.........................................................
Μίκης Θεοδωράκης: "Η 25η Μαρτίου ανήκει στο λαό"
«Δεν έχετε το δικαίωμα να μολύνετε με την παρουσία σας τη μνήμη όλων αυτών που θυσιάστηκαν για την τιμή της πατρίδας που εσείς ποδοπατήσατε» αναφέρει σε νέα σκληρή δήλωσή του προς την κυβέρνηση ο Μίκης Θεοδωράκης. «Η 25η Μαρτίου ανήκει στο λαό» σημειώνει ο μουσικοσυνθέτης.
Η δήλωση του Μ. Θεοδωράκη αναρτήθηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών:
Είδα και άκουσα στο βραδινό δελτίο της ΝΕΤ τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο κ. Καψή να προσπαθεί να εξομοιώσει τους τραμπούκους του παρακράτους της Δεξιάς που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη με τα σημερινά θύματα της αντεθνικής, αντικοινωνικής και αντιλαϊκής πολιτικής της ξένης Τρόικα και της ντόπιας Κυβέρνησης που προσπαθούν να διαδηλώσουν την αγανάκτησή τους.
Ώστε οι κύριοι Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος, Νταλάρας και Παπουτσής είναι οι σημερινοί Μπελογιάννης, Σαράφης, Λαμπράκης και Πέτρουλας και όλο αυτό το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, οι δεκάδες χιλιάδες που έχασαν τις δουλειές τους κι άλλοι τόσοι που θα είναι από δω και στο εξής αναγκασμένοι να ζουν με 200 ως 500 Ευρώ το μήνα, οι νέοι επιστήμονες που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, οι καταστηματάρχες και οι υπάλληλοι των κλεισμένων μαγαζιών και οι ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι των 4.500 επιχειρήσεων που έβαλαν λουκέτο, όλοι αυτοί που η πολιτική σας, κ. Καψή, τους οδήγησε στο τελευταίο σκαλί του πόνου, της απελπισίας, της απόγνωσης και της οργής είναι οι σημερινοί τραμπούκοι ενός αόρατου παρακράτους, απλώς αντί να κρατούν μαχαίρια, πιστόλια και σιδηρολοστούς χρησιμοποιούν τα ... θανατηφόρα γιαούρτια για να εξοντώσουν τους σύγχρονους εθνικούς ήρωες Πρωθυπουργούς, Υπουργούς και διακεκριμένους οπαδούς μιας ουσιαστικά και τυπικά παράνομης κυβερνητικής εξουσίας που έχει καταντήσει προ πολλού άβουλο όργανο-μαριονέτα στα χέρια των κυρίων Μέρκελ, Σόιμπλε, Τόμσεν και Ράιχεμπαχ.
Μας είπατε, κ. Καψή, ότι ο κ. Νταλάρας συμβολίζει σήμερα τη Δημοκρατία κι έτσι καταλάβαμε το κρυφό νόημα αυτών των περίφημων συναυλιών που τόσο υπερβολικά προβάλλονται από τα ΜΜΕ που ελέγχετε, στις οποίες ένας προβεβλημένος και αγαπητός από το πλατύ κοινό τραγουδιστής προσπαθεί να αναδειχθεί σε θύμα στο βωμό της Δημοκρατίας που απειλείται από όλους εμάς τους «απ' έξω», που με τόση αφέλεια προσπαθείτε να μας κάνετε με το ζόρι «παρακρατικούς». Ξεχνώντας ότι πριν λίγες μέρες εσείς οι ... «δημοκράτες» δεν διστάσατε να εκσφενδονίσετε όχι αυγουλάκια και γιαούρτια αλλά βόμβες δακρυγόνων με στόχο τα κεφάλια μας και να μας ψεκάσετε με χημικά που αποδεδειγμένα ιατρικά καταστρέφουν ένα από τα πιο ζωτικά όργανα του ανθρώπου, τους βρόγχους. Στα κεφάλια διαδηλωτών που δεν έκαναν τίποτα άλλο πέραν του να φωνάζουν συνθήματα.
Θα έπρεπε να σας είχαμε κάνει (σε όλη την Κυβέρνηση) μήνυση για απόπειρα δολοφονίας, όμως προσωπικά δεν καταδέχομαι να έχω καμμιά σχέση μαζί σας, ούτε του κατηγόρου. Και ξέρετε γιατί; Γιατί εγώ έμαθα να πιστεύω και να υπερασπίζομαι ακόμα και με τη ζωή μου την Εθνική μας Ανεξαρτησία, που εσείς την πουλήσατε στους ξένους για μια χούφτα αργύρια.
Αλήθεια, με τι πρόσωπα θα πάτε να τιμήσετε τους ήρωες του '21 που θυσιάστηκαν για την Εθνική μας Ανεξαρτησία, όταν έχετε παραδώσει -γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία μας- αυτή την Ανεξαρτησία στους ξένους, βάζοντας οικειοθελώς τον ελληνικό λαό κάτω από τον ζυγό των ανελέητων ξένων τοκογλύφων; ΟΧΙ ! Η 25η Μαρτίου δεν ανήκει σε σας! Δεν έχετε το δικαίωμα να μολύνετε με την παρουσία σας τη μνήμη όλων αυτών που θυσιάστηκαν για την Τιμή της Πατρίδας που εσείς ποδοπατήσατε. Η 25η Μαρτίου ανήκει στον Ελληνικό Λαό. Σε κείνους που ακόμα και σήμερα αγωνίζονται για την Ανεξαρτησία της Χώρας, τα δικαιώματα των εργαζομένων και την πίστη στις ανεξάντλητες δυνάμεις του Λαού μας,. Του Ελληνικού Λαού που είναι ο μόνος που μπορεί να εξασφαλίσει την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, φτάνει να μπορέσει να απαλλαγεί από τις δαγκάνες των νέο-Ναζί της Ευρώπης, οι οποίοι με τη συνεργασία ανθρώπων μειωμένης εθνικής ευθύνης τον έχουν δέσει σήμερα χειροπόδαρα προσπαθώντας να τον αχρηστεύσουν.
Αλλά αυτό δεν θα το πετύχουν!
.........................................................
Ενα νόημα για την 25η Μαρτίου 2012
Tου Νικου Γ. Ξυδακη
Οι Ελληνες καυχώνται για την Ιστορία τους, αλλά συχνά την υπερερμηνεύουν, έτσι ώστε να την αδειάζουν από τις αντινομίες και τα οδυνηρά της διδάγματα, να τη χρησιμοποιούν σαν γλυκαντική ουσία, παρηγορητική, σαν το sweetener που πρόσφερε αυτάρεσκα ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος στους πιστωτές. Η υπερερμηνεία, η κατάχρηση, και τα κατοπτρικά ισοδύναμά τους, δηλαδή η άγνοια και η αποδόμηση της Ιστορίας, λειτουργούν εντέλει καθ’ όμοιο τρόπο: αφαιρούν κάθε δυνατότητα αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης, αυτοδιάθεσης, αυτονομίας.
Η επέτειος του Ξεσηκωμού του 1821, που πρόκειται να εορταστεί σύντομα, θα μπορούσε να λειτουργήσει ενωτικά και εμψυχωτικά για τους δοκιμαζόμενους Ελληνες του 2012. Αυτή θα έπρεπε να είναι η επιδίωξη των πολιτικών ηγετών πάσης αποχρώσεως, και ίσως έτσι συναντούσαν το λαϊκό αίσθημα και πρόσφεραν μια ψυχική παρηγοριά. Διότι, πέραν του υλικού ζόφου που απλώνεται πάνω σε όλο και ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού, η μεγαλύτερη ίσως ζημιά σήμερα είναι η απόγνωση, η έλλειψη πίστης, η ήττα που διαποτίζουν την κοινωνία.
Το ’21 προϋποθέτει τον σημερινό Ελληνισμό, το κράτος του και τη δημοκρατία του. Η Επανάσταση είναι η έναρξή μας. Περιέχει την ανάταση, τη μάχη, το όραμα ελευθερίας, την αποκοτιά, τον ηρωισμό, τη δημιουργία. Περιέχει επίσης τον εμφύλιο, τον διχασμό, την προδοσία, την ιδιοτέλεια, την ήττα. Στο ιστορικό μεταίχμιο που στέκουμε σήμερα, γονατισμένοι, βαριά λαβωμένοι, μπορούμε να αντλήσουμε και από τις δύο αυτές δεξαμενές του Ξεσηκωμού· μπορούμε επίσης να διδαχθούμε και να μην επαναλάβουμε λάθη.
Δεν είναι εύκολο βέβαια να ορίσουμε βολονταριστικά τον ρουν της Ιστορίας, υπάρχουν δυνάμεις που μας ξεπερνούν εξ αντικειμένου. Μπορούμε ωστόσο να προσπαθήσουμε: να γείρουμε προς την πλευρά της υπέρβασης, της δημιουργίας, της αναγέννησης, της σύνθεσης. Σε μια τέτοια προσπάθεια, ένα τιτάνιο εγχείρημα ανόρθωσης, θα ’πρεπε να καλέσουν τους Ελληνες οι ηγέτες τους, αν απέμειναν. Κι ακόμη παραπέρα: οι ίδιοι οι Ελληνες, αναλογιζόμενοι τα παρελθόντα πάθη, να γείρουν τη ζυγαριά προς την επιβίωση, εννοούμενη ως συνέχιση του ιστορικού βίου εν δικαιοσύνη και ειρήνη.
Είναι ωφέλιμο να θυμόμαστε και να τελετουργούμε, δίνοντας κάθε φορά νέο περιεχόμενο στην επέτειο. Φέτος, πέρα από ωφέλιμο, είναι αναγκαίο, είναι επείγον. Η 25η Μαρτίου 2012 μπορεί να σημασιοδοτηθεί πολλαπλώς: σαν κορυφαίο ξαναφανέρωμα του αντιστασιακού πνεύματος, σαν σάλπισμα υπεράσπισης της δημοκρατίας, σαν κατανόηση της νεωτερικότητας και των δεινών της, σαν λαχτάρα για δημιουργία, σαν βούληση να διατηρηθεί ακέραιη η χώρα, σαν βούληση να επιβιώσει ο ελληνισμός - υπό ετέρα μορφή ενδεχομένως, αλλά ορισμένως να επιβιώσει.
......................................................
......................................................
Παρελάσεις και διαμαρτυρία
Η λαϊκή οργή και τα παιχνίδια με τη φωτιά
του Κωστή Παπαϊωάννου ("ΤΑ ΝΕΑ", 15/3/2012)
Τα πρόσφατα γεγονότα στη Ρόδο συμπυκνώνουν με χαρακτηριστικό τρόπο το επαναλαμβανόμενο μοτίβο: ομάδες αποδοκιμάζουν παρευρισκόμενους πολιτικούς, οι αποδοκιμασίες καταλήγουν σε «επίθεση» με ρίψη αντικειμένων, οι πολιτικοί αποχωρούν. Συχνά οι διαμαρτυρίες προαναγγέλλονται μέσω διαδικτύου και στον αρχικό πυρήνα (που έχει χαρακτηριστικά συντεταγμένης ομάδας) προστίθενται κι άλλοι, καθώς η ασφυκτική συγκυρία αποτελεί τον καλύτερο τροφοδότη της λαϊκής αγανάκτησης. Έχουν πολλά ειπωθεί για τη «διαμαρτυρία των γιαουρτιών» και μάλλον δεν ωφελεί ιδιαίτερα ο «καθεστωτικός» λόγος επίπληξης προς τους διαμαρτυρόμενους. Όμως, χρήσιμες είναι ορισμένες επισημάνσεις.
Ένα σεβαστό τμήμα των «αγανακτισμένων» αναπαράγει το σύνθημα «Αλήτες – προδότες – πολιτικοί». Ελάχιστη γνώση πολιτικής Ιστορίας αρκεί για να αντιληφθούμε την προέλευση του συνθήματος. Ο χαρακτηρισμός «προδότες» αποπνέει ακροδεξιά οσμή που δεν χάνεται, ανεξαρτήτως ποια χείλη ξεστομίζουν το σύνθημα. Αυτό ακριβώς το σημείο αποτελεί μια από τις τραγωδίες της σημερινής Αριστεράς: υποκύπτοντας στην ευκολία του εθνολαϊκιστικού χουλιγκανισμού παίζει με τους όρους εκείνων που βρίσκονται στον ιδεολογικό της αντίποδα. Θεωρεί ότι βάζοντας νερό στο διεθνιστικό της κρασί θα προσελκύσει όσους δονούνται από αισθήματα εθνοφυλετισμού. Στην πραγματικότητα απλώς σύρεται προς το μέρος τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πολιτικός αρχηγός της Αριστεράς που δηλώνει «μάλλον αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι και τόσο Έλληνες». Κλείνει το μάτι σε έναν κόσμο ζηλωτών, μιλάει με κώδικα Τράγκα και ανασύρει την μειωμένη εθνικοφροσύνη. Με λίγα λόγια, σπέρνει ανέμους.
Ταυτόχρονα, η παιδαγωγική της μούντζας ανάγει περίπου σε εμβληματικό τον ρόλο μαθητών που παρελαύνουν με την παλάμη ανοιχτή προς την εξέδρα των επισήμων. Είναι μέρος της ενηλικίωσης οι νέοι να «βγάζουν τη γλώσσα» στους μεγάλους και καμιά ηθικοπλαστική διάθεση δεν αρκεί για να το παραβλέψουμε. Απλώς, ο δεκαεξάχρονος που μουντζώνει την πολιτική ηγεσία είναι σύμβολο της συλλογικής μας ήττας. Όχι τόσο γιατί επιλέγει έναν ακραία ακαλαίσθητο τρόπο αποδοκιμασίας, μα κυρίως γιατί εννοεί να το κάνει εκ του ασφαλούς (με την πεποίθηση και τη διεκδίκηση της ατιμωρησίας) και αδιακρίτως. Και εάν η περσινή πρώτη μούντζα μπορεί να συμβόλιζε την εφηβική οργή, η γενίκευσή της γίνεται τελετουργική καρικατούρα, πιο μπανάλ κι από την ίδια την παρέλαση.
Πολλά από τα παραπάνω τα επισημαίνει και ο κυρίαρχος «αντιλαϊκιστικός» λόγος που καταδικάζει τις «πρακτικές των άκρων». Όμως οι φορείς του οφείλουν ταυτόχρονα να δουν κριτικά την πολιτική που τροφοδότησε το αντισυστημικό περιθώριο. Είναι η ίδια πολιτική που, στο όνομα της εθνικής σωτηρίας, άνοιξε το μεγάλο σαλόνι της κεντρικής πολιτικής σκηνής και υποδέχτηκε τους εκπροσώπους της εθνικιστικής, αντισημιτικής, ρατσιστικής Ακροδεξιάς. Κι εκείνοι άφησαν το τσεκούρι στην είσοδο και φόρεσαν το κουστούμι της συναινετικής υπευθυνότητας χωρίς ποτέ να ανακαλέσουν τις ιδεολογικές τους αναφορές. Το δικομματικό κατεστημένο βαρύνεται ιστορικά με αυτή τη νομιμοποίηση του μεταδικτατορικού χουντισμού. Παράλληλα, η ακροδεξιά ρητορική τείνει να ηγεμονεύσει στο δρόμο. Και έχει ευθύνες γι’ αυτό και η Αριστερά, γιατί θα έπρεπε να τραβάει ευδιάκριτες διαχωριστικές γραμμές και να αποστασιοποιείται από πρακτικές που τροφοδοτούν τον τυφλό εθνολαϊκισμό. Αντ’ αυτού, απλόχερα προσφέρει το άλλοθι της λαϊκής διαμαρτυρίας στη διάχυση της χουλιγκανικής βίας. Έτσι όμως σπρώχνει κόσμο στον τυφλό αντισυστημισμό και τον αντικοινοβουλευτισμό από τον οποίο έχει να χάσει κι η ίδια. Χρειάζεται απόδειξη; Στη Ρόδο, αφού οι εκπρόσωποι της πολιτικής ηγεσίας απομακρύνθηκαν κακήν κακώς, η παρέλαση συνεχίστηκε με την παρουσία εκπροσώπων του στρατού και της εκκλησίας! Κάτι τέτοιο, αν δεν απατά η μνήμη, έχει να συμβεί από την εποχή της δικτατορίας, όταν στρατός και εκκλησία ήταν οι μόνοι «ταγοί του έθνους».
Οι επικείμενες παρελάσεις ευλόγως απασχόλησαν τους αρμόδιους. Επέλεξαν τελικά να τις διοργανώσουν, με αυξημένη παρουσία κυβερνητικών στελεχών και αυστηρή περιφρούρηση. Σεβαστή η απόφαση αλλά σε καμιά περίπτωση δε φανερώνει θάρρος, όπως επιχειρείται να προβληθεί. Το αντίθετο θα έδειχνε τόλμη. Η κυβέρνηση, χωρίς να φοβηθεί τις ιερές κραυγές των εθναμυντόρων, έπρεπε να ανακοινώσει ότι αναστέλλονται οι παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές. Θα ρωτήσουν πολλοί: έπρεπε η συντεταγμένη πολιτεία να υποχωρήσει υπό το κράτος του φόβου; Όχι. Έπρεπε με θάρρος να επικαλεστεί τρία επιχειρήματα. Πρώτον, η δημοσιονομική συγκυρία δεν δικαιολογεί τη σπατάλη των παρελάσεων. Δεύτερον, το προαναγγελθέν πανελλαδικό φεστιβάλ αποδοκιμασίας καμιά σχέση δεν έχει με την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Τρίτον, οι παρελάσεις αποτελούν κατάλοιπο άλλων εποχών στο οποίο επιδίδονται κυρίως στρατοκρατικά καθεστώτα και «λαϊκές δημοκρατίες». Τι άλλο χρειαζόταν η κυβέρνηση για να επιλέξει μια σεμνή εκδήλωση πραγματικής τιμής και μνήμης, αντίστοιχη με τα δεδομένα και τις ανάγκες των ημερών;
*: Οι παραπάνω τοποθετήσεις δεν υιοθετούνται απόλυτα (εξ άλλου δεν θα ήταν αυτό δυνατόν μιας και διαφέρουν μεταξύ τους) και γι' αυτό θα επανέλθω σε επόμενη ανάρτηση ξεκαθαρίζοντας τη θέση μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου