"Δημοτικό" (τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;) ποίημα του φίλου και ποιητή Γιάννη Γεωργιόπουλου, δασκάλου στην Παλαιά Επίδαυρο (προδημοσίευση)

...........................................................

  










Γιάννης Γεωργιόπουλος







                


                Δημοτικό

             

 (τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;)

Μη σώσει και είμαι ποιητής…………

Θα τραγουδάνε τα πουλιά,  μικρές ελευθερίες

κι ο νιος θα ονειρεύεται

της κόρης τα χειλάκια.

Μη σώσει και είμαι ποιητής

    _  και μια δραχμή δεν δίνω

        όταν κλαρίνο

        δωρικό, φυσάει ο Καρακώστας

        και ο Πλάτανος _ που γέρικος

       σέρνει  λεβέντη  τσάμικον

       με τις ιτιές του κόρες.

      Μη σώσει και είμαι ποιητής……..

      Στο Γραμματίκοβο προσκυνητής

      μαλώνει το φιτίλι

    _που έσβησε και ορφάνεψε

      του κάτω κόσμου η πίκρα.

      Δίκαια ξοδεύει τους καιρούς, τις μνήμες του νηστεύει

      και  όταν χορεύουν τα βουνά

      απλώνει το μαντίλι.

      Μη σώσει και είμαι ποιητής

  _ ο κόσμος δεν θα χάσει.

     Θα πέφτει πάντα μια βροχή

     από ψυχές που κλαίνε

     να ξεδιψάνε  οι ζωντανοί

     και να μυρώνει ο πόνος.

    Μη σώσει και είμαι ποιητής…..

    Πριν απ’ τ’ ανθός των λέξεων

    οι δρόμοι και η σκόνη τους.

    Πριν απ’ τα ρήματα, φωνές

    και μύρο από δυόσμους

    και χώματα , σκέπη ιερή

    για  εκτελεσμένους χρόνους.

    Μη σώσει και είμαι ποιητής.

    Θα υπάρχουν τα Ποιήματα

  _ μνήμες, φωνές και ρήματα _

    χωρίς χαρτί και λέξεις

   (και μην ξεχνάς:

    οι ποιητές ζηλεύουνε

    που δεν θα γίνουν ποίημα)


                                                Γιάννης Γεωργιόπουλος