..........................................................
Επιστολή σε ένα σύντροφο του ΣΥΡΙΖΑ
Αγαπητέ σύντροφε,
κατανοώ απολύτως την ικανοποίησή σου από την πρώτη θέση του κόμματός σου
στις ευρωεκλογές. Καταλαβαίνω επίσης πώς επιδρά στο φαντασιακό σου το
σύνθημα “πρώτη φορά αριστερά”- κι ας μην είναι αληθές από όποια ιστορική
σκοπιά και αν κανείς το δει.
Ακόμα περισσότερο συναισθάνομαι τη διάθεση εφόρμησης για το οριστικό
γκρέμισμα της καταστροφικής, δεξιάς συγκυβέρνησης, γιατί πέραν του ότι
τη βιώνω κι εγώ ως θύμα της κρίσης, την έχω ζήσει και στο παρελθόν πάνω
στην έξαψη της αντιδεξιάς ρητορικής και πρακτικής.
Όλα αυτά όμως έχουν μικρή σημασία.
Για άλλους λόγους σου γράφω: δίπλα στο 33% που ψήφισε συνολικά
αριστερά σε αυτές τις ευρωεκλογές και στο 27% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, 4
χρόνια μετά τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που ελπίζαμε όλοι ότι θα
διαμόρφωνε ένα βαθύ, προοδευτικό ριζοσπαστισμό, ένα ποσοστό περίπου 45%
ψήφισε μνημονιακά- ανομολόγητα ή ξεκάθαρα- και μάλιστα εντός αυτών και
κατεξοχήν γεννήματα της διαπλοκής. Ένα ποσοστό δε της τάξης του 55%
συνολικά, ψήφισε συντηρητικά ή υπέρ- συντηρητικά, φασιστικά.
Ασχέτως δηλαδή σύντροφε των διαφορών όλων αυτών των σχημάτων που
είναι μεγάλες, μια πλειοψηφία του κόσμου μετατόπισε τον πολιτικό άξονα
δεξιά και όχι αριστερά.
Επιπρόσθετα, μέσα -και- από το κόμμα σου, βάσει των όσων φρόντισε να
επισημάνει η ηγεσία του. ο ελληνικός λαός ψήφισε σταθερότητα. Άλλη η
εκδοχή της σταθερότητας της ΝΔ από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ φυσικα. Αλλά
σταθερότητα, υπό την έννοια της αλλαγής μεν πολιτικής αλλά εντός ενός
ασφυκτικού πλαισίου που γνωρίζουμε όλοι πόσο ασφυκτικό είναι. Τόσο
μάλιστα υπέρ της σταθερότητας τάσσεται συνολικά σχεδόν η ευρωπαϊκή
αριστερά, ώστε χαρίζει στη Λεπέν και στο Φαράτζ το θυμό των λαών.
Και βεβαίως δεν μπορεί να μη σε προβληματίζουν οι προγραμματικές
αντιφάσεις του κόμματός σου και η αδυναμία συγκρότησης ενός ευρέως και
βαθέος ρεύματος στρατηγικού επαναπροσανατολισμού της χώρας, τέτοιου ώστε
να μην εξωθείται το κόμμα σου στην παγίδα μιας συγκυβέρνησης με τις
εκδοχές της δεξιάς και άρα στον κίνδυνο καταστροφής της αριστεράς.
Δίπλα σε όλα αυτά δεν μπορεί να σου διαφεύγει ότι ένα νέο, πολύ
σκοτεινό σύστημα εξουσίας διαμορφώνεται: μια χούφτα επιχειρηματίες
ελέγχουν την πολιτική ζωή και τα ΜΜΕ, στήνουν κόμματα και παίρνουν
απευθείας μηχανισμούς εξουσίας, το λούμπεν ελέγχει ως τέτοιο ιστορικές
πόλεις και εξουσίες και όλα αυτά σε αγαστή συνεργασία με το ναζισμό που
αφού δολοφόνησε και τραμπούκισε έρχεται αναβαπτισμένος ως ο (από-)
ρυθμιστής και εν τέλει καταλύτης της ασθενούς δημοκρατίας μας. Ενώ
παράλληλα, σε όλους σχεδόν τους μαζικούς χώρους η δεξιά κρατάει τα ηνία
και τα κινήματα φθίνουν ή παραμένουν εν πολλοί αδύναμα, εξαιτίας και της
ηγεσίας σου που πρωτοστατεί στην επιδίωξη της ανάθεσης από το λαό.
Καταλαβαίνεις σύντροφε ότι όλοι μας, ο καθένας από την ιδιαίτερη θέση
του κάνουμε κάτι λάθος. Οι μηχανιστικές εξηγήσεις ότι η αριστερά ποτέ
δεν έχει το συσχετισμό εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης κλπ δεν αρκούν. Η
παράθεση της ανωριμότητας ή του λάθους του λαού επίσης δε λέει πολλά,
καθότι αυτή είναι η αστική δημοκρατία και εντός αυτής δρούμε.
Για την ακρίβεια διαπράττουμε πολλά λάθη και πρέπει να τα δούμε
κατάματα αν δε θέλουμε να έρθουν στα κεφάλια μας σαν κεραμίδες:
περιμένουμε να έρθει ο λαός σε εμάς, να εισπράξουμε τη δυσαρέσκειά του
λες και μας το χρωστάει, αντί να πηγαίνουμε εμείς στο λαό, γειτονιά-
γειτονιά και πόρτα- πόρτα.
Αρνούμαστε να συζητήσουμε και να παρουσιάσουμε όλοι μαζί, ανεξαρτήτως
των διαφορετικών οπτικών μας, μια συνολική. εναλλακτική στρατηγική που
να ξεκινά -έστω- από την αποδοχή κάθε αναγκαίας ρήξης προκειμένου να
βγούμε από την παρούσα κρίση και να κλιμακώνεται μέχρι την επιδίωξη ενός
άλλοι οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου.
Λαοκρατία σου θυμίζω και ελεύθερη πατρίδα έλεγε η εθνική αντίσταση
που τόσο συχνά θυμόμαστε κι ας ήξερε ότι θα είχε απέναντί της μετά τους
Γερμανούς και τους Εγγλέζους. Αν δεν πατούσε όλες τις μπανανόφλουδες που
της έστησαν θα το είχε πετύχει. Κι εμείς σήμερα που καμωνόμαστε τους
απογόνους αυτών, θα φοβηθούμε τόσο πολύ τα κανάλια των εθνικών εργολάβων
και τις απειλές του Σόιμπλε ώστε να πείσουμε το λαό μας ότι αν δεν έχει
ευρώ στην τσέπη του θα καταστραφεί;
Δεν προχωρούμε σε κοινά σχήματα σε κάθε μαζικό χώρο και σε κάθε γωνιά
της χώρας που θα έχουν τρεις πτυχές: αλληλεγγύη, αντίσταση, σχεδιασμός.
Αντίθεταμ αναπαράγουμε δομές και αθροίζουμε δυνάμεις που βρίσκονται
εκτός ιστορικής ανάγκης, εξ ου και οι πορείες μας έχουν γίνει τζούφιες
παρελάσεις ή οι απεργίες μας κάμπτονται.
Όχι σύντροφε, δε συμπαθώ τη στροφή της ηγεσίας του κόμματός σου. Και
δεν μπορώ να το καταπιώ αυτό για να βολευτώ κομματικά. Αλλά αναγνωρίζω
ότι έχει τη μεγάλη ευθύνη το δικό σου κόμμα και η ηγεσία του αυτή τη
στιγμή να βγάλει το λαό από την κρίση. Για να υλοποιήσει όμως αυτό το
πρόταγμα θέλει προγραμματικό και κοινωνικό βάθος που μόνο μια ουσιαστική
πολιτική συμμαχιών, στη βάση της κοινωνίας και των πολιτικών δυνάμεων
μπορεί να φέρει. Όχι τα τσιμπολογήματα και οι μεταγραφές.
Γι' αυτό σου προτείνω να πάμε, όσοι θέλουμε γνήσια να αλλάξει
στρατηγική η χώρα και να βγει ο λαός από την κρίση, τους επόμενους μήνες
και εβδομάδες, με τις διαφωνίες μας σε κάθε μαζικό χώρο και σε κάθε
τόπο. Να τις συζητήσουμε μαζί με τον κόσμο, ακούγοντάς εμείς τον κόσμο
και ο κόσμος ακούγοντας εμάς. Και πάνω σε ένα τέτοιο διάλογο να
φτιάξουμε όπου είναι εφικτό τις νέες συνθέσεις στη βάση.
Και μην ξεχνάς σύντροφε: εγώ είδα πόσο εύκολα το 44% γίνεται 12% και
έπειτα 8%, όταν ένα κόμμα αποτυγχάνει και προδίδει τις προσδοκίες που
έχει καλλιεργήσει. Μη νομίζεις ότι είσαι προστατευμένος από τέτοιες
εξελίξεις. Το αντίθετο. Το μαύρο μπλοκ μαυρίζει και δυναμώνει
περισσότερο και τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα δεν αρκούν για να
διαλύσουν το σκοτάδι του.
Συντροφικά,
Θέμης Τζήμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου