Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

"Η επέμβασις των Θεών" ποίημα του Κωνσταντίνου Π.Καβάφη (1863 - 1933) (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

.........................................................









Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1863-1933)





 Η επέμβασις των Θεών

 Ηeartily know /.../ Τhe gods arrive.
                                                        ΕΜΕRSΟΝ

        RÉΜΟΝΙΝ. — ... Ιl disparaîtra au moment nécessaire;
                les dieux interviendront.
        Μme DΕ RUΜΙÈRΕS. — Comme dans les tragédies
                antiques?                                (Acte ΙΙ, sc. i)
        Μme DΕ RUΜΙÈRΕS. — Qu’y a-t-il?
        RÉΜΟΝΙΝ. — Les Dieux son arrivés.
                                                        (Acte V, sc. x)
                        ALΕΧAΝDRΕ DUΜAS, FΙLS, L’Εtrangère


Θα γίνει τώρα τούτο, κ’ έπειτα εκείνο·
και πιο αργά, σε μια ή δυο χρονιές (ως κρίνω),
τέτοιες θα είν’ οι πράξεις, τέτοιοι θα ’ν’ οι τρόποι.
Δεν θα φροντίσουμε για μακρινό κατόπι.
Για το καλύτερον ημείς θα προσπαθούμε.
Και όσο προσπαθούμε, τόσο θα χαλνούμε,
θα μπλέκουμε τα πράγματα, ώς να βρεθούμε
στην άκρα σύγχυσι. Καί τότε θα σταθούμε.
Θα είν’ η ώρα οι θεοί να εργασθούνε.
Έρχονται πάντοτ’ οι θεοί. Θα κατεβούνε
από τες μηχανές των, και τους μεν θα σώσουν,
τους δε βίαια, ξαφνικά θα τους σηκώσουν
από την μέση· και σαν φέρουνε μια τάξι
θ’ αποσυρθούν. — Κ’ έπειτ’ αυτός τούτο θα πράξει,

τούτο εκείνος· και με τον καιρόν οι άλλοι
τα ιδικά των. Και θ’ αρχίσουμε και πάλι.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)








Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

"...η μεγαλύτερη απόσταση στη ζωή είναι αυτή που μας χωρίζει από τους άλλους..." Η Όλια Λαζαρίδου στη LIFO (29/4/2015 - 25/11/2013)

..............................................................



Μια συνάντηση με την Όλια Λαζαρίδου (lifo.gr 29/4/2015)


 




…Πιστεύεις ότι έχεις να διανύσεις μεγάλες αποστάσεις ακόμα;

Ο Τενεσί Ουίλιαμς λέει ότι η μεγαλύτερη απόσταση στη ζωή είναι αυτή ανάμεσα σε δυο τόπους εγώ νομίζω ότι η μεγαλύτερη απόσταση στη ζωή είναι αυτή που μας χωρίζει από τους άλλους.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη απόσταση που έχουμε να διανύσουμε και το πιο χαμένο στοίχημα. Το θέμα «ο άλλος» είναι ένας τεράστιο θέμα που δεν έχει λυθεί ούτε με τα κομμουνιστικά καθεστώτα.
Ηταν μια ωραία ιδέα, που σκόνταψε πάνω στην ανθρώπινη φύση.
Γι αυτό ο Χριστός για μένα, ήταν ο πιο τρομερός αναρχικός και ο πιο φοβερός επαναστάτης. Είπε το «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Και αν το σκεφτείς, αυτό είναι το πιο χαμένο στοίχημα της ανθρωπότητας, αυτό δεν έχει γίνει, είναι δύσκολο να γίνει...


Πηγή: www.lifo.gr

"Αιχμάλωτοι του προβολέα" γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ ("Καθημερινή", 29/4/2015)

...............................................................

Αιχμάλωτοι του προβολέα



Παντελής Μπουκάλας γράφει ο  ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
 
("Καθημερινή", 29/4/2015) 


Το τροπάριο «Γιατί σιωπούν οι ποιητές;» ή οι διανοούμενοι είναι μόνιμα στο ρεπερτόριό μας. Οποιες εξηγήσεις κι αν δίνονται, το ξαναβρίσκουμε επιτιμητικό μπροστά μας βρέξει-χιονίσει. Πιθανόν επειδή νιώθουμε (ή μας την υπαγορεύουν) την ανάγκη για σαμάνους ή πατερούληδες. Εξίσου πιθανό να θέλουμε, απλώς, να ρίξουμε το φταίξιμο κάπου στα «ψηλά», επειδή ο λαϊκισμός απαγορεύει να αναζητήσουμε ευθύνες και στον λαό. Ομως, οι ποιητές, οι διανοούμενοι, οι άνθρωποι των γραμμάτων δεν παύουν ποτέ να μιλούν, εκτός και αν θεωρούμε «ομιλία» μόνο τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις ή την υπογραφή τους κάτω από μανιφέστα. Και βέβαια, μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις συμφωνούν.
Να θυμίσω, λοιπόν, ένα ομιλητικότατο ποίημα, που, γραμμένο σαν αντίδοτο στην αρρώστια της δημοσιότητας, της εικόνας, της αυτοπροβολής, είναι πολιτικότατο ακριβώς επειδή δεν πολιτικολογεί. Τίτλος του «Ο προβολέας». Αν το θυμούνταν όσοι ανέλαβαν αξιώματα τέλη Γενάρη, ανάμεσά τους και ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης, ίσως το αποστήθιζαν. Για να πειστούν ότι, αν είναι να πάρεις απόσταση από τη σειρήνεια δημοσιότητα, από την υπερέκθεση στον φακό, την κάμερα και το μικρόφωνο, πρέπει να το κάνεις εξαρχής, πριν τσουρουφλιστείς σαν τα νυχτοζούζουνα γύρω από την αναμμένη λάμπα. Και κάτι θα είχαν πράξει. Οχι για να αυτοπροστατευτούν, αυτό είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει. Αλλά για να προστατέψουν ένα εγχείρημα που η Ιστορία το είχε αποκλείσει μέχρι τώρα, και καθόλου βέβαιο δεν είναι ότι θα ξαναδώσει πολλές φορές την ίδια ευκαιρία.

Λέει, λοιπόν, στη συλλογή του «Η νέα χάραξη», και όσο πιο απλά γίνεται, ο Τίτος Πατρίκιος, που με τα τρέχοντα προοδευτικόμετρα ίσως κηρυσσόταν συντηρητικός: «Σαν πέσει πάνω σου ο κύκλος του φωτός / από τον προβολέα αιφνίδιας δημοσιότητας / μόλις σε βγάλει απ’ τη σκιά σ’ αιχμαλωτίζει / όπως τις νύχτες του πολέμου οι προβολείς τής αεράμυνας / αιχμαλωτίζαν στον ουρανό ένα βομβαρδιστικό / ή όπως τις νύχτες σε ειρηνικούς τώρα καιρούς / αιχμαλωτίζουν στη σκηνή μια τραγουδίστρια. / Ηταν φριχτή η τύχη του βομβαρδιστικού / που πάσχιζε να βγει από τον φωτεινό κλοιό / ώσπου το ρίχναν τ’ αντιαεροπορικά πυρά / φριχτή μπορεί να γίνει κι η τύχη τραγουδίστριας / που μένει έγκλειστη στο φως των προβολέων. / Αιχμαλωτίζει ο κύκλος του φωτός / απ’ όποιον κι αν πέσει προβολέα» («Κέδρος», 2007).

Εδώ το συνηθισμένο «Τι θέλει να πει ο ποιητής» δεν έχει τόπο να σταθεί. Τον έχουν καταλάβει όσοι έχουν ήδη αιχμαλωτιστεί από τον προβολέα. Ο κ. Βαρουφάκης είναι μόνο ένας τους. Ο πιο προβεβλημένος και αυτοπροβληθείς, με τη σιγουριά, πες αυταρέσκεια, ότι θα έχει πάντα το κοντρόλ. Και ο κ. Τσακαλώτος, ο κ. Δραγασάκης, ο κ. Σταθάκης να ήταν στη θέση του, εξίσου σφοδρή ιδεολογική αντιπάθεια θα συναντούσαν στη γερμανόπνευστη Ευρώπη. Αλλά αυτοί, μάλλον, δεν θα είχαν επενδύσει τόσο πολύ στην κόκκινη λουριδίτσα στο πίσω μέρος ενός επιτηδευμένου γιακά.

"(άτιτλο)" ποίημα του Αργύρη Χιόνη ("ΑΥΓΗ", 27/2/2015)

.............................................................




Αργύρης Χιόνης (1943 - 2011)

 






(άτιτλο)


ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΟΣ πασχίζει
να εξημερώσει τις ανήμερες ημέρες, καθότι
το οινόπνευμα, ως γνωστόν, έχει την ιδιότητα
να καταστέλλει την υπερβολική, σχεδόν
μανιακή και, οποωσδήποτε, ανώφελη επιμονή
του καθημερινού να καταστεί αιώνιο. 


                                                            ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ 


Από το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ" (27/2/2015
με ανθολόγο του Φεβρουαρίου του 2015 τον Αντώνη Ψάλτη

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

"Η διαπραγμάτευση, η αξιοπρέπεια, το πουκάμισο, και μια ευχή" γράφει ο Μιχάλης Κονιόρδος* (http://www.efsyn.gr, 28.04.2015)

................................................................

Η διαπραγμάτευση, η αξιοπρέπεια, το πουκάμισο, και μια ευχή

eurogroup.jpg

Γιάνης Βαρουφάκης- Πιερ Μοσκοβισί  
 
Τετ- α- τετ του Γιάνη Βαρουφάκη 
με τον Πιερ Μοσκοβισί, πριν την 
έναρξη του Eurogroup
Κατά πως φαίνεται, κατά πως οδηγούν τα πράγματα, αργά ή γρήγορα θα προκύψει η ανάγκη μιας συνόδου κορυφής για το τελικό δια ταύτα : την «απαγκίστρωση» της Ευρωζώνης από την Ελλάδα (ή αν ειδωθεί αντίστροφα την «απαγκίστρωση» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη) και την δημιουργία μιας νέας διεθνούς κατάστασης πραγμάτων ή την συμπόρευση και των δύο με ενιαίο (ευρώ) ή με διπλό νόμισμα (ευρώ/«greuro»).
Εκ των πραγμάτων αυτά είναι τα σενάρια˙ δεν υπάρχει άλλο.
Μετά θα χυθούν τόνοι μελανιού για να περιγράψουν ό,τι φανερό από την αρχή διαμείφθηκε και ό,τι αρχικά απόκρυφο αλλά με τον καιρό δημοσιοποιημένο και αυτό, καθόρισε τις εξελίξεις.
Σε πολλές περιπτώσεις, το τι πραγματικά ειπώθηκε σε μια διεθνή διαπραγμάτευση το μαθαίνουμε ύστερα από χρόνια. Ορισμένες φορές δεν το μαθαίνουμε ποτέ ή μαθαίνουμε αποσπάσματα της ιστορίας : για παράδειγμα στις 13/12/2002 στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κοπεγχάγης, μέχρι την τελευταία στιγμή, μέχρι τα ξημερώματα της δεύτερης μέρας εκείνης της συνόδου κορυφής, το σχέδιο συμπερασμάτων περιείχε δύο αναφορές για την Κύπρο: η μία για την περίπτωση λύσεως και η άλλη για την περίπτωση αδιεξόδου.
Συμβιβασμοί της τελευταίας στιγμής, διεθνείς σκοπιμότητες αποσιωπούν καθοριστικές κινήσεις που έγιναν και οδήγησαν στην εξέλιξη των πραγμάτων. Καθοριστικές κινήσεις που δεν θα πετύχαιναν τον στόχο τους, αν δεν περιείχαν το στοιχείο του ρίσκου εναρμονισμένο με το πολιτικό αισθητήριο της σωστής επιλογής την κατάλληλη στιγμή.
Αφού λοιπόν, ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι διαβουλεύσεις και ετοιμάστηκε να εκδοθεί το κείμενο των συμπερασμάτων, διέρρευσε η πληροφορία ότι δύο αξιωματούχοι - σε ρόλους κλειδιά - της Ευρωπαϊκής Ένωσης ταξίδευαν προς την ανατολική πλευρά του Αιγαίου για να καθησυχάσουν τους γείτονες, πως αυτά που συμφωνήθηκαν θα μείνουν στα χαρτιά.
Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, χρειάστηκε το στοιχείο του ρίσκου εναρμονισμένο με το πολιτικό αισθητήριο της σωστής επιλογής την κατάλληλη στιγμή, ώστε να μετατραπεί το ταξίδι των δύο αξιωματούχων από πολιτικό σε τουριστικό : η ακύρωση των συμφωνηθέντων συμπερασμάτων για τις δέκα νεοεισερχόμενες τότε χώρες, επικρεμόταν μέχρις ότου αποσαφηνισθεί ότι το περιεχόμενο του (γραπτού) μηνύματος που θα επιδιδόταν, δεν θα επιδοθεί ποτέ. Αυτό ακριβώς το ρίσκο της απειλής απέδωσε τους επιθυμητούς καρπούς.
Ο έλληνας πρωθυπουργός θα έχει την ευκαιρία να «απολογηθεί», να «αμυνθεί», να «επιτεθεί» ή εν πάσει περιπτώσει να εξηγήσει τι τέλος πάντων ζητάει αυτός «ο άνθρωπος που έγινε βασιλιάς» και που μακάρι να εξακολουθεί να κατεβάζει τα σκουπίδια μόνος του.
Ίσως μάλιστα πριν την έκδοση της ετυμηγορίας, τον ρωτήσουν «Μα τι θέλεις τέλος πάντων, τι ζητάς και τι εύχεσαι ; τι θα ‘θελες να ευχηθείς;»
Παραθέτω την ευχή :
Σ’ ένα χωριό όπου ζούσαν Chassidim ( ευσεβείς ) κάθονταν ένα απόβραδο του Σαββάτου σε κάποιο φτωχικό πανδοχείο οι Εβραίοι. Όλοι τους ήταν ντόπιοι, εκτός από έναν, που κανένας δεν εγνώριζε˙ ένας πάμφτωχος, κουρελιασμένος, που κούρνιαζε σταυροπόδι στη σκιά της σόμπας. Οι συζητήσεις δίναν και παίρναν. Πετιέται κάποιος και ρωτά τι θα επιθυμούσε ο καθένας , εάν ήταν να πραγματοποιηθεί μια ευχή του. Ο ένας ήθελε χρήματα, ο άλλος έναν γαμπρό, ο τρίτος ένα νέο πάγκο για το ξυλουργείο, και ούτω καθεξής.
Αφού όλοι πήραν τον λόγο, έμεινε τελευταίος ο ζητιάνος στη γωνιά της σόμπας. Απρόθυμα και διστακτικά υποχώρησε στις ερωτήσεις : «Θα ήθελα να ‘μουν ένας παντοδύναμος βασιλιάς, και να ‘μουν κύριος σε μια μεγάλη χώρα, και τη νύχτα να ‘πεφτα για ύπνο στο παλάτι μου, κι απ’ τα σύνορα να μπούκαρε ο εχθρός, και πριν να ξημερώσει να ‘φταναν οι καβαλάρηδες μέχρι το κάστρο μου, κι αντίσταση καμιά να μην υπήρχε, και να ξύπναγα με τρόμο, και να μην είχα χρόνο ούτε να ντυθώ, και φορώντας μονάχα ένα πουκάμισο να ‘πρεπε να ξεφύγω, και μέσα από βουνά, πεδιάδες, δάση και λόφους, και δίχως σταματημό κυνηγημένος μέσα στη νύχτα, να ‘φτανα στα καλά μου σε αυτόν εδώ τον πάγκο, στη γωνιά σας. Αυτό θα ‘θελα».
Δίχως να καταλάβουν, κοιτάχτηκαν οι άλλοι μεταξύ τους. «Και τι θα κέρδιζες απ’ όλα αυτά;», ρώτησε ένας.
«Ένα πουκάμισο», ήταν η απάντηση.

*Καθηγητής ΤΕΙ Πειραιά




«Παίξατε και χάσατε»… ή τώρα "Το show είναι των Ελλήνων" (tvxs.gr, 28 Απρ. 2015 & Dmitri Kessel "Ελλάδα 1944", εκδ. "'Αμμος", 1997))

.............................................................

 Από το βιβλίο του Dmitri Kessel "Ελλάδα 1944", εκδ. "Άμμος", 1997)

" ...Οι σύνεδροι μπήκανε στο δωμάτιο. Στη μια πλευρά κάθισε ο Τσόρτσιλ, ο Άντονι Ήντεν, ο σερ Χάρολντ Αλεξάντερ (διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στη Μεσόγειο), ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ο συνταγματάρχης Ποπώφ και ο Αμερικανός πρέσβης Λίνκολν Μα Βω. Απέναντί τους  κάθισαν μέλη της ελληνικής κυβέρνησης με τον Παπανδρέου επικεφαλής. Οι αντιπρόσωποι του ΕΛΑΣ δεν είχαν έρθει. Τράβηξα μια φωτογραφία με το φλας κι έδωσα δύο λάμπες που απέμεναν στον Βρετανό φωτογράφο. Συνέχιζα όμως να φωτογραφίζω χρησιμοποιώντας το δραματικό φωτισμό του δωματίου. 
    Φωτογράφιζα από την ελληνική πλευρά του τραπεζιού σημαδεύοντας με το φακό τον Τσόρτσιλ. Μετά από μερικές λήψεις βρυχήθηκε: "φωτογράφισε τους Έλληνες. Είναι δικό τους το σόου".* Πήγα από την άλλη μεριά και τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Μετά ξαναγύρισα στη θέση μου και συνέχισα να φωτογραφίζω  τον Τσόρτσιλ. Είχα ακουμπήσει τους αγκώνες μου στους ώμους ενός Έλληνα που του είχα ζητήσει να μένει ακίνητος όσο φωτογράφιζα. Ο Τσόρτσιλ, έδειξε τους Έλληνες και φώναξε: "φωτογράφισέ τους!"  Με πλησίασε απότομα ένας γεροδεμένος Καναδός συνταγματάρχης. "Τον άκουσες;" ψιθύρισε. "Φωτογράφισε τους Έλληνες". Τράβηξα μερικές ακόμη φωτογραφίες κι έφυγα...
...Η Αθήνα ήταν μια άτυχη πόλη... Πολλά κτίρια είχαν σωριαστεί σε ερείπια. Οι Αθηναίοι ξεχύθηκαν σαν χαμένοι στους δρόμους. Άλλοι έψαχναν για τρόφιμα κι άλλοι αναζητούσαν τους συγγενείς τους που είχαν χαθεί στη διάρκεια των μαχών. Στα περίχωρα, είχαν τοποθετηθεί σε μακριές σειρές  πτώματα σχεδόν σε αποσύνθεση. Όσοι Αθηναίοι αναζητούσαν χαμένους συγγενείς, περπατούσαν ανάμεσά τους  κλείνοντας τις μύτες τους με μαντήλια. Μέρες πολλές αφότου άφησα την πόλη είχα μαζί μου αυτή τη μυρωδιά του θανάτου".

                                                             Dmitri Kessel
                       O αμερικανο-ουκρανός φωτογράφος των "Δεκεμβριανών" το 1944

Σημείωση: Αυτήν την φράση του Τσόρτσιλ την αποτύπωσε ο αείμνηστος Μένης Κουμανταρέας ως "Το show είναι των Ελλήνων", έδωσε μ' αυτήν τη φράση και τον τίτλο στο βιβλίο του, και την βρίσκω εκφραστικά καλύτερη. Είναι πιο ταιριαστή στην αλαζονεία και στον κυνισμό του νικητή που είχε ο Τσόρτσιλ στη σύσκεψη στο Υπουργείο Εξωτερικών τα Χριστούγεννα του 1944, ενώ φαινόταν πως η ζυγαριά του πολέμου έγερνε, πλέον,  προς την νίκη των Άγγλων και των εγχώριων συνοδοιπόρων τους. Το ίδιο αλαζονική και κυνική είναι τώρα και αντίστοιχη κουβέντα του Ντάισελμπλουμ. Παραλληλισμοί που πονάνε...




Κυνικός Ντάισελμπλουμ: «Παίξατε και χάσατε»…

Προκλητικός


tvxs.gr,  28 Απρ. 2015

Το «ψαλίδισμα» Βαρουφάκη δεν αρκεί, η «αξιοπιστία στην τήρηση των δεσμεύσεων» αφορά μάλλον μόνον την Ελλάδα κι ο κυνισμός φαίνεται να είναι το προσφιλές παίγνιο του Γερούν Ντάισελμπλουμ.

«Παίξατε και χάσατε»: Μ' αυτή τη φράση απάντησε ο επικεφαλής του Eurogroup στην χθεσινή αποκάλυψη του Αλέξη Τσίπρα ότι ο ίδιος ο Γερουν Ντάισελμπλουμ είχε δεσμευτεί για χαλάρωση των κανόνων χρηματοδότησης από την ΕΚΤ αλλά η δέσμευση ουδέποτε τηρήθηκε.
«H ελληνική κυβέρνηση πόνταρε στο ότι αν διαπραγματευτεί μαζί μας, η ΕΚΤ θα ανοίξει το παράθυρο της ρευστότητας και θα χαλαρώσει τους κανονισμούς της" δήλωσε ο κ. Ντάισελμπλουμ, σε συνέντευξή του στο RTL αναφερόμενος στην ΕΚΤ και σε όσα είπε ο πρωθυπουργός, για να προσθέσει: «Επαιξε κι έχασε ως προς την πρόθεση της ΕΚΤ να χαλαρώσει τους κανόνες. Δεν θα υπάρξει εύκολη πρόσβαση στα παράθυρα της ΕΚΤ μέχρι να επέλθει μια στέρεη συμφωνία με το Eurogroup».
Στη συνέντευξή του στο Star ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλυψε ότι ο Ντάισελμπλουμ, είχε δεσμευτεί τον Φεβρουάριο πως, μόλις επέλθει συμφωνία στο Eurogroup,  η ΕΚΤ θα αποκαθιστούσε τη χρηματοδότηση των τραπεζών με την άρση του waiver στα ελληνικά ομόλογα.
«Πριν από το Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου», είπε, «έθεσα και εγώ και ο κ. Βαρουφάκης το ζήτημα αυτό. Εγώ σε επικοινωνία με τον Ντάισελμπλουμ, ο κ. Βαρουφάκης δια ζώσης στο Eurogroup. Πήραμε την δέσμευση πως με το που θα υπάρξει η συμφωνία θα αποκατασταθούν οι αποφάσεις της ΕΚΤ. Το λάθος μας είναι ότι εμπιστευτήκαμε την προφορική αυτή δέσμευση και δεν ζητήσαμε γραπτή δέσμευση».
Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, πάντοτε στην σκληρή, κυνική γραμμή προχώρησε κι ένα βήμα παραπάνω διαμηνύοντας ότι η «αναδόμηση» Βαρουφάκη στην διαπραγματευτική ομάδα δεν αρκεί.
«Η αναδιάρθρωση της διαπραγματευτικής ομάδας της ελληνικής κυβέρνησης δεν λύνει από μόνη της το αδιέξοδο ανάμεσα στην Αθήνα και τους δανειστές», είπε, προσθέτοντας: «Ο χρόνος εξαντλείται για την επίτευξη συμφωνίας. Η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει χωρίς βοήθεια, πρέπει να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα».

"Μήπως τελικά υπάρχουν χυδαίες λέξεις;" γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ ("Καθημερινή" 26.04.2015)

 ..............................................................

Μήπως τελικά υπάρχουν χυδαίες λέξεις;






Παντελής Μπουκάλας γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ


 



Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες δυτικές χώρες είναι του συρμού η αναπαράσταση της Ιστορίας, με τη σκηνοθετημένη παρουσίαση κορυφαίων επεισοδίων της. Στη Γαλλία λ.χ., πριν από λίγα χρόνια αναπαρέστησαν φαντασμαγορικά την κατάληψη της Βαστίλλης. Αυτή τη φορά ο λαός δεν πρωταγωνιστούσε. Του είχε ανατεθεί ο ρόλος του κομπάρσου, με καθοδηγητή την πολιτεία, η οποία άλλωστε έδωσε και τα απαιτούμενα για το σόου κονδύλια. Εμείς εδώ αναπαραστήσαμε πέρυσι τη μάχη στο Καλπάκι, ενώ κάθε χρόνο ανατινάζουμε το Κούγκι και παραδίδουμε στις φλόγες των μπουρλότων ένα πλεούμενο που παριστάνει την τουρκική ναυαρχίδα. Υποτίθεται ότι σε όλες τις περιπτώσεις ο σκοπός είναι παιδαγωγικός. Τελικά, όμως, αποβαίνει σκέτα ψυχαγωγικός, με την έννοια της ρηχής διασκέδασης που έχει πια η λέξη· ίσως επειδή με το πίσω μέρος του μυαλού μας λογαριάζουμε πόσους τουρίστες θα ελκύσει το απομιμητικό θέαμα.
Θέλουμε άραγε να προβάλουμε παραδείγματα από το παρελθόν και να συγκινήσουμε; Ή μήπως έχουμε πειστεί ότι η Ιστορία έληξε, υπακούοντας στους ορισμούς του Φουκουγιάμα, και ότι τα πάντα έχουν απομαγευτεί, οπότε το μόνο που μας απομένει είναι η απομίμηση, η φτιασιδωμένη ανακατασκευή, τα ομοιώματα; Οπως και να ’χει, ενώ η Ιστορία εκτυλίσσεται μπροστά μας, πάντοτε πρωτότυπη, πάντοτε ανέκδοτη και ανεπανάληπτη, ένα κομμάτι τού γενικώς μπουκωμένου δυτικού κόσμου (στο οποίο ανήκουμε κι εμείς, παρά την όλη χρεοκοπία μας), πορεύεται με την αίσθηση πως όλα έχουν ειπωθεί κι όλα έχουν γίνει. Αφού λοιπόν δεν θέλουμε να δούμε το ολοφάνερο, ότι μία, δύο, δυόμισι ήπειροι (Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική) διεκδικούν την ισότιμη επιτέλους παρουσία τους σε ό,τι εμείς οι του άρχοντος δυτικού κόσμου εννοούμε ως Ιστορία της οικουμένης, ξεφεύγουμε από το παρόν αναπαριστάνοντας εξωραϊσμένο το παρελθόν. Σαν να αποφασίσαμε ότι έχουμε εγκλωβιστεί στην εποχή της ρεπλίκας.

Νά τη λοιπόν μια εντυπωσιακή ρεπλίκα να αποσπά μεγάλο κομμάτι του διεθνούς ενδιαφέροντος τις τελευταίες μέρες, μολονότι σε άλλου είδους σκάφη θα έπρεπε να έχουν προσηλωθεί ο νους και η ψυχή μας. Από τη Γαλλία, λοιπόν, σάλπαρε πανηγυρικά (με παρόντα στις τελετές τον κ. Φρανσουά Ολάντ), και με προορισμό τη Βοστώνη, η «Ερμιόνη». Ενα πιστό αντίγραφο της φρεγάτας που μετέφερε 1.780 Γάλλους στρατιώτες, για να πολεμήσουν στο πλευρό των Αμερικανών επαναστατών. Στην επετειακή 4η Ιουνίου το ομοίωμα του πλοίου της αλληλεγγύης θα καταπλεύσει στη Νέα Υόρκη. Πόσο στοίχισε το σκάφος, που άρχισε να κατασκευάζεται το 1997; 26 εκατομμύρια ευρώ. Εχουν και οι αναπαραστάσεις το κόστος τους.

Την ίδια στιγμή όμως που η «Ερμιόνη–2» θα διασχίζει τον Ατλαντικό, στη Μεσόγειο δεκάδες σαπιοκάραβα, απείρως πιο φτηνά, φορτωμένα πρόσφυγες από χώρες του πολέμου (Συρία, Ιράκ, Παλαιστίνη, Νιγηρία, Ερυθραία...) θα βουλιάζουν στη μέση του δρόμου. Εσκεμμένα συνήθως. Για να επικυρωθεί την ίδια στιγμή, και με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο, τόσο ο Αισχύλος στον «Αγαμέμνονα» («ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς») όσο και το δημοτικό της ξενιτιάς: «Στη μέση από τη θάλασσα, στη μέση του πελάγου, / τους παίρνει αέρας ’πό μπροστά, σπιλιάδα κι από πίσω, / σπιλιάδ’ από τα δυο πλευρά, μπαίνει το κύμα μέσα. / Γιομίζ’ η θάλασσα πανιά κι η άκρη παλαμάρια, / και όλα τα ριζόσπηλα γιομίζουν παλικάρια».

Αλλά πώς αναπαριστάνουμε εμείς οι δυτικοί θεατές τις ανώνυμες οδύσσειες; Μιλώντας για «ορδές λαθρομεταναστών». «Ορδές» αφενός, «λαθρομετανάστες» αφετέρου. Το λεξιλόγιο της απαξίωσης και της περιφρόνησης, που σημαδεύει ευθύς εξαρχής την αναφορά στο προσφυγικό πρόβλημα, όποιο κι αν είναι κατά τα λοιπά το περιεχόμενό της· δεν είναι δύσκολο άλλωστε να δηλώσεις συγκινημένος. Ακόμα και στα μεσημεριανάδικα του κουτσομπολιού, ανάμεσα σε πρόβες ρούχων και διαφημίσεις καλλυντικών, θυμούνται να πετάξουν κι ένα «αχ, μα τι γίνεται στον κόσμο...».

Οι «ορδές» και οι «λαθρομετανάστες» δεν έχουν πατέρα. Είναι οι λέξεις που κυριαρχούν στα περισσότερα τηλεοπτικά δελτία και στις πρωινές εκπομπές. Αλλά είναι και οι λέξεις που προτιμά ο πρόεδρος της Ν.Δ., δίνοντας έτσι τον τόνο και το παράδειγμα. Το «λαθρομετανάστης» μάλιστα ήταν και η λέξη που είπε και ξαναείπε στη Βουλή ένας απ’ όσους προβάρουν τη στολή διαδόχου του κ. Σαμαρά, ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης. Ο οποίος βροντοφώναξε ότι αυτόν, παιδί από τζάκι, ουδείς μπορεί να τον λογοκρίνει. Ουδείς δηλαδή θα τον υποχρεώσει να λέει «παράτυποι» μετανάστες και όχι λαθραίοι. Εχει δίκιο. Αν δεν του βγαίνει αυθόρμητα, ουδείς μπορεί να του το επιβάλει.

Φυσικά, το ζητούμενο είναι ν’ αλλάξουν –να τις αλλάξουμε δηλαδή– οι καταστάσεις που ονοματίζουν οι λέξεις. Αλλά το προς τα πού θα τις αλλάξουμε δεν είναι ανεξάρτητο από το πώς τις ονομάζουμε. Το χρώμα που τους δίνει η ορολογία μας υποδηλώνει και το χρώμα της αλλαγής τους που έχουμε κατά νουν. Δεν χρειάζεται λ.χ. ν’ ανοίξουμε λεξικό για να σιγουρευτούμε ότι με την «ορδή» εννοούσαμε πάντα και εννοούμε και τώρα τα πλήθη των ατάκτων που στο διάβα τους βιαιοπραγούν, λεηλατούν, ξεπαστρεύουν, άρα πρέπει να αντιμετωπιστούν βίαια· σαν εχθροί. Πλούσια ωστόσο η ελληνική, το λέμε και το καμαρώνουμε, έχει να μας προσφέρει ποικίλες λύσεις στη θέση της ταταρογενούς «ορδής».

Τι; Χρησιμοποιούμε τάχα από συνήθεια τις λέξεις, ρουτινιάρικα, δίχως να ελέγχουμε το ακριβές περιεχόμενό τους; Ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι πιστευτός. Οσοι επιμένουν να μιλούν για «ορδές», και το περιεχόμενο της λέξης γνωρίζουν και τον λόγο για τον οποίο την επιλέγουν. Το καταλαβαίνουμε άλλωστε από το βλέμμα τους όταν μιλούν, ή από τα συμφραζόμενά τους, όταν έχουμε να κάνουμε με γραπτό κείμενο.

Δίπλα στην «ορδή» και στους «λαθρομετανάστες», πάνε κι έρχονται οι «δουλέμποροι» και τα «δουλεμπορικά». Και όμως. Δεν έχουμε να κάνουμε με δούλους, αλλά με ανθρώπους που αποζητούν παθιασμένα και μέχρι θανάτου, κυριολεκτικά εδώ, την ελευθερία· αυτήν που λείπει στον τόπο τους. Δεν είναι παράδοξη η γλωσσική μας έγνοια να αντικαθιστούμε –μαζικά πια, και βεβαίως λανθασμένα– τη λέξη «πτώματα» με τη λέξη «σοροί», που μας φαίνεται πιο επίσημη, όταν έχουμε ήδη χαρακτηρίσει πλιατσικολόγους τους νεκρούς (σαν μέλη ορδής όπως τους παρουσιάζουμε), αλλά και δούλους και λαθρεπιβάτες της ζωής; Μήπως, τελικά, δεν είχε απόλυτο δίκιο ο Λορέντζος Μαβίλης;
Έντυπη

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

"Funky Beep" - Κωνσταντίνος Βήτα (ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑ'Ι'ΩΑΝΝΟΥ "2") 12 Απρ 2009

.......................................................


Funky Beep - Κωνσταντίνος Βήτα
 
 
Ανέβηκε στις 12 Απρ 2009
ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑ'Ι'ΩΑΝΝΟΥ "2"





Αγρυπνία πένθιμη...

................................................................

                 
                   Αγρυπνία πένθιμη...








…Βλέπεις να περνάνε μπρος στα μάτια σου οι παρανομίες, οι αδικίες, τα ρουσφέτια, οι διευκολύνσεις, οι αναθέσεις κάτω από το τραπέζι, οι εξαγορές για να είναι τα στόματα πληρωμένα αλλά κλειστά, οι σπατάλες, και συ τα βλέπεις όλα αυτά και δεν μιλάς, τα υπογράφεις, τα εγκρίνεις, και είσαι ήσυχος γιατί εσύ δεν έβαλες το χέρι στο κατσαρόλι, βλέπεις ακόμα και τώρα να γλείφουν τα δάχτυλά τους και δεν μιλάς, βάζεις την υπογραφή σου σε κείμενο υποστήριξης της ανομίας, και είσαι και δάσκαλος και μιλάς στα παιδιά για την αρετή και το δίκιο, κι αλλάζουν τα πράγματα και φεύγει ο εκμαυλιστής, κι έρχεται ο άλλος που θα εξυγιάνει, κάπως σαν τον Φόρτεμπρας, και σκέφτεσαι «μπας και βιάστηκα;», κι ο κόσμος έξω άνεργος, άστεγος και πεινασμένος, «πρέπει να κάνω δήλωση διορθωτική, προλαβαίνω να το σώσω, προλαβαίνω να σωθώ;», σκέφτεσαι, «Θεέ μου», λες «πώς γίναμε έτσι, τι άλλο θέλουν από μένα, ...όπως τελειώνει το “Mefisto” του Κλάους Μαν και του Ίστβαν Ζάμπο, το θυμάσαι;…