...........................................................
Το αστυνομικό είδος μάθησης
Γράφει ο Δημήτρης Σεβαστάκης Ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ
dsevastakis@arch.ntua.gr
Oσο λιγότερα χρήματα στην παιδεία, τόσο περισσότερα στην καταστολή. Oσο
λιγότεροι μορφωμένοι πολίτες, τόσοι περισσότεροι αστυνομικοί. Μοιάζει
με θεμελιώδη και τυφλή επιλογή των ελίτ. Το γεγονός της επαγγελματικής
και πολιτισμικής καταξίωσης των δυνάμεων καταστολής εκφράζεται με τον
αριθμό τους, με τη δυσανάλογη ένταση στην καταστολή, ακόμα και
ολιγομελών και ξέπνοων διαδηλώσεων, αλλά και στον επιθετικό και
ταπεινωτικό τρόπο που τα "όργανα" κάνουν εξακρίβωση στοιχείων ή άλλες
δουλειές ρουτίνας.
Τα συμπεριφορικά στερεότυπα "μπάτσου" γίνονται
σιγά-σιγά αποδεκτά και οι αστυνομικές σχολές περιζήτητες. Η νέα εκδοχή
προσόντων που, ύστερα από 4 χρόνια κρίσης και πολιτικής υπανάπτυξης,
"αναπτύσσουν" οι ελίτ, τα μόνα οχήματα κοινωνικής σιγουριάς είναι τα
προσόντα του καταστολέα - όχι οι αρετές του δημιουργού. Ο διανοούμενος, ο
μαθησιακά ευφάνταστος, ο έξυπνος βυθίζεται στην ίδια την περιπλοκή των
προσόντων του. Φεύγει από τη χώρα, δουλεύει σε διεθνείς, υψηλής
μορφωτικής απαίτησης "Μανωλάδες", Σανγκάη, Ντουμπάι κ.λπ.
Ή μένει
άνεργος. Το σύστημα "διαβρώνει" και από μέσα τη μόρφωση. Στη θέση της
κριτικής σκέψης, της διεπιστημονικότητας και φαντασίας επιβάλλει μοντέλα
υστερικής-εκτατικής μαθησιακότητας. Ο μελετητής πρέπει να είναι
πολύωρος, όχι απροσδόκητος. Οι εξετάσεις, οι τύποι θεμάτων, οι μορφές
γνωστικής πειθαρχίας δεν αντιστοιχούν τόσο στην εξυπνάδα όσο στην τάξη.
Το ατίθασο μυαλό δεν έχει τύχη. Οσες περισσότερες εργατοώρες, τόσο
μεγαλύτερες εξεταστικές πιθανότητες. Η "αταξία", όμως, είναι μορφή
ευφυΐας, η ανυπομονησία στο διάβασμα μπορεί να κρύβει αυτόν που
σκέφτεται από εγκάρσιους παράδρομους κι όχι από την προβλέψιμη γνωστική
ρυμοτομία.
Η ζωή, όλο και περισσότερο, θέλει μηχανισμούς κρίσης,
επινόηση καινούργιων λύσεων σε αταξινόμητα προβλήματα, παρά στερεότυπα
και δογματισμούς. Εφόσον μάλιστα η τεχνολογία εξασφαλίζει ενεργό και
εύκολο αρχείο και, αντίθετα, απαιτεί ερευνητική διαίσθηση, φαντασία,
τότε γιατί τα μοντέλα εκπαίδευσης γίνονται συνεχώς και πιο στενά και
γιατί η κοινή αντίληψη περί μόρφωσης αποκαλύπτει όλο και μεγαλύτερη
απέχθεια; Πρόκειται για μια συλλογική παραίσθηση, μια μέσα καταστολή,
μια έσω εξορία, που μετασχηματίζονται σε πολιτική επιλογή. Οσο αδυνατεί η
ακαλλιέργητη κοινωνία να εκλογικεύσει, τόσο θα αδυνατεί να οργανώσει τα
πάθη της. Οσο δεν καταφέρνει ψύχραιμα να αναμετρηθεί με τη δυστυχία της
τόσο θα βυθίζεται στη βιαιότητα. Σε αυτήν που παράγει και σε αυτήν που
προτυποποιεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου