.............................................................
Στα γήπεδα η Ελλάδα καταδικάζει
Του Παντελη Μπουκαλα
Στα τριάντα χρόνια που πέρασαν αφότου κατέλαβε για πρώτη φορά την εξουσία, με τελικό σύνθημά του εκείνο το φοβερό «Στις δεκαοχτώ σοσιαλισμός», το ΠΑΣΟΚ δεν βρέθηκε ποτέ τόσο μακριά από τις διακηρύξεις του, τόσο χαμηλά στην προτίμηση του κοινωνικού σώματος, τόσο ψηλά στην κλίμακα της αναξιοπιστίας και τόσο βαθιά ηττημένο αφενός, πολιτικά και ιδεολογικά, διχασμένο αφετέρου. Ολα τούτα αποκαλύπτονται σαφέστατα στις αλλεπάλληλες διαδηλώσεις, αλλά και στα «μικρά κοινοβούλια» που στήνονται σε λαϊκές, καφενεία και ταβέρνες. Και από προχθές έγιναν ορατά (και ακουστά) και στα «μεγάλα κοινοβούλια» των γηπέδων της χώρας, με τα συνθήματα που φώναξαν εκεί οι φίλαθλοι, ανεξαρτήτως οπαδικών φρονημάτων, ή τα έγραψαν στα τεράστια πανό τους· το ένα μάλιστα, του ΟΑΚΑ, το... συνέλαβε η αστυνομία ύστερα από μια εξαιρετικά συντονισμένη επιχείρηση.
Το πλήθος των γηπέδων δεν ήταν ποτέ αδιάφορο για την πολιτική, και οι πολιτικοί από την πλευρά τους ουδέποτε αδιαφόρησαν για τον φίλαθλο λαό. Το αντίθετο: Δρώντας σαν ψηφοτοκογλύφοι, επιφανή στελέχη και υπουργοί τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν.Δ. δεν παρέλειπαν να διαγράφουν κάθε τόσο χρέη σωματείων, όσο μεγάλα κι αν ήταν (ο αντιπρόεδρος κ. Βενιζέλος κάτι γνωρίζει και επ’ αυτού), ή να ανασχεδιάζουν αυθαιρέτως τον χάρτη των πρωταθλημάτων. Και τα έκαναν όλα αυτά, ημιαδιαφορώντας για τους νόμους, για να ικανοποιήσουν τοπικιστικές επιθυμίες και να ανταποκριθούν στις πιέσεις κομματαρχών και τοπικών παραγόντων, προσδοκώντας την ανάσταση των εκλογικών ποσοστών τους και την προσωπική τους πολιτική επιβίωση. Στον αθλητισμό η διαπλοκή νιώθει ανέκαθεν ότι παίζει εντός έδρας.
Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα. Και το πλήθος έχει και μνήμη και κρίση, όπως άλλωστε αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι ταγοί του, όταν τους συνεπαίρνει ο οίστρος της λαϊκιστικής κολακείας. Θυμωμένο λοιπόν, όπως και τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας, εκμεταλλεύτηκε τους ποδοσφαιρικούς αγώνες για να εκφράσει τη δική του αγωνία, για να δικάσει με συνοπτικές διαδικασίες το πολιτικό σύστημα και να το καταδικάσει. Στην Καλογρέζα, στη Νέα Σμύρνη, στην Τούμπα, στο Περιστέρι, στο Ηράκλειο, χωρίς συντονισμό βέβαια, όπως θα ήθελαν να πιστέψουν οι συνωμοσιολόγοι, αλλά αυθορμήτως, οι οπαδοί μετέτρεψαν την μπάλα σε πρόσχημα και το γήπεδο σε πλατεία, σε μίνι Σύνταγμα. Και είτε ομονόησαν προς στιγμήν και φώναξαν από κοινού τα ίδια συνθήματα (αντικυβερνητικά πια και όχι αντιγερμανικά, συνταγμένα από σεξιστική χαιρεκακία, όπως στο ματς του Ολυμπιακού με την Ντόρτμουντ) είτε προκάλεσαν την προσωρινή διακοπή του παιχνιδιού, διότι, σύμφωνα με την άρχουσα υποκρισία, ο αθλητισμός πρέπει να μένει αμόλυντος από την πολιτική. Εφεξής λοιπόν, και προς αποφυγήν «εκτρόπων», πηγαίνοντας στο γήπεδο θα παραδίδεις στην είσοδο μαζί με το εισιτήριό σου και την αγανάκτησή σου. Οταν τελειώνει ο αγώνας θα σου την επιστρέφουν.
...........................................................
Ελευθεροτυπία, Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011
Πάει και το όπιο...
Και στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει ή μήπως αγανακτεί με όσους της έχουν αλλάξει τον αδόξαστο;
ΤΑ όσα συνέβησαν το Σαββατοκύριακο στα γήπεδα της Α' Εθνικής κατηγορίας μοιάζουν να ανατρέπουν θεωρίες που κυριάρχησαν για πολλές δεκαετίες. Και ταυτόχρονα εμπεριέχουν τον κίνδυνο να αναδειχθεί σε «επαναστατική» πρωτοπορία το πιο απεχθές κομμάτι της εξέδρας, αυτό των οργανωμένων οπαδών. Που μέχρι χθες μόνο έβριζε, απειλούσε, τρομοκρατούσε και τραμπούκευε...
ΠΟΥ βρισκόμαστε, αλήθεια; Και πού πάμε; Σε αντίθεση με τη «χούντα του ΠΑΣΟΚ» (όπως έγραφαν τα πανό), η χούντα του Παπαδόπουλου, το 1967, δεν είχε αμφισβητηθεί από το κίνημα των γηπέδων. Και επιπλέον, θα έλεγε κανείς ότι έτυχε υποστήριξης, μιας και επένδυσε με συστηματικό τρόπο στα ποδοσφαιρικά, αλλά και γενικότερα στα αθλητικά κατορθώματα, για τα οποία διψούσε, τότε, ο ελληνικός λαός.
ΟΜΩΣ, 37 χρόνια μετά το τέλος των συνταγματαρχών, τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει άρδην, όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο κόσμος έχει πια άλλες προτεραιότητες, ενώ και η σύνθεση των λεγόμενων φιλάθλων, που ψάχνουν διέξοδο στα γήπεδα, έχει διαφοροποιηθεί πλήρως.
Ο ΦΙΛΗΣΥΧΟΣ οικογενειάρχης, ο φοιτητής, ο τραπεζικός ή και ο δημόσιος υπάλληλος έχουν βρει ικανοποίηση (αλλά και ασφάλεια!) στο αθλητικό θέαμα που τους προσφέρεται πλουσιοπάροχα στον καναπέ. Και έτσι, τα γήπεδα τα εξουσιάζουν κυρίως οι επαγγελματίες οπαδοί, αυτοί δηλαδή που κάτι έχουν να κερδίσουν από την ενασχόληση με το ποδόσφαιρο και τη συστηματική υποστήριξη της «ομαδάρας» και του προέδρου που την... υπηρετεί.
ΟΜΩΣ η «χούντα του ΠΑΣΟΚ» δεν φαίνεται να επενδύει στο ποδόσφαιρο. Αντίθετα, η οικονομική κατάσταση, που προσπαθεί να διαχειριστεί, οδηγεί τις ομάδες σε αποεπένδυση και ως εκ τούτου μείωσε τις ευκαιρίες για τους επαγγελματίες του χώρου, μεταξύ των οποίων και οι οπαδοί. Οι οποίοι είναι λογικό να «επαναστατούν» - πόσω μάλλον αφού έτσι τους δίνεται η ευκαιρία να προβάλουν προς τα έξω μια εικόνα τους που δεν έχει πια να κάνει με το έγκλημα, αλλά με μια δήθεν πολιτική συνειδητοποίηση!
ΦΥΣΙΚΑ το ΜΠΑΤΣΟΚ (όπως πολύ εύστοχα εμπνεύστηκαν οι Νεοσμυρνιώτες) δεν κινδυνεύει απ' αυτούς. Απλά, υπό καθεστώς απόλυτης σύγχυσης, προσπάθησε να τους αντιμετωπίσει με τις μεθόδους των Απριλιανών. Με αποτέλεσμα να τους προσδώσει ιδεολογικά κίνητρα και μια αίγλη που οδηγεί σε επικίνδυνους αποπροσανατολισμούς.
ΑΛΛΑ, μεταξύ μας, τι καλύτερο περίμενε κανείς από αυτούς που μας κυβερνάνε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου