέννητες στα μύχια βάθη του. Στα δάση, όπου δουλεύουν, βασιλεύει μεγάλη σιωπή, την οποία δεν σπάει κανείς με ανόητες φλυαρίες ή αντιρρήσεις. Όταν ο δρυοκολάπτης ραμφίζει ένα κλαρί, άλλο τίποτα δεν ακούγεται. Στα δάση μαθαίνει κανείς οτι οι λέξεις είναι άχρηστες, τις έχουν μόνο οι ακαμάτηδες για να περνούν την ώρα τους.

 

Αλλά η μισή φράση, που λένε αυτοί οι άνθρωποι, έχει μέσα της τον απέραντο πόνο ενός κόσμου ολόκληρου. Λένε μόνο: το βούτυρο - κι ευθύς καταλαβαίνει κανείς ότι το βούτυρο είναι κάτι μακρινό κι απρόσιτο - δεν είναι απλό φαγώσιμο, που το αλείφεις με το μαχαίρι στο ψωμί σου, όχι, είναι δώρο του ουρανού, όπου φυτρώνουν όλες οι νοστιμιές του κόσμου σαν σε βιτρίνα. Λένε: φέτος θα καλοκαιριάσει νωρίς - κι αυτό σημαίνει πως θα μπορεί κανείς να βγει να μαζέψει άσπρα γαλανθάκια, αυτά που τα λένε και χιονολούλουδα, πως τα παιδιά θα μπορούν να σηκώνονται απ’ τα κρεβάτια και να βγαίνουν για παιχνίδι στο δρόμο, πως οι σόμπες θα μπορούν να μείνουν σβηστές ως το ερχόμενο φθινόπωρο.

 

Οι ηθοποιοί που στη σκηνή αραδιάζουν πολλές πνευματώδεις φράσεις για να εκφράσουν τον πόνο τους, που κάνουν πολλές μεγαλόπρεπες κινήσεις, που ανοίγουν τα χέρια και τα πόδια τους όπως τα παγώνια ανοίγουν τις ουρές τους, θα ’πρεπε να μπουν στα βαγόνια για τους επιβάτες με μεγάλες και βαριές αποσκευές - για να μάθουν πως ένα χέρι σακατεμένο από την κούραση και τ’ αρθριτικά μπορεί να δείξει καθαρά την ανθρώπινη δυστυχία˙ πως ένα βλεφάρισμα μόνο του μπορεί να ’ναι πιο συγκινητικό από ένα βράδυ πλημμυρισμένο στα δάκρυα. Ίσως δεν θα ’πρεπε να σπουδάζουν σε σχολές οι ηθοποιοί, ίσως θα ’πρεπε να δουλεύουν στα δάση, για να βλέπουν πως η τέχνη τους είναι όχι η ομιλία, αλλά η σιωπή˙ όχι η ομολογία, αλλά η βουβή ομολογία.

 

Βραδιάζει, η λάμπα ανάβει στην οροφή, θαμπό και λερωμένο το φως της, φέγγει μόνο έναν κύκλο μικρό σαν φωτοστέφανο γύρω της, σαν αστέρι μέσα σε μια θάλασσα από ομίχλη. Το τρένο προσπερνάει φωτεινές διαφημίσεις, τις διαφημίσεις ενός κόσμου χωρίς μεγάλες και βαριές αποσκευές, εμπορικούς ύμνους σε σαπούνια πολυτελείας, πούρα, βερνίκια παπουτσιών και κορδόνια, που ανάβουν ξαφνικά, λάμπουν στο σκοτεινό στερέωμα. Είναι η ώρα που ο κόσμος πηγαίνει στο θέατρο, για να παρακολουθήσει σε πανάκριβες σκηνές δράματα της ανθρώπινης μοίρας˙ την ίδια ώρα με τον ηλεκτρικό ταξιδεύουν οι πιο μεγάλες τραγωδίες κι οι πιο τραγικές γελοιότητες, οι επιβάτες με μεγάλες και βαριές αποσκευές.

 

 

Απ’ όλες τις πρακτικές οδηγίες κι επιγραφές, τις υποδείξεις και τις απαγορεύσεις, που ρυθμίζουν τη ζωή στη μεγάλη πόλη, δίνοντας πληροφορίες, διαταγές και συμβουλές, κι επιβάλλοντας το σωστό και το δίκαιο - απ’ όλους τους απρόσωπους κανονισμούς σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, σε αίθουσες αναμονής και στα κέντρα της ζωής - αυτή μόνη αγγίζει σε ανθρώπινο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο, κρύβοντας κι αποκαλύπτοντας νοήματα συνταρακτικά με τη λιτή λακωνική της φόρμα.

 

Ο άνθρωπος, που καλή τη πίστει επινόησε για λόγους πρακτικούς τον όρο «επιβάτες με μεγάλες και βαριές αποσκευές», δεν ήξερε ότι βρήκε ταυτόχρονα τον τίτλο μιας μεγάλης τραγωδίας.

 

Έτσι γεννιούνται τα έργα της ποίησης.

 

 

 Μετάφραση από τα Γερμανικά: Μαρία Αγγελίδου

 

 

 

Το κείμενο του Αυστριακού συγγραφέα Joseph Roth (1894-1939) «Επιβάτες με μεγάλες, βαριές αποσκευές» δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα Berliner Börsen-Courier στις 4 Μαρτίου 1923 και περιλαμβάνεται στο βιβλίο Βερολινέζικα χρονικά που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2016 από τις εκδόσεις Άγρα σε μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου.

 

Διαβάστε στη βιβλιοnet ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα για τον Γιόζεφ Ροτ και δείτε ποια βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν στα Ελληνικά.

 


Ένα χάι - κου του Μαΐου από τα "Χάι - Κου των Εποχών" της Λούλης Τσαμαντάνη (εκδ. Γαβριηλίδη, 2015)

..............................................................









Ένα χάι - κου του Μαΐου από τα "Χάι - Κου των Εποχών" της Λούλης Τσαμαντάνη



















Άνοιξης θαύμα·                                                                         

στην κοπριά της κρίσης                                                             

φυτρώνουν τέχνες.                                                                    



Ανακύκλωση·                                                                             

στα σκουπίδια τις νέες                                                             

ιδέες ψάχνουν.                                                                        

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Cold cold Ground ORIGINAL HIQ - Tom Waits (youtube, 4 Αυγ 2009)

............................................................

Cold cold Ground ORIGINAL HIQ -

Tom Waits

Ανέβηκε στις 4 Αυγ 2009
 
Tom Waits Cold cold Ground ORIGINAL HIQ

Crestfallen sidekick in an old cafe
Never slept with a dream before he had to go away
There's a bell in the tower, Uncle Ray bought a round
Don't worry 'bout the army in the cold, cold ground
Cold, cold ground
Cold, cold ground
Cold, cold ground
Now don't be a cry baby when there's wood in the shed
There's a bird in the chimney and a stone in my bed
When the road's washed out, we pass the bottle around
And wait in the arms of the cold, cold ground
The cold, cold ground
The cold, cold ground
The cold, cold ground
There's a ribbon in the willow and a tire swing rope
Oh, and a briar patch of berries takin' over the slope
The cat'll sleep in the mailbox and we'll never go to town
Till we bury every dream in the cold, cold ground
In the cold, cold ground
The cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
Give me a Winchester rifle and a whole box of shells
Blow the roof off the goat barn, let it roll down the hill
The piano is firewood, Times Square is a dream
I find we'll lay down together in the cold, cold ground
The cold, cold ground
The cold, cold ground
In the cold, cold ground
We'll call the cops on the Breedloves, bring a Bible and a rope
And a whole box of Rebel and a bar of soap
Make a pile of truck tires and burn 'em all down
Bring a dollar with you, baby, in the cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
Take a weathervane rooster, throw rocks at his head
Stop talking to the neighbors until we all go dead
Beware of my temper and the dog that I've found
Break all the windows in the cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
In the cold, cold ground
Songwriters
THOMAS ALAN WAITS



(I Love It When You) Call Me Names - Joan Armatrading Live 1987 (youtube, 16 Μαρ 2008)

........................................................


(I Love It When You) Call Me Names

- Joan Armatrading  Live 1987


I just wanna see you at night
Don't come 'round my house in the day
I love it when we start up a fight
And I love it when the fight ends your way
I love it when you call me names
I love it when you call me names
I love it when you call me names
I can't wait to see you again
I know you're gonna slap my face
You beat me up then beat me again
And over and over and over and over and over and over
I love it when you call me names
I love it when you call me names
I love it when you call me names
Big woman and a short, short man
And he loves it when she beats his brains out
He's pecked to death but he loves the pain
And he loves it when she calls him names
Big woman and a short, short man
And he loves it when she beats his brains out
He's pecked to death but he loves the pain
And he loves it when she calls him names
I love it when you call me names
I love it when you call me names
I love it when you call me names
She's wearing heavy leather with lace
He dresses up in cowboy taste
They punish then they think up a crime
It's their way of loving, not mine
I love it when you call me names
I love it when you call me names
I love it when you call me names
Big woman and a short, short man
And he loves it when she beats his brains out
He's pecked to death but he loves the pain
And he loves it when she calls him names
Big woman and a short, short man
And he loves it when she beats his brains out
He's pecked to death but he loves the pain
And he loves it when she calls him names
I love it when you call me names
I love it when you call me names
I love it when you call me names

Songwriters
JOAN ARMATRADING
Published by
Lyrics © BMG RIGHTS MANAGEMENT US, LLC


Ανέβηκε στις 16 Μαρ 2008

Live 1987 secret policemans third ball

Message in a Bottle - Sting [Live,1988] (youtube, 22/11/2012)

.........................................................


Message in a Bottle - Sting [Live,1988]



PoliceMessage In Bottle Lyrics

Just a cast away an island lost at sea-o
Another lonely day, no one here but me-o
More loneliness than any man could bear
Rescue me before I fall into despair-o

I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my message in a bottle yeah
Message in a bottle yeah

A year has passed since I wrote my note
But I should have known this right from the start
Only hope can keep me together
Love can mend your life but love can break your heart

I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my message in a bottle yeah
Message in a bottle yeah
Oh message in a bottle yeah
Message in a bottle yeah

Walked out this morning I don't believe what I saw
A hundred billion bottles washed up on the shore
Seems I'm not alone in being alone
A hundred billion castaways looking for a home

I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my message in a bottle yeah
Message in a bottle yeah
Message in a bottle whoa
Message in a bottle yeah

Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
I'm sending out an S.O.S.
I'm sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Sending out an S.O.S.
Songwriters: SUMNER, GORDON
Message In Bottle lyrics © Sony/ATV Music Publishing LLC


"ΑΝΤΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑΣ..." από τη φίλη στο fb Χρύσα Κακατσάκη (facebook, 30/5/2016)

............................................................




                                     ΑΝΤΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑΣ...






                                                    Αργά αργά κι ανώδυνα τι το ’θελα
                                  Τα μάτια να σηκώνω προς τον ήλιο
                             Με κέρινο μυαλό να κάνω όνειρα φωτιάς
 


                                                                           Αργύρης Χιόνης
                                                                           Φωτό: Μ. Chagall


Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Μικρή πινακοθήκη μέρος (ιβ'.)...

..............................................................



      Μικρή πινακοθήκη μέρος (ιβ'.)...





Now Summer Has Come - Pamela Derry (1978)






May Moon - Bruce Crane (1907)























On the Plain - Erik Werenskiold (1883)




The Patient's Flower - Basil Blackshaw (2002)







































Snow Hill - Andrew Wyeth (1989)






May Pastoral - Willard Metcalf (1907)
























Maytime - Willard Metcalf (1919)





May Tree - Ann Bridgeman (1958)























Night Fishing - Harry van der Weyden (1916)


"Μια Κομνηνή" ένα τραγούδι του Χριστόδουλου Χάλαρη σε στίχους Νίκου Γκάτσου (1975) (youtube, 20/3/2010)

 ............................................................


Μια Κομνηνή


Στίχοι:  
Νίκος Γκάτσος

Μουσική:  
Χριστόδουλος Χάλαρης

1.Δήμητρα Γαλάνη


Δέσποτα βγάλε το σινί
Κι ένα λαχούρι βυσσινί
Απ’ το παλιό φορτσέρι
Και γράψε στη Περγαμηνή
Είμαι κι εγώ μια Κομνηνή
Κι ο Ανδρόνικος το ξέρει
Κόκκινα βάλε τα ψηφιά
Και πάμε στην Αγια Σοφιά
Να μ’ ευλογήσεις νύφη
Πριν φέρουν άγρια συννεφιά
Τα μάτια σου τα σεντεφιά
Του πορθητή τα στίφη

Δέσποτα βοήθα μη σκιαχτώ
Και τ’ακριβό μου φυλαχτό
Στ’ άγιο σου χέρι κράτα
Μα σαν ακούσεις ουρλιαχτό
Κι ιδείς μακριά τον κουρνιαχτό
Τις προσευχές παράτα.
Κι αν βρεις ασέλωτο φαρί
Στο διάσελο να καρτερεί
Βάλ’του φωτιά στη φτέρνα
Και πες τ’ Ανδρόνικου να’ρθεί
Με το βαρύ του το σπαθί
Να σώσει τη Βλαχέρνα

Δέσποτα σπάσαν τα λουριά
Στου χάρου την περαταριά
Και τ’άλογο φευγάτο
Κι αν είναι η μοίρα μου βαριά
Μη μου κρατάς τη μαρτυριά
Και το πικρό μαντάτο.
Έμπα μονάχα στη σκηνή
Κι απ’ τ’ασημένιο το σινί
Πάρε καυτό μολύβι
Και γράψε στην περγαμηνή
Είμαι κι εγώ μια Κομνηνή
Που μέτωπο δε σκύβει



Ανέβηκε στις 20 Μαρ 2010

ΜΙΑ ΚΟΜΝΗΝΗ - ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ 
(Δροσουλίτες)



Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Άλλο ένα «τέλος της Μεταπολίτευσης»; Από τον Νικόλα Σεβαστάκη (www.lifo.gr, 25/5/2016)

............................................................




Άλλο ένα «τέλος της Μεταπολίτευσης»;




Από τον Νικόλα Σεβαστάκη






Η ηρωικο-αγωνιστική πολυλογία μετατρέπεται με ταχύρρυθμο τρόπο στη συμβατική, ξύλινη «μνημονιακή» γλώσσα της (πρώην πλέον) ριζοσπαστικής Αριστεράς.

www.lifo.gr, 25/5/2016


   Κάπου μες στο πλήθος των σχολίων διάβασα την άποψη ότι η ψήφιση των 7.000 σελίδων της νέας συμφωνίας είναι το οριστικό κλείσιμο της Μεταπολίτευσης: το πραγματικό τέλος μιας φάσης που όλο πεθαίνει και όλο ανασταίνεται σε κάθε δραματική τροπή της ελληνικής πολιτικής. Το 1990 πέθανε, το σημιτικό 1996 ξαναπέθανε, το 2008 με τον Δεκέμβρη τρίτωσε το κακό... μέχρι τη μνημονιακή εξαετία και τις συχνές κλινικές διαγνώσεις του τέλους αυτής της απέθαντης Μεταπολίτευσης!
   Τι μπορεί, όμως, να σημαίνει αυτό, αν δεν πρόκειται πάλι για μια εφετζίδικη φράση, απ' αυτές που συνηθίσαμε να ακούμε στις κοινοβουλευτικές νύχτες των μνημονιακών χρόνων;
   Νομίζω, το νόημα είναι το εξής: εδώ και πολλά χρόνια κυκλοφορεί μια ιδέα για τη Μεταπολίτευση που τη θέλει κάτι εν γένει «αριστερό και προοδευτικό». Σαν αντιστροφή των προδικτατορικών εποχών της καχεκτικής δημοκρατίας και της συντηρητικής εθνικοφροσύνης. Από διάφορες πλευρές, η κουλτούρα της Μεταπολίτευσης ταυτίστηκε με γενναιόδωρες κρατικές πολιτικές και την ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας. Έστω και αν κάνουμε την αναγκαία διάκριση ανάμεσα σε μια πρώτη Μεταπολίτευση (την πιο ριζοσπαστική) και στην ύστερη Μεταπολίτευση (την εκσυγχρονιστική), το κοινό νήμα που φαίνεται να τις διαπερνά είναι η λογική των δικαιωμάτων. Δικαιώματα διαχέονται και προς τα κάτω και προς τα πάνω. Και ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της Μεταπολίτευσης είναι οι δυνατότητες που είχε το ελληνικό κράτος και οι κατά καιρούς κυβερνήσεις να «κάνουν παιχνίδι» ανάμεσα σε ανταγωνιστικές επιδιώξεις και συγκρουόμενα συμφέροντα.



   Το ζήτημα είναι ότι ένα πολύ συγκεκριμένο όχημα της ελληνικής Αριστεράς σβήνει την πολιτική του ύπαρξη με έναν «μεταμοντέρνο» κόφτη. Δεν ενδιαφέρθηκε να ανανεώσει ριζικά τη φυσιογνωμία του, ούτε τόλμησε να ασκήσει ρητή κριτική στους κακούς της μύθους. Δεν είπε ποτέ ένα «κάθαρμα Μαδούρο» κι ούτε καν τώρα το ψελλίζει. Απλώς κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.


   Πέρα από αυτά, όμως, ο κλήρος της σύγχρονης Ιστορίας θέλει την Αριστερά να αυτοπροβάλλεται ως αποκλειστικός χώρος της αντίστασης. Η Αριστερά έχτισε το δικό της πεδίο μέσα από την πιο επιθετική κριτική στους άλλους, στους κυρίαρχους κύκλους, στο σύστημα και στους «υπηρέτες» του. Η παραδοσιακή ηθική της διαμορφώθηκε ως αντιστασιακή και συγχρόνως αποτρεπτική. Ζητούσε να αποτρέψει αυτή ή την άλλη πολιτική, αυτή ή την άλλη νομοθετική παρέμβαση της εξουσίας. Από τα μεγάλα μέχρι το παραμικρό μέτρο σε επίπεδο συνοικιακού συμβουλίου κ.λπ.
   Η Μεταπολίτευση ως Αριστερά είναι, λοιπόν, διαδοχική ενσάρκωση διαφόρων «Όχι» μέσα στον χρόνο. Από το «Όχι» στις αμερικανικές βάσεις έως το «Όχι στα Μνημόνια» – περνώντας, ωστόσο, από πολλαπλές τοπικές εκδοχές του «Όχι», σε έργα ή εξαγγελίες.
   Με αυτά και μόνο τα παραδείγματα φαίνεται πως έχει κάποια βάση το ότι η συγκεκριμένη ψηφοφορία σήμανε το αληθινό τέλος της Μεταπολίτευσης. Σαν να είναι η στιγμή στην οποία μια κυβερνητική πλειοψηφία που έχει ακόμα αναφορές στη «ριζοσπαστική Αριστερά» αφήνει πίσω της τη μεγάλη αντιστασιακή μήτρα. Συστήνεται επιπλέον ανοιχτά ως υπεύθυνη, κρατική και εθνικολαϊκή δύναμη. Και φτάνει να εκτοξεύει μέχρι και σχόλια «εναντίον του λαϊκισμού» (της Αντιπολίτευσης).
   Τι συμβαίνει λοιπόν; Το αριστερό φαντασιακό της Μεταπολίτευσης τελειώνει στο Υπερταμείο και στον κόφτη; Ο λαϊκισμός περατώνεται ως αντι-λαϊκισμός σε ένα είδος μαγικής αντιστροφής;
   Όχι ακριβώς. Και απαντάω αρνητικά γιατί η άδοξη περιπέτεια αυτής της (πρώην πλέον) ριζοσπαστικής Αριστεράς προσφέρει και μια υπηρεσία. Είναι χρήσιμη ιδίως σε όσους δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν κάθε αριστερή αναφορά. Υπενθυμίζει ότι η ηθική της εύκολης άρνησης αποδεικνύεται πολύ ευάλωτη στην κατάρρευση. Ότι η ηρωικο-αγωνιστική πολυλογία μετατρέπεται στη συμβατική, ξύλινη «μνημονιακή» γλώσσα με ταχύρρυθμο τρόπο. Γιατί; Ίσως επειδή ακριβώς δεν θέλησε να διαπραγματευτεί έναν πολιτικά χρήσιμο ρόλο. Περιφρονώντας τη διαυγή αντιμετώπιση πρακτικών πολιτικών στόχων, ο «ριζοσπαστισμός» βρέθηκε γυμνός όταν επωμίστηκε τη μοίρα του συγκεκριμένου κράτους. Πήδηξε έτσι από τη ρητορική αδιαλλαξία στην υπερβολική υποχωρητικότητα, από ένα «Όχι σε όλα» σε ένα «Ναι» το οποίο δεν στοχάζεται τις συνέπειές του.
   Δεν πρόκειται, φυσικά, για νεοφιλελευθερισμό και ταξική προδοσία και άλλα τέτοια κατηγορητήρια που ανθίζουν στους αριστερούς κήπους. Το ζήτημα είναι ότι ένα πολύ συγκεκριμένο όχημα της ελληνικής Αριστεράς σβήνει την πολιτική του ύπαρξη με έναν «μεταμοντέρνο» κόφτη. Δεν ενδιαφέρθηκε να ανανεώσει ριζικά τη φυσιογνωμία του, ούτε τόλμησε να ασκήσει ρητή κριτική στους κακούς της μύθους. Δεν είπε ποτέ ένα «κάθαρμα Μαδούρο» κι ούτε καν τώρα το ψελλίζει. Απλώς κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Ούτε τι έχει συμβεί στη χώρα ούτε πόσο βαθιά και ίσως ανεπανόρθωτα τραυματίστηκε όλος ο μη δεξιός χώρος και οι αναφορές του.

Πηγή: www.lifo.gr