"Αλητεία Θανάτου" ποίημα του Θανάση Χατζόπουλου ("ΑΥΓΗ", 5/9/2013)

.........................................................

Θανάσης
Χατζόπουλος
(γ. 1961)






Αλητεία Θανάτου

Πώς με σεβάστηκε το σκοτάδι και ο δρόμος
Με τη σκόνη του που με γυρεύει σαν σκυλί
Παραμερίζοντας γενναιόδωρα το χυδαίο

Άκρη άκρη πηγαίνω ραγισμένος του γκρεμού
Ώσπου στο βάθος κροταλίζει η θάλασσα

Πώς  εκμ' έβαψε ασύστολα λίγο σκοτάδι
Που ούτε ο ίσκιος μου να μην με αναγνωρίζει πια
Καθώς απλώνεται το μεσημέρι μαύρο              κάτω

Από τα πόδια μου, αχνίζοντας στη λάβα ο παγετός μου
Στην απορία του βήματος δίνοντας λύση δροσιάς

Και στο ακατέργαστο του ζώου δέρμα πλάι μου
Δίπλα στα μέταλλα, φωτιά από αμόνι, άτρωτα
Φίλης βαρύτητας δεσμά

                                                        ΘΑΝΑΣΗΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

Ψηφία για ψηφίδες, εκδ. Μεταίχμιο, 2006

Από το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ"
με Ανθολογο του Σεπτεμβρίου του 2013 τον Γιώργο Βέη