.........................................................
...Έτσι τον έμαθα και τον έρωτα. Έμαθα, πως είναι μεγαλύτερος από τον άνθρωπο, είναι, λοιπόν ακατόρθωτος. Μια φαντασία για κάποιον καιρό και καταλαγιάζει, σκορπίζεται. Και πρέπει, λέω, να 'ναι πολύ σπάνιο πράμα - της τύχης ολότελα - τα δυο πλάσματα να μπορούν να μείνουν ενωμένα, έτσι που το θέλαμε εμείς. Ο συμβιβασμός που μπορούν να κάνουν - ορίστε τον έκανα εγώ - δεν είναι για να σώσουν τον έρωτα, είναι για να τον ξεφύγουν, να παραιτηθούν απ' αυτόν. Και πάλι δεν σώζεται τίποτα. Άλλοι μένουνε παραιτημένοι, μαζί και χωρίς τον έρωτα. Οι άλλοι χωρίζουν - να μην τον προδώσουν. Κ' έτσι κι αλλιώς η πίκρα μένει μονάχα. Για πάντα. Δεν είναι που λείπει τ' αγαπημένο πρόσωπο, αυτό που φάνηκε πως ήταν ο έρωτας. Είναι για τη γνωριμιά του ακατόρθωτου. Γι' αυτήν την αίσθηση του άφθαστου που έχω και εγώ...
Από το "Διπλό Βιβλίο" του Δημήτρη Χατζή (εκδόσεις Καστανιώτης, β' έκδοση 1977)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου