.........................................................
Η ευθύνη μας ως εργαζομένων διανοουμένων
- Γράφτηκε από τον/την Άλκης Ρήγος
Τον Ιούνιο του 2010, σε μια ακόμη προσπάθεια του χώρου, που έμεινε
δυστυχώς χωρίς συνέχεια κι αυτή, βγάλαμε το πρώτο και… τελευταίο τεύχος
–είχε προηγηθεί ένα ακόμη δοκιμαστικό τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς- της
περιοδικής έκδοσης του ΣΥΡΙΖΑ με το όνομα «Μπλόκο». Σε εκείνο το τεύχος
είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο «Η ευθύνη των διανοουμένων» -τίτλο που
είχα δανειστεί από αντίστοιχο άρθρο στην «Αυγή» – γραμμένο πριν 37
χρόνια από τον Νίκο Πουλαντζά. Σε εκείνο το κείμενό του, ο αείμνηστος
σύντροφος έγραφε: «Επιτέλους να πάψει η Ελλάδα κάποτε, να θεωρείται ο
τόπος, όπου μπορεί ο καθένας να λέει οτιδήποτε με το αζημίωτο και όπου
πρέπει κάποτε να καθιερωθεί μια στοιχειώδης πολιτική ηθική. Γιατί κάθε
λόγος στέκεται κάπου και έρχεται από κάπου»!
Οι διανοούμενοι και οι ενεργοί πολίτες
Οι ίδιες βαθύτερες αιτίες και αγωνίες, που οδήγησαν σε εκείνο το κείμενο, οι οποίες όμως πολλαπλασιάζονται σήμερα μπροστά στην προοπτική κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγούν και τούτη τη γραφή. Στα έντυπα του χώρου –όλα χωρίς εξαίρεση καμιά– όπως και στο «Κόκκινο», προβάλλονται και έντονα διάφοροι «επώνυμοι» διανοούμενοι, οι περισσότεροι αριστερής καταγωγής, που αφού στήριξαν ποικιλοτρόπως το «εκσυγχρονιστικό» σημιτικό εγχείρημα, ή κατέλαβαν πολιτικές θέσεις σε παλιότερες πασοκικές επιλογές, πλησιάζουν τώρα και σε κεντρικό πεδίο βέβαια, το ενωτικό μας εγχείρημα. Το γεγονός δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό. Αρνητικό, όμως, είναι να μας κουνούν αφ’ υψηλού το δάκτυλο, «η Αριστερά οφείλει…η Αριστερά πρέπει…ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται όραμα…προτάσεις» και άλλα τέτοια, ή χωρίς να έχουν διαβάσει ούτε μια γραμμή από τις πολιτικές αποφάσεις του συνεδρίου μας. Να μας προτείνουν ως νεόκοπες σοφίες, θέσεις που εμπεριέχονται στις αποφάσεις μας ή ακόμη χειρότερο να προτείνουν απόψεις ριζικά αντίθετες από τις δικές μας. Όχι προφανώς ότι δεν έχουν –όπως έχουμε και όλα τα μέλη του κόμματος άλλωστε– δικαίωμα διαφωνίας, αλλά ας ξέρουν τουλάχιστον ποιες είναι οι θέσεις μας και να λένε καθαρά που και γιατί διαφωνούν.
Σε αντίθεση με τις χιλιάδες ενεργούς πολίτες διαφόρων πολιτικών καταγωγών, που πλαισιώνουν σήμερα τις οργανώσεις μας, αρνούμενοι τις παρωχημένες προσωποκεντρικές επιλογές που κυριαρχούν στο καταρρέον αστικό πολιτικό σύστημα. Που συνειδητοποιούν κάτι το οποίο κατά τεκμήριο έπρεπε να έχουν κατανοήσει οι διάφοροι «επώνυμοι», ότι σε περιόδους πολύπλευρης κρίσης απαιτείται ιδιαίτερα αυξημένη ευθύνη, πολιτική σεμνότητα και στοιχειώδης αυτοκριτική. Ότι η μνήμη καθημερινά μας εγκαλεί και ότι έχουμε υποχρέωση συνεχώς και να ρωτάμε «ποιος και από που μιλάει», να κρίνουμε κάθε στιγμή και ακόμη δυσκολότερο, να δεχόμαστε να μας κρίνουν κάθε στιγμή και για το λόγο και τις πράξεις μας.
Ας αφεθούν στις τοπικές
Αυτό βέβαια το τελευταίο, δυστυχώς, αφορά και διάφορους συντρόφους, οι οποίοι διαγκωνίζονται σε προβολή, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, στην κεντρική πολιτική και στην εσωκομματική πολιτική σκηνή.
Ας πάνε σε μια Ο.Μ., ας ζήσουν και ας αφεθούν να βιώσουν τη δύσκολη καθημερινότητα με τα καλά και τα αρνητικά της, ας εμπλακούν άμεσα στην τριπλή εκλογική μάχη ας βγουν στους δρόμους της γειτονιάς τους. Μη φοβούνται, δεν θα χάσουν την «επωνυμία» τους αντίθετα μέσα από την εμπειρία της καθημερινότητας, την επαφή και την κοινή δράση με τα απλά μέλη μιας Ο.Μ. θα εμπλουτίσουν τις επεξεργασίες τους, θα επανακτήσουν το αναγκαίο ήθος του αριστερού μαχητή, θα κατανοήσουν ότι το εγώ παίρνει σάρκα μέσα στο συλλογικό εμείς και ίσως έτσι συνειδητοποιήσουν και πάλι τους αμφισβητησιακούς γενεσιουργούς λόγους της Αριστεράς και των οργανικών της διανοουμένων.
Από την άλλη, όσοι έχουμε την ευθύνη των έντυπων, των ένθετων τους, του ραδιοφωνικού μας σταθμού και των εκπομπών του, ας συνειδητοποιήσουμε ότι τα πάντα δεν είναι επιτρεπτά. Προφανώς αυτό δεν αποτελεί κυνήγι μαγισσών, ούτε ξεκινά από ένα σύνδρομο σκαντζόχοιρου, ακριβώς το αντίθετο, η άκριτη όμως προβολή, εμφάνιση και επανεμφάνιση των ίδιων και ίδιων «επωνύμων», δεν συνιστά πλουραλισμό, μικρομέγαλο σύνδρομο συνιστά. Το ίδιο και εντονότερα, αφορά τα αποφασιστικά κλιμάκια του κόμματος και τις επιλογές τους.
Άλκης Ρήγος
Οι διανοούμενοι και οι ενεργοί πολίτες
Οι ίδιες βαθύτερες αιτίες και αγωνίες, που οδήγησαν σε εκείνο το κείμενο, οι οποίες όμως πολλαπλασιάζονται σήμερα μπροστά στην προοπτική κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγούν και τούτη τη γραφή. Στα έντυπα του χώρου –όλα χωρίς εξαίρεση καμιά– όπως και στο «Κόκκινο», προβάλλονται και έντονα διάφοροι «επώνυμοι» διανοούμενοι, οι περισσότεροι αριστερής καταγωγής, που αφού στήριξαν ποικιλοτρόπως το «εκσυγχρονιστικό» σημιτικό εγχείρημα, ή κατέλαβαν πολιτικές θέσεις σε παλιότερες πασοκικές επιλογές, πλησιάζουν τώρα και σε κεντρικό πεδίο βέβαια, το ενωτικό μας εγχείρημα. Το γεγονός δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό. Αρνητικό, όμως, είναι να μας κουνούν αφ’ υψηλού το δάκτυλο, «η Αριστερά οφείλει…η Αριστερά πρέπει…ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται όραμα…προτάσεις» και άλλα τέτοια, ή χωρίς να έχουν διαβάσει ούτε μια γραμμή από τις πολιτικές αποφάσεις του συνεδρίου μας. Να μας προτείνουν ως νεόκοπες σοφίες, θέσεις που εμπεριέχονται στις αποφάσεις μας ή ακόμη χειρότερο να προτείνουν απόψεις ριζικά αντίθετες από τις δικές μας. Όχι προφανώς ότι δεν έχουν –όπως έχουμε και όλα τα μέλη του κόμματος άλλωστε– δικαίωμα διαφωνίας, αλλά ας ξέρουν τουλάχιστον ποιες είναι οι θέσεις μας και να λένε καθαρά που και γιατί διαφωνούν.
Σε αντίθεση με τις χιλιάδες ενεργούς πολίτες διαφόρων πολιτικών καταγωγών, που πλαισιώνουν σήμερα τις οργανώσεις μας, αρνούμενοι τις παρωχημένες προσωποκεντρικές επιλογές που κυριαρχούν στο καταρρέον αστικό πολιτικό σύστημα. Που συνειδητοποιούν κάτι το οποίο κατά τεκμήριο έπρεπε να έχουν κατανοήσει οι διάφοροι «επώνυμοι», ότι σε περιόδους πολύπλευρης κρίσης απαιτείται ιδιαίτερα αυξημένη ευθύνη, πολιτική σεμνότητα και στοιχειώδης αυτοκριτική. Ότι η μνήμη καθημερινά μας εγκαλεί και ότι έχουμε υποχρέωση συνεχώς και να ρωτάμε «ποιος και από που μιλάει», να κρίνουμε κάθε στιγμή και ακόμη δυσκολότερο, να δεχόμαστε να μας κρίνουν κάθε στιγμή και για το λόγο και τις πράξεις μας.
Ας αφεθούν στις τοπικές
Αυτό βέβαια το τελευταίο, δυστυχώς, αφορά και διάφορους συντρόφους, οι οποίοι διαγκωνίζονται σε προβολή, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, στην κεντρική πολιτική και στην εσωκομματική πολιτική σκηνή.
Ας πάνε σε μια Ο.Μ., ας ζήσουν και ας αφεθούν να βιώσουν τη δύσκολη καθημερινότητα με τα καλά και τα αρνητικά της, ας εμπλακούν άμεσα στην τριπλή εκλογική μάχη ας βγουν στους δρόμους της γειτονιάς τους. Μη φοβούνται, δεν θα χάσουν την «επωνυμία» τους αντίθετα μέσα από την εμπειρία της καθημερινότητας, την επαφή και την κοινή δράση με τα απλά μέλη μιας Ο.Μ. θα εμπλουτίσουν τις επεξεργασίες τους, θα επανακτήσουν το αναγκαίο ήθος του αριστερού μαχητή, θα κατανοήσουν ότι το εγώ παίρνει σάρκα μέσα στο συλλογικό εμείς και ίσως έτσι συνειδητοποιήσουν και πάλι τους αμφισβητησιακούς γενεσιουργούς λόγους της Αριστεράς και των οργανικών της διανοουμένων.
Από την άλλη, όσοι έχουμε την ευθύνη των έντυπων, των ένθετων τους, του ραδιοφωνικού μας σταθμού και των εκπομπών του, ας συνειδητοποιήσουμε ότι τα πάντα δεν είναι επιτρεπτά. Προφανώς αυτό δεν αποτελεί κυνήγι μαγισσών, ούτε ξεκινά από ένα σύνδρομο σκαντζόχοιρου, ακριβώς το αντίθετο, η άκριτη όμως προβολή, εμφάνιση και επανεμφάνιση των ίδιων και ίδιων «επωνύμων», δεν συνιστά πλουραλισμό, μικρομέγαλο σύνδρομο συνιστά. Το ίδιο και εντονότερα, αφορά τα αποφασιστικά κλιμάκια του κόμματος και τις επιλογές τους.
Άλκης Ρήγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου