Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

"Οι αόρατοι κυρίαρχοι των αγορών" από τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο (http://www.blemilo.com/2012/02/blog-post_29.html)

...........................................................

Οι αόρατοι κυρίαρχοι των αγορών


Συνηθίζεται να κατακεραυνώνουν οι περισσότεροι σχολιαστές τους καταγγελλόμενους σαν κερδοσκόπους των διεθνών αγορών πως είναι υποτίθεται υπεύθυνοι για την διεθνή οικονομική κρίση και για τα αδιέξοδα χρέους που αντιμετωπίζουν πολλές χώρες. Στην περίπτωση της Ελλάδας μάλιστα έχει αποκτήσει λαική απήχηση το σύνθημα πως είναι οι «τοκογλύφοι» δανειστές μας που αποσκοπούν στο με κάθε τρόπο κέρδος υπονομεύοντας έτσι την ευημερία του λαού και την όποια κοινωνική ισορροπία η χώρα είχε εξασφαλίσει.

Είναι περίπου αυτονόητο πως πίσω από την αφηρημένη καταγγελία περί αδίστακτων κερδοσκόπων οι πάντες θεωρούν πως κρύβονται μεγάλα ιδιωτικά χρηματιστικά και επενδυτικά συμφέροντα που αποσκοπούν στην ανατροπή των εθνικών οικονομιών για την εξασφάλιση μεγάλων κερδών. Ορισμένοι μάλιστα επιμένουν πως πολλά προβλήματα θα είχαν λυθεί αν οι χώρες με προβλήματα έστρεφαν την πλάτη στις αγορές η στους μεγάλους οργανισμούς (ΔΝΤ, Κεντρική Ευρωπαική Τράπεζα) κι’ απευθύνονταν σε φιλικά κράτη που θα είχαν τα μέσα και την διάθεση να βοηθήσουν. Κορυφαία ανάμεσά τους φιγουράρουν η Ρωσία και η Κίνα που και τις δυνατότητες διαθέτουν αλλά και προθυμία έδειξαν να δώσουν χέρι βοηθείας. Στην περίπτωση της Ελλάδας μάλιστα πολλοί καταγγέλλουν την προηγούμενη κυβέρνηση του Πασόκ σαν περίπου υπεύθυνη προδοσίας που δεν εκμεταλλεύθηκε τις σχετικές ευκαιρίες.

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα στο εξωτερικό ουσιαστικά συντρίβει αυτές τις παραδοχές. Πέρα από την αντικειμενική αδυναμία τέτοιες προσδοκίες να αποκτήσουν ποτέ σάρκα και οστά – λ.χ. το απόθεμα της Ρωσίας είναι περίπου μισό δις δολάρια κι’ ως εκ τούτου θα ήταν αδύνατο να καλύψει το ελληνικό χρέος που φθάνει τα 350 δις ευρω, ενώ η Ρωσία δήλωσε αδύναμη να προσφέρει πάνω από 6 δις δολάρια (με δυσβάστακτους όρους) για την διάσωση της Λευκορωσίας που αποτελεί στενό της σύμμαχο και εταίρο – το αποκαλυπτικό στοιχείο είναι πως οι βασικοί πρωταγωνιστές των κερδοσκοπικών αγορών είναι ακριβώς οι χώρες αυτές με τα μεγάλα συναλλαγματικά αποθέματα.

Ο Eric Weiner, γράφοντας για την «Σκιώδη Αγορά» (Eric J. Weiner, The Shadow Market: How Sovereign Wealth Funds Secretly Dominate the Global Economy. New York: Simon & Schuster, 2010), προκάλεσε σοβαρές αναταράξεις στο διεθνές οικονομικό στερέωμα περιγράφοντας τον ρόλο των κρατικών επενδυτικών ταμείων στην ποδηγέτηση και τον σχετικό έλεγχο των διεθνών αγορών. Αντί για θύματα πολλά κράτη, ιδιαίτερα μάλιστα τα αναδυόμενα, τείνουν να γίνουν οι θύτες. Σωρεύοντας τεράστια ποσά, από τις εξαγωγές πρώτων υλών κυρίως, αξιοποιούν τις τεράστιες οικονομικές τους δυνατότητες πρωταγωνιστώντας στο διεθνές επενδυτικό – χρηματοπιστωτικό στερέωμα. Αξιοποιώντας διεθνείς ειδικούς στις χρηματαγορές, των οποίων τις υπηρεσίες μισθώνουν, τοποθετούν τα οικονομικά μεγέθη που έχουν στη διάθεσή τους με τρόπο απόλυτα επικερδή και καθαρά επιχειρησιακό.

Ενώ η διαχείριση της περιουσίας που διαθέτουν γίνεται εντελώς στο παρασκήνιο, με ελάχιστους να γνωρίζουν τις ακριβείς τοποθετήσεις των χρημάτων τους, είναι δεδομένο πως οι επενδυτικές τους κινήσεις παίζουν τεράστιο ρόλο στις διακυμάνσεις των χρηματαγορών σε ολόκληρη την υφήλιο. Δύο είναι κυρίως τα βασικά χαρακτηριστικά των κινήσεων των sovereign wealth funds (κρατικά επενδυτικά ταμεία). Το ένα είναι ο καταλυτικός τους ρόλος στις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις. Αν και κινούνται στο σκοτάδι διαχειρίζονται ιλλιγγιώδη ποσά (θα φθάσουν σύντομα τα 13 τρις δολ συνολικά !!) που μπορούν, σε κλάσματα δευτερολέπτου, να αλλάξουν τα δεδομένα σε ολόκληρες περιοχές του πλανήτη. Εχοντας σαν βασικό στόχο την εξασφάλιση κερδών για τα χρήματα που τοποθετούν, δεν έχουν τις οποιεσδήποτε αναστολές για τις αποφάσεις που παίρνουν. Για την εκπλήρωση αυτών των στόχων τα sovereign funds έχουν τοποθετήσει μεγάλα ποσά σε γνωστά χρηματιστηριακά και επενδυτικά γραφεία (λ.χ. hedge funds) ώστε να μπορούν να εκμεταλλευθούν την γνώση και την εμπειρία τους από την συμπεριφορά των διεθνών αγορών.

Πολύ συχνά παρατηρείται να γίνονται επικλήσεις στη βοήθεια οικονομικά ισχυρών σήμερα κρατών για την αντιμετώπιση του «αδηφάγου», κατά κάποιους, χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Και την ίδια ώρα να διαπιστώνεται, από όσους παρατηρούν τις οικονομικές κινήσεις πίσω από τίτλους και πρωτοσέλιδα, πως τα μεγαλύτερα κρατικά επενδυτικά ταμεία των χωρών αυτών είναι στενά συνδεμένα με τους αδίστακτους «κερδοσκόπους» που κάποιοι κατηγορούν. Η Κίνα λ.χ έχει επενδύσει τα τελευταία χρόνια πάνω από 2 δις. λίρες στο αμερικανικό Blackstone Group και 600 εκ λίρες στη Λονδρέζικη ιδιωτική επενδυτική εταιρία Apax Partners. Τα Αμπου Ντάμπι έχει τοποθετήσει 1,1 δις λίρες στο περίφημο αμερικανικό Carlyle Group κι έχει αγοράσει το 40% της διάσημης επενδυτικής εταιρίας Apollo Management που διευθύνει ο Leon Black. H Σιγκαπούρη έχει επενδύσει 4 δις λίρες στο TPG Capital από το Τέξας (Φορτ Ουώρθ) το περιβόητου επενδυτή Ντέηβιντ Μπόντερμαν. Το Κουβέιτ έχει τοποθετήσει κάπου 500 εκ λίρες στη Νεουορκέζικη εταιρία διαχείρισης κεφαλαίων BlackRock. Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Αυτό που συγκλονίζει στην ανάλυση του Weiner είναι η μεθοδικότητα με την οποία τα κρατικά αυτά επενδυτικά εγχειρήματα βρίσκονται πίσω από κάθε μία σχεδόν από τις μεγάλες δυτικές εταιρίες τοποθέτησης χρημάτων με κερδοσκοπικούς στόχους και που έχουν την δυνατότητα να αναστατώνουν τις διεθνείς αγορές. Το China Investment Corporation λ.χ., μέσω διάφορων διακλαδώσεών του, έχει δημιουργήσει ένα ιδιωτικό ταμείο αξιών με την Morgan Stanley ενώ η κυβέρνηση της Σαγκάης με το Blackstone Group έχουν συστήσει ένα κοινό επενδυτικό ταμείο ισχύος 466 εκ λιρών αλλά σε γιουάν (κινέζικο νόμισμα). Τα αντίστοιχα ταμεία άλλων χωρών (Κατάρ, Σ. Αραβία, Νορβηγία κα) έχουν κάνει εξ ίσου εντυπωσιακές οικονομικές κινήσεις. Γενικά, οι διεθνείς αγορές σήμερα σε μεγάλο βαθμό απαντούν σε ερεθισμούς οικονομικούς που σαν αφετηρία έχουν τις επενδυτικές επιδιώξεις κρατικών χρηματο-οικονομικών συμφερόντων.

Εξ ίσου μεγάλο ενδιαφέρον έχουν βέβαια και οι πολιτικές επιδιώξεις που προωθούνται μέσα από τις κινήσεις τέτοιων, μεγάλων κρατικών συμφερόντων, οικονομικών μονάδων. Η Σ Αραβία, το Κατάρ και το Αμπου Ντάμπι δεν διστάζουν να προωθήσουν φιλο-μουσουλμανικές και αντι-ισραηλινές ατζέντες. Η Κίνα φροντίζει να διευρύνει την επιρροή της, η Νορβηγία υποχρεώνει τους συναλλασσόμενους μαζί της να υιοθετήσουν τις δικές της ανθρωπιστικές αρχές. Η Ρωσία δεν χάνει ευκαιρία να μην δείξει προθυμία εκεί που θα μπορούσε να ενοχλήσει τις ΗΠΑ ενώ άλλες χώρες, το Ιράν λχ και η Βενεζουέλα κάνουν ότι είναι δυνατό ώστε τα πετρελαικά τους έσοδα να τους αγοράσουν ανοχή η και συμπάθεια από την διεθνή κοινότητα.

Με το κλείσιμο της ιστορίας του PSI για την χώρα μας αξίζει να αναλογισθεί κανείς πόσα από τα περίεργα χρηματοπιστωτικά ταμεία που έχουν αγοράσει ελληνικά ομόλογα στην δευτερογενή αγορά σε πολύ χαμηλές τιμές θα κερδίσουν σημαντικά ποσά και μετά το κούρεμα, ενώ με τα ασφάλιστρα κινδύνου που έχουν συνάψει θα βρεθούν, αμφισβητώντας την σχετική συμφωνία, πολλαπλά κερδισμένοι. Ας ψάξουμε να δούμε ανάμεσα σε αυτά τα hedge funds, που έκαναν το μεγάλο παιχνίδι, πόσα κρατικά ταμεία χωρών, που μάλιστα εμφανίζονται και σαν σωτήρες, βρίσκονται… Για να καταλάβουμε καλύτερα τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας.

220 χρόνια από την γέννηση του Τζοακίνο Ροσίνι (1792-1868) (http://el.wikipedia.org)

...........................................................




Τζοακίνο Ροσσίνι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 
 
Ο Ροσσίνι σε φωτογραφία του Étienne Carjat (1865)
 
Ο Τζοακίνο Αντόνιο Ροσσίνι (ιτ. Gioachino (Giovacchino στη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως) Antonio Rossini, 29 Φεβρουαρίου 1792 - 13 Νοεμβρίου 1868) ήταν Ιταλός συνθέτης, παγκοσμίως φημισμένος για τις όπερές του, με πιο γνωστές τον Κουρέα της Σεβίλλης, τη Σταχτοπούτα και τον Γουλλιέλμο Τέλλο. Έγραψε ακόμη έργα θρησκευτικής μουσικής, τραγούδια, μουσική δωματίου και άλλα κομμάτια για πιάνο και μικρά σύνολα. Οι μελωδίες του αγαπήθηκαν από πολύ κόσμο, ενώ ενέπνευσε πλήθος συνθετών, χαρίζοντάς του το προσωνύμιο "Ο Ιταλός Μότσαρτ".
 
για περισσότερες πληροφορίες για τον Ροσίνι δες εδώ:








 

"Η περιττή δραματοποίηση" Tου Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 29/2/2012)

........................................................


Η περιττή δραματοποίηση 

Tου Παντελη Μπουκαλα


Και πέρυσι και πρόπερσι, αλλά και πολύ 
προτού μας σφίξει η κρίση, κόσμος πολύς 
ανέβαινε την Καθαρά Δευτέρα στου 
Φιλοπάππου και όπου αλλού 
συγκεντρώνονται οι άνθρωποι αναζητώντας 
ένα λείψανο έστω γιορτής και κοινότητας. 
Ενα κομμάτι αυτού του κόσμου, αρκετά 
μεγάλο, στεκόταν στην ουρά για τη 
φασολάδα και τις ελιές που πρόσφερε ο 
δήμος. Και τίποτα το δραματικό δεν 
έλεγαν τότε στα κανάλια, ότι ιδού, οι Ελληνες 
πεινάνε, γι’ αυτό στριμώχνονται για ένα 
κομμάτι λαγάνα και λίγο χαλβά. 
Το πολύ πολύ ν’ ακούγαμε τις αμήχανες 
δηλώσεις των δημάρχων και κάποιες 
εγκυκλοπαιδικού τύπου πληροφορίες για τα 
κούλουμα και τα αποκριάτικα έθιμα 
γενικότερα που «μας συνδέουν με 
τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και από 
κει κατευθείαν με την αρχαιότητα», 
δίχως στάση στο Βυζάντιο.
Φέτος ωστόσο τα ρεπορτάζ είχαν τον 
τόνο του πένθιμου κι ας μιλούσαν για 
γιορτή, με φόντο ανθρώπους που, 
παρά το κρύο του καιρού ή 
της ψυχής τους, προσπαθούσαν κάπως 
να διασκεδάσουν. Και πια οι ουρές 
θεωρήθηκαν αποδεικτικό της ανέχειας, 
της πλήρους μάλιστα ανέχειας «που 
οδηγεί τους ανθρώπους στην ουρά 
για ένα πιάτο φασολάδα». Με 
μερικές δηλώσεις αυτοπτών, 
επιλεγμένες ή μη, το μελόδραμα 
ήταν έτοιμο. Ουδείς (ούτε καν οι 
κυβερνώντες πράσινοι και 
γαλάζιοι, ξεφτέρια της δημιουργικής 
λογιστικής) λοιπόν μπορεί να αμφισβητήσει 
ότι για μια μερίδα των Ελλήνων τα πράγματα 
είναι ήδη δραματικά. Αλλά το 
μελόδραμα ευτελίζει πάντοτε το δράμα.
Με την αιφνίδια έξωσή τους στην 
ανεργία, με τον μισθό πετσοκομμένο, 
τάχα προς χάριν της 
ανταγωνιστικότητας ή της «αλληλεγγύης», 
και με τα απανωτά χαράτσια που επινοεί 
η κυβερνώσα αναλγησία και η 
υπερκυβερνώσα τροϊκανική 
ωμότητα, πολλοί δυσκολεύονται να τα 
βγάλουν πέρα. Και θα ήταν σίγουρα πολύ 
περισσότεροι αν ο κοινωνικός ιστός δεν 
είχε αποδείξει ήδη ότι δεν διαλύθηκε 
εντελώς, όπως εικάζουν όσοι 
κοινωνιολογούν στην τηλεοπτική 
ασφάλειά τους. Η κοινωνία λοιπόν, 
στις γειτονιές ή στα χωριά, βρήκε 
τρόπους να βοηθάει όσους τραυματίστηκαν 
βαθύτερα από τον επελαύνοντα 
«εξορθολογισμό». Και να τους βοηθάει 
σιωπηρά (ενίοτε με τη συνδρομή του 
παπά της ενορίας ή του διευθυντή 
του δημοτικού, που ξαναβρίσκουν 
τον ξεχασμένο κοινωνικό ρόλο τους), 
με οργανωμένα «χαριστικά - 
ανταλλακτικά μπαζάρ», αλλά και με 
διανομή από τους αγρότες προϊόντων 
που θα σάπιζαν στις αποθήκες ή 
θα τα έπαιρναν οι μεσάζοντες 
έναντι μισογεμάτου πινακίου φακής.
Οι μέρες είναι βαριές και θα βαρύνουν 
κι άλλο, όπως μας διαβεβαιώνουν οι ίδιοι 
οι άρχοντες που υποτίθεται ότι δουλεύουν 
πυρετωδώς για να τους δώσουν λευκό 
ή ρόδινο χρώμα. Αλλά γι’ αυτό 
ακριβώς περιττεύει η τηλεοπτική 
υπερδραματοποίηση. Με τον 
θεατρικό υπερτονισμό αδικούμε 
αυτό που όντως συμβαίνει, με πολλούς 
Ελληνες, αλλά όχι όλους, να 
δυσκολεύονται αφόρητα. Και επιπλέον 
κινδυνεύουμε να πέσουμε ξανά 
θύματα μιας αυτοεκπληρούμενης 
προφητείας.

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

"Αφιέρωμα της Le Monde στον Μανώλη Γλέζο" (28 Φεβ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

..............................................................

Αφιέρωμα της Le Monde στον Μανώλη Γλέζο

tvxs.gr/node/86424
 

Με τίτλο: «Ο προφήτης της Νάξου» και υπότιτλο «89 ετών, ο Μανώλης Γλέζος παραμένει μια φιγούρα της Αντίστασης», η γαλλική εφημερίδα Le Monde έχει ολοσέλιδο αφιέρωμα σε αυτόν «που κατέβασε τη σημαία των ναζί από την Ακρόπολη και προσπαθεί σήμερα να ακουστεί η φωνή του ελληνικού λαού».
Ο ανταποκριτής της εφημερίδα στην Αθήνα Αλέν Σαλ περιγράφει με ιδιαίτερα θερμά σχόλια την προσωπικότητα του Μανώλη Γλέζου. Παραθέτει παράλληλα, ενδιαφέροντα στιγμιότυπα από τη ζωή και τους αγώνες του, την υποστολή της σβάστικας από την Ακρόπολη, τις καταδίκες σε θάνατο, τις φυλακίσεις.

Αναφέρει επίσης και κάποια λιγότερο γνωστά στοιχεία, όπως το ότι ο Στρατηγός ντε Γκολ, το 1949, μετά από την καταδίκη του Μανώλη Γλέζου σε θάνατο, είχε ζητήσει μέσω του γαλλικού ραδιοφώνου να μην εκτελεστεί η ποινή σε εκείνον που υπήρξε ο πρώτος αντιστασιακός του Πολέμου.

Σχολιάζοντας την έκκληση ντε Γκολ, ο Μανώλης Γλέζος επισήμανε ότι πρώτος αντιστασιακός δεν ήταν ο ίδιος αλλά ο Μαθιός Πόταγας στις 2 Μαΐου του 1941, ο οποίος στην ηλικία των 17 χρόνων στάθηκε μπροστά από μια γερμανική φάλαγγα ζητώντας να σταματήσει, οπότε του συνέθλιψαν το κεφάλι με πέτρες.

Επίσης, στην είσοδο του σπιτιού του στο Νέο Ψυχικό, είναι αναρτημένη η εικόνα του αδελφού του που δολοφονήθηκε σε ηλικία 19 χρόνων από τους Γερμανούς.

Στο ίδιο αφιέρωμα επισημαίνεται πως, μολονότι ο Μανώλης Γλέζος αγωνίζεται για να επιστρέψει η Γερμανία το δάνειο που δέσμευσε από την Ελλάδα στην Κατοχή, τάσσεται ενάντια σε κάθε είδους αντιγερμανισμό, ο οποίος είναι της «μόδας» τελευταία στην Ελλάδα.

Στο δημοσίευμα περιλαμβάνονται επίσης, οι απόψεις του Μανώλη Γλέζου περί άμεσης δημοκρατίας, την οποία εφαρμόζει επί 12 χρόνια στο χωριό Απείρανθος στη Νάξο. Δώσαμε στη Δύση την «Πολιτεία» από την οποία προέρχονται οι λέξεις πολίτης και πολιτισμός, και για αντάλλαγμα πήραμε την «Police» (Αστυνομία) είπε ο Μ. Γλέζος «χαμογελώντας πονηρά».

Όουκα Λέελε: ένα μικρό αφιέρωμα στην Ισπανίδα φωτογράφο, που έκθεσή της γίνεται σε λίγες μέρες στην Αθήνα...

..........................................................

 Οούκα Λέελε


















































































































































































































Η «παραβατική ουτοπία» της Οούκα Λεέλε της Κατερίνας Λυμπεροπούλου(http://www.vimagazino.gr, 26/2/2012))

...........................................................

Η «παραβατική ουτοπία» της Οούκα Λεέλε
 
Το έργο μιας από τις πλέον σημαντικές ισπανίδες φωτογράφους στην Αθήνα
Η «παραβατική ουτοπία» της Οούκα Λεέλε

 
 
Από τις 7 Μαρτίου μέχρι και τις 21 Απριλίου η Πρεσβεία της Ισπανίας και το Ινστιτούτο Θερβάντες παρουσιάζουν την έκθεση «Οούκα Λεέλε: Η παραβατική ουτοπία» υπό την επιμέλεια του κριτικού τέχνης Μανουέλ Ρομέρο.
Τετάρτη 7 Μαρτίου 20:00 Εγκαίνια στην αίθουσα εκθέσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες. Ωράριο: Δευτέρα-Παρασκευή 10:00-13.30 και 16:00-20:00. Σάββατο 10:00-13.30. Κλειστά τις Κυριακές και 12-17.04.2012. Αίθουσα Εκθέσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Μητροπόλεως 23, Αθήνα. Είσοδος ελεύθερη.
Η έκθεση που αποτελείται από 15 έργα της καλλιτέχνιδας από τη Μαδρίτη Οούκα Λεέλε και που εκπροσώπησαν την Ισπανία στην 11η Μπιενάλε του Καΐρου το 2008, ταξιδεύει στο «παραβατικό» σύμπαν της φωτογράφου και φέρνει το ελληνικό κοινό για πρώτη φορά σε στενή επαφή με μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της σύγχρονης ισπανικής καλλιτεχνικής σκηνής. Τα έργα είναι βασισμένα σε ψηφιακή και αναλογική ασπρόμαυρη φωτογραφία.

H Οούκα Λεέλε - καλλιτεχνικό όνομα της Μπάρμπαρα Αγιέντε Χιλ ντε Μπιέδμα - γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1957. Αυτοδίδακτη φωτογράφος, μετακόμισε στη Βαρκελώνη το 1978 και εκεί άρχισε να αναπτύσσει το ιδιαίτερο ύφος της ζωγραφίζοντας με ακουαρέλες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της. Το 1979 πραγματοποίησε την πρώτη ατομική έκθεσή της με τη διάσημη συλλογή «Κομμωτήριο» ("Peluquería"). Δέκα χρόνια αργότερα η ίδια συλλογή φιλοξενήθηκε στη Μαδρίτη.

Στη διάρκεια αυτών των πρώτων χρόνων της καριέρας της συμμετείχε ενεργά στη μαδριλένικη «movida», ένα πολιτισμικό κίνημα που επηρέασε τη μουσική, τη λογοτεχνία, το κόμικ και τον κινηματογράφο. Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι ο διασημότερος εκπρόσωπος της «movida» που αναπτύχθηκε εν μέσω κλίματος δημιουργικής ελευθερίας μετά τη φρανκική δικτατορία.

Η δουλειά της Λεέλε που εκτός άλλων έχει αποσπάσει το Εθνικό Βραβείο Φωτογραφίας 2005 χαρακτηρίζεται «από αυτή τη μοναδική διχοτομία μεταξύ πνευματικού και σαρκικού που έχει επιδείξει στα έργα της» αναφέρει ο Μ. Ρομέρο. «Και από μια εικόνα γεμάτη συγκίνηση και λυρισμό, μια ανάκτηση της οικείας και εφηβικής μνήμης που αποπνέουν ένα άρωμα φετιχιστικής νοσταλγίας».


Πρόγραμμα
Τετάρτη 7 Μαρτίου 19:00 Διάλεξη με τον τίτλο «Οούκα Λεέλε: Η παραβατική ουτοπία» του επιμελητή Μανουέλ Ρομέρο που θα παρουσιάσει το έργο της Οούκα Λεέλε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες.

Χένρι Τζέιμς: Ο συγγραφέας των δύο ηπείρων (28 Φεβ 2012 | tvxsteam tvxs.gr) και ένα άρθρο για αναγνώσματα χρεοστασίου, όπως "Ο Αμερικάνος"που έγραψε ο κ.Τζέιμς...

............................................................

Χένρι Τζέιμς: Ο συγγραφέας των δύο ηπείρων

tvxs.gr/node/55632
 

O Henry James, ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς ρεαλιστές συγγραφείς του 19ου αιώνα και από τους θεμελιωτές της κριτικής λογοτεχνικών έργων, πέθανε σαν σήμερα στις 28 Φεβρουαρίου το 1916. Δημοσίευσε περίπου τριάντα μυθιστορήματα και νουβέλες, πάρα πολλά διηγήματα και κριτικά δοκίμια. Ο τρόπος γραφής του από την οπτική γωνία του χαρακτήρα του έργου, έθεσε το κέντρο βάρος στο άτομο, τη συνείδηση και την αντίληψή του. Το ύφος του στα τελευταία του έργα έχει συνδεθεί από πολλούς με την ιμπρεσιονιστική ζωγραφική. Ήταν ένας πραγματικός κοσμοπολίτης, ένας πολίτης του κόσμου που κινείτο ελεύθερα μέσα και έξω από τα σαλόνια της Αμερικής και της Ευρώπης. Στα μυθιστορήματά του περιγράφεται συνήθως η συνάντηση και κατά κάποιο τρόπο η αντιπαράθεση νοοτροπιών Αμερικανών και Ευρωπαίων.
Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1843 και καταγόταν από πλούσια οικογένεια διανοουμένων. Ο πατέρας του ήταν θεολόγος και φιλόσοφος, ο αδελφός του ήταν ο ψυχολόγος και φιλόσοφος William James.
Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε ταξιδεύοντας στην Ευρώπη, όπου μαθήτευσε σε μεγάλους εκπαιδευτικούς της εποχής. Αργότερα γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ αλλά τελικά προτίμησε την λογοτεχνία. Το 1864 δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα «Tragedy of Error» και από τότε τον κέρδισε η συγγραφή.
Τα γνωστότερα διηγήματά του είναι η «Ντέιζη Μίλερ» (1878) και «Το στρίψιμο της βίδας» (1898). Από τα σημαντικότερα μυθιστορήματά του είναι η «Πλατεία Ουάσινγκτον» (1880) και «Το Χρυσό 
Κύπελλο» (1904).
Η ζωή και το περιβάλλον του James ήταν το ιδανικά για την ανάπτυξη της καλλιτεχνικής του ιδιοσυγκρασίας. Το πατρικό του σπίτι του παρείχε όλη την πνευματική διέγερση που χρειαζόταν. Με επισκέπτες τους πιο διακεκριμένους καλλιτέχνες της εποχής, ο James μάθαινε από μικρή ηλικία όλες τις τελευταίες λογοτεχνικές τάσεις.
Αργότερα με τα ταξίδια του, γνώρισε μία ακόμη ήπειρο και την κοινωνία της και ήρθε σε επαφή με νέες ιδέες. Έζησε τα τελευταία 53 χρόνια της ζωής του στην Αγγλία. Έχοντας τέτοιες προσλαμβάνουσες, ο James στα μυθιστορήματα του δεν ασχολήθηκε με φτωχούς ανθρώπους. Έγραψε για άτομα με αρκετά χρήματα που ειχαν την ευκαιρία να αναπτύξουν και να καλλιεργήσουν την υψηλή τους φύση.
Επίσης ήταν ο πρώτος συγγραφέας που ασχολήθηκε με το θέμα «του Αμερικανού στην Ευρώπη». Έτσι, τα περισσότερα μυθιστορήματά πραγματεύονται συνήθως την ιστορία ενός Αμερικανού ήρωα που έρχεται σε επαφή με την Ευρώπη γνωρίζοντας νέες εμπειρίες. Αντιπαραβάλλονται, κατ' αυτό τον τόπο, στο έργο του χαρακτήρες από τον παλαιό κόσμο (την Ευρώπη) που είναι γοητευτικός και διεφθαρμένος με χαρακτήρες από το νέο κόσμο (Η.Π.Α) που είναι πιο αθώος αλλά και συντηρητικός.
Οι πιο σημαντικοί του ήρωες ή οι κεντρικοί του ήρωες ήταν Αμερικανοί. Παράλληλα όμως και οι πιο δυσάρεστοι χαρακτήρες των έργων του ήταν Αμερικανοί. Το 1914, με το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο James υποστήριξε ένθερμα τις προσπάθειες των Βρετανών.
Ενοχλημένος από την απροθυμία της αμερικανικής κυβέρνησης να μπει στον πόλεμο, έγινε Βρετανός πολίτης το 1915 ενώ έλαβε το 1916 από τον βασιλιά George V τιμητικό αξίωμα του Τάγματος της Τιμής. Μετά από χρόνια προβλήματα με την υγεία του και ένα εγκεφαλικό επεισόδιο λίγους μήνες πριν, πέθανε από πνευμονία στις 28 Φεβρουαρίου του 1916 στην Αγγλία.

..........................................................

Χρεοστασίου το ανάγνωσμα*
 
Η οικονομική κρίση κλονίζει το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα και σηματοδοτεί την επιστροφή στον αιώνα του χρέους.
 
Χρεοστασίου το ανάγνωσμα
Ο ορθός τρόπος να κουβαλάμε το χρέος - στην πλάτη μας 
(REUTERS/Phelan M. Ebenhack)



Ένα φάσμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάσμα του χρέους. Σε μια μακρινή εποχή η υπαρξιακή αγωνία της εκμηδένισης των οικονομιών του καθενός υπερέβαινε ακόμη κι εκείνη των ανίατων ασθενειών ή του εγκλήματος, η συλλογική μνήμη όμως την είχε ξεχάσει, νανουρισμένη από τη μεταπολεμική ανάπτυξη. Τώρα επανέρχεται από τις ρωγμές του κοινωνικού οικοδομήματος.

Χρέη, πτωχεύσεις, χρεοκοπίες και οι συνέπειές τους αποτελούν μείζονα φόβο του 19ου αιώνα. Τα μυθιστορήματα του Καρόλου Ντίκενς βρίθουν αναφορών σε χρεώστες και την πνιγηρή ατμόσφαιρα άγχους που τους περιβάλλει. Ο χαρακτήρας του κυρίου Μικόμπερ του Δαβίδ Κόπερφιλντ (Περιβολάκι-Ατραπός, 2006) είναι βασισμένος στον πατέρα του, ο οποίος το 1824 βρέθηκε στη φυλακή εξαιτίας ενός χρέους 40 λιρών και 10 σελινιών προς τον φούρναρη Τζέιμς Κερ. Εχοντας κάνει το Γύρο του κόσμου σε 80 μέρες (Κέδρος, 2007) ο Φιλέας Φογκ του Ιουλίου Βερν πιστεύει εξαιτίας ενός λάθος υπολογισμού ότι έχει χάσει το στοίχημα με τα μέλη της Μεταρρυθμιστικής Λέσχης και είναι καταδικασμένος να περάσει το υπόλοιπο του βίου του στην ανέχεια.

Στη Νανά (Μεταίχμιο, 2005), το Χρήμα (Σύγχρονη Εποχή, 1991) και την Ταβέρνα (Ζαχαρόπουλος, 1993) του Εμίλ Ζολά τραπεζίτες, αστοί και εργάτες ζουν υπό τη δαμόκλειο σπάθη της προλεταριοποίησης, αδυνατώντας να εξοφλήσουν τους πιστωτές τους. Ο θείος Γκιγιόμ της Ευγενίας Γκραντέ (Κάκτος, 2006) και ο βαρόνος Υλό στην Εξαδέλφη Μπέττη (Ζαχαρόπουλος, 1993) του Ονορέ ντε Μπαλζάκ χάνουν την περιουσία τους, ο Καίσαρας Μπιροτό (Παπαδόπουλος, 2000) σώζοντας μόλις και μετά βίας την υπόληψή του, πεθαίνει την ώρα της χρηματικής (και ταυτόχρονα κοινωνικής και ηθικής) αποκατάστασής του. Ο Αμερικάνος του Χένρι Τζέιμς (Γράμματα, 1980) συναντά τον απαραίτητο χρεοκοπημένο γάλλο αριστοκράτη, πατέρα ενός φλερτ του. Και ο θρυλικός στην εποχή του Σερ Ουόλτερ Σκοτ καταστράφηκε ο ίδιος οικονομικά εξαιτίας της τραπεζικής κρίσης του 1826, υποθήκευσε την ακίνητη περιουσία του και η υπερεντατική εργασία στην οποία υπέβαλε τον εαυτό του προκειμένου να αποφύγει τη χρεοκοπία συνέτεινε στον πρόωρο θάνατό του, έξι χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 61 ετών.

Στη μεταπολεμική κοινωνία το φάσμα της χρεοκοπίας, ατομικής ή συλλογικής, είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστο: οι φόβοι του 20ού αιώνα έχουν περισσότερο να κάνουν με τη μισαλλοδοξία, την καταδίωξη κοινωνικών ομάδων ή το ενδεχόμενο πυρηνικού αφανισμού παρά με το άγχος μιας αιφνίδιας πτώσης στο οικονομικό κενό. Ο φόβος της απώλειας στήριξης και της απειλής επιβίωσης ατόμων και οικογενειών δεν εξαφανίζεται από τη λογοτεχνία μόνο ως συνέπεια του υποσκελισμού του ρεαλιστικού μυθιστορήματος, της παρακμής του σοσιαλιστικού ονείρου ή των τραυμάτων δύο παγκοσμίων πολέμων. Είναι η οικοδόμηση μιας θεσμικής απάντησης που εξημερώνει, όχι για όλους οπωσδήποτε, αλλά για έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων, τη μόνιμη απειλή της ακραίας υποβάθμισης των όρων ζωής.

Το ευρωπαϊκό μοντέλο, γράφει ο πρόωρα χαμένος Τόνι Τζαντ στο αριστουργηματικό
Postwar. A History of Europe since 1945 (Pimlico, 2007), «γεννημένο από μια εκλεκτική μείξη σοσιαλδημοκρατικής και χριστιανοδημοκρατικής νομοθεσίας καθώς και την αργή θεσμική προέκταση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της διαδόχου της, Ευρωπαϊκής Ένωσης […], περιλαμβάνοντας τα πάντα, από την παιδική φροντίδα ως τις διακρατικές νομικές νόρμες […] κατέστη στις αρχές του 21ου αιώνα παγκόσμια πρόκληση προς τις ΗΠΑ και την ανταγωνιστική γοητεία του “αμερικανικού τρόπου ζωής”». Η Ευρώπη της μετα-εθνικής εποχής, του κράτους πρόνοιας, της συνεργασίας και της ειρήνης, σημειώνει εύστοχα ο Τζαντ, δεν υπήρξε ευτυχής κατάληξη του ονείρου των ιδεολόγων του 19ου αιώνα: «ήταν ένα ανασφαλές τέκνο της αγωνίας. Στη σκιά της ιστορίας, οι ηγέτες της εφάρμοσαν μεταρρυθμίσεις και οικοδόμησαν νέους θεσμούς ως προφύλαξη, για να κρατήσουν μακριά το παρελθόν».   

Αν πιστέψουμε τον Αντώνη Λιάκο, η λύση του μεταπολεμικού
settlement, της «θεμελιώδους και μακράς διάρκειας κοινωνικής διευθέτησης που προέκυψε από τις συγκρούσεις που ξέσκισαν τα σπλάχνα του 20ού αιώνα» έχει ήδη συντελεστεί – και το κατά Τζαντ αποτρόπαιο παρελθόν, με τη μορφή της οικονομικής αβεβαιότητας, της εργασιακής ανασφάλειας, του απειλητικού χρέους και των απότομων κοινωνικών μεταπτώσεων, είναι ενδεχομένως ξανά παρόν.

Πόσο κατανοητό μπορεί άραγε να γίνει αυτό από τον πολίτη; Οι αντιδράσεις σε τεκτονικές ανατροπές τέτοιου μεγέθους είθισται να είναι ενστικτώδεις – να προσφεύγουν κι αυτές σε λύσεις αλλοτινές. Κληροδοτημένη στο συλλογικό φαντασιακό μια τέτοια αντίδραση παράγει, υποπτεύομαι, την αποστροφή μεσήλικου συνεπιβάτιδας του τρένου: «Γιατί δεν έκανε την πτώχευση; Καλύτερα θα ήταν για τον κοσμάκη. Θα πηγαίναμε να βάζαμε από μια ρίζα ελιές».

Καθώς όμως τα σενάρια χρεοκοπίας περιέρχονται από τη άϋλη σφαίρα του φανταστικού στην ημιδιαφανή πραγματικότητα του αντικειμένου τεχνικής επεξεργασίας το βέβαιο είναι ότι δύσκολα μπορεί να δει κανείς να ευοδώνεται στον σύγχρονο κόσμο το πείραμα ενός ελαιοπαραγωγού και ελαιοφάγου έθνους 11.000.000 κατοίκων που θα οικοδομούν κτίρια με κορμούς ελαιών, θα παράγουν βενζίνη από ελαιόλαδο και θα συναλλάσσονται αποκλειστικά με κουκούτσια. Ο φόβος του χρέους ήταν και είναι τελικά ο φόβος του απρόβλεπτου.

...Που γεννήθηκε στον Πειραιά το 1973. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι διδάκτορας Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης. Εργάζεται ως συντάκτης στα ένθετα του Βήματος της Κυριακής (Βηmagazino / ΒημαMEN) από το 2005.

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Το Ράιχσταγκ στις φλόγες, εξαπλώνεται ο ναζισμός (27 Φεβ 2012 | Νικόλας Μαντζαβίνος tvxs.gr)

..............................................................

Το Ράιχσταγκ στις φλόγες, εξαπλώνεται ο ναζισμός

tvxs.gr/node/55447
 
 
 
Σαν σήμερα, το 1933, λαμβάνει χώρα στο Βερολίνο, το καθοριστικότερο συμβάν για την εγκαθίδρυση και την εξάπλωση του ναζισμού: Ξεσπά η ιστορική πυρκαγιά στο γερμανικό κοινοβούλιο, για την οποία θα κατηγορηθεί από τους Ναζί ο Μαρίνους Βαν Ντερ Λούμπε. Αντίθετα με το κοινό αίσθημα που θέλει τον Ολλανδό κομμουνιστή θύμα ναζιστικής προβοκάτσιας, τα περισσότερα ιστορικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι ο Βαν Ντερ Λούμπε είναι όντως ο εμπρηστής του Ράιχσταγκ, αλλά σε κάθε περίπτωση, η ιστορία του αποδεικνύει πως πολλές φορές η τρομοκρατία είναι "θείο δώρο" για την εκάστοτε εξουσία.
Το Ράιχσταγκ παίρνει φωτιά στις 27 Φεβρουαρίου 1933 και η αστυνομία βρίσκει μέσα στο φλεγόμενο κτίριο τον Μαρίνους Βαν Ντερ Λούμπε σε άθλια κατάσταση. Βασανίζεται από τις ναζιστικές αρχές και ομολογεί πως ο ίδιος ξεκίνησε την πυρκαγιά στο κοινοβούλιο με σκοπό να καλέσει τους Γερμανούς εργάτες σε εξέγερση κατά του φασιστικού καθεστώτος.
Στον τόπο της πυρκαγιάς σπεύδουν αμέσως ο Χίτλερ, ο Γκέμπελς και ο Γκέρινγκ, καθώς και ο ανταποκριτής των Times, Σέφτον Ντέμλερ, που καταγράφει την αντίδραση του Γερμανού δικτάτορα: "Στον επόμενο διάδρομο, ο Χίτλερ φρόντισε να μείνει λίγο πίσω και να με συναντήσει. Έφτασε μέχρι την προφητεία: ‘Να δώσει ο Θεός αυτό να είναι έργο των Κομμουνιστών. Αυτή τη στιγμή γίνεσαι μάρτυρας της αρχής μιας σπουδαίας νέας εποχής στη Γερμανική Ιστορία, χερ Delmer. Αυτή η πυρκαγιά είναι η αρχή' είπε ο Χίτλερ, και σκόνταψε σε ένα σωλήνα".
Οι θεωρίες για το κατά πόσον ο Βαν Ντερ Λούμπε ήταν ειλικρινής επαναστάτης ή προβοκάτορας των Ναζί –όπως υποστήριξε το Κομουνιστικό Κόμμα– ή ακόμα και ο λάθος άνθρωπος τη λάθος στιγμή, φαίνεται πως έχουν ελάχιστη σημασία μπροστά στο γεγονός ότι ο Χίτλερ δεν άργησε ούτε δευτερόλεπτο να εκμεταλλευτεί πολιτικά την περίσταση. Μόλις το ίδιο βράδυ, συνελήφθησαν 1.500 κομουνιστές και το γερμανικό Κομουνιστικό Κόμμα, με ποσοστά που άγγιζαν 17% στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, τέθηκε εκτός νόμου.
Την επόμενη κιόλας μέρα, ο Χίτλερ ζητάει και λαμβάνει από τον πρόεδρο Χίντενμπουργκ το "Διάταγμα πυρκαγιάς Ράιχσταγκ", που καταπατά τις περισσότερες πολιτικές ελευθερίες στη Γερμανία και απαγορεύει την αντιναζιστική προπαγάνδα. Με το ΚΚΓ εκτός κοινοβουλίου, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα καταλαμβάνει την πλειοψηφία των εδρών του Ράιχσταγκ (52%), γεγονός που ανοίγει το δρόμο για την επίσημη εγκαθίδρυση του απολυταρχικού καθεστώτος του Χίτλερ.
Το Δεκέμβριο του 1933, ο Μαρίνους Βαν Ντερ Λούμπε δικάζεται κατηγορούμενος για εμπρησμό και συμμετοχή σε κομουνιστική συνωμοσία κατά του Κράτους. Για να ενισχυθεί η ιδέα πως η πυρκαγιά οφείλεται στην "κομουνιστική απειλή", δικάζονται μαζί του άλλοι τέσσερις κομουνιστές, μεταξύ των οποίων και ο μετέπειτα γραμματέας της Κομουνιστικής Διεθνούς, Γκιόργκι Ντιμιτρόφ. Οι 4 αθωώνονται, αλλά ο Βαν Ντερ Λούμπε καταδικάζεται σε θάνατο και έρχεται αντιμέτωπος με τη γκιλοτίνα στις 10 Ιανουαρίου 1934.
Εβδομήντα τέσσερα ακριβώς χρόνια μετά το θάνατό του, ο Ολλανδός θα αθωωθεί συμβολικά από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Καρλσρούης, που όμως στηρίζει την απόφασή του στο νόμο του 1998, για την αποκατάσταση όσων καταδικάστηκαν από το –εξ ορισμού άδικο– ναζιστικό καθεστώς και δεν έχει να κάνει με το εάν ο Βαν Ντερ Λούμπε ήταν αθώος ή ένοχος.
Για την ιστορία, η πλειοψηφία των ιστορικών θεωρεί πολύ πιθανότερη την εκδοχή του αυτόβουλου και ιδεολογικής εμπνεύσεως εμπρησμού από τον Βαν Ντερ Λούμπε, κάτι που δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί μεροληπτικό, μιας και η μεταπολεμική ιστοριογραφία έχει γενικότερα δαιμονοποιήσει το χιτλερικό καθεστώς. Ούτε η εκδοχή της προβοκάτσιας, η οποία στηρίζεται σε ορισμένα αρχεία της Γκεστάπο που όμως έμειναν για πολλά χρόνια στη Μόσχα και έχουν πιθανότατα υποστεί "μετατροπές", ούτε φυσικά η εκδοχή των Ναζί ότι υπήρχε οργανωμένο και ευρείας κλίμακας σχέδιο των κομμουνιστών για κοινωνική εξέγερση, μπορούν να στηριχτούν βάσει των στοιχείων.

"H Eλλάδα εκπορνεύεται" του Γιάννη Μακριδάκη (27 Φεβ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

........................................................

H Eλλάδα εκπορνεύεται 

Του Γιάννη Μακριδάκη

tvxs.gr/node/86256
 
 
 
Προχωράμε με σημαία την ανάπτυξη, διατυμπανίζει ο Σαμαράς. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει χώρα φιλοεπενδυτική, κραυγάζει ο Βενιζέλος. Ακόμα και ο Κον Μπεντίτ, ο οικολόγος, δηλώνει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα των απεργών της Ελευθεροτυπίας ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα γιγαντιαίο σχέδιο ανάπτυξης στους τομείς της ενέργειας, του τουρισμού και των συγκοινωνιών.
Αυτό είναι το μέλλον που προδιαγράφεται για την Ελλάδα και τους κατοίκους της. Καταστροφικό.
Πρόγραμμα Ηλιος που γεμίζει την ελληνική ύπαιθρο με κάτοπτρα για εξαγωγή ενέργειας στην Ευρώπη.
Πρόγραμμα γιγάντιων εργοστασίων εκμετάλλευσης αιολικής ενέργειας, που γεμίζει τις βουνοκορφές με τερατώδεις προπέλες, για τον ίδιο λόγο.
Πρόγραμμα εκμετάλλευσης ακτών και παραλίων για κατασκευή τουριστικών καταλυμάτων και εξοχικών σπιτιών για τους Ευρωπαίους.
Πρόγραμμα για σπάσιμο βράχων και κατασκευές οδικών αρτηριών.
Η Ελλάδα σύντομα θα μετατραπεί σε εργοτάξιο. 
Τσιμέντο να γίνει. Αυτή είναι η πρότασή τους. Και για να την επιτύχουν, εξαθλίωσαν τους κατοίκους της έτσι ώστε να τους παρουσιάσουν αυτή την αναπτυξιακή λαίλαπα ως δρόμο σωτηρίας.
Η ελληνική φύση, η ελληνική ύπαιθρος θα αλλοιωθεί ανεπανόρθωτα και θα μετατραπεί σε νεκροταφείο κατόπτρων, σιδερένιων πυλώνων και τσιμεντοκυτίων, με στόχο να πέσουν χρήματα στην αγορά και να σταθεί στα πόδια της η οικονομία.
Η Ελλάδα κοινώς, εκπορνεύεται. Με προαγωγούς τούς γνωστούς ρήτορες.
Όλοι εμείς, όσοι αντιλαμβανόμαστε το ζοφερό μέλλον μας, όσοι τρομάζουμε με την προοπτική τού να ζούμε μέσα σε ένα εργοτάξιο και κατόπιν εργοστάσιο, σαν τα ποντίκια, όλοι όσοι έχουμε δώσει μάχες κατά καιρούς για να διασώσουμε τους τόπους μας από τους αναπτυξιολάγνους καταστροφείς, έχουμε χρέος να βρεθούμε και πάλι στην πρώτη γραμμή.
Ο καθένας να προφυλάξει τον τόπο του. Να γνωριστούμε όμως μεταξύ μας, να συντονιστούμε και να αντισταθούμε όλοι μαζί στην υποβάθμιση των τόπων και των ζωών μας. Ο αγώνας αυτός θα είναι πολύ πιο δύσκολος από όσους δώσαμε ως τώρα διότι οι επελαύνοντες καταστροφείς τα έχουν αλώσει όλα.
Αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή πέρα από την αντίσταση.
Τουλάχιστον θα κερδίσουμε την εκτίμηση και την συγχώρεση των επόμενων γενιών Ελλήνων, οι οποίοι μελετώντας την ιστορία αυτής της πατρίδας θα βλέπουν ότι υπήρξαν αυτή την εποχή και άνθρωποι που αντιστάθηκαν και προσπάθησαν να τους παραδώσουν τη χώρα άθικτη. Θα κερδίσουμε και την ηρεμία της συνείδησής μας.





Αλέκος Χαλβατζής: Λαθρεπιβάτες στην ηγεσία του ΚΚΕ (26 Φεβ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

.............................................................

Αλέκος Χαλβατζής: Λαθρεπιβάτες στην ηγεσία του ΚΚΕ

tvxs.gr/node/86234
 
 
 
Ο γιος του ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ Σπύρου Χαλβατζή, δημοσιοποίησε επιστολή του προς την κεντρική επιτροπή του κόμματος, στην οποία ασκεί σκληρή κριτική την ηγεσία και σε κεντρικές επιλογές, όπως η λειτουργία του ΜΑΣ και του ΠΑΜΕ.
Ο κ.Χαλβατζής διετέλεσε μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ και στη συνέχεια στο Τμήμα Διαφώτισης της ΚΕ του ΚΚΕ, αναφέρει ότι πολλές φορές σκέφτηκε να καταθέσει δημόσια και ολοκληρωμένα την άποψή του για αυτό που εννοεί «σοβαρή εκτροπή και βαθιά κρίση στο ΚΚΕ». 
Μάλιστα όπως αναφέρει ο Αλέκος Χαλβατζής "τα τελευταία χρόνια, την ουσία της εκτροπής μπορεί πλέον να την δει κανείς ξεκάθαρα συμμετέχοντας στο ΚΚΕ ως απλό μέλος του, δρώντας στο πλάι του ως οπαδός ή ακόμα και από τη δημόσια εικόνα του Κόμματος τα ντοκουμέντα του, τη δράση, τις παρεμβάσεις και αναλύσεις του".
“Υπάρχει απομάκρυνση από την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και τις παραδόσεις του ΚΚΕ και του διεθνούς κομουνιστικού κινήματος.
Αποδεικνύεται κάθε μέρα και περισσότερο οτι η λειτουργία του ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, τη συλλογικότητα, τη συντροφικότητα, την ουσιαστική τακτική και έκτακτη λογοδοσία της καθοδήγησης προς τη βάση.
Τα τελευταία χρόνια με δόλια μέσα, με αυτό που –εξ’ ιδίων κρίνοντας– αφειδώς προσάπτουν σε όποιον τους αντιστέκεται, δηλαδή με τον πιο βρώμικο φραξιονισμό άνθρωποι που ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά ήταν (ή εξελίχθηκαν σε) λαθρεπιβάτες στο ΚΚΕ έχουν μετατραπεί σε τιμονιέρηδες και κουμανταδόρους” αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ.Χαλβατζής.
Το πρώην στέλεχος του ΚΚΕ αποδίδει την κύρια ευθύνη στην Αλέκα Παπαρήγα, καθώς, όπως υποστηρίζει, έχει πρωταγωνιστική εμπλοκή στην εκτροπή, αν και ο ίδιος, όπως λέει, και πολλοί σύντροφοί του τη θεωρούσαν παλιότερα τη βασική εγγυήτρια της κομματικής λειτουργίας.
Ο Αλ. Χαλβατζής σημειώνει ότι η δημόσια τοποθέτησή του θα αξιοποιηθεί από τους ιθύνοντες του ΚΚΕ όπως έγινε και όταν αποχώρησε- προκειμένου να του προσάψουν κατηγορίες και «ακόμα χειρότερα, θα προσπαθήσουν να ταυτίσουν εμένα με ανθρώπους με τους οποίους είχα ή έχω ακόμα προσωπικές σχέσεις» ή θα ανακυκλώσουν τα χιλιοειπωμένα περί εσωκομματικής αντιπολίτευσης και «φραξιονισμού».
Στο γράμμα προς την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ο κ. Χαλβατζής σημειώνει ότι το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να είναι κομματικό παράρτημα, καθώς και ότι το κόμμα διατάσσει τα στελέχη του και οι συνδιασκέψεις του ΠΑΜΕ επικυρώνουν διά βοής. Ιδιαίτερη αναφορά κάνει για τις ακτιβίστικες ενέργειες στις οποίες συμμετέχουν επαγγελματικά στελέχη, συνδικαλιστές αποσπασμένοι από την παραγωγή και «ένας μικρός σκληρός πυρήνας φοιτητών οι οποίοι ακούσια έχουν μετατραπεί σε μόνιμους κομπάρσους, σε ρόλο εργάτη».
Σε ό,τι αφορά τη δράση και λειτουργία της ΚΝΕ, ο κ. Χαλβατζής μιλά για οπισθοδρόμηση, για εμπέδωση απαράδεκτων αντιλήψεων σχετικά με τον Δεκέμβρη του 2008, καθώς και για «κάθε λογής τυχοδιωκτισμό και τερτίπι για να φανεί μέσα και έξω από την οργάνωση ότι είμαστε «από πάνω», κυρίαρχοι».
Μάλιστα χαρακτηρίζει τη δημιουργία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) «εξαμβλωματικό κακέκτυπο του ΠΑΜΕ».

Έκκληση για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας στην Ελλάδα - Yπογράψτε την έκκληση εδώ: http://www.koindim.eu/el

.........................................................

Έκκληση για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας στην Ελλάδα

Το κείμενο αυτό υπήρξε προϊόν της πρωτοβουλίας μιας ομάδας πολιτών από διαφορετικούς χώρους οι οποίοι συμφώνησαν ως προς την αναγκαιότητα να ακουστεί συγκροτημένα και μαζικά μια τεκμηριωμένη, κριτική φωνή τόσο μέσα όσο και έξω από την Ελλάδα. Συμφώνησαν ότι είναι απολύτως απαραίτητη μια παρέμβαση που θα αναδείξει με ένταση στην ελληνική και ευρωπαϊκή κοινή γνώμη τρία μείζονα θέματα, σε μια συγκυρία όπου το κυρίαρχο δίλημμα «λιτότητα ή χρεοκοπία» έχει δώσει τη θέση του στο απολύτως αρνητικό άθροισμα «και λιτότητα και χρεοκοπία»:
1. Την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων 
2. Την υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών και των δικαιωμάτων του πολίτη
3. Τη διάλυση του ευρωπαϊκού οράματος και την αποσύνθεση της ευρωπαϊκής ενότητας
Η πρωτοβουλία αυτή δεν έχει ως στόχο μόνο τη σύνταξη ενός ακόμη κειμένου και τη συλλογή υπογραφών, παρόλο που έτσι ξεκίνησε. Θέλει να δημιουργήσει ευρείες συσπειρώσεις και να διαδώσει παντού το μήνυμα ότι το «ελληνικό πρόβλημα» απλώς προειδοποιεί για τον κίνδυνο που διατρέχουν βασικές ευρωπαϊκές κοινωνικές και πολιτικές αξίες. Και, επομένως, μας αφορά όλους και όλες.
Στόχος είναι όσοι και όσες υπογράψουν το κείμενο να εμπλακούν, εφόσον το επιθυμούν, σε κοινωνικές δράσεις, σε μια δυνητική συνέργεια με φορείς και χώρους που από πρώτο χέρι γνωρίζουν, καλύτερα από όλους, τι πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα και που ενδιαφέρονται να εργαστούν για μια κοινωνική και δημοκρατική Ευρώπη. Στην κρίση κανείς δεν είναι μόνος του. Απάντηση στους αποκλεισμούς είναι η συμμετοχή. Απάντηση στην ηττοπάθεια και την απαισιοδοξία είναι η δράση.

Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας

Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται τόσο από την κρίση όσο και από τις αδιέξοδες συνταγές αντιμετώπισής της. Υποχωρούν θεσμοί που συγκροτήθηκαν μέσα από πολλούς αγώνες και θυσίες στη μεταπολεμική Ελλάδα: οι κοινωνικές ασφαλίσεις, το σύστημα δημόσιας υγείας και περίθαλψης, η εκπαίδευση, οι συγκοινωνίες, το φυσικό και αστικό περιβάλλον, η δυνατότητα ασφαλούς διαβίωσης, στοιχειώδη δημόσια αγαθά που συνιστούν την ελληνική εκδοχή ενός ήδη λειψού και απαξιωμένου κοινωνικού κράτους κατεδαφίζονται, με αποτέλεσμα η κοινωνία να οδηγείται στην ασφυξία.
Προβάλλεται εκβιαστικά το δίλημμα: λιτότητα ή χρεοκοπία; Ωστόσο, δεν πρόκειται για δίλημμα αλλά για αρνητικό άθροισμα: και λιτότητα και χρεοκοπία. Η ανά τρεις μήνες απειλή αποβολής της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι ηθικά ανοίκεια και οικονομικά καταστροφική, γιατί ενισχύει την βαριά ύφεση, μετατρέποντας την Ευρώπη σε κεντρικό παράγοντα αβεβαιότητας, οικονομικής αστάθειας και βαθέματος της κρίσης. Η ίδια η Ευρώπη διαμορφώνει τις συνθήκες ώστε η Ελλάδα να μην τηρεί τις δανειακές της υποχρεώσεις.
Κάθε μέρα γίνεται πιο φανερό ότι η συγκεκριμένη πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, που κορυφώνεται με το Μνημόνιο 2, δεν είναι μια πορεία διάσωσης και εξόδου ούτε άρσης των χρόνιων παθογενειών του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος, αλλά μια πορεία καταστροφική, βασισμένη στην κοινωνική αδικία. Την κρίση δεν την υφίστανται όσοι εκμεταλλεύτηκαν το κράτος και το δημόσιο συμφέρον επί δεκαετίες, αλλά οι πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή επιχείρηση αναδιανομής πλούτου και ισχύος, που υπονομεύει το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, δημιουργώντας ακραίες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Ταυτόχρονα, επανεμφανίζεται δυναμικά ο εθνικισμός ενώ εντείνονται ο ρατσισμός και η ξενοφοβία.
Η ψευδώνυμη χρήση της έννοιας της «μεταρρύθμισης» είναι ενδεικτική για την αδυναμία υπέρβασης της κρίσης. Και αυτοί ακόμη που ήλπιζαν ότι η κρίση θα αποτελούσε ευκαιρία εξυγίανσης και τολμηρής θεσμικής ανανέωσης αντιλαμβάνονται πλέον ότι οι επιβαλλόμενες «μεταρρυθμίσεις» διαλύουν την κοινωνία. Ο λόγος που κυριαρχούσε στο εσωτερικό και εντείνεται στο εξωτερικό είναι ηθικολογικός, τιμωρητικός και ενοχοποιητικός. Κάθε αντίρρηση και κριτική επισείει την κατηγορία του «λαϊκισμού», του «συντεχνιασμού» και του «αντιευρωπαϊσμού». Αφού πρώτα στιγματίστηκε η μεταπολίτευση και το πνεύμα δημοκρατίας που έφερε στον τόπο, παρακολουθήσαμε και τον εξαγνισμό της άκρας δεξιάς, με τη συμπερίληψή της στην κυβέρνηση. Παράλληλα, πυκνώνουν οι προτάσεις για κυβερνήσεις «αρίστων», για συνασπισμούς τεχνοκρατών που θα «σώσουν» τη χώρα. Πρόκειται για ισχυρές αντιδημοκρατικές και αυταρχικές τάσεις, που εκμεταλλεύονται, με λαϊκιστικό τρόπο, τα δικαιολογημένα αισθήματα αποτροπιασμού απέναντι στην παλιά τάξη πραγμάτων που καταρρέει. Ωστόσο, σε αντίθεση με έναν ρηχό «εθνικά υπερήφανο» λόγο εναντίον των δανειακών συμβάσεων, δεν νοσταλγούμε, βέβαια, αυτή την τάξη.
Ελλάδα και Ευρώπη βυθίζονται σε μια αλληλοτροφοδοτούμενη κρίση, που δείχνει όχι μόνο τις θεσμικές αδυναμίες της Ένωσης, αλλά και τη διαχείρισή της από τις συντηρητικές ηγεσίες με νεοφιλελεύθερες συνταγές. Όσο και αν μοιάζει δύσκολο, οφείλουμε να εργαστούμε για μια κοινωνική και δημοκρατική Ευρώπη, που θα προβάλλει τις ιστορικές και πολιτικές της αξίες, δίνοντας νέο περιεχόμενο στην παγκοσμιοποίηση — άλλωστε, η λύση δεν μπορεί να είναι εθνική, αλλά πρέπει να ανταποκρίνεται στις διαστάσεις της ηπείρου μας, και όχι μόνο. Σήμερα ταπεινώνουν τους Έλληνες, αύριο τους υπόλοιπους λαούς, σπέρνοντας δυσπιστία και μίσος ανάμεσά τους. Πρόκειται για μια καταστροφική στιγμή στην ευρωπαϊκή ιστορία. Έτσι, η αλληλεγγύη προς την Ελλάδα συνιστά πολιτικό διακύβευμα για όλη την προοδευτική Ευρώπη.
Απέναντι στον κυρίαρχο άκριτο και εντέλει ταξικό λόγο οφείλουμε να προτάξουμε την κριτική σκέψη, την καθημερινή εμπειρία και τις ανάγκες των πολιτών, ιδίως αυτών που πλήττονται άδικα από την κρίση. Όσοι και όσες υπογράφουμε το κείμενο, επιθυμούμε να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ενός ισχυρού μετώπου υπεράσπισης της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Μια μεγάλη συμπαράταξη, που θα φέρνει κοντά ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους, με στόχο να αποκαταστήσει το νόημα των λέξεων, τη δημιουργική επικοινωνία ανάμεσα σε κοινωνικούς χώρους και πολίτες με διαφορετικές εντάξεις, που συμμερίζονται τις θεμελιώδεις αρχές της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, τις συντεταγμένες δηλαδή της ιδιότητας του πολίτη σε ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό πολίτευμα.
Απορρίπτοντας τη λογική του «μονόδρομου», τα ανιστόρητα στερεότυπα που ενοχοποιούν την ελληνική κοινωνία καταρρακώνοντας τη συλλογική αξιοπρέπειά μας, επιδιώκουμε να αναδείξουμε, εντός κι εκτός Ελλάδας, τις συνέπειες της κρίσης. H ελληνική κρίση είναι μέρος μιας συνολικότερης κρίσης, η οποία αλλάζει θεμελιακά την ιστορική εποχή που ζούμε. Σ’ αυτήν τη μεταιχμιακή περίοδο είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι διακυβεύονται τόσο η έννοια του κοινωνικού, όσο και η δημοκρατία και τα δικαιώματα του πολίτη.

Πέμπτη 1η Μαρτίου 2012 στο αμφιθέατρο Δρακοπούλου στο κεντρικό κτίριο του Παν/μίου Αθηνών, ώρα 18.00 - 21.00 θα παρουσιαστεί το σκεπτικό της πρωτοβουλίας, ο οργανωτικός ορίζοντας των δράσεων και θα κατατεθούν προτάσεις για τα επόμενα βήματα. Αξίζει να είμαστε εκεί.