Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Ιωάννου : Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει...

......................................................



επι των τιμών

Τάγμα εφόδου εισέβαλε στο σπίτι του μεγαλύτερου Ιμάμη στην Ελλάδα (30 Σεπ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

........................................................

Τάγμα εφόδου εισέβαλε στο σπίτι του μεγαλύτερου Ιμάμη στην Ελλάδα

tvxs.gr/node/107237
 
 
 

Στο σημείο έσπευσαν μηχανές της ΔΙΑΣ και ένα περιπολικό.
Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΚΕΕΡΦΑ, της Πακιστανικής Κοινότητας και της Ένωσης Μεταναστών «οι κάτοικοι ζήτησαν από τη δύναμη της  αστυνομίας που κατέφθασε αμέσως  να καταδιώξει και να συλλάβει τους τραμπούκους, οι οποίοι βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση και δεν είχαν ακόμη απομακρυνθεί, ωστόσο η αστυνομία παρέμεινε στο χώρο και προσήγαγε δύο θύματα, ο ένας τραυματίας , για έλεγχο χαρτιών στον Αστυνομικό Τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα».

Όπως τονίζεται, οι αστυνομικοί ζήτησαν να έρθει στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα  «όποιος έχει μισθωτήριο». Ο Ιμάμης πήγε στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα στις 1πμ για να κάνει μήνυση και στις 4πμ τον έδιωξαν λέγοντας του «δεν έχουμε χρόνο, να έρθεις  άλλη ώρα»
«Για άλλη μια φορά, μια φασιστική τρομοκρατική επίθεση επιχειρείται να κουκουλωθεί με την άρνηση παραλαβής μήνυσης, με την «κωλυσιεργία» την ώρα του εγκλήματος. Έχει γίνει πλέον επιστήμη η παραβίαση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών από την ΕΛΑΣ. Τόσο πολύ αξία είχαν οι διακηρύξεις ότι θα πατάξουν τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής ώστε έχει γίνει ρουτίνα η συγκάλυψη των ρατσιστικών επιθέσεων με «άψογο» διοικητικό τρόπο, δηλαδή με προσαγωγές μεταναστών από τον τόπο του εγκλήματος», καταλήγει η ανακοίνωση.

Κάποτε ήταν «Τα Νέα»... (30 Σεπ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

........................................................

Κάποτε ήταν «Τα Νέα»...

tvxs.gr/node/107233
 
 
 

Μικρασιατική Καταστροφή, 90 χρόνια μετά: "Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές..." (30 Σεπ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

........................................................

Μικρασιατική Καταστροφή, 90 χρόνια μετά: "Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές..."

tvxs.gr/node/107235
 
 
 

Η Μεγάλη Ιδέα ως ιδεολογική ομπρέλα
Το ιδεολογικό όχημα της Ελλάδας ήταν η Μεγάλη Ιδέα, κράμα ρομαντισμού, αντιδιαφωτισμού και ακραίου εθνικισμού αφενός, και μιας στυγνά ρεαλιστικής, (μεγαλο)αστικής καπιταλιστικής αντίληψης αφετέρου, στην οποία μεταφραζόταν στο τοπικό, εθνικό ιδίωμα η κυρίαρχη αποικιακή, ιμπεριαλιστική ιδεολογία. Η Μεγάλη Ιδέα, ως ιδεολογική ομπρέλα, νομιμοποιούσε εθνικά τη μεγάλη αποστολή (απελευθέρωση του αλύτρωτου ελληνισμού) ενός μικρού κράτους, επένδυε με εθνικό δίκαιο τη διεκδίκηση για ένα ισχυρό, καπιταλιστικό και εκσυγχρονιστικό κράτος. Συγχρόνως τροφοδοτούσε ένα ακραία εθνικιστικό, δυνάμει αντιεκσυγχρονιστικό ρεύμα, το οποίο άλλοτε κινητοποιούσε άλλοτε προσπαθούσε να περιορίσει, όταν αυτό ξεπέρναγε τις ρεαλιστικές στοχεύσεις και δεσμεύσεις που είχε αναλάβει το κράτος έναντι των Μεγάλων Δυνάμεων. Η Μεγάλη Ιδέα εκφράστηκε σε όλο της το μεγαλείο, με όλες τις φανερές και υπόγειες εκδοχές της, την περίοδο 1919-1922 στη Μικρά Ασία. Στην πρώτη φάση, το 1919-1921, ο Ελ. Βενιζέλος, έχοντας στη διάθεσή του το μεγάλο κεφάλαιο, του οποίου τα συμφέροντα επέβαλλαν εκτεταμένες εθνικές, στρατιωτικές επενδύσεις, τη νομιμοποίηση που του πρόσφερε ο ελληνικός πληθυσμός των παραλίων, και στο πλευρό του τις Μεγάλες Δυνάμεις, των οποίων οι ανάγκες στην περιοχή συνέπιπταν εκείνη τη στιγμή με τις ελληνικές ανάγκες, ανέλαβε να πραγματοποιήσει τη μεγάλη αποστολή. Με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920), υπογεγραμμένη από όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις, η Ελλάδα βόλεψε άνετα τα δικά της εθνικά όνειρα σε ένα μεγάλο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι που εκ των πραγμάτων την ξεπερνούσε. Η περιλάλητη Σμύρνη –και όχι μόνο– ήταν πλέον ελληνική, και η Ελλάδα μια ισχυρή χώρα, σε άμεση συνομιλία με τους ισχυρούς της εποχής. Ο Βενιζέλος, μαέστρος της αρχής των συμπλεόντων συμφερόντων, ενέταξε την διφορούμενη εντολή των Μεγάλων Δυνάμεων περί εφαρμογής των όρων ειρήνης στην περιοχή στους συμβολισμούς της Μεγάλης Ιδέας και στις προσδοκίες με τις οποίες είχε γαλουχηθεί ο ελληνικός λαός.

Η μικρή και η μεγάλη εικόνα: Κεμάλ και Λένιν
Η Ελλάδα εγκλωβίστηκε, σχεδόν ευθύς εξαρχής, στο παιχνίδι των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που την έκανε να χάσει και τη μεγάλη και τη μικρή εικόνα του κόσμου. Η μεγάλη εικόνα ήταν ο Λένιν και ο αποικιοκρατούμενος κόσμος. Τα υπομνήματα διαμαρτυρίας των αποικιοκρατούμενων μουσουλμάνων, για την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, καθιστούσαν την Ελλάδα τον εύκολο στόχο για την εκτόνωση της κρίσης που απειλούσε τις Μεγάλες Δυνάμεις στις αποικίες τους. Η μικρή εικόνα ήταν η ίδια η πραγματικότητα της Μικράς Ασίας: ο τουρκικός εθνικισμός που, ενώ συγκροτείτο καταρχάς εναντίον των κατοχικών Μεγάλων Δυνάμεων στην Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία, επικεντρωνόταν σταδιακά μετά την απόβαση στους Έλληνες. Για τον κομμουνιστικό, τον αποικιοκρατούμενο αλλά και τον τουρκικό εθνικιστικό κόσμο, η Ελλάδα υποδεικνυόταν, για διαφορετικούς λόγους και με άλλες ιδεολογικές αφετηρίες, ως η αιχμή του δόρατος του ιμπεριαλισμού στη Μικρά Ασία.
Ο Μουσταφά Κεμάλ, ο «τρομοκράτης της εποχής» κατά τον δυτικό κόσμο, και σε σύγκρουση με την υποταγμένη στις Μεγάλες Δυνάμεις οθωμανική ηγεσία, αγνόησε τη διεθνή Συνθήκη των Σεβρών και συγκρότησε εθνικό κίνημα, εκμεταλλευόμενος τις εσωτερικές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, την απειλή για τη «Δύση» που αποτελούσε ο Λένιν, καθώς και το βάρος, ηθικό και πραγματικό, του αποικιοκρατούμενου κόσμου. Με όχημα τις μεγάλες αξίες περί εθνικών δικαίων και ελευθερίας των λαών εναντιώθηκε στον ιμπεριαλισμό, χρησιμοποιώντας βέβαια τις δοκιμασμένες ιμπεριαλιστικές μεθόδους «εκκαθάρισης» των πληθυσμών που αντιστέκονταν στο κίνημά του. Το πραγματικό πρόβλημα, η επιβίωση των μη μουσουλμανικών πληθυσμών (και των ελληνικών) στη Μικρά Ασία που δεν ήταν πλέον οθωμανική, χανόταν ανάμεσα στις αντιθέσεις της Γαλλίας, της Βρετανίας ή της Ιταλίας, και στις εθνικιστικές εξάρσεις Ελλήνων και Τούρκων.
Μέχρι τα τέλη του 1920, ο Βενιζέλος στην εξουσία κατόρθωσε να ελέγξει σχετικά τη μικρασιατική περιπέτεια, εφαρμόζοντας μια αποικιοκρατικού χαρακτήρα, φιλελεύθερη πατερναλιστική διοίκηση στη Σμύρνη, με στόχο τη συναίνεση όλων των ντόπιων πληθυσμών και την εμπιστοσύνη τους στην ελληνική διοίκηση. Βέβαια, μια τέτοια πολιτική σε μια περιοχή σε πλήρη διαδικασία εθνικής συγκρότησης δεν θα ήταν για καιρό αποτελεσματική. Από το 1921 και μετά, οι πολυπλοκότητες αυτής της σύνθετης εποχής έπαιρναν πλέον σάρκα και οστά, και η Συνθήκη των Σεβρών έμοιαζε με ξεπερασμένο όραμα μιας άλλης εποχής, τότε που το αποικιοκρατικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού ήταν η μοναδική εφικτή πραγματικότητα. Η συμμαχία Λένιν-Κεμάλ, οι πιέσεις από τον αποικιοκρατούμενο κόσμο, καθώς και η κοινή γνώμη που διαμορφωνόταν στον δυτικό κόσμο υπέρ του τουρκικού κινήματος, υποχρέωσε τις Μεγάλες Δυνάμεις να σπάσουν και επισήμως το ενιαίο μέτωπο, που έτσι κι αλλιώς δεν είχαν.

Το κόστος της καταστροφής και μια ανώδυνη κάθαρση
Η ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 έδωσε την ευκαιρία στην πιο ακραία μορφή της Μεγάλης Ιδέας να αναλάβει την υπόθεση της Μικράς Ασίας. Κι εκεί χάθηκε οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα. Έτσι, ενώ η νέα εποχή επέβαλε την άμεση απόσυρση του ελληνικού στρατού και τη διαπραγμάτευση για τη σωτηρία των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, ο ελληνικός στρατός, εμπνεόμενος από την αυτοκρατορική λογική της Κόκκινης Μηλιάς, επιδόθηκε σε έναν επεκτατικό πόλεμο που τον ωθούσε συνεχώς στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Στο πλαίσιο αυτής της αυτοκρατορικής λογικής, ένας πόλεμος στον οποίο διακυβευόταν η επιβίωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας μετατράπηκε σε σύγκρουση δύο προαιώνιων εθνικών εχθρών: Ελλήνων και Τούρκων. Ένα μεγάλο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι της εποχής είχε συρρικνωθεί στα όρια ενός εθνικού, μέχρις εσχάτων, ελληνοτουρκικού πολέμου, με θύματα τους Μικρασιάτες που «περίσσευαν» ξαφνικά ως άνθρωποι. Όσοι γλίτωσαν τον θάνατο και την προσφυγιά έγιναν ανταλλάξιμα προϊόντα, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης.
Η Καταστροφή είχε τέτοιο κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό και συμβολικό κόστος, που η κάθαρση του δράματος κρίθηκε αναγκαία, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ελάχιστη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας. Το αστικό κατεστημένο, που επί χρόνια συγκροτούσε και αναπαρήγαγε την εξουσία του στο όνομα της μεγάλης αποστολής, κινδύνευε να φορτωθεί την καταστροφή. Προχώρησε λοιπόν σε μια γρήγορη, εύκολη και ανώδυνη για το ίδιο αυτοκάθαρση. Με την εκτέλεση των «Εξ» αποτρεπόταν ένας μεγάλος κίνδυνος: η κατάρρευση του αστικού κράτους, των θεσμών και της κοινωνίας μπροστά στο μεγάλο χτύπημα. Ταυτόχρονα, το κατεστημένο αυτό διαχειρίστηκε και την παταγώδη ιδεολογική αποτυχία του. Η Μεγάλη Ιδέα απονομιμοποιήθηκε πολιτικά, μεταλλάχθηκε όμως σε ένα βαθύ, ιδεολογικό υπόστρωμα, το οποίο διεκδίκησε υπερταξικότητα: ο ελληνισμός συρρικνώνεται ή καταστρέφεται, όχι εξαιτίας της ιδεολογίας και της πολιτικής της ηγεσίας του, αλλά εξαιτίας των εχθρών του. Οι εχθροί αλλάζουν ανάλογα με την εποχή: οι Τούρκοι για όλες τις εποχές, οι κομμουνιστές κάποτε (και τώρα;), οι μετανάστες σήμερα. Αυτό το βαθύ υπόστρωμα εξέθρεψε κάποτε την εθνικοφροσύνη και το παρακράτος, «λουλούδια» που το αστικό κατεστημένο ύπουλα και υπόγεια εξέθρεψε, όταν, μπροστά στην ιδεολογική και πολιτική του αδυναμία να αναπαραχθεί δημοκρατικά σε μια κοινωνία που αμφισβητούσε την ηγεμονία του, έκανε την εθνικοφροσύνη το κρυφό (ή και φανερό) δεκανίκι του για να επιβάλλεται αυταρχικά, εν ονόματι του εθνικού κινδύνου. Κι αυτό ασχέτως αν έτσι κινδύνευε και το ίδιο με αφανισμό, όταν το παρακράτος υποδείκνυε τη δημοκρατία ως τον μοναδικό φορέα προβλημάτων.

Σήμερα: η κατάρρευση της νέας μεγάλης ιδέας
Ενενήντα χρόνια μετά, όταν η νέα μεγάλη ιδέα –η «ισχυρή Ελλάδα»– του σημερινού πολιτικού κατεστημένου κατέρρευσε, το σκοτεινό υπόστρωμα της νέας εθνικοφροσύνης βγαίνει απειλητικά στο προσκήνιο. Το πολιτικό κατεστημένο, το οποίο ευθύνεται για τη νέα καταστροφή, χρησιμοποίησε ξεδιάντροπα, για τη δική του σωτηρία, τους δημοκρατικούς θεσμούς εναντίον της κοινωνίας, ανοίγοντας έτσι την κερκόπορτα για την επανεμφάνιση της εθνικοφροσύνης σε νέα επιθετική μορφή: Χρυσή Αυγή. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, οι κόμποι της όμως αναπαράγονται όταν δεν λύνονται. Τον κόμπο της νέας εθνικοφροσύνης είμαστε υποχρεωμένοι να τον λύσουμε οριστικά, και όλοι μαζί, αποκαθιστώντας τους θεσμούς, την ουσία και τους μηχανισμούς της δημοκρατίας. Ο ακραίος και ρατσιστικός εθνικισμός, η Μεγάλη Ιδέα, η παλιά και νέα εθνικοφροσύνη, ήταν και παραμένουν ο μεγαλύτερος εχθρός του έθνους.

*H Σία Αναγνωστοπούλου διδάσκει Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

H Ελένη Ράντου απαντάει στον υπουργό Παιδείας (www.lifo.gr, 29.9.2012)

.........................................................


www.lifo.gr, 29.9.2012 | 12:40

H Ελένη Ράντου απαντάει στον υπουργό Παιδείας

«Σε ωδείο πρέπει να πάτε εσείς να μάθετε Μπαγλαμά να παίζετε και να πάψετε να παριστάνετε τον Υπουργό Παιδείας»!


Magnify Image
 
Η κόρη της Ελένης Ράντου πηγαίνει σε δημόσιο μουσικό σχολείο και σήμερα το πρωί γονείς, καθηγητές και μαθητές του σχολείου αυτού επισκέφθηκαν τον υπουργό Παιδείας κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο για να του εκφράσουν τα παράπονά τους.

Η ηθοποιός ανάρτησε στο
λογαριασμό της στο Facebook ένα μήνυμα αγανάκτησης, μετά την άκαρπη συνάντηση:


"
Σήμερα το πρωί, μαθητές, καθηγητές και γονείς του καλλιτεχνικού και μουσικού δημόσιου σχολείου επισκέφθηκαν το υπουργείο Παιδείας μας για να ζητήσουν να μην καταργηθούν τα μέσα μεταφοράς τους στα σχολεία (τα πούλμαν που τους μεταφέρουν είναι δύο χρόνια απλήρωτα). Απάντηση του Υπουργού: “ΕΙΣΤΕ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ”. Και πρόσθεσε : “Τι το θέλετε το Μουσικό σχολείο; Πηγαίνετε σε ένα Ωδείο στη γειτονιά σας”. Ήταν και η κόρη μου εκεί!

Είστε ΒΑΡΒΑΡΟΙ κύριοι. Πληρώνουμε πολύ ακριβά τις πενιχρές παροχές του διαλυμένου κράτους σας. Πληρώνουμε πολύ ακριβά την δήθεν δωρεάν παιδεία σας. Σε ωδείο πρέπει να πάτε εσείς να μάθετε Μπαγλαμά να παίζετε και να πάψετε να παριστάνετε τον Υπουργό Παιδείας! Κι αφού η παιδεία είναι η τελευταία σας προτεραιότητα. Και η υγεία το ίδιο. Όσο για την ασφάλεια την κάνατε franchise. Μήπως κι εμάς πρέπει να γίνετε Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ; Μήπως θα πρέπει τώρα να σταματήσουμε όλοι και να μη σας ξαναπληρώσουμε; Γιατί φοβάμαι πώς όσο περισσότερα είναι αυτά που σας δίνουμε τόσο περισσότερα θα είναι αυτά που μας στερείτε.

Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να γίνω η πρώτη Ελληνίδα που Επωνύμως θα αρνηθεί να σας πληρώνει πλέον".

Ελένη Ράντου


Magnify Image

"Δεν ήμουν" (από το http://tovytio.wordpress.com, 13/9/2012)

....................................................
















Δεν ήμουν 

από το http://tovytio.wordpress.com/
(13/9/2012) 

Θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Καλησπέρα, τί κάνεις; Όλα καλά; Σκατά, τα ίδια, αντέχουμε. Θα περπατήσουμε μαζί.
Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.
Δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες.
Δεν ήμουν φτιαγμένος να φοβάμαι μέσα στο τρένο, να απελπίζομαι στις κεντρικές λεωφόρους, να ελίσσομαι ανάμεσα στα πτώματα, να αποφεύγω τα απλωμένα χέρια, να παρατηρώ τα παραιτημένα πόδια.
Δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια, αυτές τις ουρές, αυτά τις αγωνίες, αυτές τις φτώχειες.
Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις και θα σκέφτεσαι τις φωτογραφίες κάποιων διακοπών, τότε που ήμαστε όλοι είκοσι και τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα στον εαυτό και την επιθυμία.
Θα πεις. Ήμουν φτιαγμένος για εκείνη την μακρινή παραλία με την παράταιρη καντίνα, τις παγωμένες μπύρες και την πίτα κάτω απ’ το αρμυρίκι. Για αυτοσχέδιες συναυλίες, μυστήριες γυναίκες, σπιτικά ποτά, αγέραστα καφενεία και νυχτερινές μπάρες. Ήμουν φτιαγμένος για πρωινές βόλτες και σακούλες γεμάτες βιβλία. Για βραδινά μπάνια και κοφτές ντρίπλες.
Οι ώμοι μου ήταν φτιαγμένοι για ένα σακίδιο που θα ξυπνούσε στη μία μεριά του κόσμου και θα κοιμόταν στην άλλη. Τα δάχτυλά μου ήταν φτιαγμένα για να γράφω εξυπνακίστικες ιστορίες και εντυπώσεις από απερίγραπτα τοπία. Το στόμα μου ήταν φτιαγμένο για να γελάει με φριχτά ανέκδοτα και να πίνει (άλλο) ένα τελευταίο κονιάκ και να φιλάει εξωτικούς λαιμούς, ξαπλωμένα χέρια και σεντονένια πόδια.
Ήμουν φτιαγμένος να γνωρίσω τη δυστυχία του κόσμου ως μυθιστόρημα, κακιά ανάμνηση, μελαγχολική ταινία και δυσπρόφερτο πετίσιον.
Τώρα κάνω βόλτες σε έρημους δρόμους πνιγμένους απ’ τα εκατοντάδες ενοικιάζεται. Γράμματα στοιβάζονται σε εισόδους, ζητιάνοι και πρεζάκια στοιβάζονται σε πεζοδρόμια, άνεργοι στοιβάζονται σε βιογραφικά, μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα.
Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για να βαδίζουμε ατρόμητοι καταπάνω σε όλα τα ζόρια – λογαριασμοί, απολύσεις, ερημιές, μπάτσοι, φασίστες, βιβλιάρια υγείας. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα κλαίγαμε μόνο από έρωτα και εθιμοτυπικά, σε μεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους. Άντε πότε πότε κι ένας θάνατος. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα διαβάζαμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και ότι θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση, την αλλοτρίωση και άλλες έννοιες απ’ τις εκθέσεις ιδεών.
Δεν περιμέναμε ότι πρέπει να βγάλουμε φωτιά απ’ τις λέξεις, ότι πρέπει να περπατήσουμε ξανά μαζί σε χαμένες απεργίες, ότι πρέπει να ηττηθούμε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε. Δεν περιμέναμε ότι η ζωή θα μας ζητήσει το λόγο.
Και τώρα, μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίμα θύματα . Ο χαλασμός παντού γύρω. Ίσως κάναμε λάθος, ίσως ήμαστε αφελείς, ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.
Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για αυτό, θα σου πω.
Ύστερα, θα κοιτάξουμε τριγύρω, τους δρόμους που περπατήσαμε. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ’ την Ομόνοια ως την Πλάκα. Περιφερόμενοι μετανάστες, μικρομάγαζα, βιοτεχνίες, παπατζήδες, διάσημα εμπορικά καταστήματα, ξεχασμένες κόκκινες σημαίες, πρεζάκια στην Κλαυθμώνος, στένσιλ “welcome to the dark side”, δυο τρία μπαράκια που κάποτε παραήπιες, το τμήμα στην κάθετη της Κολολοτρώνη – περνάς και φτύνεις πάντα – , η πλατεία Συντάγματος γεμάτη κόσμο μπερδεμένο, μαλόξ στα μάτια στην Πανεπιστημίου, Δεκέμβριος 2008 καθισμένος στην άσφαλτο – δίπλα σου περνάει ένας και στο πλακάτ η Κούνεβα, την άλλη την πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα – βόλτες στη Σωκράτους να δεις με τα ίδια σου τα μάτια, οι μαύρες σου μαυρίζουν την ψυχή, ένοχος γιατί μόλις βγήκες από το πάλαι ποτέ «σόουλ», πεταχτά φιλιά, μια γριά με αίματα και μάσκα σε κάποια διαδήλωση, το μεταξουργείο καθημερινή πρωί, μια ρακή στο Γιλμάζ στα Εξάρχεια, το παρκάκι απέναντι καθώς φτιαχνόταν, τα σουβλάκια των Κούρδων στην Κάνιγγος, ένας Πακιστανός που σου λέει ευχαριστώ σαν τρελός για ένα δίευρω. Κοιτάξαμε την πόλη μας, τους δρόμους που περπατήσαμε.
Θα γυρίσεις με ένα θυμό, όλο χαμόγελο, και το τσιγάρο στο στόμα και θα μου πεις, μη φοβάσαι ρε. Από δω και πέρα, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

"Ας κατεβάσουμε τα εικονίσματα επιτέλους…" Του Γιώργου Πήττα (29 Σεπ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

........................................................

Ας κατεβάσουμε τα εικονίσματα επιτέλους… 

 

Του Γιώργου Πήττα

tvxs.gr/node/107169
 

 

Από τη μία, η δημοσίευση της διαβόητης λίστας των πολιτικών που φέρονται ως ύποπτοι για "παράνομο πλουτισμό" είναι παράνομη εφόσον δεν έχει ολοκληρωθεί η νόμιμη έρευνα.
Από την άλλη, η κοινωνία διψά και δίκαια, για το ξεμπρόστιασμα όλων όσων έσυραν το χορό της διαφθοράς ως πρωτοχορευτές, δίνοντας έτσι το "παράδειγμα" και στην κοινωνία για να ακολουθήσει.
Γιατί, και τα "επιδόματα τυφλότητας" ή οι συντάξεις πεθαμένων κλπ, δεν είναι τίποτα άλλο, από το ίδιο έργο διαφθοράς σε άλλη κλίμακα.
Γιατί, η δημοσιοποίηση της λίστας, με αυτόν τον "κίτρινο" τρόπο το μόνο που κάνει είναι να φουσκώνει τα πανιά του Νεοναζιστικού Χρυσαυγίτικου καραβιού.
Γιατί-στα μάτια ικανής μερίδας του κόσμου- η Χρυσή Αυγή, είναι η μόνη δύναμη που στέκει εκτός και εναντίον του πολιτικού συστήματος.
Το οποίο, είναι πλήρως απαξιωμένο και δικαίως.

Γιατί, είναι βαθύτατα διεφθαρμένο.
Γιατί, αυτό το σύστημα, "έπλασε" μέσα από δεκαετίες επί δεκαετιών έναν πληθυσμό με πολύ χαμηλά (έως ανύπαρκτα) κριτήρια.
Βλέπουμε λοιπόν, τη Χρυσή Αυγή να υβρίζει με τον χειρότερο τρόπο το πολιτικό σύστημα και, επειδή το βρίζει ο νεοναζισμός, ψάχνουμε ενστικτωδώς, να βρούμε ένα "πάτημα" για να το υπερασπιστούμε.
Μόνο που δεν το  βρίσκουμε, γιατί απλά δεν υπάρχει τέτοιο πάτημα.
Δεν υπάρχει δηλαδή, εύκολο και εύχρηστο σε μορφή ασπιρίνης
.
Για να μπορέσεις να υπερασπιστείς το σύστημα-την κοινοβουλευτική δημοκρατία-έστω αυτήν που έχουμε- και να δείξεις πως μόνο με περισσότερη ουσιαστική δημοκρατία μπορούν τα πράγματα να πάνε μπροστά, πρέπει να εγκαταλείψεις τα σλόγκαν και τις εξυπνάδες και να κάνεις ανάλυση.

Δηλαδή, αυτομάτως, είσαι εκτός του πλαισίου μέσα στο οποίο γίνεται χρόνια τώρα,  το παιχνίδι.
Και, το πλαίσιο είναι κυρίως τα τηλεοπτικά παράθυρα με τις εξυπνακίστικες δηλώσεις των 30 λέξεων που κάνουνε οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι.
Η Τραγωδία, βρίσκεται στο γεγονός πως η Χ.Α. είναι αυτή τη στιγμή η μόνη "λαϊκή" δύναμη που απορροφά αυθόρμητα την απαξίωση και την απόρριψη του συστήματος.
Θα πει κάποιος:
«Μα πως το λες αυτό; Ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε από το 4% τώρα είναι Αξιωματική Αντιπολίτευση και, ετοιμάζεται να κυβερνήσει».
Ναι! Συμφωνώ!!
Μόνο που, ο ΣΥΡΙΖΑ πολλαπλασίασε τις δυνάμεις του απορροφώντας ψηφοφόρους που μέχρι χτες στήριζαν κατά συντριπτική πλειοψηφία το ΠΑΣΟΚ και εν μέρει το ΚΚΕ.  Προσοχή, δεν το «κατηγορώ» το φαινόμενο αυτό κάθε αυτό, θα κριθεί από την διαχείριση του  και από την πυξίδα του.
Όμως, στα μάτια του μη ενταγμένου ιδεολογικά κόσμου, αυτό ισοδυναμεί με άλλη μία, εναλλακτική έκφανση του υπάρχοντος συστήματος. Και αυτός ο κόσμος μαζί με όσους απέχουν συστηματικά από τις εκλογές εδώ και αρκετά χρόνια, δεν είναι λίγος.
Η Χρυσή Αυγή, από την άλλη, συνδυάζοντας την ελληνοκεντρική ρητορεία, την πατριδολαγνεία, την πρακτική της βίας κατά των βίαιων προβλημάτων που βιώνουν πολλές περιοχές από την ανεξέλεγκτη μετανάστευσηκαι την γκετοποίηση γειτονιών του κέντρου και όχι μόνο, δημιουργεί την εικόνα του "εθνικού καθαριστή" που θα πάρει τη σκούπα και θα καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία και το χάος που έφερε τη χώρα εδώ που την έφερε.
Οι δε περίπου άναρθροι εκπρόσωποί της στη Βουλή, φαντάζουν με τα μουγκανητά τους στα μάτια και τ’ αυτιά του ήδη διογκωμένου ποσοστού που τους ψηφίζει ως «επιτέλους, κάποιοι από τον απλό λαό». 
Χρησιμοποιούν κατά κόρον λέξεις κλειδιά:  «εθνοπροδότες»  «πουλημένοι» «αλήτες» «λωποδύτες»  δεν μιλάνεποτέ (και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) για "αποτυχημένο πολιτικό προσωπικό" αλλά για "αποτυχημένο Πολιτικό Σύστημα".
Δηλαδή, ετοιμάζουν –αυτό θέλουν-  μία κοινωνική συνείδηση που χωρίς κανέναν κόπο μεθαύριο, αν ο μη γένοιτο φτάσουμε μέχρι εκεί, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να δει ως θρίαμβο και νίκη, την κατάργηση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας-έστω αυτής που έχουμε- και την εγκαθίδρυση μίας μορφής δικτατορίας που θα επιχειρήσει να εφαρμόσει όλα όσα προτείνει ως "ιδεολογικές θέσεις" στο καταστατικό της –για το οποίο πολλές φορές έχω γράψει πως συμπίπτει πλήρως με τις θέσεις του Ναζιστικού Κόμματος της Γερμανίας του μεσοπολέμου.
Η Χρυσή Αυγή, απορροφά όλο εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που συχνά είναι χαρακτηρισμένο ως απολιτικό ή βρίσκεται στο ακραίο δεξιό τμήμα της Νέας Δημοκρατίας.
Και είναι η Χρυσή Αυγή που δεν «επιτρέπει» στους Ανεξάρτητους Έλληνες του Π.Καμένου να πάρουν λίγο πάνω τους καθώς και αυτοί, συντίθενται από «καθεστωτικούς» έστω και αν η πολιτική τους ρητορεία στο περιεχόμενο της, τους κάνει σχετικά συγγενείς με την παρέα του Μιχαλολιάκου. Και η εμφάνιση του ονόματος του Π. Καμένου στην λίστα –δικαίως ή αδίκως- είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Η αντίστοιχη με το όνομα του Κωνσταντόπουλου ελάχιστα έως καθόλου θα επιδράσει, καθώς είναι χρόνια τώρα μακριά από την κεντρική σκηνή και δεν έχει καμία σχέση με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα.
Η Χρυσή Αυγή, είναι « αντισυστημικό σύστημα»:
  • Βάζει νέφτι στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως (αυτό το «Προστασίας του Πολίτη» μου προκαλεί θυμηδία) και το υποχρεώνει να ενεργεί κατά τις δικές της επιταγές.
  • Εμφανίζεται-επικοινωνιακά- να υποκαθιστά το «ανύπαρκτο κράτος» και «άσε τους να λένε πως προβαίνει σε αντιποίηση Αρχής».
  • Σηκώνει άνεμο και λάσπη με την θεατρική παράσταση «Αθανάσιος Διάκος: η επιστροφή» λες και έχει δικαίωμα το οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα ή άλλος θεσμικός φορέας να εκφράζει επίσημη άποψη για μια θεατρική παράσταση, καλή, κακή, δεν έχει καμία σημασία. Μόνο το κοινό νομιμοποιείται να κρίνει.
  • Καθοδηγεί, αν είναι δυνατόν, μια υποτίθεται συντεταγμένη Πολιτεία, να συλλάβει έναν πολίτη επειδή αυτός είχε αναρτήσει μία σατιρική σελίδα στο διαδίκτυο για τον «Γέροντα Παΐσιο» , τον «Γέροντα Παστίτσιο» τον «Άγιο Μουσακά» την «Αγία Φασολάδα, κουράδα, καταβολάδα, μαρμέλαδα» και πάει λέγοντας.
  • Υπερασπίζεται με πάθος και μένος τα διάφορα «εθνικά εικονίσματα» και κατά συνέπεια  μετατρέπει τη χώρα σε ένα ευρωπαϊκό Αφγανιστάν, ή μάλλον σε ένα «Αυγανιστάν» με χριστιανοταλιμπάν.

Μόνο, που η χώρα, η κοινωνία, είναι από καιρό έτοιμη να εκτραπεί σε ένα είδος «Αυγανιστάν» καθώς τα «εικονίσματα» και το προσκύνημα τους αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας μας, ως γνήσιο προϊόν της Παιδείας μας.

Αυτές τις μέρες λοιπόν, ξεσηκώθηκε μέγας αχός, οργίλες δηλώσεις εδώ κι εκεί, δεκάδες ιστοσελίδες  αναρτήθηκαν με ευλογημένα  και λαχταριστά Παστίτσια .
Καλά όλα αυτά, Αμήν και βοήθειά μας.
Το  πρόβλημα-κατά τη γνώμη μου, είναι αλλού:

Όλοι αυτοί που ξεσηκώθηκαν πως θα αντιδρούσαν στην «προσβολή» ενός δικού τους «εικονίσματος»;
Τι θα έκαναν, έγραφαν, δήλωναν, αν ας πούμε αντί για τον «Αθανάσιο Διάκο: η επιστροφή» είχαμε μία ευφάνταστη ή μη ευφάνταστη παρωδία  ενός Αριστερού εικονίσματος;
Φανταστείτε τον «βδελυρό και ιερόσυλο» τίτλο: «Άρης Βελουχιώτης: το ξύρισμα».
Όπου το «έργο» ξεκινά με τον Άρη να κατεβαίνει από το άλογο.
Το άλογο, το κρατά ένας ψηλός αντάρτης.
Αυτόματα, έχουμε την πρώτη «απομυθοποίηση» γιατί αν το «έργο» θέλει να είναι ολίγον πιστό στην ιστορία , θα δούμε ένα κοντοπίθαρο ανθρωπάκι με μακριά επιβλητική γενειάδα.
Είναι γνωστό, πως ο Άρης σχεδόν ποτέ δεν φωτογραφήθηκε όρθιος, δίπλα σε άλλους.
Είτε πάνω στο άλογο (το μεγαλείο) είτε καθιστός σε κοντινό πλάνο (ηγετικό προφίλ).
Το (μη) ύψος του, ήταν πρόβλημα.
Φανταστείτε επίσης μία σχεδόν τελετουργική σκηνή στο φινάλε, με το ξύρισμα, κατά το οποίο εκείνη η επιβλητική γενειάδα πάει περίπατο και στη θέση της λάμπει πλέον ένα ισχνό πρόσωπο με εσωτερικό πηγούνι που δεν αποδίδει καμία εικονική θέληση.
Στο ενδιάμεσο του έργου, είμαι σίγουρος πως ο συγγραφέας, αν το είχε θελήσει, θα είχε βρει τα χίλια μύρια επεισόδια για να κάνει άγρια σάτιρα, να απομυθοποιήσει να καταγγείλει.
Δεν υπάρχει καμία απολύτως προσωπικότητα χωρίς ψεγάδια ή κουσούρια και εναπόκειται στον κάθε ένα να επιλέξει το που θέλει να ρίξει το φως και τον μεγεθυντικό φακό.
Αναρωτιέμαι
: Τι θα συνέβαινε σε μία τέτοια περίπτωση;
Θα εξαπολύονταν οι αριστερόστροφοι μύδροι κατά των δημιουργών της (καλής ή κακής, επαναλαμβάνω δεν έχει καμία σημασία) παράστασης οι οποίοι εξυπηρετούν τα σκοτεινά σχέδια της αντίδρασης;
Φοβάμαι, πως σε έναν σημαντικό βαθμό, ναι.
Για τους ίδιους λόγους, που στην Ελλάδα, αν ας πούμε κινείσαι στους χώρους της ευρύτερης Αριστεράς, ήταν (είναι ακόμα;) εξαιρετικά δύσκολο να πεις (έστω και δικαιολογώντας το γιατί): «Δεν μου αρέσει ο Καζαντζάκης», «ο Ελύτης μου φαίνεται σε μεγάλο βαθμό σαν τουριστική και ναρκισσευόμενη ποίηση» « ο Γιάσερ  Αραφάτ ήταν διεφθαρμένος και κατέστρεψε τον λαό του» «το ΚΚΕ με την εμμονή στο Ρεμπέτικο κατέστρεψε την εξέλιξη του Πολιτισμού μετά την Μεταπολίτευση» « ο Τσε, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα αλλά έβγαζε το πιστόλι και σκότωνε ακόμα και συντρόφους του για ψύλλου πήδημα» «ο Στάλιν σφαγίασε εκατομμύρια ανθρώπους» «οι ερυθροί χμερ ήσαν πλημμυρισμένοι στο αίμα» «η Μελίνα ήταν άθλια ηθοποιός».
Ατάκτως ερριμμένα και τελείως παραδειγματικά τα παραπάνω, και δεν έχει σημασία αν εγώ τα ενστερνίζομαι ή όχι.
Αυτό που θέλω να τονίσω, είναι πως η Ελλάδα είναι στηριγμένη πάνω σε εικονίσματα, σε μορφές αγιογραφημένες σε ιστορικά γεγονότα κομμένα και ραμμένα κατά το δοκούν της κάθε τυφλά ιδεολογικοποιημένης πλευράς  με την διεργασία της Κρίσης, της Κριτικής Σκέψης να είναι πάντα εξαντλημένη στην συνθηματολογική  καταγγελία των «Απέναντι» και ποτέ στην προσπάθεια της νηφάλιας κριτικής ανάλυσης και των υμετέρων «συμβόλων».
Αυτό που θέλω να πω, είναι, πως δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε στον 21ο αιώνα να συζητήσουμε τον Κολοκοτρώνηπου κατάσφαξε χιλιάδες γυναικόπαιδα σε λίγες νύχτες και να τοποθετήσουμε το γεγονός στο ιστορικό πλαίσιο, δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να αναλογιστούμε τι θα είχε γίνει αν ο Εμφύλιος είχε κερδηθεί από τ’ Αριστερά και είχαμε Υπουργό Παιδείας τον Μπαρτζιώτα,  για το πως θα ήμασταν αν είχε διαχωριστεί εδώ και δεκαετίες η εκκλησία από την Πολιτεία (ως όφειλε)  η αν η Παιδεία είχε μείνει μακριά από την κομματικοποίηση.
Που θα ήταν όλα αυτά τα ανθρωπάκια που διαφεντεύουν τον τόπο εδώ και πολλές δεκαετίες κατασπαράσσοντας τον δημόσιο πλούτο αν υπήρχαν θεμελιωμένοι Θεσμοί χτισμένοι και σεβαστοί εδώ και 180 χρόνια;
Ο Καποδίστριας ερχόμενος στην Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που έβαλε σαν «εθνικό στόχο» ήταν η πλήρης χαρτογράφηση της γης και το Κτηματολόγιο.
 Ήξερε πως μόνο έτσι μπορεί να θεμελιωθεί Εθνική Οικονομία με γερές βάσεις.
Ο Καποδίστριας, δολοφονήθηκε και το Κτηματολόγιο παραμένει σχεδόν δύο αιώνες αργότερα όνειρο θερινής νύχτας.
Το χειρότερο; Όταν τίθενται τέτοια ζητήματα σου λένε πως είσαι «αλλού».
Και όμως. Ο Καποδίστριας, είναι ακόμα ένα «εθνικό εικόνισμα».
Μόνο που κανείς δεν ξέρει γιατί. Η αγιογραφία, είναι ουσιαστικά εξαντλημένη στον ορισμό του ως Πρώτου Κυβερνήτη του Νέου Ελληνικού Κράτους. Τελεία.
Η δολοφονία του και το τι σφράγισε, παραμένει ένα αδιανόητο ταμπού το οποίο για να το αναζητήσει κανείς πρέπει να τελειώσει το σχολείο και να ευτυχήσει τόσο, ώστε να έχει διατηρήσει μετά την λοβοτομή του στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα, κυρίως το Δευτεροβάθμιο, μια κάποια στοιχειώδη σκέψη που να τον σπρώχνει να γίνει «καλύτερος».
Το ζήτημα λοιπόν-νομίζω- δεν είναι η αντικατάσταση των «μεν» εικονισμάτων με τα «δε».
Αυτό, είναι μία από τα ίδια, αλλά από την ανάποδη.
Το ζήτημα, είναι η κατάργηση όλων των εικονισμάτων και η μετατροπή τους σε διαφορετικά και ποικίλα «πορτραίτα» για το κάθε γεγονός και την κάθε ιστορική ή μη μορφή.
Αυτό είναι που οφείλει να διαμορφώσει η Πολιτεία.
Μία «γκαλερί» (συμβολικά) στην οποία να μπορεί ο νέος άνθρωπος να δει όλες τις εκδοχές, να αναζητήσει πηγές και να οδηγηθεί σε δικά του λογικά και όχι ιδεο-λογικά συμπεράσματα.
Το αν θα ακολουθήσει μία ιδεολογία αργότερα «εθνική» ή «αντεθνική» ή οτιδήποτε, δεν έχει απολύτως καμία θέση σε αυτά που πρέπει να παρέχει η Πολιτεία μέσω της Παιδείας αλλά και της δημόσιας έκφρασής της, καθώς η τελευταία, διαμορφώνει και την Κοινωνική Παιδεία.
Τελικά, συνοψίζοντας θα έλεγα δίκην συνθήματος: «Κάτω όλα τα εικονίσματα».
Θρησκευτικά, πολιτικά, ιδεοληπτικά.
Αλλιώς, τα όσα βιώνει σήμερα η Ελλάδα, θα τα ανακυκλώσει πολλές φορές ακόμα.
Έτσι φοβάμαι τουλάχιστον και, ομολογώ πως φοβάμαι πάρα πολύ.
ΥΓ: Ξεκίνησε αυτό το άρθρο, ως «σημείωση» στην σελίδα μου στο Facebook όπου ήθελα να δικαιολογήσω γιατί δεν έστειλα χτες το βράδυ άρθρο, όπως κάθε Παρασκευή στο tvxs και την εφημερίδα που με φιλοξενεί στην Κύπρο. Τελικά κατέληξε σε μία μάλλον μακροσκελή καταγραφή των σκέψεων μου. Ζητώ συγνώμη για τις 1920 και πλέον λέξεις και ευχαριστώ όσους μπήκαν στον κόπο να φτάσουν μέχρι το τέλος.
twitter@pittasgeorge
 

Διονύσης Καψάλης (1952 - ) "Νυχτερινό" ("ΑΥΓΗ", 5/9/2012)

..............................................



Διονύσης Καψάλης (1952 - )



Νυχτερινό




Πτυχές του σώματός σου στα σεντόνια
δεν έχω άλλο κόσμο να σου δώσω'
απόψε που με βάρυναν τα χρόνια
και σκέπτομαι να φύγω να τελειώσω,

γυρεύω το σκοτάδι σου σα να 'σουν
αυγερινός σ' αυτούς που θα με χάσουν,
γυρεύω το ξημέρωμα πριν φύγει
το σώμα μου στα δάση και στα ρίγη.

Μα σκύβω κι ακουμπώ στη μυρωδιά σου,
με τ' άστρωτα λευκά παρηγοριέμαι,
και να, θυμάμαι κάτι στα μαλλιά σου
σαν φως, και λίγο λίγο αποκοιμιέμαι.

                                  ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ

από το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ" (5/9/2012) με ανθολόγο του Σεπτεμβρίου την ΕΛΕΝΑ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ

Ερωτικός Καμπανέλλης του 1957 (από το μονόπρακτο "Αυτός και το παντελόνι του", 1957)

........................................................



















Ερωτικός Καμπανέλλης του 1957

από το μονόπρακτο "Αυτός και το παντελόνι του"



...Σοφία αγάπη μου, άσε πια το παιδί... Κοιμήθηκε... Δεν κοιμήθηκε; Έλα, μπράβο, δώσ’ μου να το βάλω στο καροτσάκι του... Για δες πώς μάκρυνε... Σε λίγο θα θέλει άλλο κρεβατάκι.
Επ’ ουδενί λόγω... Πες το από τώρα στην αδερφή σου για να μην της κακοφανεί. Ας το κρατήσει το κρεβατάκι του γιου της, μπορεί να το χρειαστεί γι’ άλλη γέννα... Το δικό σου παιδί θέλω να κοιμάται σε καινούργιο κρεβάτι. (Τρυφερά) Είσαι κουρασμένη; Όχι; Ματάκια μου, είσαι και πολύ, εγώ το βλέπω.

(Χαϊδεύει τη ράχη της καρέκλας.)

Αγαπούλα μου, είσαι και συ όλη μέρα στο πόδι... απ’ την αυγή του θεού... Εγώ, τι...; Εγώ, ας πούμε... Μη στενοχωριέσαι για μένα. Άμα είσαι καλά εσύ, εγώ είμαι καλύτερα.
Πόσο χαίρομαι που σου μοιάζει το παιδί... Εμένα; Έ, όχι δα. Φτυστή είσαι... Και τα ωραία σου κρασάτα ματάκια... τι μου λες τώρα... είναι ίδια τα δικά σου, ολόιδια...

(Κάθεται κάτω. ευχαριστημένος ακουμπά το κεφάλι στην ψάθα της καρέκλας αγκαλιάζοντας τα πόδια της.)

Σ’ αγαπώ, Σοφία, σ’ αγαπώ πολύ... δεν ξέρω πια πόσο σ’ αγαπώ... είμαι φτωχός, είμαι άθλιος, είμαι ελεεινός... ένα σκουλήκι της γης, ένας υπαλληλάκος χωρίς προκοπή, χωρίς όνειρα... ένα μηδενικό... μα δε με νοιάζει καθόλου, καθόλου... Όμως, εσύ αγάπα με, αγάπα με πολύ, πολύ, σαν τρελή αγαπά με...

(Φιλά την ψάθα της καρέκλας, τα πόδια.)

Μοσχομυρίζουν τα χέρια σου, τα πόδια σου, είσαι καμωμένη από λουλούδια εσύ... μη σηκώνεσαι, μη... έλα να ξημερωθούμε εδώ... μ’ αρέσει έτσι... Σοφία αγάπη μου, θέλω να σου πω... να σου εξηγήσω ότι δεν πειράζει... ότι μπορεί να ’ναι κανείς μεγάλος άνθρωπος, σπουδαίος άνθρωπος... αλλά να... ήσυχος άνθρωπος, απλός... Κι έπειτα μπορεί... ίσως, κανένας να μη σ’ αγαπούσε όσο εγώ... Εγώ σ' αγγίζω και... τρέμω... παίρνω μες τα χέρια μου τα ποδαράκια σου κι είναι σαν να βαστώ δύο άσπρα πουλιά... Είμαι φτωχός, το ξέρω, ένας φουκαράς, όμως με την αγάπη που σου ’χω σε κάνω βασίλισσα, θεά... κάνεις θαύματα... Μια κουβέντα μου λες... μου ρίχνεις μια ματιά και χορεύουν οι άγγελοι... Μοιράζεις ευτυχία εσύ... έβαλα την καρδιά μου στα χεράκια σου... Και πάλι, θα δεις, θα κάνω ότι μπορώ.. Και καλύτερο σπίτι θα πιάσουμε κι έπιπλα θ΄ αγοράσουμε... Θα ’χεις φορέματα, εσώρουχα, γούνα... Κάνε υπομονή...

"Αφαίμαξη και απογοήτευση" του Νικου Γ. Ξυδακη ("Καθημερινή", 29/9/2012)

......................................................

Αφαίμαξη και απογοήτευση 
 

Του Νικου Γ. Ξυδακη

Τα εξαγγελλόμενα μέτρα εισοδηματικών περικοπών 
και περαιτέρω φόρων ασφαλώς δεν θα είναι τα 
τελευταία και ασφαλέστατα θα αποσύρουν 
ακόμη περισσότερο χρήμα από την αγορά, θα 
μειώσουν ακόμη περισσότερο τη ζήτηση 
και θα επιδεινώσουν την ύφεση και την ανεργία. 
Ποιο το όφελος λοιπόν από τις οριζόντιες περι-
κοπές και την άγρια φορολόγηση των αδυ-
νάτων; Το μόνο επιχείρημα της τριμερούς κυβέρ-
νησης είναι ότι δι’ αυτού του οδυνηρού τρόπου 
πείθουμε τους δανειστές ότι είμαστε υπεύθυνοι 
και ίσως μας δώσουν επιμήκυνση στο 
πρόγραμμα προσαρμογής. Αυτή η λογική, 
εφαρμοζόμενη από τις αρχές του 2010, αποδεικνύ-
εται εν τοις πράγμασι ατελέσφορη και, 
τώρα πια, επικίνδυνη. Είναι σαν να 
υφιστάμεθα αλλεπάλληλες αφαιμάξεις, προκει-
μένου να παραμείνουμε στο πειραματικό 
πρόγραμμα αιμοληψίας έως εξαντλή-
σεως, με αντάλλαγμα λίγη μορφίνη. Η 
 οικονομική εξάντληση όμως εμφανίζει 
πια βαριές παρενέργειες σε όλο το 
κοινωνικό και πολιτικό σώμα, μεγε-
θύνει και πολλαπλασιάζει δομικές αδυναμίες, 
γεννά καινούργιες βαριές ασθένειες. Ηδη 
κρίσιμα υποσυστήματα της πολιτείας δυσλει-
τουργούν ή καταρρέουν: νοσοκομεία, 
σχολεία, βρεφονηπιακοί σταθμοί, 
ασφαλιστικοί οργανισμοί, εφορίες, δικαστήρια... 
Η βίαιη πληβειοποίηση της απέραντης μικρο-
μεσαίας τάξης με οριζόντιες περικοπές, 
χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς αναβαθμούς 
και δικλίδες ασφαλείας, διαμορφώνει 
ψυχισμούς πανικόβλητης αγέλης και διάχυ-
της βίας, εκτρέφει βαθύτατη δυσπιστία ή 
και αποστροφή προς τους θεσμούς, 
στρέφει τα πληττόμενα στρώματα σε 
πρακτικές αυτοδικίας, καθιστά βαθμιαία τον 
δημόσιο χώρο πεδίο συγκρούσεων συμ-
μοριών. Η αποκαρδιωτική εικόνα της διοικού
σας τάξης, με τα αλληλοκαρφώματα, τις 
ομηρίες, τη χυδαιολογία και τα σκάν-
δαλα, την καταρράκωση θεσμών και τον 
κανιβαλισμό προσώπων, δεν εμπνέει την 
παραμικρή εμπιστοσύνη στους διοικουμέ-
νους. Πολύ περισσότερο, που και οι 
ξένοι ηγέτες επισημαίνουν διαρκώς την αδικί-
α ή και την ανηθικότητα του εγχώριου 
συστήματος. Απουσιάζει ολοσχερώς η πίστη. 
Κανείς δεν πιστεύει ότι οι θυσίες θα πιά-
σουν τόπο. Κανείς δεν πιστεύει σε τίποτε. 
Ακόμη και η γενική απεργία, πίσω από την ορ-
γή, απέπνεε απογοήτευση και πίκρα.

"Ο Κάποιος και ο Κανένας" του Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 29/9/2012)


 ....................................................
 
Ο Κάποιος και ο Κανένας


Του Παντελη Μπουκαλα

Στο πολιτικό μας λεξιλόγιο η λέξη 
«κάποιος / κάποιοι» διεκδικεί τα πρωτεία 
με όλο και περισσότερο δικαιολογημένες 
αξιώσεις. Και πρόκειται για πρωτεία 
χρήσης, όχι σαφήνειας και ακριβολογίας· 
τέτοια κουσούρια δεν έχουν οι δημόσιοι 
ρήτορές μας, αλλεργικοί στο παλαιό «σοφόν 
το σαφές». Για παράδειγμα, οι τρεις 
εταίροι της κυβέρνησης συνομιλούν βεβαίως 
εν κλειστώ, μιλάνε όμως μεταξύ τους και... 
εμμέσως, τουτέστιν διά της χρήσεως των 
Μέσων, της κάμερας. Ακούμε έτσι τον κ. 
Βενιζέλο να στέλνει το μήνυμά του με φράσεις 
του είδους «κάποιοι στην κυβέρνηση νομί-
ζουν ότι...» (σαν να μη συγκυβερνά) ή τον κ. 
Κουβέλη να μιλάει κι αυτός (σαν να μη συγκυ-
βερνά) για «κάποιους υπουργούς» που 
βλέπουν το υπουργειάκι τους σαν αυτόνομο 
κρατίδιο. ΄Η ακούμε και τους δύο να λένε 
ότι «κάποιοι στην τρόικα το παρακάνουν». 
Στην τρόικα το είπαν;
Αν καταλαβαίνουμε σωστά, τα λένε στη 
νύφη για να τ’ ακούσει η πεθερά. Αλλά με 
τα απανωτά «κάποιος, κάπου, κάποτε» δεν 
γίνεται χωριό. Αν έχεις κάτι καίριο να πεις, 
το λες όσο ακριβέστερα γίνεται δημοσίως, 
για να μπορεί και ο κόσμος να κατανοεί και 
να κρίνει· δεν χρησιμοποιείς δηλαδή σαν καμου-
φλάζ το «κάποιοι», το «μερικοί», το «ορισμένοι» 
ή και το «ένιοι». Και δεύτερον, το λες απευθεί-
ας και αδιαμεσολάβητα εκεί όπου οφείλεις να 
το πεις: στον πρωθυπουργό, στην κ. Λαγκάρντ, 
στον κ. Τόμσεν, με τον οποίο, σύμφωνα με τον 
νέο αστικό μύθο, συγκρούστηκε λυσσωδώς 
ο κ. Στουρνάρας. Και στις καταγγελίες για μαύρο 
χρήμα, διαφθορά κ.λπ., πρωταγωνιστής είναι ο 
Κάποιος, συνώνυμος του Κανενός, αφού η 
αοριστολογία και η απροσδιοριστία 
αυτό ακριβώς κατορθώνουν: την αποενοχο-
ποίηση των όντως ενόχων. Οταν λοιπόν ο κ. 
Μεϊμαράκης (κάθε Μεϊμαράκης) καταγγέλ-
λει ότι «ξέρει ποιος βρίσκεται πίσω...» 
και δεν κατονομάζει, μας αφήνει να υποθέ-
σουμε δύο τινά: Πρώτον, ότι δεν ξέρει τίποτα 
και απλώς ρίχνει άδεια για να πιάσει 
γεμάτα. ΄Η, δεύτερον, ξέρει και παραξέρει, 
αλλά προτιμά να πολιτευτεί και να εκδικηθεί 
εν κρυπτώ. Ετσι όμως ούτε η διαφάνεια υπηρε-
τείται ούτε η αξιοπιστία του πολιτικού 
συστήματος θεραπεύεται ούτε υλοποιείται 
κανένα από αυτά τα φοβερά και αιματηρά, 
«το μαχαίρι στο κόκαλο», «το νυστέρι βαθιά» 
κ.λπ. Και τελικά, μάλλον 
θόρυβος γίνεται. Και, για να μη μείνω 
κι εγώ έξω από τον χορό, πίσω από τις κουρ-
τίνες κάποιοι συνεχίζουν τα αλισβερίσια τους.