"Πανικόβλητες γενικεύσεις" - Από το άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην "Καθημερινή" (6/7/2011) στο "Μπλακ άουτ στην Επίδαυρο" της Νινέττας Κοντράρου-Ρασσιά ("Ελευθεροτυπία", 8/7/2011)

Πανικόβλητες γενικεύσεις   Tης Μαριας Κατσουνακη Την ερχόμενη Παρασκευή και το Σάββατο το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου θα είναι άδειο. Η προγραμματισμένη παράσταση «Μικρά Διονύσια» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος δεν θα δοθεί. Ακυρώνεται λόγω των στάσεων εργασίας που έχουν εξαγγείλει οι εργαζόμενοι, τεχνικό προσωπικό και ηθοποιοί. Η σχετική ανακοίνωση αναφέρει ότι η απόφαση οφείλεται στον νόμο 3899/2010 που εντάσσει τις δύο κρατικές σκηνές (Εθνικό και ΚΘΒΕ) στο καθεστώς των ΔΕΚΟ, ενώ έως σήμερα λειτουργούσαν ως ΝΠΙΔ. Στο απεργιακό κύμα και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, δύο παραστάσεις αρχαίου δράματος που ματαιώνονται, ακόμη κι αν πολλαπλασιαστούν και γίνουν 4 ή 6, συμπεριλαμβάνοντας και τις προσεχείς εμφανίσεις του Εθνικού στην Επίδαυρο, δεν καταγράφονται στα μείζονα γεγονότα. Εκείνο όμως που ενδεχομένως να κινητοποιήσει τους αρμόδιους είναι τα διαφυγόντα κέρδη: έχει υπολογιστεί ότι αν δεν εμφανιστούν οι δύο κρατικές σκηνές στα φετινά Επιδαύρια και δεν ανταποκριθούν και στις ανά την Ελλάδα περιοδείες τους, οι απώλειες θα ξεπεράσουν τα 2,5 εκατ. ευρώ. Τι σημαίνει όμως ακριβώς η «εξομοίωση σε ορισμένες πλευρές» -και όχι πλήρης ένταξη, όπως μας πληροφόρησαν αρμοδίως- με τα ισχύοντα στις ΔΕΚΟ; Σημαίνει κατ' αρχάς τη δραστική μείωση των αποζημιώσεων που παίρνουν οι εργαζόμενοι για εκτός έδρας εργασία, υπερωρίες και απασχόληση σε εξαιρέσιμες ημέρες. Τα θέατρα, όμως, κάνουν τις καλύτερες εισπράξεις τους Σαββατοκύριακο, όταν οι υπόλοιπες ΔΕΚΟ αργούν, το δε ΚΘΒΕ περιοδεύει σχεδόν όλο τον χρόνο καλύπτοντας τη Βόρειο Ελλάδα συνολικά και όχι μόνο την έδρα της, τη Θεσσαλονίκη. Οι ιδιομορφίες του επαγγέλματος δε (για τις παραστάσεις της Επιδαύρου, παραδείγματος χάριν, οι φωτιστές δουλεύουν νύχτα μέχρι τα ξημερώματα) προϋποθέτουν μια διαφορετική αντιμετώπιση. Οι γενικεύσεις, εν ονόματι του ελέγχου μη κερδοφόρων οργανισμών, οδηγούν σε ανορθολογικές και αναποτελεσματικές συρρικνώσεις. Ενώ, δηλαδή, από τη μια, περιορίζουν τις αποζημιώσεις, από την άλλη, οι κρατικές σκηνές είναι υποχρεωμένες να συντηρούν 100 ηθοποιούς χειμώνα-καλοκαίρι, είτε είναι είτε δεν είναι απαραίτητοι για το ρεπερτόριο του θεάτρου. Ο όρος που επέβαλε το ΣΕΗ, στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν έγιναν το ΚΘΒΕ και το Εθνικό ΝΠΙΔ, διασφαλίζοντας 200 θέσεις εργασίας, παρέμεινε αμετάκλητος έστω και αν αποδείχθηκε ζημιογόνος, καλύπτοντας μισθολογικά ηθοποιούς οι οποίοι μένουν για καιρό στα αζήτητα. Πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν. Η επαναφορά σε ένα δαιδαλώδες και γραφειοκρατικό δημόσιο λογιστικό, δύο οργανισμών που προσπαθούν να νοικοκυρευτούν περιορίζοντας τις δαπάνες τους, μάλλον αυξάνει τα προβλήματα αντί να τα επιλύει. Δεν είναι ο τυφλοσούρτης των συνδικαλιστικών αιτημάτων που προκαλεί, αυτή τη φορά, τις κινητοποιήσεις αλλά η ισοπεδωτική κρατική πολιτική. Οι άκριτες και πανικόβλητες γενικεύσεις αποδεικνύονται, κατ' αρχάς, ζημιογόνες. Η εξοικονόμηση από τις εκτός έδρας αποζημιώσεις είναι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες και η απώλεια από τα έσοδα των Επιδαυρίων υπερδιπλάσια. Χωρίς να συνυπολογίσουμε το τουριστικό πλήγμα. Εχει αυτό καμιά λογική; ...............................................................  Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011 Μπλακ άουτ στην Επίδαυρο Από τη ΝΙΝΕΤΤΑ ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ - ΡΑΣΣΙΑ   «Απεργεί» σήμερα η Επίδαυρος. Αυτό έχει να συμβεί είκοσι χρόνια. Οσα περίπου λειτουργούν τα κρατικά θέατρα ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Τότε, προ 20ετίας, οι κρατικές σκηνές απώλεσαν τη σιγουριά της κρατικής αγκαλιάς για να κερδίσουν την οικονομική τους ευελιξία. Δηλαδή, να μη χρειάζεται να πάρουν έγκριση από το υπουργείο Πολιτισμού για τα ραφτικά των κοστουμιών ούτε για το τελευταίο καρφί των σκηνικών. Κάτι απολύτως λογικό. Ολα αυτά τα χρόνια, όμως, οι δύο κρατικές μας σκηνές δεν κατάφεραν με αυτό το νομικό πλαίσιο να απογαλακτιστούν. Να αποκτήσουν μια οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια. Η διοίκησή τους διορίζεται από τον υπουργό Πολιτισμού και ζουν 100% με χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού. Γιατί δεν παράγουν προϊόντα εμπορικά και τα ποιοτικά είναι πάντα ακριβά και ορθώς χρειάζεται κρατική υποστήριξη. ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ θέατρα όταν μετατράπηκαν σε ΝΠΙΔ κέρδισαν για λογαριασμό των εργαζομένων τη μάχη με την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να παραμένουν στο μισθολόγιο τουλάχιστον εκατό ηθοποιοί. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως αν το Εθνικό Θέατρο χρειάζεται λιγότερους για να βγάλει το πρόγραμμα της χρονιάς και για να μην έχει ανθρώπους να κάθονται, θα πρέπει να φτιάξει ρεπερτόριο για εκατό ηθοποιούς. ΑΣ ΔΟΥΜΕ όμως γιατί διαμαρτύρεται το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και δεν πάει σήμερα και αύριο στην Επίδαυρο. Γιατί από πέρυσι και στα μουλωχτά οι κρατικές σκηνές μπήκαν σε καθεστώς ΔΕΚΟ, με αποτέλεσμα να δουν τους χαμηλούς μισθούς τους να μειώνονται δύο φορές. Το ερώτημα είναι τι σχέση έχουν οι κρατικές σκηνές με τη ΔΕΗ και άλλους παρόμοιους οργανισμούς που οδεύουν προς το δημοπρατήριο. Καμιά. Ούτως ή άλλως δεν αποτελούν ελκυστική περιουσία του Δημοσίου, που η πώλησή της θα απέφερε. Δεν παράγουν κανένα προϊόν πρώτης ανάγκης, όπως π.χ. ηλεκτρική ενέργεια. Αν και «ηθοποιός σημαίνει φως», όπως έλεγε και ο αείμνηστος Τάκης Χορν. ΠΩΣ έφθασαν όμως να μπουν σε καθεστώς ΔΕΚΟ; Οταν το κράτος το 2010 με το νόμο Παπακωνσταντίνου αποφάσισε να ασκήσει διαχειριστικό έλεγχο στους οργανισμούς που χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό, πήρε η μπάλα και τις κρατικές σκηνές. Θα μπορούσαν τότε να εξαιρεθούν. Το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού όμως, με το συντονισμό που διαθέτει η κυβέρνηση, δεν πήρε χαμπάρι τι παιζόταν πίσω από την πλάτη του. Ετσι, βρέθηκε φέτος να προσπαθεί να σβήσει τις φωτιές που έχουν κυκλώσει απειλητικά την Επίδαυρο και την οικονομία όλης της Αργολίδας. ΔΕΝ φτάνει δηλαδή που ο Γιώργος Λούκος, ο διευθυντής του Φεστιβάλ, συρρίκνωσε το πρόγραμμα για λόγους οικονομικούς ή καλλιτεχνικούς, απειλείται τώρα με τις απεργίες (ευτυχώς το Εθνικό Θέατρο τις ανέστειλε) ο ετήσιος προϋπολογισμός κάθε οικογένειας της περιοχής που περίμενε με τα Επιδαύρια να ρεφάρει. ΚΑΙ κάτι τελευταίο. Αλήθεια, τι τους θέλει ο διευθυντής του Εθνικού θεάτρου τους είκοσι πέντε ειδικούς συμβούλους; Οχι τίποτα άλλο, θα διαμαρτυρηθεί ο Γερουλάνος και κάθε υπουργός που δεν μπορεί να διορίσει (και καλώς) πάνω από πέντε.