.......................................................
Μια εμπνευσμένη φωτογραφία από μια
σπουδαία ταινία...
Ο Τζακ Νίκολσον στο "Επάγγελμα Ρεπόρτερ" του
Μικελάντζελο Αντονιόνι
Μικρός έβλεπα τους μεγάλους, να παρεξηγιούνται για ψύλλου πήδημα, φιλίες να διαλύονται για χαζούς εγωισμούς κι έλεγα μέσα μου "Εγώ, ποτέ!"
Τώρα που μεγάλωσα κάνω τα ίδια.
Αντέχω λίγους, με αντέχουν λιγότεροι.
Υπολογίζω.
Με υπολογίζουν.
Είμαι καχύποπτος.
Είναι καχύποπτοι.
Οι φιλίες μου φυλλοροούν σαν λεύκες ταχείας αναπτύξεως. Κι ο καθένας φτιάχνει το μαγαζί του, την εταιρεία του, το δεσμό του, το (έρημο) νησί του.
Πιο ανησυχητικό: Δεν με νοιάζει. Δεν εξαρτάται η διάθεσή μου από τη συνάφεια των άλλων. Θα μπορούσα να ζήσω μετακινούμενος από πόλη σε πόλη (όχι φύση, η φύση ζητάει πολλά), δωμάτια ξενοδοχείων, ευπροσήγορους ρεψεσιονίστ. Από παιδάκι έτσι ήμουνα: ένα κομμάτι κούτσουρο - με συσπειρωμένα, σχεδόν αόρατα αισθήματα.
Γνωστά τα τραύματα, μην τα επαναλαμβάνουμε. Το Μπεν Χουρ της ακύρωσης. Και της μισανθρωπίας. Μαζί με κάποια δυσανεξία για την ανθρώπινη φύση και ύπαρξη.
Πάνω απ' όλα το αίσθημα της φυγής. Της μςτακίνησης. Του ταξιδιού. Ένα σημειωτόν στον κόσμο.
Στο λαπτοπ είδα πάλι χθες αυτήν την ταινία - ίσως για εκατοστή φορά.
Επάγγελμα: Ρεπόρτερ / The Passenger. Tου Αντονιόνι
Όσα λέω υπάρχουν εκεί...
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου