Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

"Εκάς η Ελλάς..." γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ ("Καθημερινή", 30.01.2016)

...........................................................

 

Εκάς η Ελλάς...





Παντελής Μπουκάλας γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ


 

Φταίει η Ελλάδα που προσφυγεύουν Σύροι, Ιρακινοί, Αφγανοί και Αφρικανοί; Μα και βέβαια φταίει. Αυτή εισέβαλε στο Αφγανιστάν, για να πολεμήσει τους Ταλιμπάν, τους οποίους η ίδια εξόπλισε για να πολεμήσουν τους Ρώσους. Αυτή εισέβαλε στο Ιράκ για να σώσει την οικουμένη από τα χημικά του Σαντάμ Χουσεΐν, που ακόμα δεν βρέθηκαν, μα πού θα πάει... Αυτή εξοπλίζει τον Ασαντ για να μακελεύει τον λαό του, αυτή και τους αντικαθεστωτικούς για να μακελεύουν καθεστωτικούς. Αυτή, και πάλι εξάγοντας δημοκρατία, διαμέλισε τη Λιβύη, που κατάντησε άθυρμα στα χέρια φονταμενταλιστών και φυλάρχων-πολεμάρχων, οι οποίοι πρωτοστατούν στη διακίνηση προσφύγων.
Φταίει η Ελλάδα για τη μαζική προσφυγιά; Μα και βέβαια φταίει. Αυτή, πλούσια χάρη στα μνημόνια, δελεάζει τους Σύρους. Και αυτή τούς κάλεσε, διά στόματος Μέρκελ, να πάνε στη Γερμανία, όπου «θα βρουν άσυλο και δουλειά». Μόνο που τώρα η δημοτικότητα της κ. Μέρκελ πέφτει, με τους Γερμανούς ακροδεξιούς να σκορπούν δηλητήριο. Οπότε η ευθύνη έπρεπε να μετακυλιστεί. Στον πιο αδύναμο.

Φταίει η Ελλάδα που η Τουρκία εκμεταλλεύεται την περίσταση ώστε να αποσπάσει και χρήματα και την ευρωπαϊκή συναίνεση στην εξόντωση των Κούρδων και στην αποδιάλυση της δημοκρατίας, με τη φυλάκιση των αντιρρησιών; Μα και βέβαια φταίει. Που δεν τσιμέντωσε χιλιάδες μίλια στα θαλάσσια σύνορά της. Και δεν ξεπαστρεύει μεσοπέλαγα τα γυναικόπαιδα, με τη μέθοδο της «απώθησης».

Φταίει η Ελλάδα που οι απελπισμένοι αδιαφορούν για κύματα και πολικές θερμοκρασίες και συνεχίζουν στους δρόμους του μαρτυρίου; Μα και βέβαια φταίει. Αν τους δήμευε τα υπάρχοντα (όπως κάνουν Δανία, Ελβετία, Βαυαρία, Βάδη-Βυρτεμβέργη, προπύργια της ευρωπαϊκότητας), θα τους αποθάρρυνε. Φταίει η Ελλάδα που αντί να μετεγκατασταθούν στη λοιπή Ευρώπη 140.000 πρόσφυγες, σύμφωνα με τις συμφωνίες, δεν μετεγκαταστάθηκαν ούτε 150; Μα και βέβαια φταίει. Αυτή εμποδίζει την Αγγλία, τη Φινλανδία, το Βέλγιο, την Τσεχία και άλλους λάτρεις της φιλοξενίας να πράξουν το καθήκον τους. Οπότε; Οπότε, εκάς η Ελλάς. Να μείνουν στη Σένγκεν οι καθαροί Ευρωπαίοι. Χωρίς τους άθλιους Βαλκάνιους. Σαν δεν ντρέπονται. Σαν δεν ντρέπονται κι όσοι δικοί μας εδώ χαιρεκακούν με τον χυδαίο εκβιασμό. Η Ελλάδα εκβιάζεται, ω αγαθοί. Οχι ο όποιος Τσίπρας.

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

Στρατή Δούκα "Η Ιστορία ενός αιχμαλώτου" (youtube, 21 Ιαν 2016)

.........................................................



Στρατή Δούκα "Η Ιστορία ενός αιχμαλώτου"
 

Δημοσιεύτηκε στις 21 Ιαν 2016
 
 
Στα 1928 δύο άντρες συναντώνται στο καφενείο ενός χωριού της Πιερίας.
Ο ένας είχε αιχμαλωτισθεί πριν 6 χρόνια από τους Τούρκους στη Μικρασιατική καταστροφή. Μέσα από τρομακτικές βαναυσότητες, καταφέρνει να δραπετεύσει μαζί με έναν σύντροφό του και μετά από περιπλανήσεις και παραπλανήσεις - καθώς υποδύεται τον Τούρκο - στο εχθρικό έδαφος και στο εχθρικό ανθρώπινο περιβάλλον, επιστρέφει στην πατρίδα και αφηγείται την οδύσσειά του.
Ο άλλος, πνευματικός άνθρωπος της εποχής, τον ακούει και καταγράφει ένα μέρος απ’ αυτήν την αδιανόητη ιστορία στη μνήμη του και το άλλο στο χαρτί, έκθαμβος για το «ωραίο αυτό λαϊκό λουλούδι του Λόγου» που του προσφέρεται. Θα φύγει στη Θεσσαλονίκη και θα την υπαγορεύσει ολόκληρη την ιστορία σε συγγενή του υποδυόμενος με τη σειρά του τον ήρωα. Αποτέλεσμα: ένα έργο υβριδικού χαρακτήρα (μαρτυρία και μυθοπλασία μαζί), με ιδιαίτερο θεατρικό ενδιαφέρον χάρη στην παραστατικότητα της αφήγησης και τον γνήσιο λαϊκό λόγο, θεωρούμενο ως ένα από τα 100 καλύτερα ελληνικά λογοτεχνικά βιβλία των τελευταίων δύο αιώνων!).
Στην εξιστόρηση η «μεγάλη» Ιστορία αγκαλιάζει την «μικρή», την προσωπική ιστορία, και μαζί κι οι δυο γίνονται μύθος και ανεξίτηλο συλλογικό βίωμα, για μελλοντικούς χρόνους, επιβεβαιώνοντας έτσι τα διορατικά λόγια του Χρόνη Μίσσιου: πως όταν «…ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και για μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο-Στέφανο... τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή". (Χρόνης Μίσσιος, «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς»)
Από τις 23 Ιανουαρίου 2016 μέχρι τις 27 Μαρτίου στον Χώρο Τέχνης «Ιδιόμελο» στο Μαρούσι «Η Ιστορία ενός Αιχμαλώτου», του Στρατή Δούκα ανεβαίνει σε θεατρική μεταφορά και σκηνοθεσία του Μανώλη Γιούργου για είκοσι παραστάσεις.
Παίζουν οι ηθοποιοί Γιάννης Παπαθύμνιος και Νεκτάριος Παπαλεξίου
 
Σκηνικό: Βαγγέλης Λογοθέτης
Φωτογράφιση - Βίντεο: Μαριάννα Παναγιώτου
Χώρος Τέχνης «Ιδιόμελο», Ελευθερίου Βενιζέλου 17 και Β. Κων/νου (πλησίον ΗΣΑΠ).
Παραστάσεις: Σάββατο και Κυριακή από τις 23/1/16 μέχρι τις 27/3/16
Ώρες παραστάσεων: Σάββατο στις 21.00 - Κυριακή στις 20.00
Είσοδος:
Κανονικό: 10 ευρώ
Φοιτητικό – Ανεργίας – Ατέλεια: 7 ευρώ
διάρκεια: 2 ώρες (μαζί με το διάλειμμα)
πληροφορίες – κρατήσεις: 210 6817042





Ahmed Abdul Malik (1927 – 1993) was a jazz double bassist and oud player. / Μικρό αφιέρωμα...

............................................................


Ahmed Abdul Malik - Song Of Delilah





 

Ahmed Abdul-Malik - Summertime








Never on Sunday - Ahmed Abdul-Malik





African Bossa Nova - Ahmed Abdul-Malik









Ahmed Abdul-Malik - La Ibkey



Γυναίκες σε γυμνό και ημίγυμνο...

...............................................................


             Γυναίκες σε γυμνό και ημίγυμνο...



Αλμπερ Μαρκέ



ΚΟΝΤΕΛΛΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Σπούδασε στην σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Συνέχισε τις σπουδές του μεταπτυχιακό από το πανεπιστήμιο του Middlesex στο Λονδίνο (1999-2000).
Nude, 2001, oil on canvas, 180x150cm, Συλλογή Μουσείου Φρυσίρα.


ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Σπούδασε ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών από το 1975 έως το 1981. Δάσκαλοί του υπήρξαν οι Β. Παντελάκης, Λ. Κανακάκης, Γ. Μαυροϊδης.
Nude, 1983-84, oil on canvas, 186x60cm, Συλλογή Μουσείου Φρυσίρα.



σερ Τζωρτζ Κλάουσεν, 1916




«… Η αγαπημένη μου
μου ανήκει περισσότερο όταν, μετά, πλενόμαστε μαζί στο μπάνιο. Εκεί τη διεκδικεί μονάχα το νερό, που παιδιόθεν το νικάω. Τότε η γύμνια της γίνεται προσπελάσιμη. Εγώ της πλένω τα απόκρυφα. Εκείνη χορεύει – τα λέπια στην ουρά της στραφταλίζουν. Σηκώνει κύματα. Βουλιάζω αύτανδρος και πνίγομαι. Ως να μ’ αρπάξει από τον ώμο και να με ανασύρει. Αυτό είχα υπόψη μου προηγουμένως που είπα ότι νικάω παιδιόθεν το νερό. Ότι την τελευταία στιγμή με σώζει η αγαπημένη μου…»

Πάνος Σταθόγιαννης / "Ο ΓΡΑΦΙΑΣ" - Α, τι ακριβοδίκαιη η αγαπημένη μου.
Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013







Γκυσταβ Κουρμπερ .. Η προελευση του κοσμου ... 1866




Έντουαρντ Χόπερ (Edward Hopper 1882 Άπερ Νιακ, Ν.Υ-1967 Μανχάταν Ν.Υ)
Μια γυναίκα στον ήλιο, 1961, 101,9Χ155,6 εκατ. Λάδι σε καμβά, Μουσείο Αμερικανικής Τέχνης Γουϊτνεϊ, Ν.Υ.


Έντουαρντ Χόπερ (Edward Hopper 1882 Άπερ Νιακ, Ν.Υ-1967 Μανχάταν Ν.Υ)
Πρωινός ήλιος, 1952, Μουσείο Τέχνης Κολόμπους, Οχάϊο.



Δημήτρης Αναστασίου (1979 Αθήνα -). ΑΣΚΤ Αθήνας, Εργαστήριο Χρόνη Μπότσογλου.
Η μενίνα (Λάδι σε μουσαμά, 50Χ50, 2012)

"...Και αν τύχει και σκεφτεί και μετανιώσει..." από τη φίλη στο fb Μάνια Παπαδημητρίου (facebook,

............................................................

 
 "...Και αν τύχει και σκεφτεί και μετανιώσει..."  (Mania Papadimitriou/ facebook, 30/1/2016)
 
 

Θαθελα πραγματικα ενας δικηγορος να τοποθετηθεί επ αυτού Εμείς στο θεατρο χρησιμοποιούμε συχνά λόγια καταδικασμένων ανθρώπων απολογίες που μπορει να πέφτουν στα χέρια μας ημερολόγια επιστολές....Μας ενδιαφέρουν κυρίως οι περιπτωςεις των παραβατικών ανθρώπων ακριβώς γιατι εχουν για την τέχνη το μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς στη ζωη τους συναντάς τα ακραία συναισθήματα και τις πράξεις που οριοθετούν το τραγικό στοιχείο στην ανθρώπινη ύπαρξη που ειναι καταδικασμένη να κινείται αναμεςα στο ζωώδες ένστικτο και την πνευματικότητα ακροβατώντας........... ειμαστε λοιπόν τρομοκράτες; Υβριστές ; Απατεώνες δυνάμει παραβατικοί ;;;; να νιώθουμε άσχημα; Να το ψάξουμε με τον εαυτό μας ;;; τι λεει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η αδερφή του πάνω σ αυτο; .........Ξέρετε είχαμε κι εμείς θύματα στις δικές μας οικογένειες ....Προϊόν του εμφυλίου των γονέων μας οπως και των δικών σας.....και επι 7 χρονια στη χούντα βλέπαμε τους γονείς μας να κρυφοκοιτάζονται τρομαγμένοι μπροστα στην τηλεόραση οταν ο κύριος Γεωργαλάς αποκαλούσε κάθε Σάββατο απόγευμα δολοφόνους και ληστοσυμμοριτες τους κομμουνιστές.... και συνηθίσαμε ξέρετε να ακούμε και να μην το παίρνουμε προςωπικα...... σείς γιατι τοςο πολυ θεωρείτε τον εαυτό σας το κέντρο του κοςμου; ο Καμύ δεν σας ήξερε καν δεν ασχολείται μαζι σας....Ισως ούτε ο φυλακισμένος δολοφόνος που μισείτε πια Μάλλον ασχολείται με την εγκλωβισμένη ύπαρξη του Εχει περάσει πολυ χρόνος .....Σείς ζείτε Αυτός οχι Και δικαίως Έκανε έγκλημα Μα δεν του επιτρέπεται ούτε να γράφει; Ούτε να αναπνέει ; Ούτε να σκέπτεται; ... Και αν τύχει και σκεφτεί και μετανιώσει και θέλει κατι να πει που θα του δώσει το δικαίωμα να ζήσει μια μερα ενωμένος με την καλη πλευρά της ύπαρξης και αν εχει τύχει να κανει μια σκέψη για τη φιλοσοφία και το θεατρο ενδιαφέρουσα θα αναβάλουμε την συνάντηση μαζι της μέχρι να το θέλετε σείς;......... υπαρχει νόμος που να λεει κατι τετοιο μεσα στο σύνταγμα και τον εχει παραβιάσει το εθνικό θέατρο;;;; ποιο άρθρο ειναι; Σε ποιο εδάφιο ;;;θελω να το δω...



Ντοκουμέντα : Η πρεσβεία των ΗΠΑ κατά της παράστασης στο Εθνικό με το κείμενο Ξηρού (news247 Ιανουάριος 27 / 2016) και μια σκέψη μου...

............................................................

Η πρεσβεία των ΗΠΑ κατά της παράστασης στο Εθνικό με το κείμενο Ξηρού

Έντονη αντίδραση της αμερικάνικης πρεσβείας για το έργο του Εθνικού Θεάτρου με κείμενο του Σάββα Ξηρού. "Θα έπρεπε το δημόσιο να χρηματοδοτεί την τέχνη ενός τρομοκράτη"; αναρωτιέται 
Την ενόχλησή τους για την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Ισορροπία του Nash» η οποία στηρίζεται στο βιβλίου του τρομοκράτη της 17Ν Σάββα Ξηρού, εξέφρασε η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα αλλά και ο ίδιος ο Αμερικανός πρέσβης Ντέιβιντ Πιρς μέσω Twitter.
AdTech Ad
Η αμερικανική πρεσβεία σε ανακοίνωσή της αναφέρει: «Ενώ η τέχνη δεν θα έπρεπε να λογοκρίνεται, ενωνόμαστε με το κίνημα ''Ως Εδώ'' θέτοντας το ερώτημα αν το δημόσιο θα έπρεπε να χρηματοδοτεί την τέχνη ενός τρομοκράτη».
Την ανάρτηση της πρεσβείας στο Twitter έκανε retweet ο Αμερικανός πρέσβης, Ντέιβιντ Πιρς επισημαίνοντας: «Η Ομάδα Συγγενών Θυμάτων Τρομοκρατίας «ΩΣ ΕΔΩ» αμφισβητεί τη χρησιμότητα της δημόσιας χρηματοδότησης για να ανεβάσει το Εθνικό Θέατρο έργο βασισμένο σε μέρος του βιβλίου τρομοκράτη

της 17 Νοέμβρη».
Σημειώνεται ότι μετά την πρεμιέρα της νέας παράστασης, η ομάδα συγγενών θυμάτων τρομοκρατίας, Ως Εδώ, εξέδωσε κείμενο με την οποία διαμαρτύρεται για την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου.

Η ανακοίνωση του Ως Εδώ

"Το Εθνικό Θέατρο αποφάσισε να ανεβάσει μια παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Σάββα Ξηρού, φέρνοντας στο Εθνικό προσκήνιο το έργο του κατά συρροή δολοφόνου. Του καταδικασμένου τρομοκράτη. Με αυτό τον τρόπο η κεντρική Εθνική σκηνή - έστω και στην επίσης χρηματοδοτούμενη από Δημόσιους πόρους, Πειραματική της εκδοχή - δίνει την ευκαιρία στον κ. Ξηρό να κάνει Τέχνη. Να γίνει Τέχνη. Να δείξει Τέχνη. Και δι’ αυτού του τρόπου να εξαγνιστεί η τρομοκρατική πράξη. Να γίνει συμπαθής ο δολοφόνος, γιατί πάνω απ’ όλα «είναι άνθρωπος». Άνθρωπος λαλίστατος και πανταχού παρών στα ΜΜΕ, συνεντευξιαζόμενος στοχαστικά μετά την ανάδειξή του σε «κομβικό κέντρο ανάλυσης αξιακών συστημάτων» από την σκηνοθέτιδα. Μεγάλη ευκαιρία και σημαντικό δώρο που δίδεται στον κ. Ξηρό να βγει στη σκηνή της επικαιρότητας.
Είναι προφανές ότι ο εξαγνισμός του κου Ξηρού αποτελεί πλέον για κάποιους, διαρκή και επίμονη προτεραιότητα. Και μεθοδεύεται με συστηματικό τρόπο γιατί έχει συγκεκριμένο στόχο. Την απελευθέρωσή του όχι μόνο από την φυλακή, αλλά και από το ένοχο στίγμα του δολοφόνου. Και η διαδικασία αυτή γίνεται πράξη με τις παλιές καλές μεθόδους της ιδεολογικοποίησης της επιλογής να δολοφονείς αθώους. Έτσι έκαναν και οι Ναζί. Έτσι έκαναν και οι Σταλινικοί. Έτσι καλύπτει ο φασισμός τις επιλογές του.
Στο ΩΣ ΕΔΩ πολεμάμε χρόνια τώρα για τα αυτονόητα. Έχουμε κουραστεί. Πολύ. Έχουμε κουραστεί να υπερασπιζόμαστε το προφανές δικαίωμα στη ζωή, στη Δημοκρατία. Έχουμε κουραστεί να βλέπουμε τους ανθρώπους μας να δολοφονούνται ξανά και ξανά και ξανά. Έχουμε κουραστεί από την "ηρωοποίηση" μιας χούφτας ακριβοπληρωμένων δολοφόνων. Δεν είναι πως θα σταματήσουμε να αντιδρούμε. Αυτή είναι η κατάρα μας. Αλλά λίγη αυτοσυγκράτηση: "Κι αν δεν έχετε το θάρρος της αντίδρασης, ας έχετε τουλάχιστον το θάρρος της σιωπής".

Ανακοίνωση με την οποία προαναγγέλλει την παράσταση, εξέδωσε και το Εθνικό Θέατρο:

"Ισορροπία του Nash  της Πηγής Δημητρακοπούλου
ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ (-1)
Με αφορμή τους Δίκαιους του Αλμπέρ Καμύ, πρακτικά της δίκης της 17 Νοέμβρη, το βιβλίο του Σάββα Ξηρού Η μέρα εκείνη.., καθώς και λογοτεχνικά, ιστορικά και δημοσιογραφικά κείμενα, η Πηγή Δημητρακοπούλου με την ομάδα της επιχειρούν τη σύνθεση ενός νέου έργου για τους αξιακούς κώδικες των ανθρώπων, τη δικαιοσύνη και την τρομοκρατία στην πρόσφατη ελληνική ιστορία.
* Ισορροπία του Nash: Ο όρος είναι δανεισμένος από τη Θεωρία των Παιγνίων.Αποτελεί ένα συνδυασμό στρατηγικών μεταξύ δύο αντίπαλων παικτών,του καθενός από τους οποίους η στρατηγική αποτελεί την καλύτερη απόκριση σε εκείνη του άλλου".



Η σκηνοθέτιδα Πηγή Δημητρακοπούλου, έχει υπογράψει το σενάριο για τηλεοπτικές παραγωγές όπως το "Δέκα" και την "Αίθουσα του Θρόνου". Στην παράσταση παίζουν οι: Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου, Νίκος Ντάλλας, Κώστας Παπακωνσταντίνου, Σήφης Πολυζωίδης.


Η σκέψη μου:

 [ Ανάμεσα στην πρεσβεία των ΗΠΑ και στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου υπάρχουν δύο υπουργεία της χώρας (Εξωτερικών και Πολιτισμού) και ένα Διοικητικό Συμβούλιο (το ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου). Και οι τρεις αυτοί φορείς είναι φορείς κυβερνητικής ευθύνης. Και ο νοών νοείτω... ]

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Γκυσταβ Κουρμπερ : "Η προελευση του κοσμου" ... 1866 Έτσι για την πρόκληση!....

.............................................................

 Γκυσταβ Κουρμπερ .. Η προελευση του κοσμου ... 1866




" Ζ ο υ μ στο γυναικείο σώμα" γράφει η Παρή Σπίνου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 28.01.2016)

.........................................................
 

Ζ ο υ μ  στο γυναικείο σώμα


Cordula reyer, France, 1993  
Cordula reyer, France, 1993 | Peter Lindbergh, Courtesy Gagosian 
Gallery
 
Μπροστά στον φακό του έχουν γδυθεί τα πιο γνωστά μοντέλα, από τη Λίντα Εβανγκελίστα και τη Ναόμι Κάμπελ μέχρι την Κέιτ Μος και τη Νατάλια Βοντιανόβα. Οι δε σταρ του κινηματογράφου, όπως η Σαρλίζ Θερόν, η Μίλα Γιόβοβιτς, αλλά και η Κατρίν Ντενέβ, αφήνονται να μεταμορφωθούν από τη μαγική ματιά του.
Ο λόγος για τον Πίτερ Λίντμπεργκ, κορυφαίο, πρωτοποριακό φωτογράφο μόδας, ο οποίος αναμένεται στην Αθήνα για την έκθεσή του που εγκαινιάζεται την ερχόμενη Πέμπτη στην γκαλερί Gagosian.
O Λίντμπεργκ είναι εμβληματικός φωτογράφος των γυναικών. Οι εικόνες του είναι αποκλειστικά ασπρόμαυρες. Η έμπνευσή του αποτελεί συνδυασμό του αφηγηματικού κινηματογράφου και της φωτογραφίας δρόμου, όπως τη δίδαξε ο Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν.
Με τις φευγαλέες λεπτομέρειες και την κομψότητα στη σύνθεση, η θηλυκότητα και η γοητεία των γυναικών που φωτογραφίζει αναδεικνύονται μέσα από τον απροκάλυπτο ρεαλισμό που χαρακτηρίζει τη δουλειά του.
Ισως είναι ένα απομεινάρι της καταγωγής του από την Ανατολική Ευρώπη, καθώς γεννήθηκε το 1944 στη Λίσα της Γερμανίας, ενώ εδώ και δεκαετίες ζει και εργάζεται μεταξύ Παρισιού, Νέας Υόρκης και της γαλλικής Αρλ.
Στην έκθεση θα παρουσιαστούν φωτογραφίες από τα τελευταία 30 χρόνια, που επιβεβαιώνουν πόσο επηρέασε ο Λίντμπεργκ τη φωτογραφία μόδας αλλά και την έννοια του πορτρέτου γενικότερα. «Η ουσία της τέχνης δεν είναι να αψηφά τους κανόνες;» υπογραμμίζει ο ίδιος. «Να αμφισβητεί τα δεδομένα; Δεν είναι να ανακαλύπτει νόημα σε αντικείμενα και καταστάσεις πριν το ανακαλύψουν οι άλλοι;».
Η ομορφιά των γυναικών που απαθανατίζει είναι ουσιαστική, συγκροτημένη, χωρίς αναστολές. Οι φωτογραφίες του υπογραμμίζουν τη φυσική χάρη των μοντέλων του, χωρίς πολλά φτιασίδια, χωρίς ιδιαίτερη σκηνοθεσία που θα αποσπούσε την προσοχή του θεατή.



Ζουμ στο γυναικείο σώμα


Ο ίδιος πιστεύει ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα που κάνουν μια γυναίκα ενδιαφέρουσα, πέρα από την ομορφιά και την ηλικία της. «Οι φωτογράφοι πρέπει να απελευθερώνουν τις γυναίκες και τελικά όλους από τον τρόμο της νεότητας και της τελειότητας», λέει.
Σε ένα δίπτυχο με τη Μόνικα Μπελούτσι, στη μία εικόνα ο φακός εστιάζει στο ατίθασο και αποφασιστικό βλέμμα της, ενώ στην άλλη τη βλέπουμε να κοιτάει αλλού, σαν να είναι απορροφημένη σε μια πολύ προσωπική σκηνή.
Σε ένα αφιέρωμα στη χορογράφο Πίνα Μπάους, πέντε μοντέλα γίνονται ένα, δημιουργώντας με την κίνηση του κορμιού τους μια εικόνα όπου τα άκρα και οι καμπύλες τους αποτελούν στοιχεία μιας αφαιρετικής σύνθεση. Σε μια άλλη φωτογραφία, η Κάρεν Ελσον, χλομή και γαλήνια, μοιάζει με άγαλμα της κλασικής αρχαιότητας.
Σε ένα από τα τελευταία εγχειρήματα του τολμηρού δημιουργού, την καμπάνια για τη νέα σειρά ενδυμάτων του Αρμάνι, όλα τα μοντέλα έχουν ηλικία από 42 μέχρι 51 ετών. Μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία με photoshop, «προκειμένου τα γυναικεία πρόσωπα να δείχνουν την κομψότητα και την ευπρέπεια που υπάρχει στην καθημερινή μας ζωή».

Info: Gagosian, Μέρλιν 3, τηλ.: 210-3640215. Από 4/2 έως 23/4.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

"Αὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ δρόμοι ποὺ γνωρίσαμε..." ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη (1925 -2005)

............................................................
 




Μανόλης Αναγνωστάκης
(1925 - 2005)













Αὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ δρόμοι ποὺ γνωρίσαμε...

 

 

 

Αὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ δρόμοι ποὺ γνωρίσαμε
Ἀλλότριο πλῆθος ἕρπει τώρα στὶς λεωφόρους
Ἀλλάξαν καὶ τῶν προαστίων οἱ ὀνομασίες
Ὑψώνονται ἄσυλα στὰ γήπεδα καὶ στὶς πλατεῖες.
Ποιὸς περιμένει τὴν ἐπιστροφή σου; Ἐδῶ οἱ ἐπίγονοι
Λιθοβολοῦν τοὺς ξένους, θύουν σ᾿ ὁμοιώματα,
Εἶσαι ἕνας ἄγνωστος μὲς στὸ ἄγνωστο ἐκκλησίασμα
Κι ἀπὸ τὸν ἄμβωνα ἀφορίζουνε τοὺς ξένους
Ρίχνουνε στοὺς ἀλλόγλωσσους κατάρες
Ἐσὺ στοὺς σκοτεινοὺς διαδρόμους χώσου
Στὶς δαιδαλώδεις κρύπτες ποὺ δὲν προσεγγίζει
Οὔτε φωνὴ ἀγριμιοῦ ἢ ἦχος τυμπάνου·
Ἐκεῖ δὲ θὰ σὲ βροῦν. Γιατί ἂν σ᾿ ἀφορίσουν
Κάποιοι –ἀναπόφευκτα– στὰ χείλη τους θὰ σὲ προφέρουν
Οἱ σκέψεις σου θ᾿ ἀλλοιωθοῦν, θὰ σοῦ ἀποδώσουν
Ψιθυριστὰ προθέσεις, θὰ σὲ ὑμνήσουν.
Μὲ τέτοιες προσιτὲς ἐπιτυχίες θὰ ἡττηθεῖς.
Τεντώσου ἀπορρίπτοντας τῶν λόγων σου τὴν πανοπλία
Κάθε ἐξωτερικὸ περίβλημά σου περιττὸ
Καὶ τῆς Σιωπῆς τὸ μέγα διάστημα, ἔτσι,
Τεντώσου νὰ πληρώσεις συμπαγής.

Η Αριστερά στην εξουσία. Αντιφάσεις, αδιέξοδα, διέξοδοι γράφει ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς ("Εφημερίδα των Συντακτών", 03.01.2016)

...........................................................

Η Αριστερά στην εξουσία. Αντιφάσεις, αδιέξοδα, διέξοδοι


ΣΥΡΙΖΑ  
Η προοδευτική ουτοπία εκφράζεται μέσα από το όραμα ενός 
άλλου, καλύτερου και πιο δίκαιου κόσμου που δεν υπάρχει 
ακόμα | EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
 
 
 
γράφει ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς 
 
"Εφημερίδα των Συντακτών", 03.01.2016


«Πρώτη φορά Αριστερά». Είτε ως απλή διαπίστωση, είτε ως θριαμβευτική ιαχή, είτε ως επιθετική ειρωνεία, η φράση παραμένει αμφίσημη. Η Αριστερά αναδείχτηκε βέβαια νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Αλλά είναι εξίσου βέβαιο πως δεν μπόρεσε να ασκήσει την πολιτική εξουσία υπό τους όρους που φανταζόταν. Η άμεση διαχείριση της κρίσης, η οποία είχε οδηγήσει στο τέλος της Μεταπολίτευσης, έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο με αμετάθετα διλήμματα.
Σε λίγες εβδομάδες, ίσως και μέρες, έπρεπε να αποφασίσει αν θα συμμορφωνόταν προς τις εκβιαστικές υποδείξεις των αγορών και των εταίρων ή αν θα απομονωνόταν από το οικείο ευρωπαϊκό της περιβάλλον, με κίνδυνο να μετατραπεί η χώρα σε διεθνή παρία. Υπό τις συνθήκες αυτές, η επιλογή εμφανιζόταν ως μονόδρομος.
Στο μέτρο που κανείς δεν μπορούσε να προδικάσει, όχι μόνο τις άμεσες αλλά και τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις ενός πιθανού grexit, και μια υπεύθυνη κυβέρνηση δεν είχε το δικαίωμα να εμπλέξει τη χώρα σε μια περιπέτεια με απρόβλεπτες, ίσως και καταλυτικές προεκτάσεις.
Το τίμημα της αυτονόητης αυτής επιλογής υπήρξε όμως βαρύτατο. Εγκαταλείποντας το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», η Αριστερά στην εξουσία κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια κρίση ταυτότητας. Η αναγκαία προσαρμογή στις περιστάσεις δεν αποδείχτηκε μόνον οργανωτικά αποδιαρθρωτική. Υπήρξε επίσης και ιδεολογικά τραυματική.
Η Αριστερά δεν έχει την ιδεολογική πολυτέλεια να κινείται στα διάκενα της αρετής, να οχυρώνεται πίσω από τις ασάφειες της τυπικής νομιμότητας και να εμπιστεύεται μόνον, ή έστω κατά προτίμησιν, τους «ημετέρους».
Ακόμα και αν η αριστερή ρητορεία παρέμενε ζωντανή, ακόμα και αν τα διάσπαρτα μέτρα ανθρωπιστικής βοήθειας συνέβαλαν στην άμβλυνση της εξαθλίωσης, ακόμα και αν οι πιο εξωφρενικές απαιτήσεις των δανειστών δεν υλοποιήθηκαν, οι ασφυκτικοί δημοσιονομικοί περιορισμοί δεν άφηναν πολλά περιθώρια.
Η προϊούσα λιτότητα εκφραζόταν με τη συνέχιση της ανεργίας, την όξυνση της ανέχειας και την περαιτέρω κατολίσθηση του επιπέδου διαβίωσης. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα το φως που άναψε με την πολιτική επικράτηση της ελπίδας φαίνεται να χάνει μεγάλο μέρος από τη λάμψη του.
Οι άμεσες πολιτικές προεκτάσεις των εξελίξεων αυτών είναι βέβαια ακόμη περιορισμένες. Στο μέτρο που, επί του παρόντος τουλάχιστον, ο παλαιός πολιτικός κόσμος εμφανίζεται ανίκανος να προβάλει αξιόπιστες εναλλακτικές προτάσεις, η κυβερνώσα Αριστερά φαίνεται να συγκρατεί το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων που την έφεραν στην εξουσία. Οι μνήμες της «επάρατης» Δεξιάς παραμένουν άλλωστε νωπές.
Ομως, στο σημείο αυτό ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος. Ο κίνδυνος της απώλειας της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, οι αναπόφευκτες παλινωδίες και αντιφάσεις που συνοδεύουν την υλοποίηση των «μνημονίων», η επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού και οι ιδεολογικές διαμάχες που διαβρώνουν τον κυβερνητικό συνασπισμό συμβάλλουν αποφασιστικά στη διάχυτη απομάγευση της «αριστερής εναλλαγής».
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Η μείζων απειλή για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι φαντασιωσική. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αξιακή φερεγγυότητα της οποιασδήποτε Αριστεράς συναρτάται με τη διιστορική της ταύτιση με τις ιδέες της προόδου, της αλλαγής, της ρήξης και της μεταρρύθμισης. Με αυτήν την έννοια, η (αναγκαία έστω) «στροφή προς τον ρεαλισμό» του τρέχοντος πολιτικού λόγου υπονομεύει το σημαντικότερο ιδεολογικό όπλο της.
Ενάντια σε μια Δεξιά που προτάσσει την επαρκή διαχείριση του παρόντος, η ιστορική Αριστερά αντιπαραθέτει ανέκαθεν το φωτεινό παρεμβατικό της πρόταγμα, την ανάγκη για μια συνεχή φυγή προς τα εμπρός, την ανάληψη ενός αδιάκοπου στοιχήματος με την Ιστορία. Η προοδευτική ουτοπία εκφράζεται μέσα από το όραμα ενός άλλου, καλύτερου και πιο δίκαιου κόσμου που δεν υπάρχει ακόμα.
Ακριβώς στο σημείο αυτό φαίνεται να διαδραματίζεται ένα αναπάντεχο και αδιόρατο ιδεολογικό δράμα. Αντιμέτωπη με τις αμείλικτες Συμπληγάδες της καθημερινότητας, η κυβερνώσα Αριστερά πιέζεται να οικειοποιηθεί την «αμυντική» και κατ’ ανάγκην «συγκριτική» επιτευγματική ρητορική των αντιπάλων της.
Αντίθετα, η εκτός εξουσίας Δεξιά αρχίζει να ομιλεί στο όνομα μιας δικής της «επιθετικής» αλλαγής, μιας δικής της ριζικής ανανέωσης και μιας δικής της ανατρεπτικής βούλησης.
Ειρωνικά, φαίνεται λοιπόν να επιχειρείται μια νόθευση, ή ακόμα και αναστροφή, των συμβολικών τους ρόλων. Βέβαια, ούτε οι αριστεροί μεταμορφώθηκαν σε υπηρέτες του κατεστημένου, ούτε οι εκ πεποιθήσεως αντιμεταρρυθμιστές σε ζηλωτές της κοινωνικής ανατροπής.
Είναι όμως γεγονός ότι οι νέες συνθήκες επέτρεψαν στη Δεξιά να ψαρεύει σε θολά νερά. Από τη στιγμή που η ριζοσπαστική Αριστερά φαίνεται να αρκείται στο να προασπίζει τα όλο και πιο κουτσουρεμένα κεκτημένα ενός κοινωνικού κράτους που δεν υπόσχεται πλέον τίποτε καινούργιο, οι αντίπαλοί της αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες.
Εχοντας ήδη θέσει τα μείζονα «επιθετικά» προτάγματα της Αριστεράς υπό καταστατικήν απαγόρευσιν, μπορούν ταυτοχρόνως να απορρίπτουν τα ελάσσονα «αμυντικά» και εμβαλωματικά της σχέδια ως ελλιπή, αντιφατικά, αναποτελεσματικά και παρωχημένα.
Υπό τους όρους αυτούς, η Αριστερά αναγκάζεται πλέον να παίζει εκτός πάσης ιδεολογικής έδρας. Για πρώτη φορά έπειτα από πολλές δεκαετίες, η στυγνή αγοραία ουτοπία τολμά να εμφανίζεται όχι μόνο ρεαλιστικότερη και αποφασιστικότερη, αλλά και ριζικότερη από μιαν ανατρεπτική ουτοπία που μοιάζει να έχει ακινητοποιηθεί.
Ετσι, το μείζον πολιτικό ερώτημα που τίθεται σήμερα αναφέρεται στους όρους υπό τους οποίους μπορεί να ανακτηθεί η ιδεολογική πρωτοβουλία.
Πράγματι, στο μέτρο που η προτεραιότητα των ασφυκτικών οικονομικών και δημοσιονομικών αδιεξόδων καθηλώνει την κυβερνώσα Αριστερά σε μιαν αέναη διαπραγμάτευση όχι μόνον με τους εταίρους αλλά και με την ανεξέλεγκτη καθημερινότητα, η «ελλιπής» αριστερή εξουσία κινδυνεύει να αποδειχτεί καταλυτική.
Από τη στιγμή που έχει πάψει να πείθει ότι «μπορεί» και «θέλει» να κάνει πράξη το όραμά της, η Αριστερά φαίνεται να απεμπολεί το προαιώνιο ιστορικό της επιχείρημα. Είναι γεγονός ότι, αν -όπως λέγεται- όλες οι εξουσίες δια-φθείρουν και όλες οι απόλυτες εξουσίες δια-φθείρουν απόλυτα, η «ελλιπής» εξουσία φθείρει πρωτίστως εκείνους που στοχεύουν να αλλάξουν τον κόσμο.
Περισσότερο ακόμα και από το τυχόν «λάθος» ή ακόμα και από το «έγκλημα», η Αριστερά απειλείται να αποδυναμωθεί από την ιδεολογική απραξία, την «πιλάτεια» αποστασιοποίηση, τη στρατηγική αναδίπλωση και την «υπεύθυνη αδυναμία». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το όραμα της αλλαγής είναι ασύμβατο με την πολιτική αμφιθυμία.
Ετσι, η ανάκτηση της συμβολικής αξιοπιστίας της Αριστεράς προβάλλει σαν ανυπέρθετο μέλημα. Και δεν υπάρχει πολύς καιρός. Στο μέτρο που ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει επικεντρωμένος σε αμφίβολα και αναστρέψιμα οικονομικά επιτεύγματα που κατατείνουν απλώς στην εξασφάλιση του μη χείρονος, η μεσοπρόθεσμη αποδυνάμωση της εμβέλειάς του είναι μοιραία.
Ακόμα και αν σταθεροποιηθούν οι μετέωροι οικονομικοί δείκτες, ακόμα και αν καταστεί δυνατή μια κάποια προστασία των ταπεινών και των καταφρονεμένων, ακόμα και αν ανακοπεί η διαδικασία συνεχούς ανακατανομής πόρων και πλούτου υπέρ των προνομιούχων, η πολυεπίπεδη ιδεολογική δυναμική που είχε φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία κινδυνεύει να χάσει την ιστορική πνοή της.
Μια Αριστερά που φαίνεται να εξαντλείται στο να ωραιοποιεί ή να «συντηρεί» την οποιαδήποτε υφιστάμενη κατάσταση με νύχια και με δόντια δεν έχει πολλές προοπτικές.
Με αυτήν την έννοια λοιπόν προέχει η ολομέτωπη επίθεση προς νέες κατευθύνσεις. Η ημερήσια διάταξη του πολιτικού θα πρέπει να εμπλουτιστεί χωρίς καθυστέρηση με νέα ουτοπικά προτάγματα και με νέους προβληματισμούς.
Πολλώ μάλλον που κανείς εξωτερικός παράγων δεν μπορεί να φέρει αντιρρήσεις σε πολιτικές πρωτοβουλίες που δεν συγκρούονται με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και δεν συνεπιφέρουν δημοσιονομικό κόστος.
Μετά το σύμφωνο συμβίωσης, η συνταγματική αναθεώρηση, η ανάληψη περαιτέρω ριζικών πρωτοβουλιών για το ζήτημα της ιθαγένειας, η νομική κατοχύρωση της προστασίας του περιβάλλοντος, η συναινετική αναδιαπραγμάτευση της σχέσης Εκκλησίας και κράτους, η ριζική ενίσχυση της οικονομικής και πολιτικής αυτοτέλειας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ο εκσυγχρονισμός του Οικογενειακού Δικαίου, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η έννομη κατοχύρωση της πλήρους αποκομματικοποίησης της διοίκησης, η άμεση προώθηση και ενίσχυση νέων συνεταιριστικών και συμμετοχικών μορφών, η αυτονόμηση των κοινωνικών κινημάτων, η επινόηση και θέσπιση νέων μορφών άμεσης δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών σε όλες τις κλίμακες είναι λοιπόν μερικά μόνον από τα πεδία που θα έπρεπε να αποτελέσουν αντικείμενα ενός ευρύτατου και οργανωμένου δημόσιου διαλόγου.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, ακόμα σημαντικότερο. Πράγματι, σε αντιδιαστολή με το πάντα επίμαχο «διαχειριστικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, το ιστορικά κατοχυρωμένο αλλά αμφισβητούμενο πλέον «ηθικό της πλεονέκτημα» πρέπει να συντηρηθεί ως κόρην οφθαλμού. Στο σημείο αυτό λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να μην αφήνει το παραμικρό ίχνος αμφιβολίας για την ανυποχώρητη ιδεολογική και πολιτική του ανιδιοτέλεια.
Αντίθετα με τη συντηρητική παράταξη που, ρητά ή σιωπηρά, είναι πάντα σε θέση -αν βέβαια «χρειαστεί»(!)- να συγχρωτίζεται αρμονικά με τη διάχυτη διαφθορά, τα πελατειακά πλέγματα και τις προνομιακές μορφές εξουσιαστικής διαπλοκής, η Αριστερά δεν έχει την ιδεολογική πολυτέλεια να κινείται στα διάκενα της αρετής, να οχυρώνεται πίσω από τις ασάφειες της τυπικής νομιμότητας και να εμπιστεύεται μόνον, ή έστω κατά προτίμησιν, τους «ημετέρους».
Εις πείσμα λοιπόν των οποιωνδήποτε σκοπιμοτήτων, το πρώτο μέλημά της πρέπει να είναι η εμμονή σε μιαν απόλυτη, ανένδοτη και ανεπίληπτη διαφάνεια. Μόνον έτσι είναι δυνατόν να απαντηθεί το διιστορικό και αναπάντητο ερώτημα αν η ιδέα της Αριστεράς είναι εν γένει συμβατή με την άσκηση οποιασδήποτε εξουσίας.
Μόνον έτσι μπορεί κανείς να ελπίζει ότι είναι δυνατόν να υπάρξει εξουσία που ούτε διαφθείρει, ούτε φθείρει εκείνους που αναλαμβάνουν να την ασκήσουν. Μόνον έτσι μπορεί να εξαερωθεί η πάντα υφέρπουσα υποψία ότι «όλοι είναι ίδιοι». Μόνον έτσι θα εμπεδωθεί η πεποίθηση ότι ένας άλλος καλύτερος κόσμος είναι δυνατός.
Σε τελική ανάλυση, η έκβαση του πολιτικού ανταγωνισμού επικαθορίζεται από άυλες αξιακές παραμέτρους. Το «φως» που βρίσκεται στην άκρη του τούνελ θα παραμείνει κατ’ ανάγκην θαμπό, αν παραμένουμε εγκλωβισμένοι στις αμετακίνητες νοηματικές ράγες που ελέγχονται από τον αντίπαλο.

«Κατέβηκε» η παράσταση του Εθνικού «Ισορροπία του Nash» & μερικές σκέψεις πάνω στη θλιβερότατη είδηση (http://www.tovima.gr, 28/1/2016)

.............................................................

«Κατέβηκε» η παράσταση του Εθνικού «Ισορροπία του Nash»

Mετά από το σάλο που ξέσπασε για τα κείμενα του Σ. Ξηρού
 
 
 
«Κατέβηκε» η παράσταση του Εθνικού «Ισορροπία του Nash»


 
Κατεβαίνει η παράσταση του «Εθνικού Θεάτρου», «Ισορροπία του Νash», μετά το σάλο που ξέσπασε επειδή συμπεριλαμβανόταν αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού «Η Μέρα Εκείνη - 1.560 ώρες στην εντατική - Μια μαρτυρία για το δικό μας Γκουαντάναμο». Ύστερα από διαβουλεύσεις, το ΔΣ και ο καλλιτεχνικός διευθυντής αποφάσισαν να σταματήσει η παρουσίαση των τεσσάρων παραστάσεων που απέμεναν για την ολοκλήρωση του έργου.
Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση «η παράσταση ξέφυγε από τον καλλιτεχνικό της στόχο, έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης και παρερμηνεύτηκε η ιδεολογική της πρόθεση».

Ολόκληρη η ανακοίνωση του Εθνικού:

«Η παράσταση Ισορροπία του Nash που παίζεται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ξέφυγε από τον καλλιτεχνικό της στόχο και μοιάζει, χωρίς να το επιδιώκει, να εξαντλεί τις αντοχές μιας κοινωνίας. Έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης σε μια δύσκολη συγκυρία και παρερμηνεύτηκε η ιδεολογική της πρόθεση. Δέχτηκε τη σκληρή και απολύτως δογματική κριτική ανθρώπων που, ως επί το πλείστον, δεν την έχουν παρακολουθήσει.

»Ενώ το βασικό της μήνυμα είναι πως καμία ιδέα δεν δικαιούται να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή, η παράσταση οδήγησε, ερήμην της, στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, προξενώντας περισσότερο πόνο παρά προβληματισμό. Τέλος, ενεργοποίησε αντιδράσεις ακραίων κύκλων, που έφτασαν στο σημείο να εκφράζουν απειλές για τη σωματική ακεραιότητα του κοινού, των καλλιτεχνών και των εργαζομένων του Εθνικού Θεάτρου.

»Κάτω από αυτές τις συνθήκες θεωρούμε ότι η συνέχιση της παράστασης θα καλλιεργήσει τη στρεβλή εντύπωση ότι το Εθνικό Θέατρο, αντί να προβάλει τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία και το γόνιμο προβληματισμό, στηρίζει εγκληματίες για πάντα καταδικασμένους στη συνείδηση του ελληνικού λαού.

»Για τους παραπάνω λόγους επιλέγουμε να σταματήσουμε τις παραστάσεις του έργου Ισορροπία του Nash, χωρίς επ’ ουδενί να παραιτούμαστε από το δικαίωμα, τώρα και στο μέλλον, της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης, όπως οφείλουμε να κάνουμε ως Εθνικό Θέατρο».
 
.........................................................
 
Μερικές σκέψεις πάνω στη θλιβερότατη είδηση: Ένα δεύτερο συμβάν για το ίδιο πρόσωπο. Τον Σάββα Ξηρό, έναν καταδικασμένο σε ισόβια για τρομοκρατικές ενέργειες που συνοδεύτηκαν με φόνους. Το πρώτο ήταν η ακύρωση της "ελάφρυνσης" (αν μπορούμε να την ορίσουμε ως "ελάφρυνση") της ποινής του σε κατ' οίκον περιορισμό λόγω του σοβαρότατου προβλήματος υγείας, είναι τυφλός. Τώρα με κατασταλτική λογοκρισία απαγορεύεται να παιχτεί έργο στο Εθνικό μας Θέατρο με κείμενο δικό του που αφορούσε την σύλληψή του και τη μεταχείρισή του στην φυλάκισή του  στο νοσοκομείο. Το ζήτημα μπορεί να το δει κανείς από πολλές πλευρές. 
α) Από την πλευρά των διπλωματικών σχέσεων της χώρας. Είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ άσκησαν εκβιασμό και απειλές εάν "αποφυλακιζόταν" ο Ξηρός και εξέτιε την ποινή του κατ' οίκον. Η κυβέρνηση της Αριστεράς (βάλτε αν θέλετε εισαγωγικά στο "Αριστεράς") υπέκυψε στον εκβιασμό, αν και ρητά επιφυλάχθηκε για το μέλλον να ελαφρύνει τον τρόπο εφαρμογής της ποινής. Και τώρα, ως φαίνεται, καθώς δεν υπάρχει - ακόμα - επίσημα εκφρασμένη έξωθεν, από την αντίπερα ακτή του Ατλαντικού δηλαδή, θέση για την παράσταση που κατέβηκε, υπέκυψε. Ωστόσο τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια;... Και δεν φαίνεται να είναι κάτι άλλο από την αμερικανίδα γάτα! Οπότε προκύπτει εύλογα το ερώτημα: πόσο ανεξάρτητη είναι η έννομη τάξη και πόσο ανεξάρτητοι είναι οι δημόσιοι θεσμοί (κυβέρνηση, υπουργείο πολιτισμού, Εθνικό Θέατρο και ο καλλιτεχνικός του διευθυντής) της χώρας ; Η χώρα με τους θεσμούς της δεν μπορεί, ως φαίνεται, να καμαρώνει για τον υποβιβασμό της (δεν θα πω, σε υπόδουλο κράτος, παρ' ότι θα έστεκε) σε αποικία.
β) Από την άποψη της ελευθερίας της καλλιτεχνικής έκφρασης. Πρόκειται για καραμπινάτη κατασταλτική λογοκρισία. Δεν μπορούμε πλέον να ανεβάζουμε, να βλεπουμε και να διαβάζουμε τα έργα τέχνης που θέλουμε. Οπότε, επιστρέφουμε σε αλήστου μνήμης εποχές...
γ) Από την άποψη του ρόλου και της λειτουργίας του πνευματικού ανθρώπου σήμερα. Αλήθεια, με ποια κριτήρια πάρθηκε η απόφαση (παρεμπιπτόντως τίνος απόφαση είναι; αυτής ή της προηγούμενης διόκησης του Εθνικού; υπήρχαν δεσμεύσεις από παλαιότερο προγραμματισμό ρεπερτορίου;) για το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου; Επρόκειτο για έργο μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας που έπρεπε να βγει όπωσδήποτε στον "αέρα"; Η διεύθυνση είτε του Εθνικού Θεάτρου είτε της Πειραματικής του Σκηνής είχαν αντίληψη και γνώση για ό,τι αφορούσε την υπόθεση Ξηρού; Στάθμισαν όλους τους παράγοντες και έκριναν ότι πράγματι άξιζε να δοκιμάσουν μια μάχη απέναντι στις πολύ πιθανές - μέχρι βεβαιότητος - έσωθεν και έξωθεν αντιδράσεις; Εάν ναι και προχώρησαν στην παράσταση, καλώς αποφάσισαν να γίνει και κακώς - πολύ κακώς - την κατέβασαν. Ας άφηναν την ευθύνη για την λογοκρισία και την καταστολή σ' εκείνους που ήσαν διαθέσιμοι να την αναλάβουν. Εάν δεν είχαν σταθμίσει το ιστορικό της υπόθεσης Ξηρού και της 17Ν και τις παραμέτρους στο πολιτικό και κοινωνικό παρόν της χώρας και παρ' όλ' αυτά προχώρησαν στην παράσταση, τότε το ανέβασμα ήταν ένα αρχικό λάθος (και τα λάθη που γίνονται στην αρχή κοστίζουν περισσότερο) που δεν μπορούσε, ωστόσο, να διορθωθεί με το δεύτερο λάθος του κατεβάσματος. Λάθος δεν διορθώνεται με λάθος και δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό. 
Κατά τα άλλα, μια ακόμα μέρα ντροπής προστέθηκε στις μέρες ντροπής που περνάμε εφτά και πλέον χρόνια από τότε που μας πλάκωσε η κρίση. Πολύ γερό στομάχι χρειαζόμαστε για να τα καταπίνουμε όλα αυτά...