Βουλευτές ή ρόμπες; Του Ι. Κ. Πρετεντέρη (ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012)

........................................................

Βουλευτές ή ρόμπες;

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

 

Εχω μια απορία την οποία θεωρώ εύλογη. Ας υποθέσουμε ότι στη Βουλή μιας χώρας εξελίσσεται μια ψηφοφορία κορυφαίας εθνικής σημασίας.

Οπως είναι φυσιολογικό, τα διάφορα κόμματα παίρνουν συγκεκριμένη θέση για την ψηφοφορία αυτή. Υπάρχουν όμως και βουλευτές που αντιμετωπίζουν ισχυρό πρόβλημα συνείδησης με τη θέση των κομμάτων τους. Ετσι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τη στιγμή της ψηφοφορίας εκφράζουν εμπράκτως τη φωνή της συνείδησής τους.

Εως εδώ κανένα πρόβλημα. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να επιλέγει ανάμεσα στην κομματική νομιμότητα και τη συνείδησή του.

Μόνο που (στην προκειμένη περίπτωση) επιλέγοντας το δεύτερο, αποκηρύσσουν το πρώτο. Αρα, οι βουλευτές θέτουν τον εαυτό τους εκτός μιας κομματικής νομιμότητας την οποία για λόγους συνείδησης δεν μπορούν να υπηρετήσουν. Με γεια τους, με χαρά τους.

Ούτε αυτό είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα προκύπτει αν οι άνθρωποι που ακολούθησαν τη συνείδησή τους ζητούν ή επιθυμούν ή προσδοκούν να παραμείνουν ή να επιστρέψουν στο κόμμα που αποκήρυξαν.

Κι εκεί ακριβώς επικεντρώνεται η απορία μου.

Πώς είναι δυνατόν να επιστρέψουν σε ένα κόμμα το οποίο σε κορυφαία ζητήματα πολιτεύεται τόσο αντίθετα με τη συνείδησή τους;

Πώς γίνεται να συνυπάρξουν αύριο με βουλευτές που έχοντας ίσως λιγότερο ευαίσθητες συνειδήσεις επέλεξαν την κομματική νομιμότητα;

Πώς ξαφνικά θα πάψουν να ακούν τη φωνή της συνείδησής τους μόλις γυρίσουν στο μαντρί;

Θα πάθει η συνείδηση αφωνία ή μήπως θα την ακούν επιλεκτικά με αποτέλεσμα Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή να φεύγουν από το κόμμα και Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο να γυρίζουν;

Είμαι βέβαιος ότι άνθρωποι με τόσο υψηλή την αίσθηση της συνείδησης αποκλείεται να ψάχνουν για κορόιδα. Να ψάχνουν, δηλαδή, για κάποιους που θα ψηφίζουν υπέρ της χώρας ενώ εκείνοι θα κάνουν τη φιγούρα τους υπέρ του λαού.

Γι' αυτόν τον λόγο θέλω να πιστεύω πως ούτε περνάει από το μυαλό τους να επιστρέψουν.

Εκτός αν παραδέχονται ότι έσφαλαν... Αλλά αν δεν το παραδέχονται, τότε είναι προφανές ότι οι άνθρωποι έκαναν μια κορυφαία πολιτική επιλογή, μια πράξη υψηλής αυτογνωσίας και αποκλείεται να αρνηθούν τον εαυτό τους γυρίζοντας πίσω.

Διότι η άλλη άποψη είναι ότι νόμιζαν πως θα κάνουν τζάμπα το κομμάτι τους. Οτι εντελώς αζημίως θα μαζέψουν στο όνομα της συνείδησης τα σταυρουλάκια τους. Κι ότι αφού τα μαζέψουν, θα γυρίσουν εκεί όπου υπάρχουν οι ψήφοι. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Αυτήν την εκδοχή δεν την πιστεύω. Διότι τότε δεν θα ήταν βουλευτές αλλά ρόμπες. Κι ελπίζω ότι στο ελληνικό Κοινοβούλιο δεν κυκλοφορούν ρόμπες - ούτε κουμπωμένες ούτε ξεκούμπωτες...