.........................................................
Πάρε ταξί για το σπίτι
της Άννας Δαμιανίδη
Απογραφή συνταξιούχων στο Ταμείο Νομικών. Πηγαίνουμε πρωί πρωί με τη μητέρα μου, αγχωμένες, πως θα εχει ουρά, ταλαιπωρία κλπ. Δεν είχε. Λίγες υπερήλικες, αποκλειστικά γυναικείο φύλο. Ξαφνιασμένες στο πεζοδρόμιο, στην επιείκεια της λιακάδας. Μπα, υπάρχει ακόμη ζωή στη Σωκράτους; Υπάρχουν άνθρωποι νοτίως της Ομονοίας; Απίστευτο, αλλά αληθινό.
Ανεβαίνουμε μια σκάλα ανακτόρου, διπλή και κυκλική. Να θέλεις να
κλωνοποιηθείς για να την ανέβεις κι απο τις δυο πλευρές ταυτόχρονα.
Κοίτα, της λέω, το βιτρώ. Κοίτα μεγαλοπρέπεια, Αρ νουβώ, τι να είναι; Η
Δικαιοσύνη παριστάνεται τυφλή, για να ζυγίζει χωρίς προκαταλήψεις. (Πώς
τη λυπόμουν όταν ήμουνα παιδί, που είχε πάντα την ταινία στα μάτια).
Απέναντι γκισέ μαρμαροστολισμένα, πόσο περήφανοι οι νομικοί. Κρυμμένη
πόλη στο παρατημένο κέντρο, οι φιλοδοξίες των ανθρώπων που την έφτιαξαν
περιφρονημένες, πελεκημένες, που και που έχουν γλιτώσει και σε κοιτούν
με διακριτική απαντοχή.
Μείνε μαζί μου, λέω στη μαμά, να ανέβουμε με τα πόδια τη Σταδίου. Πόσα χρόνια έχεις να πιεις καφέ στο κέντρο; Να περάσουμε από τα μέρη που τριγύριζες, τα μαγαζιά που προμηθεύτηκες επιθυμίες. Αλλά τι λέω, που να σε πάω; Η Σταδίου χαμηλά φυτοζωεί, εκεί πια οι φιλοδοξίες και τα σχέδια αποδείχτηκαν πολύ αδύναμα. Τα μέγαρα που ανακαινίστηκαν κι από την αρχή περιφρονήθηκαν, ξανά και ξανά, δεν αγαπιούνται, κανείς δεν τα θαυμάζει, κανείς δεν τα λυπάται. Είναι ο πιο αδύναμος κρίκος, στους τοίχους τους έχουν τα πιο μηδενιστικά συνθήματα. Να γκρεμίσουμε τον πολιτισμό, τέτοια. Εδώ Ομόνοια τουλάχιστον, από Πατησίων ξεκινώντας, στόχος επετεύχθη, ο όποιος πολιτισμός ονειρεύτηκε λαμπρότητες και στυλ, νεοκλασικά, εκλεκτικιστικά κ.ά. ξεπέφτει σε καθημερινή κατάθλιψη. Πιο πάνω να σε πάω να δεις το Αττικό; Άσε καλύτερα. Η φωτιά που το κατέστρεψε πέρσι τέτοιον καιρό ακόμα μοιάζει να γλύφει τα παράθυρα που χάσκουν. Μαύρα χάδια στους χοντρούς τοίχους. Πραγματικά ντουβάρια, όχι αστεία. Μεγάλο οικόπεδο, κεντρικότατο και είχε μόνο δυο σινεμα, απίστευτη πολυτέλεια. Νομίζω αυτό ερέθιζε κυρίως τους εμπρηστές, αυτή η παράξενη άπλα. Τα στολίδια του προπερασμένου αιώνα επίσης. Αυτά τα φύλλα της άκανθας σκαλισμένα στην πέτρα που μπορεί να συναντήσει η ματιά σου ξαφνικά, και να ξεχαστείς, να γλυκαθείςμ να λυγίσεις. Μα τι είχαν στο μυαλό τους οι άνθρωποι όταν σχεδίαζαν τέτοια κτίρια; Τι πόλη ονειρεύονταν;
Πάρε ένα ταξί μαμά μου να γυρίσεις σπίτι, μην τα δεις καλύτερα ολ' αυτά. Εχουν επιστημονικό ενδιαφέρον βέβαια, θα μπορούσαν να γίνονται εδώ συμπόσια με θέμα "Πώς μια πόλη καταστρέφεται από τους κατοίκους της". Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, και μπορεί να προωθήσει τον χειμερινό τουρισμό. Θα έρχονται οι σύνεδροι να μένουν στα ξενοδοχεία της Ομόνοιας, της Κάνιγκος, άλλα τολμηρά όνειρα εκείνα σύντομης αυταπάτης. Θα διαβάζουν Νεώτερη Ιστορία κι ύστερα θα προσπαθούν να ερμηνεύσουν το μίσος των Αθηναίων για την Αθήνα. Μπορεί να βρουν μια εξήγηση να μας την πουν κι εμάς, που τόσα χρόνια προσπαθούμε να καταλάβουμε.
Μείνε μαζί μου, λέω στη μαμά, να ανέβουμε με τα πόδια τη Σταδίου. Πόσα χρόνια έχεις να πιεις καφέ στο κέντρο; Να περάσουμε από τα μέρη που τριγύριζες, τα μαγαζιά που προμηθεύτηκες επιθυμίες. Αλλά τι λέω, που να σε πάω; Η Σταδίου χαμηλά φυτοζωεί, εκεί πια οι φιλοδοξίες και τα σχέδια αποδείχτηκαν πολύ αδύναμα. Τα μέγαρα που ανακαινίστηκαν κι από την αρχή περιφρονήθηκαν, ξανά και ξανά, δεν αγαπιούνται, κανείς δεν τα θαυμάζει, κανείς δεν τα λυπάται. Είναι ο πιο αδύναμος κρίκος, στους τοίχους τους έχουν τα πιο μηδενιστικά συνθήματα. Να γκρεμίσουμε τον πολιτισμό, τέτοια. Εδώ Ομόνοια τουλάχιστον, από Πατησίων ξεκινώντας, στόχος επετεύχθη, ο όποιος πολιτισμός ονειρεύτηκε λαμπρότητες και στυλ, νεοκλασικά, εκλεκτικιστικά κ.ά. ξεπέφτει σε καθημερινή κατάθλιψη. Πιο πάνω να σε πάω να δεις το Αττικό; Άσε καλύτερα. Η φωτιά που το κατέστρεψε πέρσι τέτοιον καιρό ακόμα μοιάζει να γλύφει τα παράθυρα που χάσκουν. Μαύρα χάδια στους χοντρούς τοίχους. Πραγματικά ντουβάρια, όχι αστεία. Μεγάλο οικόπεδο, κεντρικότατο και είχε μόνο δυο σινεμα, απίστευτη πολυτέλεια. Νομίζω αυτό ερέθιζε κυρίως τους εμπρηστές, αυτή η παράξενη άπλα. Τα στολίδια του προπερασμένου αιώνα επίσης. Αυτά τα φύλλα της άκανθας σκαλισμένα στην πέτρα που μπορεί να συναντήσει η ματιά σου ξαφνικά, και να ξεχαστείς, να γλυκαθείςμ να λυγίσεις. Μα τι είχαν στο μυαλό τους οι άνθρωποι όταν σχεδίαζαν τέτοια κτίρια; Τι πόλη ονειρεύονταν;
Πάρε ένα ταξί μαμά μου να γυρίσεις σπίτι, μην τα δεις καλύτερα ολ' αυτά. Εχουν επιστημονικό ενδιαφέρον βέβαια, θα μπορούσαν να γίνονται εδώ συμπόσια με θέμα "Πώς μια πόλη καταστρέφεται από τους κατοίκους της". Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, και μπορεί να προωθήσει τον χειμερινό τουρισμό. Θα έρχονται οι σύνεδροι να μένουν στα ξενοδοχεία της Ομόνοιας, της Κάνιγκος, άλλα τολμηρά όνειρα εκείνα σύντομης αυταπάτης. Θα διαβάζουν Νεώτερη Ιστορία κι ύστερα θα προσπαθούν να ερμηνεύσουν το μίσος των Αθηναίων για την Αθήνα. Μπορεί να βρουν μια εξήγηση να μας την πουν κι εμάς, που τόσα χρόνια προσπαθούμε να καταλάβουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου