..............................................................
Αλ.Σπυρόπουλος: Ψάχνουμε την ψευδαίσθηση στο ποδόσφαιρο
«Ο ελληνικός λαός είχε την ευκαιρία του με τη Μέρκελ την
Κυριακή στην κάλπη, δεν την έχει την Παρασκευή στο γήπεδο», αναφέρει
χαρακτηριστικά ο γνωστός sportscaster Αλέξης Σπυρόπουλος,
σχολιάζοντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω από το ματς Ελλάδα -
Γερμανία. Πάντως, μεταφέροντας το κλίμα το οποίο επικρατεί στην εθνική
αποστολή, μιλάει για «τρομακτικό κίνητρο» ανάμεσα στους διεθνείς
ποδοσφαιριστές για τους οποίους «το άγχος τελείωσε» όταν προκρίθηκαν
στους «8»
Ποια είναι η ψυχολογία των Ελλήνων ποδοσφαιριστών πριν από τον περιβόητο αγώνα;
Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες παίκτες διακατέχονται από ένα τρομακτικό κίνητρο. Όχι όμως με την έννοια της επιρροής στη ψυχολογία τους εν μέσω δημοσιευμάτων όπως της γερμανικής Bild τύπου: ο Σαμαράς φτιάχνει τα μαλλιά του με βερνίκι παπουτσιών. Σας λέω μετά λόγου γνώσεως ότι αν έλεγε κανείς στον Καραγκούνη: «θα πάμε στον τελικό, εκεί δεν θα παίξεις, αλλά θα δώσεις το παρών με τη Γερμανία» εκείνος θα προτιμούσε να αγωνιστεί με τη Γερμανία και ας έχανε τον τελικό.
Αυτό το κλίμα δεν μεταφράζεται σε άγχος για τους ποδοσφαιριστές;
Το άγχος τελείωσε για τους διεθνείς μετά την πρόκριση στα τελικά του Euro και ιδίως μετά την είσοδο στους «8». Τώρα, το κύριο χαρακτηριστικό είναι το ισχυρό κίνητρο για μία νίκη απέναντι στην εθνική ομάδα της Γερμανίας. Οι παίκτες θεωρούν εφικτό στόχο και αυτή την πρόκριση.
Έχετε έρθει σε επαφή με Γερμανούς δημοσιογράφους;
Μου τηλεφώνησαν από το γερμανικό περιοδικό Kicker και με ρώτησαν τι πιστεύω για... τη Μέρκελ και το παιχνίδι. Απάντησα ότι ο ελληνικός λαός είχε την ευκαιρία του με τη Μέρκελ την Κυριακή στην κάλπη, δεν την έχει την Παρασκευή στο γήπεδο. Από τη στιγμή που έχασε την ευκαιρία της Κυριακής, τώρα δεν μπορεί να πιστεύει ότι θα της κάνει «τα μούτρα κρέας» με το ποδόσφαιρο.
Ο Τύπος έχει ξεσαλώσει γύρω από αυτό το ματς.
Παρακολουθώ λίγο απόμακρα όλη αυτή τη διαδικασία, αφιερώνω περισσότερο χρόνο σε ξένα αξιόλογα ΜΜΕ. Αν θέλει κανείς για παράδειγμα να χάνει το χρόνο του με τη Bild, αυτό είναι δική του επιλογή.
Πώς αντιλαμβάνεστε το συνειρμό ανάμεσα σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και σε μία πολιτικο-οικονομική συγκυρία;
Θεωρώ ότι το ποδόσφαιρο είναι ψευδαίσθηση. Προσφέραμε μία -έστω προσωρινή- ανακούφιση στη Μέρκελ μέσω των πρόσφατων εκλογών και τώρα ζητάμε από τους διεθνείς να μας δώσουν τη ψευδαίσθηση ότι μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να καταφερθούμε εναντίον της. Κωλώνουμε στα αληθινά και ψάχνουμε τη ψευδαίσθηση στα ποδοσφαιρικά. Σκεφτείτε οι παππούδες μας να παραδίνονταν άνευ όρων στους Γερμανούς και έπειτα να τους έλεγαν: «ελάτε όμως να παίξουμε μπάλα να δείτε».
Έχετε στο νου αντίστοιχες ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις του παρελθόντος;
Έχω ζήσει τον αγώνα ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ιράν, το 1998. Σε αντίθεση με την ανεξάντλητη συζήτηση γύρω από το γεγονός, το παιχνίδι εξελίχθηκε απολύτως ομαλά. Η εχθρότητα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας δεν «πέρασε» στις ομάδες. Άλλη περίπτωση ήταν ο αγώνας της Αργεντινής με την Αγγλία, τον καιρό των Φόκλαντ. Τότε οι Αργεντίνοι είχαν «πέσει» στη σημερινή ελληνική παγίδα με φόντο τη Θάτσερ. Η αλήθεια είναι πάντως ότι -έτσι όπως ήρθε- η νίκη τους «έτσουξε» τους Άγγλους. Γενικώς, δύσκολα μεταφέρονται στους ποδοσφαιρικούς αγώνες διακρατικές αντιπαραθέσεις. Θυμάμαι το ματς Ελλάδα – Τουρκία, το 2005. Πέρα από μία αποδοκιμασία στον ελληνικό εθνικό ύμνο, προσωπικά ουδέποτε αισθάνθηκα ανασφαλής στο γήπεδο της Μπεσίνκτας. Είδα, μάλιστα, Έλληνες να κυκλοφορούν με φανέλες της Εθνικής στην πόλη και πριν και μετά το παιχνίδι. Δεν τους πείραξε κανείς. Πιστεύω πραγματικά ότι και με την Ισπανία και με την Ιταλία να παίζαμε, για τους παίκτες θα ήταν το ίδιο.
Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες παίκτες διακατέχονται από ένα τρομακτικό κίνητρο. Όχι όμως με την έννοια της επιρροής στη ψυχολογία τους εν μέσω δημοσιευμάτων όπως της γερμανικής Bild τύπου: ο Σαμαράς φτιάχνει τα μαλλιά του με βερνίκι παπουτσιών. Σας λέω μετά λόγου γνώσεως ότι αν έλεγε κανείς στον Καραγκούνη: «θα πάμε στον τελικό, εκεί δεν θα παίξεις, αλλά θα δώσεις το παρών με τη Γερμανία» εκείνος θα προτιμούσε να αγωνιστεί με τη Γερμανία και ας έχανε τον τελικό.
Αυτό το κλίμα δεν μεταφράζεται σε άγχος για τους ποδοσφαιριστές;
Το άγχος τελείωσε για τους διεθνείς μετά την πρόκριση στα τελικά του Euro και ιδίως μετά την είσοδο στους «8». Τώρα, το κύριο χαρακτηριστικό είναι το ισχυρό κίνητρο για μία νίκη απέναντι στην εθνική ομάδα της Γερμανίας. Οι παίκτες θεωρούν εφικτό στόχο και αυτή την πρόκριση.
Έχετε έρθει σε επαφή με Γερμανούς δημοσιογράφους;
Μου τηλεφώνησαν από το γερμανικό περιοδικό Kicker και με ρώτησαν τι πιστεύω για... τη Μέρκελ και το παιχνίδι. Απάντησα ότι ο ελληνικός λαός είχε την ευκαιρία του με τη Μέρκελ την Κυριακή στην κάλπη, δεν την έχει την Παρασκευή στο γήπεδο. Από τη στιγμή που έχασε την ευκαιρία της Κυριακής, τώρα δεν μπορεί να πιστεύει ότι θα της κάνει «τα μούτρα κρέας» με το ποδόσφαιρο.
Ο Τύπος έχει ξεσαλώσει γύρω από αυτό το ματς.
Παρακολουθώ λίγο απόμακρα όλη αυτή τη διαδικασία, αφιερώνω περισσότερο χρόνο σε ξένα αξιόλογα ΜΜΕ. Αν θέλει κανείς για παράδειγμα να χάνει το χρόνο του με τη Bild, αυτό είναι δική του επιλογή.
Πώς αντιλαμβάνεστε το συνειρμό ανάμεσα σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και σε μία πολιτικο-οικονομική συγκυρία;
Θεωρώ ότι το ποδόσφαιρο είναι ψευδαίσθηση. Προσφέραμε μία -έστω προσωρινή- ανακούφιση στη Μέρκελ μέσω των πρόσφατων εκλογών και τώρα ζητάμε από τους διεθνείς να μας δώσουν τη ψευδαίσθηση ότι μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να καταφερθούμε εναντίον της. Κωλώνουμε στα αληθινά και ψάχνουμε τη ψευδαίσθηση στα ποδοσφαιρικά. Σκεφτείτε οι παππούδες μας να παραδίνονταν άνευ όρων στους Γερμανούς και έπειτα να τους έλεγαν: «ελάτε όμως να παίξουμε μπάλα να δείτε».
Έχετε στο νου αντίστοιχες ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις του παρελθόντος;
Έχω ζήσει τον αγώνα ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ιράν, το 1998. Σε αντίθεση με την ανεξάντλητη συζήτηση γύρω από το γεγονός, το παιχνίδι εξελίχθηκε απολύτως ομαλά. Η εχθρότητα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας δεν «πέρασε» στις ομάδες. Άλλη περίπτωση ήταν ο αγώνας της Αργεντινής με την Αγγλία, τον καιρό των Φόκλαντ. Τότε οι Αργεντίνοι είχαν «πέσει» στη σημερινή ελληνική παγίδα με φόντο τη Θάτσερ. Η αλήθεια είναι πάντως ότι -έτσι όπως ήρθε- η νίκη τους «έτσουξε» τους Άγγλους. Γενικώς, δύσκολα μεταφέρονται στους ποδοσφαιρικούς αγώνες διακρατικές αντιπαραθέσεις. Θυμάμαι το ματς Ελλάδα – Τουρκία, το 2005. Πέρα από μία αποδοκιμασία στον ελληνικό εθνικό ύμνο, προσωπικά ουδέποτε αισθάνθηκα ανασφαλής στο γήπεδο της Μπεσίνκτας. Είδα, μάλιστα, Έλληνες να κυκλοφορούν με φανέλες της Εθνικής στην πόλη και πριν και μετά το παιχνίδι. Δεν τους πείραξε κανείς. Πιστεύω πραγματικά ότι και με την Ισπανία και με την Ιταλία να παίζαμε, για τους παίκτες θα ήταν το ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου