Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Franz Joseph Haydn: ο «πατέρας» της συμφωνίας (31 Μάιος 2012 | tvxsteam tvxs.gr)


....................................................

Franz Joseph Haydn: ο «πατέρας» της συμφωνίας

tvxs.gr/node/57502
 

 
Στις 31 Μαΐου του 1809 πέθανε ο Franz Joseph Haydn, ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες μουσικής της Κλασικής περιόδου. Χαρακτηρίζεται ο «πατέρας» της συμφωνίας καθώς και του κουαρτέτου εγχόρδων λόγω της μεγάλης του συνεισφοράς σε αυτές της μορφές σύνθεσης καθώς και στην ανάπτυξη του τρίο για πιάνο και την εξέλιξη της σονάτας. 
 


Ο Φραντς Γιόζεφ Χάυντν (1732) δέχεται μουσική παιδεία από νήπιο ακόμα αν και όχι με συστηματική μορφή. Σε ηλικία περίπου 17 ετών ξεκινά ο αγώνας του για επιβίωση με όπλο τις μουσικές γνώσεις, διδάσκει μουσική, τραγουδάει στους δρόμους σερενάτες και παίζει βιολί δίπλα στο Ιταλό συνθέτη Νίκολα Πορπορα, για τον οποίο θα πει αργότερα πως «του δίδαξε τις βάσεις της σύνθεσης». Σταδιακά το όνομά του άρχισε να γινεται γνωστό και γύρω στο 1757 διορίζεται ως μουσικός διευθυντής στην αυλή του Κόμητα Karl Bon Morzin, οπότε και συνθέτει την πρώτη του συμφωνία.


 



Το 1760 νυμφεύεται την Maria Anna Aloysia Apollonia Keller, όμως ο γάμος τους σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε σήμερα, υπήρξε ελάχιστα ευτυχισμένος ενώ δεν απέκτησαν παιδιά. Το 1761 αρχίζει να εργάζεται μόνιμα στο παλάτι του πρίγκιπα Paul Anton Eszterházy με καθήκοντα σύνθεσης, διεύθυνση ορχήστρας, να παίζει μουσική δωματίου για και μαζί με τους πάτρονές του, και το ανέβασμα των οπερατικών έργων. Ο Χάυντν εργάστηκε στην αυλή Esterházy για περίπου 30 χρόνια, όπου συνέθεσε πλήθος συνθέσεων τόσο για τον προστάτη του όσο και για άλλους άρχοντες και ανέπτυξε το μουσικό ταλέντο του ενώ η φήμη του πλέον εξαπλώνονταν όλο και περισσότερο. Την εποχή της παραμονής του στην αυλή Esterházy ο συνθέτης γνώρισε και έγινε φίλος με τον Wolfgang Amadeus Mozart από τον οποίο επηρεάστηκε σημαντικά.
Με το θάνατο του πρίγκιπα Nikolaus Esterházy, το 1790, ο Χάυντ συνταξιοδοτείται και όπως επιθυμούσε είναι πλέον ελεύθερος να ταξιδέψει στην Αγγλία. Στο Λονδίνο το κοινό ενθουσιάστηκε με τον Χάυντν ενώ οι συναυλίες του εκεί του επέφεραν την οικονομική ανεξαρτησία. Την ίδια χρονιά, γνωρίζει τον νεαρό τότε Ludwig van Beethoven. Το 1795 ο Χάυντν επιστρέφει στη Βιέννη, όπου εγκαθίσταται μόνιμα και συνθέτει κυρίως θρησκευτική μουσική. Το 1797 συνθέτει τη μουσική για το Gott erhalte Franz den Kaiser, η οποία αργότερα θα «ντύσει» τον εθνικό ύμνο της Γερμανίας.
Το 1802 μια ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε ήδη αρκετό καιρό επιδεινώνεται σημαντικά σε σημείο που του είναι πλέον αδύνατον να συνθέσει. Ο Φραντς Γιόζεφ Χάυντν πέθανε στα τέλη Μα΅ίου του 1809, σε ηλικία 778 ετών, λίγο μετά την επίθεση του Ναπολέοντα στη Βιέννη. Στην επικήδεια τελετή, δυο εβδομάδες αργότερα στην εκκλησία Schottenkirche της Βιέννης, ακούστηκε το Ρέκβιεμ του Μόζαρτ προς τιμή του.



 









"Mάγια του Μαγιού" του Πάνου Κυπαρίσση ("ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 20/5/2012)

.......................................................

Mάγια του Μαγιού

 


ἴτω δίκα φανερός, ἴτω ξιφηφόρος.

ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ, Βάκχ. 991



Μαύρο γύρω το χορτάρι
και μέσα η γη βαθειά σκαμμένη
Νερό, καμίνια και φωτιά
Πηγάδια, στοές
βαριές ανάσες, σκουριές
κι αυτοί δίχως κλειδιά
κλέβοντας τα κρύα σωθικά της

Πόλεις του μόχθου

Θλιμμένα τώρα ερείπια
και κάτω η μνήμη σκοτεινή
Φλέβες, κορμιά, μαύρα λινά μαλλιά
ψυχές ταΐζοντας αχόρταστα τον Άδη

Παφλαγόνας εγώ του Ευξείνου
ήρθα εδώ της ξενιτειάς
αφήνοντας το δυνατό κορμί μου
στον μεταξένιο της βυθό
Στο πικρό, το φίλο χώμα
να γράψει η πλάκα
εργάτης άλλος σαν κι αυτόν
εδώ ποτέ δεν ήρθε

Λυγίζει στο πλάι μικρή ελιά
φέρνοντας στον άνεμο παλιές φωνές
οδύνες κι οιμωγές
πουλιά τυλίγοντας βουβά την καμινάδα

Ταξιδεύουν ωστόσο, λογαριάζοντας
γι’ αλλού οι αργυραμοιβοί

Πάνος Κυπαρίσσης


 Ημερομηνία δημοσίευσης: 20/05/2012 στην "ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

"Το καπάκι της ηθικής" του Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 31/5/2012)

........................................................

Το καπάκι της ηθικής




Tου Παντελη Μπουκαλα


Και τα λόγια μένουν, κι ας βιαζόμαστε να τα παραγράψουμε (ιδίως όσα μας ξεφεύγουν όταν υποπίπτουμε στο αμάρτημα της ειλικρίνειας), και οι εικόνες επίσης. Η εικόνα που πρέπει να έχει στοιχειώσει τη σκέψη του κ. Βενιζέλου έχει κέντρο της την πλατεία Συντάγματος. Η τελευταία προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ εκεί, δυο μέρες πριν από τις εκλογές, είχε παρουσιαστεί από τον πρόεδρό του σαν «ανακατάληψη». Υιοθέτησε δηλαδή τη ρητορική με την οποία ο κ. Σαμαράς παρουσίασε το υπέρ τάξεως, ασφαλείας και ξενηλασίας ανακαταληψιακό όνειρό του, προσδοκώντας ότι θα ανακόψει την ακροδεξιά επιδρομή στη γαλάζια πολυκατοικία. Για τον κ. Βενιζέλο, το Σύνταγμα-σύμβολο, το Σύνταγμα-σημείο αγανάκτησης, έπρεπε αν όχι να αφομοιωθεί με σκοπό την ακύρωσή του, τουλάχιστον να πληγεί, με δεύτερο, υποδεέστερο στόχο την άμβλυνση της αίγλης του και τη σχετικοποίησή της.
Τα αποτελέσματα, γνωστά. Είχαν άλλωστε προλάβει να κάνουν τον γύρο του Ιντερνετ πριν καν τελειώσει την ομιλία του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ενόσω ο ίδιος δήλωνε, στερεοτύπως, «βαθύτατα συγκινημένος από τη μεγαλειώδη παρουσία του λαού», ο λαός, δυο-τρεις χιλιάδες νοματαίοι, ούτε πλήθος μπορούσε να χαρακτηριστεί, ούτε λαοθάλασσα, ούτε καν συγκέντρωση του ΚΚΕ εσωτερικού παλαιών εποχών. Οταν έπεσε η ομίχλη από τα εσκεμμένως πάμπολλα βεγγαλικά, η τρύπια εικόνα προδιέγραψε την επίδοση των πράσινων στις κάλπες: χαμηλή, πολύ χαμηλή. Το αναβολικό-Σύνταγμα, όπως το θέλησε ο κ. Βενιζέλος, είχε αποδειχθεί κομπογιαννίτικο. Και οι επιστρατευθέντες μετανάστες, κυρίως Πακιστανοί, που ακροβολίστηκαν σείοντας σημαίες μήπως διευκολύνουν την κατασκευή τηλεοπτικών ψευδαισθήσεων, αντί να βοηθήσουν, αποδείχθηκαν εφιαλτικά πειστήρια ολιγαριθμίας. Τα φιλμάκια στο γιου-τιουμπ τουμπάρισαν αμέσως τους προπαγανδιστικούς σχεδιασμούς.
Πιθανόν και με αυτήν την αποκαρδιωτική εικόνα στο μυαλό του, ο κ. Βενιζέλος λίγες μέρες μετά το οδυνηρό αποτέλεσμα των εκλογών κήρυξε το τέλος του κόμματός του και τον μηδενισμό του κοντέρ. Θυμίζω: «Το ΠΑΣΟΚ του 13% έχει τελειώσει. Εχει πεθάνει από τον κυβερνητισμό, τον παρασιτισμό και τον κρατισμό. Δεν υπάρχουν πολλοί που μπορούν να μιλήσουν ιδεολογικά. Υπάρχει έλλειψη ιδεολογίας και οι περισσότεροι γνωρίζουν μόνο από διαχείριση. Το ΠΑΣΟΚ σάπισε». Αυτά είπε. Κατάφερε μάλιστα το τελικό χτύπημα στο κόμμα του με τα εξής λόγια, που υποδηλώνουν ότι ξέρει κάτι παραπάνω απ’ όλους μας: «Η ιστορία του Ακη μάς αποτελείωσε. Ανοιξε το καπάκι της ηθικής. Το ΠΑΣΟΚ θα εξακολουθήσει να ταλαιπωρείται γιατί μπορεί να ακολουθήσουν και άλλες υποθέσεις οι οποίες θα μας πλήξουν». Αυτά τα λόγια και αυτές οι εικόνες στοιχειώνουν τον κ. Βενιζέλο όποτε στους προεκλογικούς λόγους του μιλάει για ευθύνη, μέλλον, όραμα, πρόγραμμα. Ενας μη πεπεισμένος, πώς και ποιους να πείσει σαν ηγέτης ενός κόμματος σαπισμένου που απειλείται διαρκώς από το ανοιχτό καπάκι της ηθικής;

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

"Οι τράπεζες και ο νέος καπιταλισμός." ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ (www.lifo.gr, 30.5.2012)

........................................................

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ
www.lifo.gr, 30.5.2012

Οι τράπεζες και ο νέος καπιταλισμός.


Οι τράπεζες και ο νέος καπιταλισμός.

Στα παλιά, καλά γουέστερν, οι ληστείες στις τράπεζες στηρίζονταν στη βία και όχι τόσο στην εξυπνάδα. Τρεις καουμπόηδες με μαντήλια στο πρόσωπο έμπαιναν στην τράπεζα, σήκωναν το χρήμα κι έφευγαν γρήγορα για να πιουν τα ποτά τους σε κάποιο διπλανό σαλούν, αφήνοντας τον τραπεζίτη σε απόγνωση. Αυτά στον κινηματογράφο. Στην πραγματικότητα, κανένας τραπεζίτης δεν ήταν ποτέ σε απόγνωση, ούτε και είναι, παρά μόνο αν δεν κερδίζει όσα θέλει. Ως τη δεκαετία του ’70 ο καπιταλισμός λειτουργούσε με έναν απλό τρόπο. Όποιος έβγαζε κάποιο κέρδος από τη δουλειά του, το κατέθετε στις τράπεζες. Οι τράπεζες χρησιμοποιούσαν αυτό το κέρδος για να κάνουν τις δικές τους επενδύσεις. Χρηματοδοτούσαν αυτή την αλυσίδα του καπιταλισμού, κέρδος-επένδυση, φτιάχνοντας έναν κύκλο επενδυτικό, αλλά περισσότερο ένα όνειρο. Το όνειρο της συνεχούς ευημερίας.

Στο όνειρο αυτό οι τράπεζες ήταν ο εγγυητής. Ξαφνικά, όμως, ο καπιταλισμός έπαψε να είναι παραγωγικός. Να επενδύει, δηλαδή, σε αυτή την αλυσίδα «εργασίας», περιμένοντας να καταθέσει τα χρήματά του όποιος κερδίζει και στη συνέχεια να δανειοδοτηθεί από τα κέρδη για να επανεπενδύσει. Οι τράπεζες άρχισαν να γίνονται γραφεία στοιχημάτων. Μπορούσες, αντί να επενδύσεις στη δουλειά σου για να βγάλεις κέρδος, να επενδύσεις σ’ ένα τραπεζικό προϊόν με μεγαλύτερη απόδοση. Το τραπεζικό προϊόν μπορούσε να είναι ένα ασφάλιστρο κάποιου άλλου προϊόντος ή ακόμη κι ένα κανονικό στοίχημα για το πώς θα κινηθεί η οικονομία μιας χώρας. Έτσι δημιουργήθηκαν τα τοξικάπροϊόντα που έριξαν στον γκρεμό την παγκόσμια οικονομία. Ο καπιταλισμός έγινε χρηματοπιστωτικός. Το παγκόσμιο χρήμα ήταν μια φούσκα που εγγράφονταν απλώς στα ταμπλό των χρηματιστηρίων. Η πολιτική έπαψε να ορίζει πώς θα κινηθεί η οικονομία κι έγινε το ανάποδο. Η οικονομία καθόριζε πώς θα κινούνταν η πολιτική μέσα από μια οικονομική ελίτ που ανέλαβε να βάλει τις χώρες στη μέγγενη των νόμων της αγοράς. Αν ακούσετε τον κύριο Παπαδήμο ή τον κύριο Παπακωνσταντίνου να μιλάνε, θα καταλάβετε.

Σε αυτήν τη λειτουργία των τραπεζών καθοριστικό ρόλο παίζουν τα δάνεια. Το χρέος δημιουργεί κέρδος για τις τράπεζες. Για να κερδίσουν, λοιπόν, έδωσαν δάνεια. Πολλά δάνεια, ακόμη και για τη φαγούρα. Και δημιούργησαν ανάγκες. Καταναλωτικές ανάγκες. Δάνειζαν για να καλύψουν αυτές τις ανάγκες. Όταν ο κύριος Παπαδήμος λέει πως «η χώρα ζούσε με δανεικά», αποκρύπτει πως ο ίδιος, ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, έδωσε εντολή για την απελευθέρωση των κάθε είδους δανείων.

Όλα αυτά τα χρόνια οι τράπεζες δανείζουν. Γιατί, λοιπόν, δεν έχουν χρήματα; Γιατί οι μεγαλομέτοχοί τους χρησιμοποιούν την τράπεζα όπως το έκανε ο Κοσκωτάς, αλλά σε γιγαντιαία κλίμακα. Δανείζουν στον καταναλωτή, αλλά δανείζουν με ευνοϊκούς όρους σε offshore εταιρείες πίσω από τις οποίες είναι οι ίδιοι. Στη συνέχεια οι εταιρείες εμφανίζονται να μην μπορούν να πληρώσουν τα χρέη και τότε αυτά διαγράφονται. Επίσης, χρησιμοποιούν τις τράπεζες για να κερδίσουν κάποιες άλλες εταιρείες τους. Μια εταιρεία τους πουλάει ένα ακίνητο και το αγοράζει η τράπεζα σε τιμή πενταπλάσια από την πραγματική. Οι τράπεζες, επίσης, χρηματοδοτούν επιχειρήσεις όπου οι εγγυήσεις δεν είναι πραγματικές. Ένα κανάλι, για παράδειγμα, εμφανίζεται να έχει αξία 100 εκατομμύρια. Η άυλη περιουσία του όμως (ταινίες, αρχείο κ.λπ.) εκτιμάται από ορκωτούς λογιστές (αυτήν τη μεγάλη αμαρτία που καλύπτει όλα τα ελληνικά σκάνδαλα) 400 εκατομμύρια. Έτσι το κανάλι ξαφνικά μπορεί να πάρει δάνειο 400 εκατομμύρια. Και μετά να κλείσει. Όταν έρθει η ώρα να κάνουν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, κινούν εικονικό χρήμα. Δηλαδή δανειοδοτούν μια εταιρεία, η οποία εμφανίζεται μετά να συμμετέχει στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας. Ψεύτικη αύξηση με ψεύτικο χρήμα. Οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών δεν χάνουν. Ίσως να έχουν πάρει κι ένα μεγάλο δωράκι γι' αυτό που κάνουν.
Χάνουν όμως οι μικρομέτοχοι που δεν συμμετέχουν στο παιχνίδι. Και οι τράπεζες.
Και τότε έρχεται το κράτος και λέει πως αν δεν ενισχυθούν οι τράπεζες από το ίδιο, θα καταρρεύσουν. Και τότε θα χάσουν τα λεφτά τους οι καταθέτες. Οι πάντες αρχίζουν ν’ ανησυχούν. Ακόμη και αυτοί που δεν είναι καταθέτες, μια που έχουν το όνειρο να γίνουν. Κι έτσι το κράτος επιδοτεί τις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν. Δεν μένει παρά όλοι να χειροκροτήσουν. Η Blackrock, η οποία ανέλαβε να ελέγξει τις ελληνικές τράπεζες, αυτός ο κολοσσός που συνδέεται μετοχικά με την Goldman Sachs, είναι ένα εργαλείο των τραπεζών. Ορίζει πώς θα μοιράσουν το χρήμα μεταξύ τους και όχι πώς θα το γλιτώσει ο Έλληνας φορολογούμενος. Ποιες τράπεζες θα πεταχτούν έξω, δηλαδή, στην αναδιανομή της πίτας.

Το ελληνικό κράτος έχει ήδη δώσει στις τράπεζες 18 δισ. (άλλα 70 είχε δώσει τα προηγούμενα χρόνια), χωρίς να βάλει κανέναν όρο για τη λειτουργία τους. Χωρίς να έχει κανέναν λόγο στις αποφάσεις ή στο πώς θα χρηματοδοτηθεί η αγορά. Στο τέλος της χρονιάς οι τράπεζες θα ανακοινώσουν πως έριξαν στην αγορά 7 δισ. Σε δάνεια. Μόνο που δεν θα τα έχει πάρει κανένας επιχειρηματίας, αλλά κάποιες εταιρείες με εξωτικά ονόματα και πάλι. Κανένα δάνειο δεν θα κουρευτεί ως αντάλλαγμα, καμιά χρηματοδότηση δεν θα υπάρξει για την ανάπτυξη. Οι τράπεζες θα συνεχίσουν να ληστεύουν, αλλά στο μυαλό μας η ληστεία της τράπεζας θα είναι αυτό που βλέπαμε στα παλιά γουέστερν. Η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζιτών και όχι των τραπεζών θα έχει πετύχει.

Οι Τρεις Διπλές (30 Μάιος 2012 | christospapadim... tvxs.gr)

.......................................................

Οι Τρεις Διπλές

tvxs.gr/node/96020
 
 

Παίζει κανείς τάβλι;  Πριν από μερικές βδομάδες, την κατάσταση στην Ελλάδα την έβλεπα κάπως έτσι:  Η Ελλάδα ήταν τρείς διπλές πίσω.  Για να σωθεί, έπρεπε να φέρει τρεις διπλές στη σειρά.  Δηλαδή να συμβούν, η μια μετά την άλλη, τρείς σχετικά απίθανες εξελίξεις:
2.  Να φύγουν απ' τη μέση και τα δυό μια για πάντα.
3.  Να φωτισθούν οι Αριστεροί που θα πάρουν την κυβέρνηση, αλλά και οι Ευρωπαίοι που θα τους φάνε στη μάπα, ώστε να μην κάνουν και οι δυο πλευρές τα λάθη που φαίνονται έτοιμες να κάνουν.
Τώρα η πρώτη από τις τρείς διπλές ήρθε.  Ντόρτια, ας πούμε.  Τέλεια.  Πάμε για τις άλλες δυό.
Να εξηγήσω.  Επι σαράντα περίπου χρόνια την Ελλάδα την κυβερνούσαν δύο συμμορίες οργανωμένου εγκλήματος, που και οι δύο είχαν αρχίσει ως κόμματα.  Τη χώρα την κατέστρεψαν όχι τόσο με το πώς την κατάκλεψαν, αλλά με το πώς την κατάντησαν για να συνεχίζεται το κλέψιμο:  Λαμόγια και διορισμοί, συντάξεις μαϊμούδες και φακελλάκια, ανταμοιβή της κουτοπονηριάς και αποθάρρυνση της δημιουργικότητας, Ολυμπιακοί, αυξήσεις και ρουσφέτια, και βέβαια συντριβή κάθε έντιμης στάσης και φωνής, ή σοβαρής αντίστασης.  Τα τελευταία δέκα χρόνια βόηθησαν πολύ σ' αυτό και οι Ευρωπαίοι, γιατί με τη συνέχιση της επανάπαυσης και του δανεισμού μεγάλωνε η αγορά και στηνότανε το όνειρο το Ευρωπαϊκό.  
Τα δύο τελευταία χρόνια που όλοι ξυπνήσαμε και καταλάβαμε ότι το ασανσέρ πήγαινε προς τα κάτω τόσες δεκαετίες, αντί για προς τα πάνω, δεν βρίσκεις τίμιο άνθρωπο στην Ελλάδα που να μην συμφωνεί ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν ριζικά.  Μικρότερο κράτος, πραγματική διαφάνεια, ανάκληση των προνομίων, σφίξιμο των ζωναριών, εντιμότητα στην πολιτική ζωή, τιμωρία των ενόχων.  Και δουλειά, σοβαρή και σκληρή δουλειά από όλους μας.  Διότι, απλούστατα, κανείς ποτέ δεν πήγε μπροστά με άλλον τρόπο.
Δηλαδή, η Ελλάδα ήταν έτοιμη εδώ και δύο χρόνια να ακούσει αυτό το μήνυμα.  Και της το είπανε --- κουτσουρεμένο βέβαια, μονόπαντο, διατυπωμένο με τρόπο βλακώδη, και στα Γερμανικά, αλλα της το είπανε.  Το πρόβλημα είναι ποιοί της το λέγανε:  Οι ίδιοι οι κλέφτες που είχαν πατήσει "4ο υπόγειο."   Και με το δίκιο τους οι Αγανακτισμένοι κατέβαιναν στο Σύνταγμα και φώναζαν στους εγκληματίες απέναντι:  "Εντάξει, ρε φίλε, να μου κόψεις τη σύνταξη στο μισό αφού λες ότι το χρειάζεται η πατρίδα, αλλά φέρε πρώτα εσύ πίσω τα μισά, έστω, από τα κλεμμένα που έχεις βγάλει στην Ελβετία και στα υπεράκτια."  (Και δεν είναι λίγα, εδώ που τα λέμε, πάνω από δέκα δις πρέπει να έχουν βγάλει έξω οι πολιτικοί μας.  Περίπου εκατό Τσοχατζόπουλοι, δηλαδή.  Αλλά αυτό δε είναι το θέμα μας αυτή τη στιγμή.)
Θέλω να πω ότι το πρόβλημα δεν ήταν τόσο αυτά που μας λέγανε, αλλά το ποιός τα έλεγε.  Το μήνυμα αυτό το πικρό πρέπει να έρθει από κάποιον με κάποιο ηθικό ανάστημα, και τέλος πάντων όχι από κοινό εγκλήματία.  Χωρίς να αγκαλιάσει το μήνυμα, η Ελλάδα δε σώζεται.   Επείγει να φύγουν από τη μέση οι ένοχοι, όχι τόσο γιατί έφταιξαν, αλλά κυρίως γιατί είναι αδύνατο να έρθει από αυτους το μήνυμα.  
Και τώρα, παρ' ελπίδα, ρίξαμε την πρώτη διπλή.  Εύχομαι με το καλό και στις άλλες δυό.
Να τελειώσω με μερικές ευχές ακόμα;
1.  Εύχομαι να μην πάθουμε κόλλημα με τη Χρυσή Αυγή.  Αν τους αφήσουμε ήσυχους, οι λεβέντες με τα μαύρα θα αυτοκαταστραφούν και θα ξαναμπούν σταν μαύρα λαγούμια απο όπου βγήκαν.
2.  Να γίνει η συχνή συνολική ανανέωση της ηγεσίας (ας πούμε, κάθε δεκαετία) βασική καταστατική επιταγή κάθε κόμματος που αξίζει την ψήφο μας.  Η πολιτική ως ιερό πάρεργο.  Να σας θυμίσω το παράδειγμα της Νορβηγίδας Γκρο Μπρούντλαντ που, μετά από πέντε επιτυχημένα χρόνια στην πρωθυπουργία, παρέδωσε τα ηνία στον αντιπρόεδρο και ξαναγύρισε στην ιατρική.   Και ας θυμηθούμε, σε τραγική αντιδιαστολή, τότε που η πρωθυπουργία αφαιρέθηκε με την τανάλια από τα σφιγμένα δάχτυλα του νεκρού ΑΓΠ.  Σε τι είδους χώρα θέλετε να ζείτε;
3.  Οι φυλακές είναι γεμάτες από παιδιά που μόνο τους κρίμα είναι ότι αντιστάθηκαν, με τον τρόπο τους, στους εγκληματίες που κατέστρεφαν τη χώρα --- και στους επίορκους αστυνομικούς που με παρανομίες κατέστελλαν την όποια αντίσταση.  Τα παιδιά αυτά τα χρειαζόμαστε έξω, ιδιαίτερα τώρα.  Διαφορετική παρέα χρειάζεται ο Τσοχατζόπουλος.  Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα αλλάξει ριζικά στους νόμους και στις φυλακές, και σύντομα.  
Να δούμε…
Χαιρετώ,
Χρίστος Χ. Παπαδημητρίου

Οι απειλές της ημέρας και οι ντόπιοι εμπνευστές τους. του Στέλιου Κούλογλου (31 Μάιος 2012 | SteliosKouloglou tvxs.gr)

..........................................................

Οι απειλές της ημέρας και οι ντόπιοι εμπνευστές τους.

του Στέλιου Κούλογλου

tvxs.gr/node/96021
 


Σκέφτομαι να καθιερώσουμε μια καθημερινή στήλη,τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές, που να έχει τίτλο «οι εκφοβισμοί της ημέρας».  Μετά την χθεσινή είδηση-βόμβα του πρακτορείου Reuters έχουμε τώρα εκβιασμό και για το πότε θα μας έρθει η τρόικα: «η ημερομηνία της επόμενης αποστολής αξιολόγησης... εξαρτάται από την πολιτική έκβαση των επαναληπτικών εκλογών», αναφέρει η Κομισιόν στην χθεσινή ανακοίνωση της. Συχνά, αυτοί που παρακινούν τους ξένους να εκβιάσουν τους πολίτες της χώρας είναι Έλληνες παράγοντες και πολιτικοί. Άλλωστε και η όλη ιστορία για την επιστροφή στη δραχμή, από ντόπιους ξεκίνησε. 

Ας δούμε όμως τις πιο φρέσκες απειλές. Η αυστριακή Der Standard δημοσιεύει ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες με τον τίτλο «Ελλάδα: Η Ε.Ε. θα κλείσει τα σύνορα σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης».  Ο Thomas Mayer, ανταποκριτής της εφημερίδας στην βελγική πρωτεύουσα, επικαλείται δηλώσεις Ευρωπαίου αξιωματούχου προς την εφημερίδα, σύμφωνα με τις οποίες «ήδη διεξάγεται στο Συμβούλιο η συζήτηση για το πώς θα μπορούσαν να κλείσουν τα σύνορα σε περίπτωση κήρυξης κατάστασης έκτακτης ανάγκης». «Όλα τα κράτη προετοιμάζονται για ένα τέτοιο ενδεχόμενο», προσθέτει η πηγή. Δηλαδή η Εσθονία ή η Πορτογαλία θα κλείσουν τα σύνορα τους; Καλά να  μην σκαμπάζούν οι τύποι από δημοσιογραφία, αλλά και από γεωγραφία;
Ορισμένα βρετανικά ΜΜΕ βρήκαν και την εταιρεία που τυπώνει τις δραχμές!!. Mια σειρά από εφημερίδες αναφέρονται στις φήμες ότι η εταιρεία De La Rue έχει αρχίσει να εκδίδει χαρτονομίσματα δραχμών για την Ελλάδα. Η εταιρεία αρνήθηκε να σχολιάσει το αν έχει ξεκινήσει παραγωγή νομισμάτων για την Ελλάδα και γιατί άλλωστε να το κάνει; Όπως ανακοίνωσε, με τις φήμες αυξήθηκε η αξία της στο Χρηματιστήριο!
Μπορεί το χθεσινό ρεπορτάζ του του πρακτορείου Reuters , σύμφωνα με το οποίο ο Λουκάς Παπαδήμος άσκησε πιέσεις στην ΕΕ να κάνει σκληρές δηλώσεις για την ανάγκη τήρησης του Μνημονίου, να διαψεύστηκε από τον πρώην πρωθυπουργό, αλλά παρόμοιες εκκλήσεις και προτροπές προς Γερμανούς και άλλους Ευρωπαίους να παρέμβουν «για να βοηθήσουν», δίνουν και παίρνουν τα 2 τελευταία χρόνια. Με τον ίδιο τρόπο μεθοδεύτηκε άλλωστε ο σχηματισμός της κυβέρνησης Παπαδήμου και η συμμετοχή σε αυτήν της ΝΔ.
Η ίδια η συζήτηση για την επιστροφή στην δραχμή, ξεκίνησε με ελληνική πρωτοβουλία. Όπως είχε αποκαλύψει το Tvxs, ήταν η ίδια η κυβέρνηση Παπανδρέου που στις αρχές του 2011 είχε θέσει, σε συζήτηση με τον κυρία Μέρκελ,  θέμα πιθανής αποχώρησης από την ευρωζώνη.Τον Μάιο του 2011, η επίτροπος Μαρία Δαμανάκη έκανε μια δήλωση που προκάλεσε σεισμό:  πως το σενάριο απομάκρυνσης της χώρας από το ευρώ βρισκόταν πλέον στο τραπέζι.
Ήταν η πρώτη φορά που το θέμα ετίθετο από επίσημα χείλη και για αυτό ο εκπρόσωπος της Κομισιόν έσπευσε να διαψεύσει την Ελληνίδα επίτροπο. Η Μ. Δαμανάκη ήθελε να βοηθήσει την τότε ελληνική κυβέρνηση, που έπρεπε να πάρει και νέα μέτρα και βρισκόταν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση,αλλά όλες αυτές οι απειλές λειτουργούν σαν αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες: δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα για να γίνουν πραγματικότητα. Ακριβώς ένα χρόνο μετά την δήλωση Δαμανάκη, η έξοδος από την ευρωζώνη είναι πράγματι πάνω στο τραπέζι..
Το ίδιο συμβαίνει τώρα με την όλη φημολογία για τα μειωμένα έσοδα του ελληνικού δημοσίου, που οφείλονται όμως και στο γεγονός ότι για προεκλογικούς λόγους δεν έχουν ακόμη σταλεί τα εκκαθαριστικά σημειώματα της εφορίας. Η για τις τράπεζες που καταρρέουν ,ενώ μόλις αναχρηματοδοτήθηκαν. Γίνεται συστηματική προσπάθεια να δημιουργηθεί φαινόμενο bank run, να αποσύρουν δηλαδή μαζικά οι πολίτες τις καταθέσεις τους, ώστε να δημιουργηθεί κλίμα φόβου και πανικού, εν όψει των εκλογών. Καθόλου δεν τους νοιάζει αν όλα αυτά βλάπτουν την οικονομία. Αυτό που πάντα τους ενδιέφερε είναι μόνο η εξουσία. Γι' αυτό φτάσαμε ως εδώ.

Γλυκοχαράζουν τα βουνά ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ www.lifo.gr, 30.5.2012

.....................................................
 
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ
www.lifo.gr, 30.5.2012

Γλυκοχαράζουν τα βουνά

Μα εγώ τα βλέπω σκοτεινά.

Magnify Image
 
Υπάρχουν δυο τύποι Έλληνα που με αρρωσταίνουν.
Ο πρώτος φρουμάζει σαν άλογο, περιμένοντας να έρθει σειρά του. Για να πάρει με τόκους την εκδίκησή του. Για να φάει κι αυτός. Δεν έχει σημασία τι λέει. (Λέει, όπως όλοι, μεγάλα λόγια περί αρετής και αλλαγής). Σημασία έχει η λάμψη στο μάτι του. Οι χειρονομίες του. Ο ξαφνικός αέρας του. Ένα είδος αποθράσυνσης - μέσα κι έξω. Χρόνια ματαίωσης συσπειρώνονται σε αυτήν τη στιγμή του διάπυρου μίσους προς ό,τι του κλείνει τον δρόμο. Ήρθε η στιγμή του.
Ο άλλος, ο παλιός, βιάζεται ν’ ανεβεί στο πλοίο που σαλπάρει προς το νέο Ελδοράδο της αρπαγής. Πού ανήκε χθες; Δεν έχει σημασία. Πηγαίνει πάντα με τους ανερχόμενους. Είναι το αμοράλ μπόνους που συγκεντρώνεται πάντα γύρω από κάθε νικητή. Ο περιοδεύων θίασος από τεχνογνώστες της εξουσίας - Αρμάνδοι της Λυκόβρυσης.
Τώρα που αλλάζουν τα δεδομένα των κομμάτων, βλέπω αυτούς τους δυο εμετικούς τύπους Έλληνα να κάνουν παιχνίδι. Το αιώνιο παιχνίδι. Και είμαι πεπεισμένος ότι πάλι θα βρουν τρόπο να βολευτούν.
Εκτός κι αν οι νέες δυνάμεις (δηλαδή ο Τσίπρας) τους αποκλείσουν.
Για το μεν πρώτο είδος Έλληνα, ένας αρχηγός δεν νομίζω ότι μπορεί να κάνει πολλά - το είδος υπάρχει ερήμην. Μπορεί όμως να μην ταΐζει την απληστία του. Να μην υποδαυλίζει την εκδικητικότητά του. Να μην ευνοεί το πλιάτσικο (όπως το ευνόησαν ως σήμερα ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις).
Για το άλλο είδος, όλα είναι στο χέρι του. Είτε δέχεται τις παλιές, διεφθαρμένες καραβάνες και ανταλλάσσει την «τεχνογνωσία» που ψωνίζει με την επερχόμενη, δική του διαφθορά, είτε τους κόβει σύρριζα τον λαιμό.
Αυτό είναι που παρατηρώ με προσοχή στην προεκλογική ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι το κριτήριο, βάσει του οποίου θα αποφασίσω αν  αυτό το νέο πράγμα που ζυμώνεται είναι κάτι ελπιδοφόρο, ή μία από τα ίδια.

Δεν είμαστε ελεύθεροι όταν φοβόμαστε. Της Τασούλας Βερβενιώτη (30 Μάιος 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr)

........................................................

Δεν είμαστε ελεύθεροι όταν φοβόμαστε.

 Της Τασούλας Βερβενιώτη

tvxs.gr/node/95996
 


Τούτη τη στιγμή αυτό που υπάρχει στην κοινωνία είναι ένας τεράστιος φόβος, από όλες τις μεριές. Οι αγορές από τη μία πλευρά φοβούνται για το τι θα ψηφίσει ο ελληνικός λαός, και ο λαός φοβάται τις αγορές. Είναι ένα δίπολο. Και στην ουσία, ο φόβος, είναι το αντίθετο της ελευθερίας: Δεν είμαστε ελεύθεροι όταν φοβόμαστε [...] Αλλα αυτό που είμαστε, αυτό θα κάνουμε. Αν είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε προς το καλύτερο τον κόσμο και τη ζωή μας, θα το κάνουμε. Θα νικήσουμε και τους δισταγμούς και τους φόβους…" η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο που έχει ξεκινήσει η Κρυσταλία Πατούλη στο tvxs.gr, μιλά για την σημασία της ιστορικής μνήμης στο κρίσιμο πολιτικό παρόν και μέλλον της χώρας μας. 

...Γι αυτό το λόγο, χρειάζεται να έχουμε μνήμη, να γνωρίζουμε την ιστορία μας, και να… μην τα παρατάμε. Μου έρχεται στο νου το παράδειγμα της Κούλας Ξηραδάκη. Ήταν μία εξαιρετική γυναίκα, μια αυτοδίδακτη ιστορικός... Είναι χαρακτηριστικός και ο υπότιτλος στην αυτοβιογραφία της που εκδόθηκε πρόσφατα: «Εγώ δεν τα παράτησα». Η ίδια, αγωνίστηκε στην Αντίσταση, και μετά επειδή έπρεπε να δουλέψει, δεν μπορούσε να σπουδάσει Ιστορία, γιατί τα μαθήματα γίνονταν το πρωί και όμως τα κατάφερε να γίνει αυτό που ήθελε: μία ιστορικός με σημαντικό έργο. 
- Tι σημασία έχει στην σημερινή συγκυρία της κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη, η ιστορία και η ιστορική μνήμη; Τώρα που τα πάντα αλλάζουν και επαναπροσδιορίζονται, πόσο ανάγκη έχουμε να... γνωρίζουμε;

Θα αναφέρω αυτό που λέει ο Σαββόπουλος
στους στίχους του, και έχει απόλυτο δίκιο:
«Άμα κάνεις μια βουτιά στον εαυτό σου
δεν θα βρεις τον εαυτό σου
αλλά όλους τους άλλους
τους μικρούς και τους μεγάλους
Γιατί ο χρόνος είναι ένας και δεν πέθανε κανένας»

Είμαστε γεννήματα της εποχής μας αλλά κουβαλάμε
και την ιστορία των παλιότερων γενιών, γιατί «δεν πέθανε κανένας». Τούτες τις μέρες όλοι μιλούν για το πώς βγήκε η Χρυσή Αυγή με τόσο μεγάλο ποσοστό.
Ξεχνούν όμως, ένα πράγμα: η γενιά των πατεράδων μας, και για τους νεώτερους των παππούδων τους, είχε ανθρώπους της Δεξιάς, οι οποίοι έπαιρναν λεφτά κόβοντας κεφάλια. Υπήρχαν συμμορίες που σκότωναν ανθρώπους για χρήματα, κόβανε τα κεφάλια των αριστερών και τα έβαζαν σε ένα σακούλι… Μιλάμε για μεγάλη αγριότητα στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Είχαμε δηλαδή κυνηγούς κεφαλών. Αυτό σίγουρα, μπορούμε να το ξεπεράσουμε μόνο με τον πολιτισμό, μόνο με τη γνώση. Αλλά ωστόσο, αυτά είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος που επιβιώνουν ακόμη.
Και είναι πολύ αρνητικό όταν δεν θέλουμε να δούμε αυτό το παρελθόν. Γι αυτό, θεωρώ ότι το χειρότερο το πράγμα που έκαναν στην διάρκεια της συγκυβέρνησης, το 1989, ήταν που έκαψαν τα αρχεία της Αστυνομίας.
Διότι, στην πραγματικότητα, ακόμα και το πώς είναι διαμορφωμένες σήμερα οι νοοτροπίες μας, οι απόψεις μας και οι αντιλήψεις μας, έχει πάρα πολύ να κάνει με τις προηγούμενες γενιές και όχι μόνο με τους κυνηγούς κεφαλών, 60τόσα χρόνια πριν, αλλά, έχει να κάνει και με άλλα πράγματα.
Στη διάρκεια της Κατοχής ριζοσπαστικοποιήθηκαν μεγάλες κοινωνικές ομάδες και οραματίστηκαν να φτιάξουν μια κοινωνία, πιο σωστή, πιο δίκαιη, μετά το τέλος του πολέμου. Και αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ελλάδα. Ήταν γενικότερο. Εδώ όμως η «αντίσταση» αυτών που δεν ήθελαν αυτή τη νέα κοινωνία (είχαμε και το παλάτι τότε) ήταν πολλή μεγάλη και η κοινωνία διχάστηκε, έγινε ο εμφύλιος. Όταν μοιράζεται η κοινωνία στα δύο, αυτό είναι πάρα πολύ αρνητικό όχι μόνο για τα άτομα αλλά για όλη την κοινωνία.
Επικράτησαν οι συντηρητικές δυνάμεις και κατά τη γνώμη μου το χειρότερο από όλα (ακόμα και από τις εκτελέσεις) ήταν ότι ζητούσαν από τους ανθρώπους της Αριστεράς να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας. Δηλαδή, στην ουσία τους εξευτέλιζαν, τους έκαναν να χάνουν την αξιοπρέπειά τους και όποιος δεν το έκανε του στερούσαν πολλά «καθημερινά» δικαιώματα, όπως το να στείλει τα παιδιά του στο Πανεπιστήμιο, να βγάλει άδεια οδήγησης, κλπ.
Η υπογραφή της δήλωσης λειτούργησε ως οδοστρωτήρας πάνω στο πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας μας, αυτό που ονειρεύτηκε μια «άλλη», μια καλύτερη κοινωνία. Υποχρεώθηκε να υπογράψει δηλώσεις μετανοίας για να αποκτήσει κάποια στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία τα έχει ο καθένας σε κάθε δημοκρατία, π.χ. να βγάλεις μια ταυτότητα ή ένα διαβατήριο. Για να επιτύχει ένας πολίτης «δεύτερης κατηγορίας» αυτούς τους «απλούς» στόχους έπρεπε να κάνει αυτό που λέγεται στα απλά ελληνικά: «να φιλήσει κατουρημένες ποδιές».
Όταν λοιπόν μετά τον πόλεμο φτιάξαμε μια κοινωνία στην οποία υπήρχε από τη μία το Σύνταγμα και από την άλλη ένα παρασύνταγμα, κι όταν υπήρχαν πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, όπου οι της δεύτερης κατηγορίας δηλ. οι αριστεροί, ακόμα και για όσους υπήρχε υπόνοια για Αριστερή δράση, τους «συνοδοιπόρους» όπως τους έλεγαν, δεν μπορούσαν να έχουν στοιχειώδη δικαιώματα, και έπρεπε για να τα αποκτήσουν να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές, οδήγησαν έναν λαό, κυριολεκτικά μέσα στον φόβο!
Στην ουσία, τυπικά ο εμφύλιος τελείωσε το 1989, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και το νόμο «για την άρση των συνεπειών του εμφυλίου», αλλά για να τελειώσει, κάψανε τους φακέλους της Αστυνομίας. Πιθανόν εκεί θα είχαμε μια καλύτερη εικόνα για το πώς στήθηκε ένας κράτος με ένα τεράστιο δίκτυο χαφιέδων και πιθανόν να γνωρίζαμε ποιοι ακριβώς έδιναν λεφτά π.χ στους κυνηγούς κεφαλών.
Και επιπλέον, αυτό που έγινε μετά τον εμφύλιο από τους νικητές, ήταν να ταπεινώσουνε τους ηττημένους, σε βαθμό να χάσουν την αξιοπρέπειά τους, να μην έχουνε δικαιώματα, και τελικά να οδήγησαν έναν λαό, σε αυτή την υποταγή, και στο φόβο για την εξουσία. Να πηγαίνεις στο Αστυνομικό Τμήμα και να μην «βλέπεις» τους αστυνομικούς ως υπαλλήλους που είναι υποχρεωμένοι να σε εξυπηρετήσουν –εμείς τους πληρώνουμε- αλλά με φόβο. Ωστόσο, οι άνθρωποι  ξεσηκώνονται, αντιστέκονται σε όλες αυτές τις αυθαιρεσίες, συνήθως μαζί με τους φόβους τους, γιατί έχουν προβλήματα και γιατί έχουν και δικαιώματα κατακτημένα με αγώνες, από την εποχή του Σπάρτακου.
Και τούτη την ώρα, είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχει ένας φόβος πολύ μεγάλος. Βέβαια, ο φόβος είναι διπλός: από τη μία μεριά οι αγορές φοβούνται τι θα ψηφίσει ο ελληνικός λαός, μήπως δεν είναι υπέρ τους, και από την άλλη μεριά ο ελληνικός λαός φοβάται τη δύναμη που έχουν οι αγορές εναντίον του και δεν του επιτρέψουν να κάνει αυτά τα οποία δικαιούται και θα έπρεπε να έχει ένα κοινωνικό κράτος: παιδεία, υγεία, περίθαλψη, συνταξιοδότηση, εργασία, αξιοκρατία, και τόσα άλλα.

- Τι δεν θα πρέπει να... ξεχάσουν οι έλληνες όταν θα βρίσκονται πάνω από την κάλπη στις 17 Ιουνίου;


Είναι κοινός τόπος ότι η ανθρωπότητα βαδίζει
σε μια καινούργια εποχή, πολύ διαφορετική και στο κοινωνικό επίπεδο (θα διαμορφωθούν αλλιώς οι κοινωνικές τάξεις) και το πολιτικό (θα αλλάξει ο τρόπος αντιπροσώπευσης) και στο οικονομικό. Το εάν θα νικήσουν οι αγορές ή οι «απλές» ανθρώπινες ανάγκες θα κριθεί στα χρόνια που έρχονται.
Γι αυτό οι άνθρωποι χρειάζεται να θυμηθούν την Ιστορία. Χωρίς τη μνήμη δεν είμαστε τίποτα.
Είναι αλήθεια πως τη μνήμη την κατασκευάζουμε κατά πώς μας βολεύει. Νομίζω, ότι τούτη τη στιγμή, μέσα στην πολυδαίδαλη κρίση που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία, στην προσπάθειά της να σχηματίσει μια νέα ταυτότητα θα φτιάξει και ένα νέο αφήγημα. Ελπίζω και εύχομαι να είναι όσο γίνεται πιο κοντά στην πραγματικότητα, χωρίς τόσους πολλούς ζωτικούς μύθους.
Γιατί η μυθολογία δεν μας βοηθάει σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές όπως αυτές που ζούμε τώρα.
Πρέπει να ξέρουμε πραγματικά τι έχει γίνει, πώς φτιάχτηκε το ελληνικό κράτος, τι είναι οι πελατειακές σχέσεις, πώς ακριβώς εμπλακήκαμε σε αυτές σαν λαός, γιατί εμπλακήκαμε, και γνωρίζοντας όλα αυτά, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. 
Διότι, σε αυτή την καινούργια κοινωνία που έρχεται, δεν μπορεί να σταθεί ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων. Είναι πολύ παλιό, ξεπερασμένο και αποτελεί τροχοπέδη για την κοινωνία. Τούτη την ώρα η ανάγκη αυτής της αλλαγής εκφράζεται κοινωνικά μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ και γι αυτό τον χτυπάνε.
Πάντως αυτήν την αλλαγή δεν μπορούμε να την «αναθέσουμε» σε ένα κόμμα, γιατί δεν μπορεί να γίνει από ένα κόμμα. Πρέπει να γίνει από όλο τον κόσμο, ο οποίος θα αποκτήσει συνείδηση αυτής της ανάγκης και θα τη διεκδικήσει. Και κυρίως πιστεύω ότι αυτό θα γίνει από τους νέους, από τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 1974. Σε αυτούς έχω τις ελπίδες μου.
Οι πιο μεγάλες ηλικίες, η γενιά της Αντίστασης -όπως τους λέμε- κοντεύει να εκλείψει, στη διάρκεια της Χούντας έχουμε μια κάποια μικρή παρακαταθήκη αγώνων και οι ηλικίες 40 με 50 ετούτη την ώρα δεν μπορούν και πολύ να βοηθήσουν, γιατί έχουν κοινωνικοποιηθεί σε μία κοινωνία ευμάρειας όπου επικράτησαν πολλοί ζωτικοί μύθοι για το παρελθόν μας.
Αυτές τις στιγμές, είναι απαραίτητο να ξεφύγουμε από αυτούς, να δούμε τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν στις πραγματικές τους διαστάσεις, να δούμε τους ανθρώπους όχι σαν ήρωες αλλά σαν ανθρώπους. Όχι ως υπερφυσικά όντα, αλλά ως καθημερινούς, απλούς άνθρωποι.
Γιατί μετά το 1974 φτιάχτηκε ένα πάρα πολύ ηρωοποιημένο παρελθόν και ξεχάσαμε πολλά σημεία της πραγματικότητας, ειδικά για την Αντίσταση. Ξεχάσαμε, για παράδειγμα, ότι ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας ήτανε δοσίλογοι, ήταν συνεργάτες των Γερμανών, είχαν πάρει όπλα από τους Γερμανούς, και ότι οι Έλληνες πολέμησαν εναντίον Ελλήνων. Δεν το είπαμε αυτό δυνατά. Επιμείναμε ότι η Αντίσταση ήταν «παλλαϊκή», ότι συμμετείχαν όλοι οι Έλληνες. 
Δεν μιλήσαμε αρκετά για το φόβο των ανθρώπων. Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα φυσιολογικό, μεν, αλλά όταν σε πιάνει σε μεγάλο βαθμό, και κυρίως όταν ασκείται τρομοκρατία από την εξουσία, ο άνθρωπος βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση.
Στη διάρκεια της Κατοχής, για παράδειγμα, οι γερμανοί, ανακοίνωναν κάθε μέρα από το ραδιόφωνο, πόσους εκτέλεσαν στο Χαϊδάρι, και πόσους πρόκειται να εκτελέσουν. Δηλαδή, διακήρυσσαν τις εκτελέσεις και τις χρησιμοποιούσαν για να τρομοκρατήσουν τον υπόλοιπο πληθυσμό. 
Σήμερα λοιπόν, που κάθε μέρα ανακοινώνεται και κάτι δυσάρεστο για το λαό, βρισκόμαστε κάτω από ένα καθεστώς τρομοκρατίας. Αναρωτιόμαστε: να κάνουμε αυτό; Αλλά αν συμβεί το χειρότερο; Και τι θα γίνει σε αυτή την περίπτωση;
Αυτό που έχει αποδειχτεί από την έρευνα που έχω κάνει, είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται κυρίως πριν συμβεί κάτι. Όταν το γεγονός συμβαίνει, τότε οι άνθρωποι πραγματικά το αντιμετωπίζουν. Άλλοι με μεγαλύτερη ψυχραιμία, και άλλοι με μικρότερη.  
Φοβούνται το άγνωστο δηλαδή;  
Φοβούνται οι άνθρωποι, αυτό που… μπορεί να τους συμβεί. Αλλά όταν αυτό το άγνωστο συμβεί, τότε βλέπουν ότι είναι διαχειρισιμο. Δεν υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή που δεν είναι διαχειρίσιμες. Οι άνθρωποι δεν βάζουν προβλήματα στα οποία δεν μπορούν να απαντήσουν. Από τη στιγμή που θέτουν ένα πρόβλημα, ήδη βρίσκονται στην πορεία για τη λύση του. 
Το θέμα είναι πόσο οι άνθρωποι, είναι αποφασισμένοι να κάνουν κάτι, να αλλάξουν κάτι, να αλλάξουνε τη ζωή τους. Και εκεί θα χρειαστεί να ενώσουν τις δυνάμεις τους με άλλους. 
- Από τις γνώσεις που έχεις που έχεις ως ιστορικός, πόσο πιστεύεις ότι έχουν αλλάξει οι έλληνες από τον εμφύλιο και μετά; 
Νομίζω ότι, η Μεταπολίτευση έδωσε τη δυνατότητα για πρώτη φορά στην ιστορία του Νεοελληνικού κράτους, να υπάρξει μια ήρεμη περίοδος, και να γεννηθεί μια γενιά η οποία μεγάλωσε με λιγότερο φόβο, σε καλύτερες συνθήκες, και αυτό είναι πολύ παρήγορο.
Δεν μπορείς δηλαδή να αποτινάξεις το φόβο όταν δεν έχεις αυτή τη δύναμη που σου δίνουν οι ειρηνικές συνθήκες. 
- Την περίοδο της μεταπολίτευσης όμως, όπως αποδείχθηκε, αναπτύχθηκε η διαφθορά, θα λέγαμε ένα παρακράτος που δούλευε κάτω από τα τραπέζια… με τις πελατειακές σχέσεις και τη διαπλοκή…
Η κοινωνία έτσι ήταν. Υπήρχε αυτό από πριν. Δεν ήταν κάτι καινούργιο. Γινόταν σε μικρές κοινωνικές ομάδες, και στη μεταπολίτευση, επεκτάθηκε και σε μεγαλύτερες. Από την άλλη μεριά δεν νομίζω ότι το έκαναν όλοι με ελαφριά συνείδηση. Για πολλούς ανθρώπους στοίχιζε ψυχολογικά. Ξέρανε, ότι δεν πρέπει να πάνε να παρακαλέσουν τον βουλευτή, αλλά το έκαναν γιατί δεν έβλεπαν άλλη δυνατότητα.
Μπορεί κάποιος να είχε όλα τα προσόντα και παρόλα αυτά να έπρεπε να παρακαλέσει, να «φιλήσει τις κατουρημένες ποδιές» που λέγαμε για να πάρει τη θέση… Πάντως, επειδή η εξουσία του «βουλευτή» τελείωσε –και λόγω της κρίσης-  έχει περισσότερες δυνατότητες να τελειώσουμε και με το πελατειακό κράτος και να εμποδίσουμε τη διαφθορά και τη διαπλοκή με θεσμικούς τρόπους. Μπορούμε για παράδειγμα, να φτιάξουμε κάποιους κανόνες, κάποιες αξίες, κάποιες αρχές και να τις σεβαστούμε. 
- Επειδή σε περιόδους κρίσεων και αλλαγών,  το θέμα της συνεργασίας και της αλληλεγγύης είναι πολύ σημαντικό… Τι βάσεις, πιστεύεις, έχει στην ελληνική κοινωνία; Πότε συνεργαστήκαμε εμείς οι έλληνες;  
Νομίζω ότι δεν το γνωρίζουμε αυτό. Ποτέ δεν συνεργαστήκαμε. Ούτε στο σχολείο το διδαχτήκαμε. Είμαστε πάρα πολύ έξυπνοι άνθρωποι, θα έλεγα, σε μια μικρή χώρα. Και για να επιπλεύσουμε, γιατί πέρασε πάρα πολλά αυτή η χώρα, υπήρχε ένας μεγάλος ανταγωνισμός. Ωστόσο τούτη την ώρα, δεν έχουμε παρά να συνεργαστούμε. Κι ύστερα αυτό που βγαίνει από τις συλλογικότητες είναι πάντα μεγαλύτερο, σημαντικότερο και με μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα, έχω από την Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης. Στην Ημερίδα που οργανώσαμε, οι ομάδες που απόκτησαν μεγαλύτερη συλλογικότητα, παρουσίασαν και το πιο αξιόλογο έργο. Το να στήνουμε συλλογικότητες, είναι κάτι που πρέπει να το μάθουμε… 
- Η συνεργασία και η συλλογικότητα δεν υπήρχε στο ΕΑΜ; 
Δούλεψαν τότε, αλλά κάτω από μια καθοδήγηση, μια ηγεσία. Αντίθετα, η συνεργασία προϋποθέτει την ισοτιμία. Αν συνεργάζεσαι σε μία οργάνωση που είναι πυραμιδωτή, δηλ. έχει αρχηγό, ηγεσία που μάλιστα έχει πείσει τους από κάτω, ότι «το κόμμα πάντα ξέρει καλύτερα», όπου δεν μπορεί κάποιος να εκφράσει τις αντιρρήσεις τους γιατί γίνεσαι ύποπτος, αυτό είναι μία άλλου είδους εμπειρία.
Στη σημερινή κοινωνία, με την τεχνολογία που διαθέτουμε, η δομή της οργάνωσης μπορεί να είναι οριζόντια και να υπάρχει συνεργασία με ισοτιμία. Στην πραγματικότητα για να επιτύχουμε τις αναγκαίες κοινωνικές αλλαγές πρέπει να βρούμε νέους τρόπους –όχι αυτούς του ΕΑΜ- για να συνεργαστούμε. Να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλον. Και κυρίως να ακούμε ο ένας τον άλλον!
Και δεν τον ακούμε τον άλλον, διότι η σκέψη μας έχει δύο πόλους, γιατί έχουμε περάσει από έναν εμφύλιο (ή ο δικός μας, ή ο εχθρός μας). 
- Αυτό συνέβη πέρυσι στην πλατεία Συντάγματος με το κίνημα της Άμεσης Δημοκρατίας… Εφόσον όμως, δεν έχουμε διαχειριστεί ακόμα τον εμφύλιο, ίσως αυτή την ώρα τον διαχειριζόμαστε, γι αυτό και μιλάμε και για συνεργασία; 
Ναι, γιατί ο εμφύλιος και ο ψυχρός πόλεμος, δεν χώρισαν μόνο όλη την ανθρωπότητα και κατά συνέπεια όλη την Ελλάδα στα δύο, αλλά δημιούργησαν στη σκέψη μας δύο πόλους: Οι δικοί μας και οι εχθροί μας. Οι δικοί μας είναι πάντα καλοί, οι εχθροί μας είναι πάντα κακοί. Και βέβαια, δαιμονοποιούμε τον αντίπαλο. Αν δούμε όμως τον άλλον άνθρωπο, τον… αντίπαλο, ως άνθρωπο με άλλη άποψη, τότε τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά. Στην ουσία, δηλαδή, αν διαχειριστούμε σωστά τον εμφύλιο, όπως λες. 
- Εσύ τι πιστεύεις ότι θα γίνει στις εκλογές που θα γίνουν σε λίγο, στις 17 Ιουνίου; 
Νομίζω ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να αλλάξει λίγο τα πράγματα. Λίγο. Δεν ξέρω αν έχει πάρει απόφαση να τα αλλάξει όλα. Θέλει να τα αλλάξει, δεν τον παίρνει άλλο, αλλά δεν ξέρω αν έχει πάρει την απόφαση μέσα του. 
- Μήπως είναι αυτός ο φόβος που έλεγες; 
Μα, ναι! Ο φόβος είναι! Είναι ο φόβος μπροστά την ελευθερία. Είναι ο φόβος γιατί δεν το έχει ξανακάνει. Είναι ο φόβος για το καινούργιο. Είναι αυτό που ονομάζουμε κοινωνική αδράνεια, να μην θέλεις να αλλάξεις μια κατάσταση παρόλο που δεν ζεις καλά μέσα σε αυτήν. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά φτάνει μια στιγμή, όπου υπερτερεί η ανάγκη της αλλαγής απέναντι στο φόβο για το καινούργιο. 
- Μέχρι στιγμής, οι δημοσκοπήσεις συνεχίζουν να βγάζουν και πάλι πρώτο κόμμα τη ΝΔ. 
Βέβαια, όχι με μεγάλη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ… Ζούμε μία περίοδο που είναι πολύ φορτισμένη με γεγονότα και νομίζω ότι ως έλληνες, ως έθνος, ως κοινωνία, φτιάχνουμε μια καινούργια ταυτότητα. Είναι η εποχή, ακριβώς, που φτιάχνεται η καινούργια ταυτότητα, και βασικά θα στηριχτεί πάνω στο παρελθόν, για να φτιαχτεί αυτό το καινούργιο. 
Είναι μια περίοδος μεγάλων ανατροπών. Θα αλλάξει ο κοινωνικός χάρτης, θα φτιάξουμε στην πραγματικότητα μια νέα ταυτότητα, παρ’ όλους τους υπαρκτούς φόβους μας. Είναι απαραίτητο, δηλαδή, να κοιτάξουμε το παρελθόν, όλους αυτούς που έζησαν πίσω μας για να προχωρήσουμε στο μέλλον. 
Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο  μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται ν'  ασχολούνται ν' ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα  και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ' αυτές  ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται  φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους,  δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις  στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή  σεβάσμια μεταμφίεση και μ' αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα  σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. [...]
Σ' αυτές λοιπόν τις επαναστάσεις, η ανάσταση των νεκρών  χρησίμευε για να λαμπρύνει τους καινούργιους αγώνες κι όχι  για να παρωδήσει τους παλιούς, για να υπερβάλλει στη  φαντασία το καθήκον που είχε μπει και όχι για να αποφύγει την εκπλήρωσή του στην πράξη, για να ξαναβρεί το πνεύμα της  επανάστασης και όχι για να κάνει να πλανιέται το φάντασμά  της»
Καρλ Μαρξ, Η 18 Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.

- Τι νομίζεις ότι πρέπει να κρατήσουμε από το παρελθόν για να το πάρουμε μαζί στη νέα μας ταυτότητα; 
Να κρατήσουμε το γεγονός ότι υπάρχει μια υπερηφάνεια σε αυτό το λαό, και στο επίπεδο αυτό που λέμε: του απλού ανθρώπου, υπάρχουνε πάρα πολύ σημαντικές αξίες, σε αντίθεση με το επίπεδο των ελίτ… Υπάρχει δοτικότητα για παράδειγμα στον απλό κόσμο (κυρίως μέσα στην οικογένεια, αλλά μπορεί να γίνει και στην κοινωνία…), όπως υπάρχει βέβαια και κρυψίνοια και καχυποψία - ως συνέπειες του εμφυλίου.
Αλλά, επειδή, ποτέ δεν είχαμε ένα κράτος πρόνοιας, ένα κράτος «προστάτη», έχουμε μάθει να είμαστε ευέλικτοι, επινοητικοί, να μπορούμε να διαχειριζόμαστε δύσκολες καταστάσεις, να τα βγάζουμε πέρα. Και αυτό είναι θετικό. 
Και, βέβαια, να κρατήσουμε τους αγώνες μας! Και οι αγώνες δεν είναι ατομικοί, είναι συλλογικοί. Να κρατήσουμε τη μνήμη π.χ. της Μαρίας Μπέικου… τη μνήμη της Κούλας Ξηραδάκη που παρόλο που δεν μπόρεσε να σπουδάσει Ιστορία, έγινε ιστορικός… Να κρατήσουμε τις αγώνες των ανθρώπων που έκαναν για να καλυτερεύσουν την καθημερινότητά τους και όχι μόνο τους ήρωες. 
Αυτό που είμαστε, αυτό θα κάνουμε. Αν είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε προς το καλύτερο τον κόσμο και τη ζωή μας, θα το κάνουμε. Θα νικήσουμε και τους δισταγμούς και τους φόβους… Υπάρχει δισταγμός και φόβος, γιατί υπάρχει το άγνωστο και κανείς δεν θέλει να χάσει όσα είχε…  
- Κάθε αλλαγή όμως, έχει ένα τίμημα. Δεν γίνεται να αλλάξεις για να κερδίσεις κάτι, αν δεν χάσεις κάτι άλλο… 
Υπάρχει ένας ωραίος στίχος του Σοφοκλή, που σε ελεύθερη μετάφραση, λέει, ότι οι άνθρωποι στεναχωριούνται όταν χάνουνε αυτά που είχανε κι όχι  εκείνα που δεν είχανε, δεν είχανε βιώσει...
«το μετ’ ευτυχίας κακού-
σθαι θνατοίς βαρύς αιών
(για τους θνητούς είναι πολύ βαρύ
να κακοπαθαίνουν μετά από μια ευτυχία)»
Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Ταύροις

"Η μηχανή του ψέματος" ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ (www.lifo.gr, 30.5.2012)

..........................................................


ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
www.lifo.gr,  30.5.2012

Η μηχανή του ψέματος

Το ξέπλυμα του Άκη, η μπλόφα των πιστωτών και η έξοδος από το ευρώ.

Magnify Image
 
Όσοι εξοργίστηκαν από τις δηλώσεις Λαγκάρντ, ας το σκεφτούν πιο ψύχραιμα: η γυναίκα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. «Πρόκειται για την τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια των πιστωτών να επηρεάσουν το εκλογικόαποτέλεσμα στην Ελλάδα», σχολίαζε την Τρίτη η αυστριακή εφημερίδα «Der Standard», προσθέτοντας αμέσως μετά: «Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι φήμες ότι στη Σύνοδο Κορυφής της περασμένης εβδομάδας τα κράτη-μέλη κλήθηκαν να καταρτίσουν σχέδια έκτακτης ανάγκης για την έξοδο της Ελλάδας από τη νομισματική ένωση».
Ο αρθρογράφος της «Der Standard» αποτελεί εξαίρεση: η αρθρογραφία των τελευταίων ημερών στον διεθνή Τύπο αποτελεί ντροπή για τη δημοσιογραφία. Μετά τους Έλληνες, η γνωστή «Bild» έχει αναλάβει την τρομοκράτηση και των Γερμανών, ώστε να μη διανοηθούν καν να συμπαρασταθούν στους Έλληνες: «Τι θα γίνει με τα ευρώ των Ελλήνων στο πορτοφόλι μου, στην περίπτωση που η Ελλάδα βγει από την ευρωζώνη;» ρωτούσε προχθές η κίτρινη φυλλάδα.
Χωρίς προηγούμενο στην πρόσφατη παγκόσμια ιστορία, η εκστρατεία κινδυνολογίας θ’αποτελέσει αντικείμενο μελέτης για τους μηχανισμούς παραπλάνησης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Ο Άκης Τσοχατζόπουλος, με το πολύτιμο ημερολόγιό του, μας πρόσφερε τις προηγούμενες μέρες ένα ακόμη κεφάλαιο της ίδιας μελέτης: κάποιος δημοσιογράφος, ονόματι Νίκος, του πρότεινε ένα ολόκληρο σχέδιο δημοσίων σχέσεων που θα βελτίωνε την εικόνα του στην κοινή γνώμη.
Η ροπή των Ελλήνων προς το κουτσομπολιό γύρισε τη συζήτηση στην πραγματική ταυτότητα του «Νίκου», ενώ εδώ το πιο ουσιαστικό ήταν ο σχεδιασμός της εκστρατείας που θα στοίχιζε στον εκατομμυριούχο, πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, μόλις... 270.000 ευρώ. Συνεντεύξεις σε εφημερίδες, σχόλια σε σάιτ και social media, δημοσκοπήσεις για «τις σκευωρίες κατά πολιτικών από συγκεκριμένα συμφέροντα», παραπολιτικά σχόλια (αυτή η μοναδική ελληνική ανακάλυψη-βασικό εργαλείο διαφθοράς), κανένα όπλο δεν θα έμενε αχρησιμοποίητο για το ξέπλυμα του Άκη.
Ορισμένα από τα υπέρ του πρώην υπουργού προτεινόμενα άρθρα και σχόλια έχουν ήδη δημοσιευτεί, χωρίς να ντραπεί κανείς, στην πρόταση θεωρείται βέβαια η συμμετοχή εφημερίδων, σάιτ και εταιρειών δημοσκόπησης, χωρίς επίσης να κοκκινίσει κανείς από ντροπή, αλλά το θέμα εδώ είναι άλλο: ο στόχος της 18μηνης εκστρατείας δεν ήταν η αθώωση του Άκη στα μάτια της κοινής γνώμης αλλά η δημιουργία αμφιβολιών. «Ο θόρυβος κατά του Άκη Τσοχατζόπουλου προκλήθηκε από συγκεκριμένα συμφέροντα, ώστε να εμφανιστούν πρόσωπα της σημερινής ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ που έκοψαν τον ομφάλιο λώρο με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Η δικαστική διερεύνηση δεν απέδωσε κάτι μέχρι σήμερα».
Αντίστοιχες αμφιβολίες προσπαθεί να δημιουργήσει η εν εξελίξει εκστρατεία τρομοκράτησης της ελληνικής κοινής γνώμης: «Οk, τους έδωσα ένα μάθημα με την ψήφο μου στις 6 Μαΐου, τι θα γίνει όμως αν στις 17 Ιουνίου μας διώξουν από την ευρωζώνη και καταρρεύσει η οικονομία; Ξέρω ότι οι άλλοι είναι διεφθαρμένοι και ανίκανοι, αλλά μήπως να τους δώσω μια μικρή ευκαιρία για να πάρουμε τη δόση, ώστε να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις;».
Στη πραγματική οικονομία η επίπτωση των τρομοκρατικών επιθέσεων είναι πολύ μεγάλη. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, λόγω των προσδοκιών που δημιούργησε το εκλογικό κλίμα αλλά και των υψηλών επιτοκίων που πρόσφεραν οι τράπεζες, σημειώθηκε εισροή καταθέσεων ύψους 1,8 δισ. ευρώ. Για να κερδίσουν τις εκλογές, που θα τους εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη αποπληρωμή των δόσεων από τη κυβέρνηση του προτεκτοράτου, οι δανειστές και οι εγχώριοι σύμμαχοί τους προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα bank run, να τρέχει δηλαδή ο κόσμος να αποσύρει τις καταθέσεις του, ώστε να δημιουργηθεί πανικός.
Ας δούμε τι λέει, όμως, και πάλι η ανεξάρτητη, φιλελεύθερη «Der Standard»: «Οι πιστωτές, πάντως, δεν βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, καθώς το κόστος της διατήρησης της Ελλάδας στην ευρωζώνη μπορεί κανείς να το υπολογίσει πιο εύκολα σε σχέση με τη χαοτική κατάσταση που θα επικρατούσε σε περίπτωση εξόδου της χώρας από το ευρώ. Σε αυτό ποντάρει, εξάλλου, και ο Αλέξης Τσίπρας. Οι πιστωτές μπορούν μόνο να ελπίζουν ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν θα καταλάβουν την μπλόφα τους (ότι η Ελλάδα θα διωχτεί από το ευρώ)».
Δύσκολα θα βρει κανείς παρόμοιες απόψεις στα ελληνικά ΜΜΕ. Μηχανές ψεύδους υπάρχουν παντού. Ρωτήστε και τον Άκη.