"Έτσι μόνο για δοκιμή... απ' αφορμή μιαν ανάρτηση φίλης στο facebook...

 .....................................................

Έτσι μόνο για δοκιμή...

 

  

   Όταν ξέσπασε η κρίση, ήμουνα από εκείνους (και εξακολουθώ να έχω την ίδια θέση) που έλεγαν και πίστευα ότι από αυτό το κακό που μας βρήκε (που τέλος πάντων δεν έπεσε από τον ουρανό, στα χρόνια της χαζοχαρούμενης αμεριμνησίας αναζητήστε τις αιτίες και τους ενόχους), δεν πρόκειται να βγούμε ούτε σε 40-50 χρόνια. Και πίστευα ότι αυτή η αναγκαστική, και γι' αυτό ταπεινωτική, συνθήκη θα ήταν μια καλή αφορμή και θα μπορούσε να γίνει αμπάριζα για να ξεκινήσουμε μια διαδικασία επίπονη και κοπιαστική μεν, αλλά ωστόσο αναγεννητική και για μας (όσοι προλάβουμε να δούμε λίγο φως), αλλά κυρίως για τα παιδιά μας (όσα μείνουν εδώ και δεν ξενιτευτούν). Και έρχονται κάποια γεγονότα, που συνοδεύονται από στάσεις των συνανθρώπων μας, που μάλλον επιβεβαιώνουν τον στίχο του Γκάτσου, ξέρετε, απ' τον "Κεμάλ", "αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ". Αφορμή για αυτές τις απαισιόδοξες σκέψεις είναι τα τελευταία γεγονότα στο Εθνικό μας θεάτρο (και δεν εννοώ την αποπομπή του διευθυντή του η οποία καλώς έγινε, αφού η θητεία του άρχισε να "μυρίζει" άσχημα, και ο νοών νοείτω), που συνοδεύτηκαν από καιροσκοπικές στάσεις ανθρώπων του πολιτισμού που, είτε σιωπούσαν όταν ήσαν μέσα στα "αρώματα" της κουζίνας του Εθνικού και περνούσαν τα πιάτα από μπροστά τους (κι ας μην τ' ακουμπούσαν όπως άλλοι) κι αυτοί τσιμουδιά, είτε ύστερα που έσπευσαν να υπογράψουν ψηφίσματα συμπαράστασης και μετά με τον διορισμό του νέου διευθυντή  έσπευσαν πάλι, είτε να αποσύρουν τις υπογραφές τους, είτε να δικαιολογηθούν κάνοντας μάλιστα και δηλώσεις μετανοίας, ως και δηλώσεις ότι ψηφίζουν (τώρα;... ανέκαθεν;... αυτό δεν το διευκρινίζουν) το κόμμα της νέας κυβέρνησης. Ανοίγω παρένθεση: θα με συγχωρέσετε, αλλά όλους τους εργαζόμενους στις Κρατικές μας σκηνές (αλλά και τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού, πολύ περισσότερο τώρα που ενώθηκε με το Παιδείας και Δια βίου Μάθησης (!)) τους θεωρώ ανθρώπους του πολιτισμού ισότιμους με όλους τους άλλους, τους"παραγωγούς" πολιτισμού που έρχονται σε επικοινωνία μαζί τους. Ιδίως τους ηθοποιούς, τους σκηνογράφους και τους "θεωρητικούς", δραματολόγους και δασκάλους.  Και απ' αυτούς, σαν άνθρωποι πολιτισμού που είναι, έχω περισσότερες απαιτήσεις και για ανεξάρτητη σκέψη, και για ανεξάρτητο λόγο, και για ανεξάρτητη στάση και δράση. Και καλά μ' εκείνους που έβαζαν απλώς τις υπογραφές τους εγκρίνοντας σκανδαλώδεις μεταχειρίσεις " εκλεκτών" και σιωπούσαν μη επωφελούμενοι, οι άλλοι;... Που έπαιρναν και αναθέσεις σκηνοθεσιών, σκηνογραφιών και άλλα πρωτόφαντα καθήκοντα (επιμέλεια παραγωγής, οργάνωση των προβών!, δημόσιες σχέσεις και προώθηση της όποιας παραγωγής που συμμετείχαν ως συνδημιουργοί! (Ναι, ναι μιλάω για ηθοποιούς, που έπαιρναν αμοιβές για να προωθήσουν τις δουλειές που συμμετείχαν!) Και τα λέω αυτά με πόνο ψυχής, γιατί μερικούς απ' αυτούς και τιμούσα και εξακολουθώ να τιμώ για την αξιοσύνη τους.  Αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν ες τας Αθήνας.

   








   Στη Θεσσαλονίκη, τώρα, ο εκεί διευθυντής δέχεται πρόταση από "off Broadway" σκηνοθέτιδα να σκηνοθετήσει συγκεκριμένο έργο. Και της απαντά ότι είναι το έργο στις σκέψεις του για το μέλλον και ότι εφόσον το εντάξει σε συγκεκριμένο χρονικό προγραμματισμό θα απευθυνθεί σ' εκείνη για να το συζητήσουν. Θα μού πείτε, πού είναι μέχρι εδώ το κακό; Όχι, πουθενά δεν υπάρχει κάτι το αρνητικό. Μέχρι τη στιγμή που ο κ. διευθυντής του ΚΘΒΕ αναγγέλλει την παράσταση του έργου για την επόμενη σεζόν (2015-16) με... άλλον σκηνοθέτη, το άξιο, και για χρόνια κατοικοεδρεύον εκεί, υπ΄αριθμόν 2 στέλεχος του θεάτρου.     

   Το ζήτημα δεν είναι ποιος θα κάνει τη δουλειά, το ζήτημα είναι ότι στον χώρο του πολιτισμού - όπως και στην άλλη κοινωνία - δεν υπάρχει μπέσα! "Για καινούργιο μας το λες;...", θα μού πείτε. "Όχι", θα σας πω, "δεν είναι καινούργιο", απλώς θα περίμενε κανείς ότι με την κρίση θα κοιτούσαμε λίγο πιο μέσα μας και θα αποφασίζαμε να δοκιμάσουμε, έτσι, για να δούμε πώς γίνονται οι σχέσεις μας με τους άλλους, όταν π.χ. κρατάς το λόγο σου. Μήπως θ' αλλάξει λιγάκι, ελάχιστα έστω, προς το καλύτερο, η συμβίωσή μας με τους συμπολίτες μας; Έτσι μόνο για δοκιμή...