..............................................................
«Ο θάνατος του γεροντάκου»
Tης Ελλης Τριανταφυλλου
«Με δέκα ευρώ εισιτήρια για τρεις παραστάσεις», γράφει η τεράστια
ταμπέλα έξω από το σινεμά του Παγκρατίου. Ελκυστικό, και απολύτως
ενδεικτικό της κατάστασης, αλλά... περιττό, αφού τις καυτές αυτές ημέρες
του φετινού καλοκαιριού, όπως παρατηρούν συχνά ΜΜΕ και αναλυτές,
παρακολουθούμε σε «ζωντανή», διαρκή «σύνδεση» ένα από τα αριστουργήματα
της παγκόσμιας δραματουργίας στην... ελληνική του εκδοχή.
«Ο
θάνατος του Εμποράκου», του Αρθουρ Μίλερ, όπου μια μικροαστική
αμερικανική οικογένεια συνθλίβεται υπό την κρίση του καπιταλισμού, και
την τύχη του πρωταγωνιστή-θύματος ρυθμίζουν οι αόρατες δυνάμεις της
αγοράς, «παίζεται» σε κάθε γωνιά αυτής της πολύπαθης χώρας. Εχει μάλιστα
μεγαλύτερο «σασπένς», αφού εκτός από τον «εμποράκο», ο θάνατος
καραδοκεί και για τον «γεροντάκο»...
Ο Τύπος βρίθει αναλύσεων για
τα αίτια της σημερινής κατάστασης στη χώρα. Οι περισσότεροι
προσδιορίζουν ως κυριότερους λόγους αφ’ ενός τον υπερτροφικό,
γραφειοκρατικό και εν πολλοίς αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο δημόσιο
τομέα και αφ’ ετέρου το αποτυχημένο μοντέλο παραγωγής, που
χαρακτηρίζεται από έλλειψη ανταγωνιστικότητας και στηρίχθηκε στην
υπερκατανάλωση και τον υπερδανεισμό.
Για τη θεραπεία του δεύτερου
προβλήματος, η λύση είναι μία και όχι ανέφικτη: άμεση αναδιάρθρωση του
μοντέλου αυτού σε σύγχρονες, ποιοτικές και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις
με εξωστρεφή προσανατολισμό.
Δυστυχώς, σε ό,τι αφορά το πρώτο
πρόβλημα, η λύση είναι πιο πολυσύνθετη. Ενα κομμάτι της είναι ο έλεγχος
της δημοσιονομίας, ενώ ένα άλλο αφορά την πάταξη της διαφθοράς και της
φοροδιαφυγής, την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, την αποκατάσταση της
ευελιξίας και ταχύτητας στην απονομή της Δικαιοσύνης, τη διαμόρφωση ενός
σύγχρονου και όχι περίπλοκου νομοθετικού συστήματος κ.λπ., κ.λπ.
Δυστυχώς,
οι δανειστές επιμένουν να επικεντρώνουν τα πυρά τους κατ’
αποκλειστικότητα στη δημοσιονομική προσαρμογή, με αποτέλεσμα, παρά τις
αιματηρότατες κατά την τελευταία διετία θυσίες του ελληνικού λαού, η
χώρα να μην παρουσιάζει καμιά βελτίωση στα οικονομικά της μεγέθη και να
βυθίζεται όλο και περισσότερο στη δίνη της ύφεσης.
Η κυβέρνηση
συνεργασίας υπό τον Αντώνη Σαμαρά εξέπεμψε ορισμένα θετικά σημάδια για
την αποφασιστικότητά της να δώσει μια αναπτυξιακή κατεύθυνση και να
συμμαζέψει τον πολυδαίδαλο και σπάταλο δημόσιο τομέα.
Επιμένουν,
ωστόσο, κεντρικά της στελέχη να παρασύρονται σε μια γλωσσική αμφισημία
με συνεχείς διαβεβαιώσεις, πως θα ελαττωθεί σημαντικά ή και θα
εξαλειφθεί η λήψη άλλων οριζόντιων οικονομικών μέτρων, παρότι η νέα
λαίλαπα είναι προ των πυλών.
Αυτή η γλώσσα, όμως, μεγαλώνει τη
σύγχυση ως προς τις διαστάσεις και ιδίως την ουσία του εκφραζόμενου (μ’
άλλα λόγια ως προς τη σαφήνεια του στόχου) και πυροδοτεί τον θυμό.
Δεν
υπάρχει Ελληνας που να μην καταλαβαίνει ότι ιδιαίτερα για τους
απόμαχους της ζωής το δράμα εξελίσσεται σε πραγματική τραγωδία, αφού
εκτός της συνταξιοδοτικής τους μείωσης είναι αντιμέτωποι και με την
περιστολή των ιατροφαρμακευτικών δαπανών.
Δεν υπάρχει επιστημονική
ανάλυση και προηγούμενη παγκόσμια εμπειρία που να μην επιβεβαιώνει ότι η
εισοδηματική μείωση στην τρίτη ηλικία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε
αύξηση της νοσηρότητας, αλλά και σε μείωση του προσδόκιμου επιβίωσης.
Επιτέλους
θα πρέπει να σταματήσει να θεωρείται «ο θάνατος του γεροντάκου» σαν
μοναδική λύση, ώστε να αποτραπεί η πλήρης κρατική κατάρρευση.
Παρά τους δύσκολους καιρούς, η αλήθεια επιτάσσει να μην θεωρούμε τους συνταξιούχους σαν «παράπλευρες απώλειες».
Με
«ουμανιστική ευθύτητα» θα μπορούσαμε να βασίσουμε τη δημοσιονομική
σωτηρία της χώρας σε στρατηγικές «χρηματοπιστωτικής ευθανασίας»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου