λήμματα Του Βασίλη Παπαβασιλείου ("ΤΑ ΝΕΑ", Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012)

........................................................

λήμματα

Του Βασίλη Παπαβασιλείου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: στα "ΝΕΑ", Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

εκλογές. Ειδικότητα των ελλήνων πολιτικών. Παλιά είχαν και μιαν άλλη: τους διορισμούς. Ομως, λίγο το ΑΣΕΠ, λίγο η τρόικα, δεν τους έχει απομείνει παρά μόνο το πεδίο των μετακλητών συμβούλων (ειδικών και γενικών) για προσωπική χρήση. Αυτό τους επιτρέπει να χαρούν στο έπακρο το δημοκρατικό παιχνίδι των εκλογών στη σχεδόν απόλυτη καθαρότητά του. Η διεξαγωγή του προβλέπεται, βάσει του ισχύοντος Συντάγματος, ανά τετραετία. Θα μπορούσε, στην επόμενη αναθεώρηση, η τετραετία να γίνει εξάμηνο. Θα το χαιρόμασταν όλοι οι πολίτες που βλέπουμε τη χώρα μας σαν λίκνο (και) της Δημοκρατίας.

κόκκινο. Χρώμα λίαν ιδιότροπο. Συνδεόμενο με το ουσιαστικό «γραμμή» δηλώνει την ανυποχώρητη βούληση ενός συλλογικού υποκειμένου (π.χ. κράτος, κόμμα, συνδικάτο κτλ.) να μην υπερβεί ένα δεδομένο όριο υποχωρήσεων σε μια διαπραγμάτευση ή κατά τη σύναψη μιας συμφωνίας. Ορίζει, δηλαδή, το πλαίσιο αυτοδέσμευσης του υποκειμένου αυτού. Συνδεόμενο με το ουσιαστικό «σηματοδότης» ή, κατά το κοινώς λεγόμενον, «φανάρι» προσδιορίζει μιαν αντικειμενική απαγόρευση. Γι' αυτό λέμε, είτε ως πεζοί είτε ως οδηγοί, ότι «δεν περνάμε ποτέ με κόκκινο». Στην περίπτωση της «γραμμής» η αγνόηση του κόκκινου χρώματος συνιστά αθέτηση μιας αυτοδέσμευσης που εκθέτει ηθικοπολιτικά τον φορέα της, στην περίπτωση του «φαναριού» μια παράβαση που τιμωρείται από τον νόμο. Βεβαίως κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του και, ειδικά στην Ελλάδα, μόνο τις εξαιρέσεις του. Π.χ. το κόκκινο φανάρι μετατρέπεται αυτομάτως σε πράσινο όταν έρχεται αντιμέτωπο με συνταξιούχους πολιτικούς και εν ενεργεία γελωτοποιούς που πρασίνισαν τον τόπο με τον σοσιαλισμό τους. Τα φανάρια δεν είναι αναίσθητα στην Ελλάδα, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες. Αντιδρούν επιλεκτικά και εν τέλει ομοιοπαθητικά και γι' αυτό παίρνουν το χρώμα του κόμματος που διακόνησε ο πρώην υπουργός και νυν και αεί παλιάτσος. Είναι σαν να του λένε: «Γράψε μας, αγαπούλα, και πέρνα ελεύθερα με 200 ή και με 300 άμα λάχει, να 'ούμε!».

προϊόντα. Τώρα πια δεν διαφημίζονται. Τοποθετούνται. Πού; Στο πλαίσιο μιας τηλεοπτικής εικόνας. Η καινοτομία δηλώνεται με μια επιγραφή στο άνω δεξιό (ή αριστερό) μέρος της οθόνης: «Η εκπομπή περιέχει τοποθέτηση προϊόντων». Οπως καταλαβαίνετε, πρόκειται γι' αυτό που ονομάζαμε παλιά «έμμεση διαφήμιση». Αν χρειαζόταν μια οριστική απόδειξη για τη δομική σεμνότητα των εμπορευμάτων αυτού του κόσμου, την έχουμε στο πιάτο. Ναι, τα εμπορεύματα ντρέπονται και, για να υπερβούν την ντροπή τους, ανακάλυψαν τη διαφήμιση, που τα συστήνει και τα κάνει γνωστά. Η διαφήμιση πάλι, με τη σειρά της, ανακάλυψε (και) την τηλεόραση για τη διοχέτευση των μηνυμάτων της. Αποδεικνύεται σήμερα ότι η ντροπή των εμπορευμάτων είναι απύθμενη. Δεν ντρέπονται μόνο τον εαυτό τους (πράγμα φυσιολογικό, σχεδόν ανθρώπινο) αλλά και τον πρεσβευτή τους (διαφήμιση). Γι' αυτό και δεν δέχονται πια ότι διαφημίζονται, έστω και έμμεσα, αλλά δηλώνουν ότι απλώς τοποθετούνται.Τίνι τρόπω; Μα, χάρη στο αόρατο χέρι ενός θεού, που τα άρπαξε από το βασίλειο της ανυπαρξίας και τα μετέφερε κατά λάθος, σαν πελαργός που έχασε τον δρόμο του, στην εικόνα που φτάνει στους τηλεοπτικούς δέκτες του παγκόσμιου χωριού.

τραπέζι. Αντικείμενο καθημερινής χρήσεως αλλά και υψίστης πολιτικής και οικονομικής σημασίας. Χάρη στο τραπέζι δεν τρώμε μόνο, αλλά και «τα τρώμε» (πιάνοντάς τα «κάτω απ' το τραπέζι») ή «τις τρώμε» (νομίζοντας ότι βάλαμε εμείς το πιστόλι «πάνω στο τραπέζι» προς εκφοβισμό των άλλων, πλην, όπως αποδεικνύεται, είτε το είχαν βάλει εκείνοι είτε το ίδιο έκανε μόνο του στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και μας σκοπεύει πλέον κατευθείαν). Γι' αυτό: προσοχή στη χρήση και του αντικειμένου και της λέξης, προ πάντων της λέξης.

χαρτιά. Για να τα ανοίξεις πρέπει να είναι κλειστά. Για να είναι κλειστά πρέπει να τα κρατάς κλειστά. Ομως, συνήθως οι δύστυχοι άνθρωποι έχουν τα χαρτιά τους «φάτσα-φόρα» και νομίζουν πως δεν τα βλέπει κανείς. Φταίει η απροσεξία, το υπαρξιακό στίγμα των θνητών; Ή, μήπως, πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι τα χαρτιά, έστω κι αν τα κρατάμε στα χέρια μας, πολύ απλά, «δεν είναι στο χέρι μας», και να το πάρουμε απόφαση ότι η τράπουλα των ανθρώπινων παθών αποτελείται μόνο από αυτοαποκαλυπτόμενα τραπουλόχαρτα;