...........................................................
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
( 1851- 1911)
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
( 1851- 1911)
ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη...
Μιας και βλέπω ότι πολλοί ασχολούνται σήμερα με τον Παπαδιαμάντη λόγω
της σημερινής ημερομηνίας του θανάτου του, θα καταθέσω εδώ δύο απόψεις
μου.
Πρώτον ότι δεν γίνεται να είσαι καλλιτέχνης αν δεν είσαι εκ του φυσικού "αλλόκοτος" σε σχέση με την κοινωνία της εποχής σου, δεν γίνεται να είσαι καλλιτέχνης δηλαδή αν ζεις συμβατικά, αν έχεις συναναστροφές "συστημικές", ήτοι με την εξουσία και τα λογής κυκλώματα της ματαιότητας και της ματαιοδοξίας, τέλος, δεν γίνεται να είσαι καλλιτέχνης αν αποκτάς βιώματα διαμεσολαβημένα.
Δεύτερον ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες αναγνωρίζονται μετά τον θάνατο όχι τον δικό τους, αλλά της μεγάλης πλειονότητας των συγχρόνων τους, οι οποίοι συνήθως τους φθονούν (οι ομότεχνοι) ή δεν είναι ακόμη έτοιμοι ως συνειδήσεις να τους εκτιμήσουν (οι φιλότεχνοι), πλην μιας μικρής μειοψηφίας ανθρώπων (ομοτέχνων και φιλοτέχνων), που νιώθουν και διαισθάνονται τις αξίες, είναι δε σε επίπεδο προσωπικής συνειδητότητας πολύ ψηλό, δίχως απωθημένα ανικανοποίητου εγωισμού. Μετά τον θάνατο των συγχρόνων του, μαζί και του καλλιτέχνη συνήθως, αλλάζει εποχή η ανθρωπότητα, έρχονται οι επόμενες γενιές που έχουν πια την ικανότητα να δουν από το μέλλον "πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν ο άνθρωπος", όπως συνήθως λένε, απελευθερώνεται και το έργο του από την ανθρώπινη μικρότητα δημιουργού και αποδεκτών μιας και δεν υφίσταται στη μέση το σαρκίο, και λάμπει έτσι το διαμάντι πεντακάθαρο.
Πρώτον ότι δεν γίνεται να είσαι καλλιτέχνης αν δεν είσαι εκ του φυσικού "αλλόκοτος" σε σχέση με την κοινωνία της εποχής σου, δεν γίνεται να είσαι καλλιτέχνης δηλαδή αν ζεις συμβατικά, αν έχεις συναναστροφές "συστημικές", ήτοι με την εξουσία και τα λογής κυκλώματα της ματαιότητας και της ματαιοδοξίας, τέλος, δεν γίνεται να είσαι καλλιτέχνης αν αποκτάς βιώματα διαμεσολαβημένα.
Δεύτερον ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες αναγνωρίζονται μετά τον θάνατο όχι τον δικό τους, αλλά της μεγάλης πλειονότητας των συγχρόνων τους, οι οποίοι συνήθως τους φθονούν (οι ομότεχνοι) ή δεν είναι ακόμη έτοιμοι ως συνειδήσεις να τους εκτιμήσουν (οι φιλότεχνοι), πλην μιας μικρής μειοψηφίας ανθρώπων (ομοτέχνων και φιλοτέχνων), που νιώθουν και διαισθάνονται τις αξίες, είναι δε σε επίπεδο προσωπικής συνειδητότητας πολύ ψηλό, δίχως απωθημένα ανικανοποίητου εγωισμού. Μετά τον θάνατο των συγχρόνων του, μαζί και του καλλιτέχνη συνήθως, αλλάζει εποχή η ανθρωπότητα, έρχονται οι επόμενες γενιές που έχουν πια την ικανότητα να δουν από το μέλλον "πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν ο άνθρωπος", όπως συνήθως λένε, απελευθερώνεται και το έργο του από την ανθρώπινη μικρότητα δημιουργού και αποδεκτών μιας και δεν υφίσταται στη μέση το σαρκίο, και λάμπει έτσι το διαμάντι πεντακάθαρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου