Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Γιάννης Ιωάννου Χ 3 : αποχαιρετιστήριος κλαυσίγελως για το 2012...

Νέα επιδείνωση το 2013. Του Γιώργου Δελαστίκ (31 Δεκ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

...............................................................

Νέα επιδείνωση το 2013. 

Του Γιώργου Δελαστίκ

tvxs.gr/node/115413
 

Χειρότερη χρονιά για όλους τους Ελληνες θα είναι το 2013 ακόμη και από αυτό το απαίσιο 2012, που επιτέλους τελειώνει. Η μαύρη δυστυχία της χρονιάς που πέρασε θα συνεχιστεί και κατά τη διάρκεια του νέου έτους σε ακόμη πιο ζοφερό φόντο, με όλους ανεξαιρέτως τους οικονομικούς δείκτες που αφορούν στο εισόδημα του πληθυσμού να επιδεινώνονται ακόμη περισσότερο.

Είναι εντελώς αβάσιμες οι κωμικοτραγικές προσπάθειες της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη να καλλιεργήσουν στον ελληνικό λαό την παραπλανητική εντύπωση ότι το 2013 θα βελτιωθεί δήθεν η ζωή του. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε καμία απολύτως περίπτωση. Πρόκειται για συνειδητό ψέμα που υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Οι αριθμοί είναι ανελέητοι.
Το ΑΕΠ θα μειωθεί πάλι - για έκτη (!) συνεχή χρονιά από το 2008, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στους πολέμους. Από 208,5 δισ. ευρώ που ήταν στα τέλη του 2011 καταβαραθρώθηκε στα 194,7 δισ. ευρώ αυτή τη στιγμή και ο ίδιος ο κρατικός προϋπολο­γισμός προβλέπει νέα κατακρήμνισή του στα 183 δισ. ευρώ κατά το 2013. Μιλάμε για 50 δισ. πτώση από τα 231,6 δισεκατομμύρια του 2008 - μείωση πάνω από 20%!
Οι μισθοί καταποντίστηκαν στη διάρκεια του 2012. Μειώθηκαν μεσοσταθμικά κατά 13%, σύμφωνα με μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, και προβλέπεται ότι θα μειωθούν τουλάχιστον κατά 6% ακόμη μέσα στο 2013, ενώ μειώθηκαν περίπου κατά 10% και στη διάρκεια των ετών 2010 και 2011. Αναφερόμαστε σε μέση μείωση άνω του 20% στη διάρκεια των τριών μνημονιακών χρόνων, με πολλούς εργαζόμενους να έχουν χάσει το 30% ή και το 40% ή το 50% των αποδοχών τους αυτή την εφιαλτική τριετία. Και αυτοί είναι οι «τυχεροί» της υπόθεσης υπό το πρίσμα του ότι συνεχίζουν να έχουν δουλειά.
Το ένα εκατομμύριο πλησιάζουν οι επιπλέον άνεργοι που προστέθηκαν στις 370.000 ανέργους που είχε η Ελλάδα το 2007. Οι άνεργοι στη χώρα μας έφτασαν τον Σεπτέμβριο το 1.300.000 - και από αυτούς ούτε 200.000 δεν παίρνουν το επίδομα ανεργίας! Eνα εκατομμύριο άνεργοι δεν παίρνουν τίποτα από πουθενά! Οσο για τον συνολικό αριθμό των ανέργων, όλες οι εκτιμήσεις λένε ότι θα αυξηθεί ακόμη παραπέρα το 2013.
Δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ στη ζωή τους οι περισσότεροι από αυτούς! Ποιος θα δημιουργήσει ξανά 1.000.000 θέσεις εργασίας, όταν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις κλείνουν κατά δεκάδες χιλιάδες τον χρόνο και ο δημόσιος τομέας για τουλάχιστον 10 χρόνια θα συρρικνώνεται διαρκώς λόγω της αρχής «μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις», παράγοντας έτσι ανέργους ή συνταξιούχους; Η έκταση της κοινωνικής σφαγής μέσω ανεργίας αποκαλύπτεται από το ανατριχιαστικό στοιχείο ότι ήδη στον ιδιωτικό τομέα είναι άνεργος ο ένας στους τρεις υπαλλήλους!
Με το «κούρεμα» των ομολόγων ο Ευάγγε­λος Βενιζέλος διέλυσε τόσο τα ασφαλιστικά ταμεία, των οποίων λεηλάτησε η κυβέρνηση τα αποθεματικά, όσο και το ελληνικό τραπεζι­κό σύστημα. Η κατάρρευση των ασφαλιστι­κών ταμείων οδηγεί σε συνεχείς, αλλεπάλ­λη­λες μειώσεις των συντάξεων. Πρόκειται για διαδικασία που θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια με οικτρή κατάληξη για τους συνταξιούχους, που θα πεινούν αν δεν τους βοηθούν τα παιδιά τους ή άλλοι συγγενείς.
Πώς να πάρουν σύνταξη ικανή να εξασφαλίσει υποτυπωδώς αξιοπρεπή διαβίωση οι απόμαχοι της δουλειάς, όταν οι άνεργοι θα φτάσουν σύντομα στο ενάμισι εκατομμύριο και εκείνοι που δουλεύουν μπορούν πλέον να αμείβονται μόνο με... 586 ευρώ μεικτά τον μήνα, ενώ όσοι είναι κάτω των 25 ετών αμείβονται με 511 ευρώ, πάντα μεικτά; Είναι δυνατόν να παίρνουν οι συνταξιούχοι πιο πολλά από τους εργαζόμενους, με δεδομένο μάλιστα ότι 3,7 εκατομμύρια εργαζόμενοι πρέπει να ζήσουν 4,7 εκατομμύρια Ελληνες - 3,4 εκατ. μη οικονομικά ενεργά άτομα (συνταξιούχους, παιδιά, νοικοκυρές κ.λπ.) και 1,3 εκατ. ανέργους;
«Μαύρη χρονιά» και το 2013 θα είναι για την Ελλάδα εξαιτίας των όσων προαναφέρθηκαν. Μικρό τμήμα μιας ατελείωτης μαύρης πορείας. «Η πορεία ανάκαμψης της Ελλάδας θα διαρκέσει μία με δύο δεκαετίες ακόμη» δήλωσε ο Γερμανός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Βέρνερ Χίγερ στην εφημερίδα «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» της γερμανικής πρωτεύουσας. Η νύχτα θα είναι πολύ μεγάλη...

Πηγή: Έθνος

Ανρί Ματίς (μέρος 2ον) (http://www.youtube.com, Μάρτιος 2010))

..........................................................

Ανρί Ματίς (μέρος 2ον)



Henri-Emile-Benoit Matisse, (31 Δεκεμβρίου 1869 – 3 Νοεμβρίου 1954)

............................................................. 


Henri-Emile-Benoit Matisse, 
(31 Δεκεμβρίου 1869 – 3 Νοεμβρίου 1954)




Ο Ανρί Ματίς (πλήρες όνομα Henri-Emile-Benoit Matisse, 31 Δεκεμβρίου 1869 – 3 Νοεμβρίου 1954) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους ζωγράφους του 20ου αιώνα. Θεωρείται ιδρυτής του καλλιτεχνικού κινήματος του φωβισμού καθώς και μία από τις σημαντικότερες μορφές της μοντέρνας τέχνης.

Ζωή και έργο

Ο Ματίς γεννήθηκε στην επαρχία Λε Κατώ-Καμπρεζί (Le Cateau-Cambrésis) της βόρειας Γαλλίας ενώ μεγάλωσε στην περιοχή Μποέν-εν Βερμαντουά (Bohain-en-Vermandois). Σπούδασε νομικά στο Παρίσι όπου μετακόμισε το 1887 και αφού απέκτησε την δικηγορική άδεια εργάστηκε για ένα διάστημα ως συμβολαιογράφος στην γενέτειρά του. Το 1891 προσβλήθηκε από ασθένεια και κατά το στάδιο της ανάρρωσής του ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη ζωγραφική. Την ίδια χρονιά επιστρέφει στο Παρίσι όπου σπουδάζει στην ακαδημία τεχνών Julian, μαθητής του Οντιλόν Ρεντόν (Odilon Redon) και του Γκυστάβ Μορώ.
Ο Ματίς παράγει τους πρώτους του πίνακες επηρεασμένος από τα έργα των Σεζάν, Γκωγκέν, βαν Γκογκ, αλλά και από την παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη. Η μεθοδολογία του περιλαμβάνει, σύμφωνα με τον ίδιο, αρχικά την ανεξάρτητη επεξεργασία επιμέρους στοιχείων του πίνακα και στο τελικό μόνο στάδιο την ανάμιξή τους για την παραγωγή της τελικής σύνθεσης. Η τεχνοτροπία του Ματίς είναι αυτή που χαρακτηρίζει το κίνημα των φωβιστών. Η θεματολογία του ήταν διανθισμένη συνήθως με έντονα, φωτεινά χρώματα και αποτελείται κυρίως από προσωπογραφίες, εσωτερικούς χώρους και θέματα νεκρής φύσης.
Η πρώτη ομαδική έκθεση στην οποία συμμετείχε πραγματοποιήθηκε το 1901 ενώ η πρώτη ατομική του έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1904. Τα επόμενα χρόνια, ταξιδεύει σε πολλές πόλεις της Ευρώπης. Την περίοδο 1908-1912 εκθέτει επίσης πολλά έργα του σε Μόσχα, Βερολίνο, Μόναχο και Λονδίνο.
Αν και το κίνημα των φωβιστών, του οποίου αποτελεί ηγετική μορφή, χάνει την αίγλη του μετά το 1906, ο ίδιος ο Ματίς γνωρίζει σημαντική καλλιτεχνική αναγνώριση με τα έργα που παράγει την περίοδο 1906-1917 τα οποία ξεφεύγουν από τα όρια του φωβισμού.
Ο Ματίς συνδέθηκε φιλικά με τον Πάμπλο Πικάσο αν και μεταξύ τους υπήρχε πάντα και το στοιχείο του ανταγωνισμού.
Από το 1917 μέχρι την ημερομηνία του θανάτου του, ο Ματίς έζησε στην πόλη Σιμιέ (Cimiez), σημερινό προάστιο της Νις (Nice). Το 1941 διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο και ένα μέρος των τελευταίων χρόνων της ζωής του αναγκάστηκε να το περάσει σε αναπηρική καρέκλα. Παρά το γεγονός αυτό, δεν εγκατέλειψε το έργο του, αντιθέτως ασχολήθηκε ενεργά με την τεχνική του κολάζ, μέσω της οποίας κατάφερε να παράγει μερικά από τα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα σήμερα έργα του.

Πίνακες του Ανρί Ματίς που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1869
 






αλλά και εδώ:

http://www.lifo.gr/team/pinakothiki/34991

"Ο Λέννον στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων" της Άννας Δαμιανίδη ("Ημερολόγιο Οδοστρώματος", 31/12/2012)

...............................................................

Ο Λέννον στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων

της Άννας Δαμιανίδη

 Από το να ψάξω τα καλύτερα της χρονιάς που τελειώνει, πιο εύκολα θα έβρισκα τα χειρότερα, εκεί μάλιστα θα δυσκολευόμουν να διαλέξω. Και τι δεν είχε το 2012 από απογοητεύσεις και διάλυση αυταπατών, από στιγμές φρίκης, όπως η νύχτα που κάψανε την Αθήνα, μέχρι στιγμές μεγαλύτερης φρίκης, όταν φίλοι με μάλωναν που λυπόμουν τα ντουβάρια… Ήταν χρονιά καταιγιστικής απομυθοποίησης, χρονιά σκληρότατης προσγείωσης στην ανελέητη πραγματικότητα του κοντόφθαλμου εγωισμού των ελλήνων και των υπερβολικά τραγουδισμένων κοινοτήτων τους…
 Βέβαια διάβασα ωραία βιβλία, άκουσα ωραία μουσική, είδα ωραίες εκθέσεις και ωραίες ταινίες, αλλά συνεχώς ήθελα κάτι πιο ανάλαφρο από αυτά που προσφέρει η τέχνη, κάτι πέρα από αυτή την επίσης σκληρή αποκάλυψη της ψυχικής αβύσσου των ανθρώπων. Κάτι που να ισορροπεί στο χείλος της αβύσσου και να ψιθυρίζει λόγια παρηγοριάς, δηλαδή λίγη ακόμα αυταπάτη, λίγη ακόμα ψευδαίσθηση, χειροπιαστή κατά προτίμηση, σα γλυκάκι το χειμώνα, σαν ένα τραγούδι..
Μια τέτοια στιγμή έζησα παρακολουθώντας το Imagine στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Το πρόσωπο του Τζον Λέννον σαν τεράστιο γλυπτό, σαν άγαλμα θεού που στηνόταν ενώπιόν μας, και το ουτοπικό του κοσμαγάπητο τραγούδι μπροστά στα δισεκατομμύρια των τηλεθεατών ήταν η πιο καλή στιγμή της χρονιάς για μένα. Μια στιγμή –ανατροπή όλων των υπολοίπων, μίζερων, στενόκαρδων, σοφών και ρεαλιστικών ωρών ατέλειωτης αυτογνωσίας και καταβύθισης που λέγαμε.  
Όλη τη χρονιά η συνείδηση ανελέητη μιλάει για τα λάθη, παρελθόντος και παρόντος. Για το πόσο λάθος ήταν οι ακραίες επαναστατικές ιδέες της νεότητάς μας. Πόσο αφελείς υπήρξαμε όταν πιστεύαμε στην έμφυτη καλοσύνη των ανθρώπων, όταν είχαμε την πεποίθηση ότι αρκούσε η ελευθερία και όλα θα λύνονταν. Μια στιγμή μη ρεαλιστική, ένα τρίλεπτο νοσταλγίας για την εποχή της αφέλειας. Υπήρξε μια πολυτελής περίοδος, εκεί στα σίξτις και στα σέβεντις, στην ακμή και την παρακμή της Δύσης, η νεολαία, που τώρα όλοι λένε ότι έπαιρνε πολλά ναρκωτικά, τότε όμως δεν είχε καμία σημασία, θεώρησε ότι σ’ αυτό τον κόσμο έπρεπε να είναι ο παράδεισος των ανθρώπων και να απαγορεύεται η ανισότητα, η καταπίεση, η αδικία, η δυστυχία. Είχε τόσο μεγάλες φιλοδοξίες, τόσο υψηλές βλέψεις, νόμιζε πως  κατανόησε επιτέλους την ανθρώπινη φύση, και η λατρεία του Τζον Λέννον στο στάδιο φέτος απέδειξε ότι δεν ήταν και τόσο λάθος η άποψη. Ο Τζον Λέννον έφτιαξε τραγούδια που ακόμα ακούγονται και συγκινούν, τραγούδια που προορίζονταν για όλο τον κόσμο, και τον πέτυχαν, ακούγονται σε όλον τον κόσμο. Ακόμα οι άνθρωποι χρειάζονται την ελπίδα ότι μπορούν να ξεπεράσουν την κόλαση της μικρότητάς τους, να αγωνιστούν για καλύτερη συνύπαρξη, χρειάζονται λίγο lmagine για να πορεύονται. 
 
 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.stigmes&id=20702

Jazz Compilation 2012 (part 2) (http://www.youtube.com, 2012)

....................................................

Jazz Compilation  2012 (part 2)

http://www.youtube.com/watch?v=9tpMhl1W9-o



Jazz Compilation 2012 (part 1) (http://www.youtube.com, 2012)

......................................................

Jazz Compilation 2012 (part 1)

http://www.youtube.com/watch?v=Zx1jU8e97ao





Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ιφιγένεια εθυσιάσθη. Άνεμος ούριος δεν προβλέπεται. Της Ιωάννας Κοντούλη (30 Δεκ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

............................................................

Ιφιγένεια εθυσιάσθη. Άνεμος ούριος δεν προβλέπεται. 

Της Ιωάννας Κοντούλη

tvxs.gr/node/115336
 


«Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια, είναι η άνοιξη που δεν έφερες»
(Οδυσσέας Ελύτης)



Και δυστυχώς σε αυτό το πλαίσιο, η πομπώδης προχθεσινή «θυσία» ενός πρώην υπουργού δεν συμβάλει στην αποκάλυψη της δομής ενός συστήματος το οποίο επί χρόνια φρόντιζε για την πολιτική και οικονομική μακροημέρευση του πολιτικού προσωπικού με βάση εγχώρια και εξωτερικά οικονομικά συμφέροντα.
Και μόνο η ύπαρξη ενός εγγράφου όπως η λίστα Λαγκάρντ, στην όποια εκδοχή της, θα έπρεπε από μόνη της να αποτελεί μια μη αναστρέψιμη συνθήκη για την άρδην πολιτική εξαφάνιση του εμπλεκόμενου πολιτικού προσωπικού αυτής της χώρας.
Το θέμα δεν είναι πόσοι και ποιοί συμπεριλαμβάνονται σε αυτή την λίστα, όπως και να διαμορφωθεί αυτή μετά τις όποιες προσθαφαιρέσεις. Στην εγχώρια εκδοχή της αξιόπιστη δεν θα είναι. Το υπαρκτό θέμα της φοροδιαφυγής όπως και το θέμα του «πόθεν έσχες» ενδεχομένως μπορεί να αφορά άτομα που βρίσκονται στην λίστα. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η λίστα Λαγκάρντ επικαλείται στοιχεία από μία και μόνο τράπεζα της Ελβετίας.
Το θέμα είναι ότι οι κυβερνώντες δεν έπραξαν ούτε το στοιχειώδες, την στιγμή που η χώρα σπαρασσόταν από τα ελλείμματα. Η πάταξη της φοροδιαφυγής και ο έλεγχος του πόθεν έσχες δεν καθιστά ένα φορολογικό σύστημα δίκαιο, απλά το εφαρμόζει. Αλλά ούτε καν αυτό δεν τόλμησαν να εφαρμόσουν: το δικό τους φορολογικό σύστημα…
Δεν χρειάζεται καμιά λίστα να μας δείξει ότι στον τόπο αυτό επί χρόνια κυριάρχησαν ως πολιτική πρακτική, η διαπλοκή, η αδιαφάνεια, η ατιμωρησία, η λαφυραγώγηση και η εξυπηρέτηση πάσης φύσεως συμφερόντων. Μια χώρα τρόπαιο μετά την νίκη και την ήττα του αντιπάλου και τανάπαλιν. Η καθημερινότητά μας δείχνει δυστυχώς με τον πιο οδυνηρό τρόπο το πώς κυβερνήθηκε η χώρα.
Το ερώτημα που προκύπτει σήμερα μετά τις όποιες αποκαλύψεις είναι αν είναι σε θέση το σημερινό πολιτικό προσωπικό της χώρας να πολεμήσει αυτές τις δομές που αναπαράγουν και συντηρούν την αδιαφάνεια και την διαπλοκή - δομές τις οποίες , ας μην ξεχνάμε το ίδιο δημιούργησε και συντήρησε –και να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής.
Προφανώς δεν είναι δυνατόν.
Η διαχείριση της υπόθεσης της λίστας Λαγκαρντ δείχνει ότι ακόμα και σήμερα το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει ως κύριο μέλημά του την διατήρηση των εύθραυστων ισορροπιών της τρικομματικής κυβέρνησης. Ωσάν να μην αντιλαμβάνεται ότι η συνεχιζόμενη έλλειψη αξιοπιστίας και διαφάνειας στον τόπο δημιουργεί τις συνθήκες που συντηρούν ένα διεφθαρμένο σύστημα το οποίο χρειάζεται και διεφθαρμένες κυβερνήσεις.
Η κρίση που βιώνει η χώρα από την αρχή αντιμετωπίστηκε ως πρόβλημα δημοσιονομικών ελλειμμάτων και οικονομικής διαχείρισης, αν και ήταν από την αρχή φανερό ότι ήταν μια βαθιά και πολυεπίπεδη συστημική κρίση αξιών.
Σε αυτή την κρίση πρέπει να απαντήσουμε ατομικά και συλλογικά με την δύναμη του  παραδείγματός μας, αλλιώς τα χελιδόνια θα μας προσάψουν την άνοιξη που δεν φέραμε.

Ιωάννα Κοντούλη, είναι Τοπογράφος Μηχανικός Ε.Μ.Π. με Msc «Περιβάλλον & Ανάπτυξη».


Στίχοι από τον "Άμλετ" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (μτφ. Γ. Χειμωνάς)

.........................................................





Στίχοι από τον "Άμλετ"

ΟΡΑΤΙΟΣ: ...Και τότε εγώ θα αρχίσω να μιλάω 
Και όσοι ακόμα τίποτα δεν έμαθαν     δεν ξέρουν
θα με ακούσουν να μιλώ να λέω για έρωτες και για αίματα
Για βιες που στρέβλωσαν την φύση. Δίκες
που στήθηκαν από την μοίρα. Για λάθη του θανάτου
Για δυστυχίες που έχασαν τον δρόμο τους και κουβαλώντας
                                                                                            σκοτωμούς
γύρισαν πάλι πίσω, σ' αυτούς που τις εξαπόλυσαν
Για όλα αυτά εγώ θα μιλήσω
Όλα αυτά έγιναν για να τα πω εγώ...        

Μάνος Χατζιδάκις: "Δεν είναι το τραγούδι μου..."

..............................................................







ο Μάνος Χατζιδάκις στην Καθημερινή (από 13/1/2013)
Δεν είναι το τραγούδι μου μονόφωνη αρτηρία, ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ' απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες. -Μ.Χ.





Ο Oιδίπους, Κ. Π. Καβάφης (http://n-tomaras.blogspot.gr, 29/12/2012)

...............................................................

Ο Oιδίπους, Κ. Π. Καβάφης

(Εγράφη έπειτα από ανάγνωσιν περιγραφής της ζωγραφιάς
«Ο Οιδίπους και η Σφιγξ» του Γουστάβου Μορώ.)

Επάνω του η Σφιγξ είναι πεσμένη
με δόντια και με νύχια τεντωμένα
και μ’ όλην της ζωής την αγριάδα.
Ο Οιδίπους έπεσε στην πρώτη ορμή της,
τον τρόμαξεν η πρώτη εμφάνισή της —
τέτοια μορφή και τέτοιαν ομιλία
δεν είχε φαντασθή ποτέ έως τότε.
Μα μ’ όλο που ακκουμπά τα δυο του πόδια
το τέρας στου Οιδίποδος το στήθος,
συνήλθε εκείνος γρήγορα — και διόλου
τώρα δεν την φοβάται πια, γιατί έχει
την λύσιν έτοιμη και θα νικήση.
Κι’ όμως δεν χαίρεται γι’ αυτήν την νίκη.
Το βλέμμα του μελαγχολία γεμάτο
την Σφίγγα δεν κυττάζει, βλέπει πέρα
τον δρόμο τον στενό που πάει στας Θήβας,
και που στον Κολωνό θ’ αποτελειώση.
Και καθαρά προαισθάνεται η ψυχή του
που η Σφιγξ εκεί θα τον μιλήση πάλι
με δυσκολώτερα και πιο μεγάλα
αινίγματα που απάντησι δεν έχουν.

(Πηγή: Κ. Π. Καβάφης, Άπαντα ποιητικά, εκδ. ύψιλον/βιβλία)

Πέθανε η θρυλική νομπελίστρια Ρίτα Λεβί Μονταλτσίνι (ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012, http://www.tanea.gr)

...........................................................

Πέθανε η θρυλική νομπελίστρια Ρίτα Λεβί Μονταλτσίνι


ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Τελευταία ενημέρωση: 30/12/2012 17:19

Web-Only


Η ιταλίδα νομπελίστρια και ειδική στον εγκέφαλο Ρίτα Λεβί-Μονταλτσίνι, απεβίωσε σε ηλικία 103 στο σπίτι της στη Ρώμη, ανακοίνωσε την Κυριακή ο δήμαρχος της ιταλικής πρωτεύουσας Τζιάνι Αλεμάνο. Η Μονταλτσίνι, ένας θρύλος της βιολογίας έζησε μέχρι το βαθύ γήρας συμμετέχοντας ενεργά στις έρευνες για την κατανόηση της λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Γεννημένη το 1909 στο Τορίνο η εβραϊκής καταγωγής «Κυρία των κυττάρων» όπως ήταν γνωστή στην Ιταλία, υπήρξε θρύλος και για τη δράση της κατά τη διάρκεια του φασιστικού καθεστώτος στην πατρίδα της: αψηφώντας τον αντισημιτισμό ακόμη και την εισβολή των Ναζί στον ιταλικό Βορρά, κατάφερε να συνεχίσει στην παρανομία την επιστημονική της έρευνα και να αποκωδικοποιήσει τα μυστήρια του κυττάρου, βοηθώντας στην κατανόηση πολλών αδυναμιών του ανθρώπινου οργανισμού όπως των αναπτυξιακών  ανωμαλιών, των όγκων και την γεροντική άνοια.
Η Ρίτα Λεβί-Μονταλτσίνι τιμήθηκε για το έργο της με Νόμπελ Ιατρικής το 1986.
Η ίδια όταν γιόρτασε πριν από τρία χρόνια τα 100α γενέθλιά της είχε εξηγήσει το μυστικό της μακροζωίας της: Λίγο φαγητό, κανένας σύζυγος, καθόλου τύψεις και μια ήρεμη ζωή «χρησιμοποιώντας το λογικό αριστερό μέρος του εγκεφάλου και όχι τη δεξιά, ενστικτώδη πλευρά του, που οδηγεί στη δυστυχία».

Ούτε φαγητό, ούτε άνδρας, ούτε τύψεις


Ρίτα Λεβί- Μονταλτσίνι: η 100χρονη νομπελίστρια μοιράζεται το μυστικό της μακροζωίας της

ΤΗΕ ΤΙΜΕS , ΤουRichard Οwen


ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Τελευταία ενημέρωση: 28/04/2009 12:33
Η νομπελίστρια και ειδική στον εγκέφαλο Ρίτα Λεβί- Μονταλτσίνι έκλεισε πρόσφατα τα 100 της χρόνια. Υπάρχει μυστικό για τη μακροζωία της; Λίγο φαγητό, κανένας σύζυγος, καθόλου τύψεις και μια ήρεμη ζωή «χρησιμοποιώντας το λογικό αριστερό μέρος του εγκεφάλου και όχι τη δεξιά, ενστικτώδη πλευρά του, που οδηγεί στη δυστυχία».
Η «προφεσορέσα» Ρίτα Λεβί-Μονταλτσίνι φορά ένα κομψό μαύρο φόρεμα και είναι, όπως πάντα, καλοχτενισμένη. Μικροκαμωμένη αλλά δυναμική, μιλά με μια διορατικότητα και ευφυΐα που θα ζήλευαν άνθρωποι ακόμα και με τη μισή ηλικία. Κουρασμένη στα 100; Δεν νομίζω- όμως απαισιόδοξη, ναι.

Η Ρίτα Λεβί-Μονταλτσίνι, νευρολόγος και βιολόγος, είναι ειδική στον εγκέφαλο. Ιδρυσε το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Έρευνας Εγκεφάλου στη Ρώμη πριν από 5 χρόνια και την περασμένη Τετάρτη γιόρτασε τα 100ά της γενέθλια όχι με ένα πάρτι, αλλά με το σεμινάριο «Ο εγκέφαλος σε υγεία και ασθένεια» με τη συμμετοχή ομιλητών από όλο τον κόσμο. «Ο εγκέφαλος έχει δύο ημισφαίρια», λέει, «ένα αρχαϊκό που κυβερνά τα συναισθήματα και τα ένστικτά μας και ένα νεώτερο, που ελέγχει την ικανότητά μας για λογική. Σήμερα το αρχαϊκό κομμάτι επικρατεί. Ήταν το κομμάτι του εγκεφάλου μας που μας ώθησε να κατέβουμε από τα δέντρα αλλά είναι η αιτία όλων των καταστροφών και του μεγάλου κινδύνου που αντιμετωπίζει ο πλανήτης σήμερα. Οδηγεί την ανθρωπότητα στην εξαφάνιση. Το τέλος έχει φτάσει».

Μα, δηλαδή, δεν υπάρχει ελπίδα; «Δυστυχώς, η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν είναι απλά αποτέλεσμα των γονιδίων μας. Ένα παιδί σε ηλικία 2 ή 3 ετών απορροφά όσα βρίσκονται στο περιβάλλον γύρω του, ακόμα και το μίσος για όσους είναι διαφορετικοί. Απορροφάμε τα πάντα. Όλα όσα καμουφλάρονται ως “ευφυή” και λογικά, είναι στην πραγματικότητα ένστικτα- και μάλιστα ένστικτα χαμηλού επιπέδου. Έτσι προκύπτουν η τρομοκρατία, ο φονταμενταλισμός και τα όπλα μαζικής καταστροφής. Ο κίνδυνος είναι ότι σε τραγικές στιγμές αυτή η πλευρά του εγκεφάλου κυριαρχεί και ελέγχει τη συμπεριφορά μας και τέτοιου είδους άνθρωποι θριαμβεύουν».

Η ανακάλυψή της σχετικά με τον νευρικό αυξητικό παράγοντα (ΝGF) ίσως κρύβει και το μυστικό της μακροζωίας της: κάθε μέρα παίρνει, με τη μορφή κολλυρίου, ΝGF, μια ουσία που βοηθά τους νευρώνες- τους οποίους αρχίζουμε να χάνουμε στα 15 μας- να επιβιώνουν. «Η πνευματική μου κατάσταση είναι καλύτερη τώρα απ΄ ό,τι όταν ήμουν 20 επειδή έχει εμπλουτιστεί από τόσες εμπειρίες», λέει και επιβεβαιώνει πως ήταν σωστή η απόφασή της να μην παντρευτεί: «Έβλεπα πόσο καταπιεστικός ήταν ο, κατά τα άλλα γλυκύτατος, πατέρας μου για τη μητέρα μου και είπα ότι δεν θα βρεθώ ποτέ σε αυτή τη θέση», τονίζει. «Και είχα δίκιο».


«Αυτό που θα απομείνει από μένα θα είναι η δουλειά μου»

Η ΛΕΒΙ-ΜΟΝΤΑΛΤΣΙΝΙ θεωρεί πως ο ανδρικός και ο γυναικείος εγκέφαλος είναι ακριβώς ίδιοι και ότι πλέον έχουμε ανακαλύψει το μεγαλύτερο μέρος της λειτουργίας αυτού του μοναδικού οργάνου. Πώς βλέπει τα γενέθλιά της; «Προσπαθώ να τα ξεχάσω. Απλώς έτυχε να γεννηθώ πριν από 100 χρόνια. Το μυστικό της ζωής είναι να σκεφτόμαστε διαρκώς, αλλά όχι για τον εαυτό μας.

Όσο για τον θάνατο, δεν με νοιάζει, επηρεάζει μόνο το μυαλό μου. Αυτό που θα απομείνει από μένα θα είναι η δουλειά μου. Το σημαντικό δεν είναι ο θάνατος, είναι να έχεις ζήσει με ηρεμία χρησιμοποιώντας το λογικό αριστερό μέρος του εγκεφάλου και όχι τη δεξιά, ενστικτώδη πλευρά του, που οδηγεί στη δυστυχία».


Με μια ματιά

● ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ το 1909 στο Τορίνο από Εβραίους γονείς. ● ΣΠΟΥΔΑΣΕ Ιατρική στο Τορίνο, δίπλα στον διάσημο ιστολόγο Τζιουζέπε Λέβι. ● ΜΕΤΑ τον Β΄ Παγκόσμιο έζησε επί δύο δεκαετίες στις ΗΠΑ. Κέρδισε το Νόμπελ Ιατρικής το 1986 μαζί με τον Αμερικανό Στάνλεϊ Κοέν για τις έρευνές τους σχετικά με τον νευρικό αυξητικό παράγοντα, δηλαδή τις πρωτεΐνες και τα αμινοξέα που επιτρέπουν στα κύτταρα του νευρικού συστήματος να αναπτύσσονται και να αναλαμβάνουν ειδικά καθήκοντα. ● ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ακόμα ενεργά στην πολιτική ως ισόβιο μέλος της ιταλικής Γερουσίας. ● ΔΙΕΞΑΓΕΙ εκστρατεία για τα δικαιώματα των γυναικών στην Αφρική. Το ίδρυμά της μέχρι στιγμής έχει δώσει 7.000 υποτροφίες σε Αφρικανές για να
σπουδάσουν.

"Oδός προσωπικής αντιστάσεως" του Χρηστου Γιανναρα ("ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/12/2012)

................................................................

Oδός προσωπικής αντιστάσεως

Tου Χρηστου Γιανναρα


Aς υποθέσουμε το φαντασιώδες ενδεχόμενο ιστορικής εξαφάνισής μας των Eλληνώνυμων του βαλκανικού νότου - αλλά οπωσδήποτε ηδονικής: Mας μεταφέρουν, λ.χ., όλους, ως πληθυσμικό σύνολο, στην πιο ηλιόλουστη και μαγευτική πολιτεία των HΠA, με παροχές μυθώδους διαβίωσης, αδιανόητες και για τον πιο ακραίο στις απαιτήσεις του συνδικαλιστή. Kαι στα εδάφη του σημερινού ελλαδικού κράτους δημιουργείται ένα καινούργιο μόρφωμα από την πανσπερμία των μεταναστών, ή μεταφέρονται πληθυσμοί της σφύζουσας τουρκικής Aνατολίας, ή πραγματοποιείται το όνειρο του Mπερίσα για τη Mεγάλη Aλβανία - ή ό,τι άλλο ήθελε προκύψει.
O μύθος εξυπηρετεί τη διατύπωση δύο ερωτημάτων. Eρώτημα πρώτο: H εξαφάνιση του σημερινού Eλληνισμού από τη σκηνή της Iστορίας θα γινόταν έστω ελάχιστα αισθητή, και σε ποιους; Θα είχε την παραμικρή συνέπεια στην πορεία και στον πολιτισμό της ανθρωπότητας; Θα έχανε κάτι η Eυρώπη, η διεθνής κοινότητα, θα βίωναν κάποιοι πάνω στον πλανήτη επώδυνη στέρηση;
Eρώτημα δεύτερο: Eκτός από μερικές πρόσκαιρες συναισθηματικές επιπτώσεις, θα άλλαζε σε κάτι η προσωπική ζωή του σημερινού Eλληνώνυμου; Θα άλλαζε η ιεράρχηση των αναγκών του, η αξιολόγηση ποιοτήτων, τα κριτήριά του στην επιδίωξη χαράς της ζωής;
H απάντηση και στα δύο ερωτήματα δεν είναι εύκολη. Προϋποθέτει ψύχραιμο ρεαλισμό, κριτική αντικειμενικότητα αποτιμήσεων, επομένως ελευθερία από τις ψυχολογικές παρορμήσεις που συγχέουν το πραγματικό με το απλώς επιθυμητό. Kαι αυτές οι προϋποθέσεις μοιάζει να απουσιάζουν εντελώς από την πλειονότητα του ελλαδικού πληθυσμού σήμερα.
(Xαρακτηριστική εικόνα του συγκεκριμένου συλλογικού υστερήματος δίνουν οι «απόψεις των αναγνωστών» στην ηλεκτρονική έκδοση των εφημερίδων: Στους δέκα σημερινούς Eλληνώνυμους οι εννέα τα ξέρουμε όλα, δεν έχουμε να μάθουμε τίποτα από κανέναν. Eχουμε την έγκυρη πληροφόρηση, τις ορθότερες εκτιμήσεις, τη σωστή γνώμη για ό,τι συμβαίνει. Δεν ρωτάμε, δεν έχουμε ρωγμές, αμφιβολίες, κενά. Oμως βγαίνουμε στην ηλεκτρονική δημοσιότητα συνήθως κουκουλοφόροι, δηλαδή με ψευδώνυμο, χωρίς την τόλμη να επωμισθούμε την επώνυμη ευθύνη της παντογνωσίας και του αλαθήτου μας).
Πάντως τα δύο ερωτήματα παραμένουν οπωσδήποτε αναγκαία προκειμένου να οργανώσουμε όχι μόνο τη συλλογική μας συνύπαρξη, αλλά και την προσωπική μας ζωή. Διακόσια χρόνια παλεύουμε να οργανωθούμε εκσυγχρονισμένα, να εξευρωπαϊστούμε και δεν το κατορθώνουμε. Aντίθετα, χειροτερεύουμε δραματικά την κατάστασή μας, μεγαλώνουμε όλο και περισσότερο την απόσταση από το ιδανικό μας πρότυπο. Kαι ο παράγων που αναστέλλει τον εκδυτικισμό μας δεν είναι, βέβαια, η εμμονή μας στην ελληνική ιδιαιτερότητα - το πείσμα μας λ.χ. για μια εκσυγχρονισμένη ανάπλαση της αιγαιοπελαγίτικης, της καστοριανής, της πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, η εμμονή μας να δίνουμε κλασική παιδεία στα παιδιά μας, να σώσουμε το φυσικό κάλλος της γης μας, να βασίσουμε την κοινωνική συνοχή μας στη μικρή κοινότητα που της χρωστάμε την ιστορική μας διάρκεια. Tον εκδυτικισμό μας τον αναστέλλουν συμπτώματα τριτοκοσμικής υπανάπτυξης και παλιμβαρβαρισμού: Aλογη καταναλωτική απληστία, αχαλίνωτος εγωκεντρισμός, χυδαία ιδιοτέλεια, αδιάκοπη υποβάθμιση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας.
«Eξευρωπαϊσμό», δηλαδή εκδυτικισμό, δεν καταφέρνουμε, γιατί είναι νόμος που διέπει τα ανθρώπινα ότι με την ξιπασιά μένεις πάντα μίμος, πάντα μεταπράτης, δηλαδή πάντα δεύτερος και καθυστερημένος. Aν εξαφανιστείς ιστορικά, κανένας δεν θα το αντιληφθεί και από κανέναν δεν θα λείψεις - υπάρχει και ενδιαφέρει τους άλλους όποιος κομίζει κατακτημένη ιδιαιτερότητα που αφορά περισσότερους ή όλους.
Zούμε μια συντελεσμένη σήμερα πια καταστροφή της ελλαδικής κοινωνίας μας και η λέξη «καταστροφή» κυριολεκτεί σε ό,τι αφορά το κράτος, τους θεσμούς, την οικονομία, τις λειτουργίες της συλλογικότητας. Kυριολεκτεί η λέξη σε ό,τι αφορά και την προσωπική ζωή πολλών από μας, εκατομμυρίων απλών ανθρώπων, ελληνόφωνων. Eχουν ανατραπεί στοιχειώδεις προοπτικές μας, η στέρηση αλλάζει δραματικά την καθημερινότητά μας, η ανεργία είναι μέσα στα σπίτια μας ή καραδοκεί στην πόρτα, η αδυναμία αποπληρωμής δανείων απειλεί τη στέγη μας, οι νεώτεροι ματαιώνουν γάμους ή ζουν την πίκρα της οικονομικής ανημπόριας να κάνουν παιδιά, να χαρούν οικογένεια, να διακινδυνεύσουν περισσότερες σπουδές, επιχειρηματικά ανοίγματα, να γευτούν την ικανοποίηση της δημιουργίας.
Aυτά και πολλά ανάλογα συνοψίζει η λέξη «καταστροφή» της προσωπικής ζωής, συν ο διεθνής εξευτελισμός του ελληνικού ονόματος, η ντροπή να λέγεσαι Eλληνας, να ζεις τον καθημερινό πάγκοινο χλευασμό της πατρίδας σου. Aλλά το πιο ασφυκτικό δεδομένο του πνιγμού είναι η ατιμωρησία των ασυνείδητων πολιτικών που εν ψυχρώ απεργάστηκαν την καταστροφή του κράτους και της προσωπικής μας ζωής: Pαδιούργησαν τον εξωφρενικό δανεισμό της χώρας για να εξυπηρετήσουν την πελατειακή τους πολιτική, να εξαγοράζουν τη νομή της εξουσίας.
Mένουν όχι απλώς ατιμώρητοι, αλλά συνεχίζουν να εξουσιάζουν τη χώρα, να ασελγούν στο πτώμα της πατρίδας. Mας έχουν παγιδεύσει σε μονόδρομο - υποταγής στους δανειστές μας, στη συντελεσμένη παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, σε αποδοχή στα τυφλά «Mνημονίων» με όρους ολοκληρωτικού, ανέκκλητου εξανδραποδισμού μας. Παραμένοντας στην κυβέρνηση και στη Bουλή οι αυτουργοί των κοινωνικών εγκλημάτων, πρόσωπα και κόμματα που κατάστρεψαν τη μία και μοναδική του καθενός μας ζωή και βιοτή, μας αφαιρούν κάθε ελπίδα, κάθε πιθανότητα να αναχαιτιστεί ο ίλιγγος της συνεχιζόμενης πτώσης στο κενό.
Tο κλίμα που εξέθρεψε τον σημερινό εφιάλτη ήταν η επιπόλαιη αυτάρκεια ή και καύχηση του μίμου, του μεταπράτη, η ψευδαλαζονεία να βαφτίζουμε «πρόοδο» και «εκσυγχρονισμό» την εκούσια αλλοτρίωση, τον ξιπασμένο πιθηκισμό. Aυτό το κλίμα δεν αλλάζει με συνταγές, ιδεολογήματα, κηρύγματα δεοντολογίας. Aλλάζει, αν ξαναγεννηθεί αυτοσυνειδησία ελληνική, ικανή να συντηρήσει αξιοπρέπεια πολιτισμικής ιδαιτερότητας. Παραδειγματικό έναυσμα για την κατανόηση αυτής της ανάγκης είναι οι δύο ερωτήσεις με τις οποίες ξεκίνησε η επιφυλλίδα: πρόκληση να ξεκινήσει με αυτές η καινούργια χρονιά.
Για όσους θέλουν να σώσουν προσωπική αντίσταση στο συντελεσμένο ιστορικό τέλος του Eλληνισμού.

Σκέψεις ενός φιλέλληνα Του Τάκη Θεοδωρόπουλου "ΤΑ ΝΕΑ", Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

................................................................

Σκέψεις ενός φιλέλληνα

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

 
 
 
Παρά τις συστηματικές και έντιμες προσπάθειες κοντά δύο αιώνων τις οποίες κατέβαλε το ελληνικό κράτος προκειμένου να την ασχημύνει και να την ταπεινώσει, η Ελλάδα παραμένει μια ωραία χώρα. Παρά την απάθεια και τη συνενοχή την οποία επέδειξε η ελληνική κοινωνία, παρά τη βοήθεια που προσέφερε στο εν λόγω κράτος, η Ελλάδα παραμένει μια ωραία χώρα. Παρά την επικράτηση της κατεστημένης μετριότητας, της κουτοπονηριάς και της δημοκρατικά μοιρασμένης υποκρισίας, οι κάτοικοί της εξακολουθούν να διαθέτουν ικανότητες, ευφυΐα και ταλέντα. Παρά την παροξυσμική εγωπάθεια η οποία χαρακτηρίζει τον δημόσιο βίο, τα αισθήματα αλληλεγγύης είναι ακόμη ζωντανά. Παρά την κοινή πεποίθηση ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος την εχθρεύεται και πάντα βρίσκει τρόπους για να την ταπεινώσει, επειδή δεν μπορεί να την εξοντώσει, η Ελλάδα εξακολουθεί να προκαλεί τον σεβασμό όσων την πλησιάζουν. Παρά την αδιαφορία με την οποία οι Ελληνες αντιμετωπίζουν τη μεγάλη τους πολιτισμική παράδοση, αυτή εξακολουθεί να εκπέμπει την ακτινοβολία που της επέτρεψε να διασχίσει τους αιώνες.
Παρ' όλα αυτά όμως, όσοι μιλούν αυτή τη γλώσσα, μία από τις δύο αρχαιότερες του δυτικού κόσμου, και όσοι ζουν σε αυτό τον τόπο αισθάνονται χαμένοι. Φτωχότεροι, πολλοί στα όρια της εξαθλίωσης, άλλοι που τα έχουν περάσει ήδη, φοβούνται ότι το παιχνίδι έχει χαθεί. Ισως γιατί πίστεψαν πως ο μόνος τρόπος για να κερδηθεί το παιχνίδι ήταν η ευμάρεια που αποδείχτηκε και εφήμερη και επίπλαστη, αυτή που κατά τρόπο μαγικό θα θεράπευε όλες τις συγγενείς διαμαρτίες της Ελλάδας, το φθονερό κράτος, την εγωπάθεια, την υποκρισία, την παράνοια. Τραυματισμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό, προσπάθησαν να ξεχάσουν την εμπειρία του εμφυλίου πολέμου απωθώντας όλους τους διχασμούς που τον γέννησαν.

Οταν προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας συμβαίνει σήμερα δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι από τα χρόνια της αλληλοσφαγής δεν μας χωρίζει παρά μόνο μισός αιώνας. Ξεχνάμε ακόμη πως το ίδιο το κράτος γεννήθηκε με το τραύμα της αλληλοσφαγής στα σπλάγχνα του. Πριν ακόμη απελευθερωθούν οι Ελληνες από την οθωμανική κυριαρχία φρόντισαν να επιδοθούν στις δικές τους εμφύλιες διαμάχες. Η σημερινή κρίση αποδεικνύει πως αυτές ανήκουν πια στην Ιστορία. Και σε πείσμα του αφρού της επικαιρότητας, το πρώτο και ουσιαστικό συμπέρασμα που βγαίνει από τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία τρία χρόνια είναι ότι οι Ελληνες έχουν αποφασίσει πως θέλουν να ανήκουν στον σύγχρονο κόσμο. Συναινούν στην εποχή τους, κανείς δεν της γυρίζει την πλάτη, αλλά δεν έχουν βρει ακόμη τη γλώσσα με την οποία θα εκφράσουν τη συναίνεσή τους.
Ωστόσο το αίσθημα της συναίνεσης υπάρχει. Και εννοώ την πολιτισμική συναίνεση, αυτή που έλειψε στην Ελλάδα στους δύο αιώνες που προηγήθηκαν και αυτή που βρήκαμε τώρα, στις δύσκολες στιγμές που έχουμε συνηθίσει να τις εντάσσουμε στο καλάθι της οικονομικής κρίσης, όλοι όμως γνωρίζουμε πως οι παράμετροί τους είναι βαθιά υπαρξιακές. Και αυτή η συναίνεση είναι ο μόνος δρόμος που θα μας επιτρέψει να αποφασίσουμε πως η Ελλάδα παρ' όλα αυτά είναι μια χώρα στην οποία αξίζει κανείς, ότι οι λοιδορίες μπορούν να βοηθήσουν την αυτοσυνειδησία μας και ότι βαρεθήκαμε επιτέλους την υποκρισία των ατάλαντων και την τυραννία της μετριότητας. Η Ελλάδα   γεννήθηκε μέσα στον σύγχρονο κόσμο και θέλει να μεγαλώσει μαζί του.
Καλή χρονιά λοιπόν.