Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Πάλι για τα πανό στα γήπεδα: το άρθρο "Σηκώνουν τα πανό και ξεκινάνε;" του Πασχου Μανδραβελη ("Καθημερινή", 27/10/2011) μετά σχολίου...


...............................................................

image


Σηκώνουν τα πανό και ξεκινάνε;


του Πασχου Μανδραβελη


Εντάξει! Μπορούμε να καταλάβουμε την επιμονή του διαιτητή να κατέβει το πανό των Παναθηναϊκών που έγραφε «Πολιτικοί λαμόγια. Βουλή βολεμένων. Θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων». Αυτό προβλέπουν οι κανονισμοί της ΟΥΕΦΑ και μακάρι το ελληνικό ποδόσφαιρο να λειτουργούσε σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου ή έστω των κανονισμών που προβλέπουν οι διοργανωτές του αθλήματος. Από την άλλη πλευρά, όμως, έπρεπε να γίνει ολόκληρη αστυνομική επιχείρηση για να βρεθεί το «βέβηλο» πανό και να οδηγηθούν οι κάτοχοί του στην Αστυνομική Διεύθυνση; Και -ωραία! - βρέθηκαν εκείνοι που είχαν το πανό. Για ποιο πράγμα θα κατηγορηθούν; Για κατοχή και διανομή παράνομων λέξεων;
Η απαγόρευση της ΟΥΕΦΑ για ανάρτηση πανό με ρατσιστικά και πολιτικά συνθήματα είναι κατανοητή. Εχει την εμπειρία συγκρούσεων στα γήπεδα σε χώρες με εθνοτικές διαφορές, συγκρούσεις που πιθανώς πυροδοτήθηκαν από συνθήματα ή πανό με «πολιτικό» υπό την ευρεία έννοια περιεχόμενο. Αυτό προφανώς είναι το πνεύμα του κανονισμού, αλλά ουδείς μπορεί να ψέξει τον διαιτητή διότι θέλησε να εφαρμόσει και το γράμμα. Αντιθέτως, μπορεί να προβληματιστεί κάποιος για την αποτελεσματικότητα των διωκτικών αρχών που δεν είχαν καμιά δυσκολία να ανακαλύψουν το πανό, αλλά δυσκολεύονται να ανακαλύψουν όσους πετούν φωτοβολίδες ή άλλα πυρομαχικά στα γήπεδα.
Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς και την αντίθετη υπερβολή. Σε μια χώρα όπου όποιος περνάει έξω από ένα υπουργείο μπορεί ανεμπόδιστα να το καταλάβει, κάποιοι είδαν στην κατάσχεση του πανό την απόδειξη ότι ζούμε σε «χούντα». Χειρότερα. Υπήρξαν πολιτικοί αναλυτές που χειροκρότησαν την πολιτικοποίηση των φιλάθλων, οι οποίοι προφανώς ανάμεσα στα συνθήματα για τη μάνα και την αδελφή του διαιτητή, είχαν την πολιτική επιφοίτηση για τη «Βουλή των βολεμένων».
Φυσικά, όπου γάμος και πανό, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος ο οποίος ανακάλυψε τη νέα επαναστατική μάζα που θα ανατρέψει το σύστημα. Οπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του «κάποιοι επιθυμούν έναν αθλητισμό ξεκομμένο από τα κοινωνικά δρώμενα, έναν αθλητισμό που να ευνουχίζει συνειδήσεις, να αποχαυνώνει και να δημιουργεί ψευδεπίγραφες οπαδικές διαχωριστικές γραμμές. Η ομοθυμία των φιλάθλων ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές ταράζει τα νερά». Ωρα είναι να δούμε και ποδοσφαιρικές συνιστώσες στο κόμμα της παρελθούσης προόδου. Ή έστω μια «θύρα ΣΥΡΙΖΑ» στο ΟΑΚΑ.
Ο λόγος πρέπει να είναι ελεύθερος, αλλά να το παίζει κάποιος πολιτικά με τα πάθη των φιλάθλων μπορεί να έχει ανεξέλεγκτες δευτερογενείς επιπτώσεις. Αυτό το έμαθε όλος ο κόσμος (και η ΟΥΕΦΑ) τον Μάιο του 1990, όταν ο ποδοσφαιρικός αγώνας Ντιναμό Ζάγκρεμπ με τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου έγινε η πρώτη πράξη του εμφυλίου στη Γιουγκοσλαβία. Στην Ελλάδα, βέβαια, δεν υπάρχει εμφύλιος, αλλά η ανάμειξη της πολιτικής με το ποδόσφαιρο δεν προοιωνίζεται κατ’ ανάγκην πολιτικοποίηση των μαζών.* Κι αυτό γιατί ο χουλιγκανισμός που αναπτύσσεται στα γήπεδα δεν έχει ούτε κοινωνική ούτε πολιτική ούτε καν ποδοσφαιρική επεξεργασία. Αφορμές ψάχνει για να εκδηλωθεί. Δεν είναι ώρα να ανοίξουμε κερκόπορτες που δεν ξέρουμε τι στίφη θα φέρουν στην πολιτική αντιπαράθεση.

Σχολιάζω: Επί του αστερίσκου, όπως έχουν έρθει τα πράγματα στη χώρα μας, τίποτα δεν προοιωνίζεται τίποτα. Είμαστε σε όλα στο σημείο μηδέν, οπότε ας αφήσουμε όλες τις δυνατότητες να παίξουν απ' την αρχή! Και επιτέλους, γιατί είναι κακό να απαλλαγεί το ποδόσφαιρο από την "πολιτική ουδετερότητά" του; Συζητήσιμο βέβαια πόσο πολιτικά και κοινωνικά (με την ευρεία έννοια, έστω) "ουδέτερο" είναι, μιας και ούτε η διαπλοκή των παραγόντων του με οικονομικά συμφέροντα, ούτε και η εκμετάλλευση και η χρήση του κατά το δοκούν από τις εκάστοτε κυβερνητικές εξουσίες αμφισβητείται. Πώς να ξεχάσει κανείς τις συνευρέσεις και τις αγκαλιές στις κερκίδες κυβερνητικών στελεχών με τους μεγαλοπαράγοντες των "αιωνίων" (και όχι μόνο); Αλήθεια, κ. Μανδραβέλη τι γίνεται με τον "Μάκαρο"; Μήπως μπορούμε να μιλάμε και για διαπλοκή της δικαστικής εξουσίας με ό,τι πιο χυδαίο, τουλάχιστον αισθητικά, κυκλοφόρησε και κυκλοφορεί φυγόδικο στη δημόσια ζωή; 
   Α, και κάτι άλλο: Τα τουρκοφαγικά, ή τα "μακεδονομαχικά" πανό που έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς στα ελληνικά γήπεδα δεν άξιζαν την αποδοκιμασία σας ή τον σχολιασμό σας έστω; Τα αντικυβερνητικά σας μαράνανε; Ή μήπως εκείνα τόνωναν το εθνικό μας φρόνημα; 
   Και τέλος αμάν πια με το μένος σας κατά του ΣΥΡΙΖΑ! Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα της χώρας μας σήμερα. Μικρότερο μέρος του προβλήματος του αναλογεί, όπως και στην υπόλοιπη αριστερά, καθώς δεν ήταν η αριστερά που άσκησε κυβερνητικές πολιτικές εδώ και τόσα χρόνια. Και κάτι ακόμα: μήπως η αγανάκτηση του κόσμου πια είναι τόση, που αναγκάζει την αριστερά να τρέχει από πίσω της αγκομαχώντας να την εκφράσει;  

Δεν υπάρχουν σχόλια: