Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

"Το καλό Μεσοπρόθεσμο, από την πρώτη μέρα φαίνεται" του Στέλιου Κούλογλου (από το TVXS, 30/6/2011)


Το καλό Μεσοπρόθεσμο, από την πρώτη μέρα φαίνεται, του Στέλιου Κούλογλου


Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε τα όσα συνόδευσαν την χθεσινή ψήφιση του νέου πακέτου λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, δεν προδικάζουν τίποτα καλό για το μέλλον ούτε της χώρας ούτε και του Μεσοπρόθεσμου, προγράμματος που θα την σώσει, υποτίθεται, από τη χρεοκοπία : το κέντρο της Αθήνας μετατράπηκε σε πεδίο μάχης θυμίζοντας μέρες του Δεκέμβρη του 2008, ενώ τα ΜΑΤ και οι ειδικές αστυνομικές δυνάμεις προχώρησαν σε μια χωρίς προηγούμενο επιχείρηση απροκάλυπτης και ανεξέλεγκτης βίας. Για μια κυβέρνηση που παίρνει μηδέν και στην επικοινωνία, η είδηση δεν ήταν πλέον η υπερψήφιση της πολιτικής της, αλλά οι πολύωρες συγκρούσεις και η αδυναμία της αστυνομίας να τις περιορίσει.
Είναι γεγονός ότι την αφορμή έδωσαν και πάλι οι γνωστοί ανεγκέφαλοι μπαχαλάκηδες δήθεν αντεξουσιαστές, των οποίων η στενή σχέση με την εξουσία αποδεικνύεται περίτρανα από το αποκαλυπτικό, χθεσινό βίντεο. Αλλά από όλες τις κινήσεις της αστυνομίας προκύπτει σαφώς το συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί της προϊστάμενοι θέλησαν να συνδυάσουν την έγκριση του Μεσοπρόθεσμου-που ήταν σίγουρη μετά τον ψήφο εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση- με το οριστικό ξεκαθάρισμα της πλατείας Συντάγματος από τους ενοχλητικούς «αγανακτισμένους»
Η «επιχείρηση κατσαρίδα» δεν συγκαταλέγεται στις ευφυείς κινήσεις της κυβέρνησης, αν υπάρχουν και τέτοιες. Οι αγανακτισμένοι θα επανέρχονταν κάποια στιγμή στη πλατεία, γιατί τα κοινωνικά φαινόμενα δεν είναι «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», αλλά λίγο η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και λίγο η ζέστη, επρόκειτο να αποχωρήσουν τις επόμενες μέρες. Πολλοί έλεγαν προχθές στα πηγαδάκια «ότι αύριο είναι η τελευταία μέρα, τουλάχιστον για το καλοκαίρι». Το υπουργείο Δημόσιας Τάξης θέλησε να τους πεισμώσει, ώστε να μείνουν περισσότερο και να επιστρέψουν αργότερα πιο αποφασισμένοι. Στο μυαλό του κ. Παπουτσή υπήρχε βέβαια και ο φόβος της επίθεσης στη Βουλή, αλλά όπως συμβαίνει συχνά ο φόβος και ο πανικός δεν είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι.
Δεν είναι βέβαιο το γιατί έγιναν όσα επακολούθησαν. Είχαν άραγε διαταγή οι μονάδες Δέλτα και Δίας να φτάσουν μέχρι την Διονυσίου Αεροπαγίτου και το Μοναστηράκι, κυνηγώντας τους θαμώνες του θρυλικού «Μπαϊρακτάρη» , όπου ο προηγούμενος καταλληλότερος είχε καταγγείλει ,μπουκωμένος κεμπάπ, τους «νταβατζήδες» της χώρας πριν τον μπουκώσουν και το βουλώσει; Ή μήπως τα «όργανα της τάξης» αξιοποίησαν την διαταγή «να μην γυρίσουν με τίποτα στη πλατεία», για να βγάλουν το άχτι τους, καθώς σε μερικές περιπτώσεις ακούστηκαν να φωνάζουν, σε αυτούς που έδερναν,«τώρα θα πάρουμε εκδίκηση»;
Το βέβαιο είναι ότι τα διεθνή ΜΜΕ έτριβαν τα χέρια τους από τις μοναδικές εικόνες-προσφορά της ελληνικής κυβέρνησης, την ίδια ώρα που οι τουρίστες στο Μοναστηράκι έτριβαν τα μάτια τους από τα δακρυγόνα. Με δεδομένο ότι το Μεσοπρόθεσμο θα προκαλέσει περισσότερη ύφεση στην οικονομία, τα χθεσινά επεισόδια (όπως και η συνεχιζόμενη βλακώδης απεργία στις ακτοπλοΐες, όπου οι απεργοί και η χώρα ολόκληρη πυροβολούν τα πόδια τους) έδωσαν ένα ακόμη χτύπημα στο μοναδικό πόρο που είχε απομείνει στη χώρα για να μην πεινάσει το χειμώνα, δηλαδή στο τουρισμό. Ο λογαριασμός στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη..
Γιορτάζοντας με αυτόν τον τρόπο την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, ο κ. Παπανδρέου έχει πετύχει στη πραγματικότητα μια Πύρρειο νίκη: ακριβώς όπως ο βασιλιάς της Ηπείρου μετά τη μάχη με τους Ρωμαίους, έχει χάσει πολύ μεγάλες δυνάμεις στη μάχη των τελευταίων εβδομάδων για το Μεσοπρόθεσμο, ώστε δεν διαθέτει περισσότερες για να το υποστηρίξει στη συνέχεια. Το παραμικρό εμπόδιο ή η μικρότερη αφορμή, μια διαμάχη για κάποια από τις ιδιωτικοποιήσεις τσάτρα-πάτρα ή κάποια νέα απαίτηση της τρόικας για να εκταμιεύσει την επόμενη δόση, θα τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Την ατμόσφαιρα θα μπορούσαν να αλλάξουν μόνο μεγάλες πρωτοβουλίες τύπου σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα, αλλά δεν υπάρχουν ηγέτες διαμετρήματος στην ΕΕ.( όπως αποδεικνύει η εξαιρετική ανάλυση του Π.Παναγιώτου, το περιβόητο σχέδιο Σαρκοζί βοηθάει κυρίως τις γαλλικές τράπεζες). Έχοντας χάσει την αξιοπιστία της στους εταίρους λόγω συνεχών παλινωδιών, η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να διαπραγματευθεί την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου με τέτοιας εμβέλειας αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, που θα άναβαν ένα φως στην άκρη του τούνελ. Αρκέστηκε να αποσπάσει την ψήφο των βουλευτών με το δίλημμα της τελευταίας στιγμής «Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία» , όπως ακριβώς πέρυσι την είχε αποσπάσει, στο παρά 5, με το Μνημόνιο Ι. Υπάρχει κανείς στη κυβέρνηση που να πιστεύει σοβαρά ότι υπάρχει στο μέλλον περιθώριο για παρόμοια εκβιαστικά διλήμματα; 



Το βίντεο της βίας και... από το boukalistithalassa στα μπουκάλια των μολότοφ!


  Είχα διαβάσει στο boukalistithalassa την ανάρτηση της 13/5/2011 της καλής φίλης jιagogina και είχα πει μέσα μου "ΟΚ, στα υπ' 'οψιν". Τότε, μάλιστα, ανάρτησα κι εγώ το ίδιο βίντεο χωρίς σχόλια. Τώρα επανέρχομαι και στο κείμενο και σας το παρουσιάζω μετά από ενάμιση μήνα για να προκαλέσω τον προβληματισμό σας...

..................................................................................
  
13.5.11

ΔΟΛΟΣ ΚΑΙ ΦΟΝΟΣ


δόλος, : Ι (ἐκ ριζ. δελ- τοῦ δέλεαρ)· κυρ. δόλωμα πρὸς ἁλιείαν ιχθύων («δέλεαρ»)· εἶτα, ἔντεχνον μέσον (ὄργανον, μηχάνημα) πρὸς εξαπάτησιν ή σύλληψιν, κάθε πανοῦργον τέχνασμα (ή στρατήγημα) ΙΙ πανουργία, ἀπάτη, δόλος, λατ. dolus.

φόνος, ὁ: (φένω) · ὡς καὶ νῦν, φόνος, φονικό, σκοτωμός, σκότωμα, ανθρωποκτονία, δολοφονία, σφαγή.
δολοφόνος = ὁ διά δόλου φονεύων
Λεξικό Σταματάκου
  
δόλος: η βούληση κάποιου να συντελέσει με τις πράξεις του ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο στην παραγωγή παράνομου αποτελέσματος ή η γνώση (κάποιου) ότι οι πράξεις του είναι ενδεχόμενο να επιφέρουν παράνομο αποτέλεσμα και η αποδοχή τους
φόνος: σκόπιμη πράξη που έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο κάποιου (σπανιοτ. ζώου)
δολοφονία: 1. η σκόπιμη και προμελετημένη αφαίρεση της ζωής ανθρώπου. 2. (μτφ.) κάθε καταστρεπτική πράξη (κυρ. κατά των έμβιων όντων)
Λεξικό Μπαμπινιώτη

Ανατρέχοντας στα σημεία των λέξεων και στα σημαινόμενά τους, έχω την ανάγκη να προβώ σε έναν επαν-ορισμό της πραγματικότητας, όπως αυτή εκτυλίσσεται στους αθηναϊκούς δρόμους τις τελευταίες μέρες.
Το πρώτο που πρέπει να λεχθεί είναι ότι οι μπάτσοι, νεαρά παιδιά που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου (είναι ίσως παιδιά μιας συνομήλικής μου, που τα καμαρώνει και τα σταυρώνει, όταν φεύγουν για «δουλειά»), αυτοί οι μπάτσοι, λοιπόν, εκπαιδεύονται εδώ και καιρό να βαράνε με τον τρόπο που  βλέπουμε στα βίντεο. Τα υπόλοιπα είναι για αναμασήματα απ’ τις κατσίκες των ΜΜΕ. Δεν είναι τυφλός θυμός, δεν είναι το ακαταλόγιστο του ψυχικού πάθους, δεν είναι τυχαία περιστατικά που θα παταχθούν, η επιδεξιότητα των αστυνομικών είναι προϊόν  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ πολύχρονης και έχει στόχευση πολύ συνειδητή. Τα εικοσάχρονα και τριαντάχρονα μπατσόνια μυούνται στο αίμα από διδασκάλους  που φαίνεται πως γνωρίζουν καλά τους κανόνες του παιχνιδιού:  η κλιμακούμενη βία (όπως αυτή με σταθερό ρυθμό εκκολάπτεται στην Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία) επιτάσσει όλο και περισσότερο την χειραγώγηση μέσω καταστολής. Και οι βουβές κλωτσιές που τα μπατσόνια στην ηλικία του γιου μου ρίχνουν στο ψαχνό είναι μελετημένα χτυπήματα στο σκληρό τσόφλι του γνωστού αυγού.
Πώς εκκολάπτεται το φίδι το αόρατο μέσα στο ασφαλές του κέλυφος;
Η συνταγή είναι απλή και καθόλου καινούργια. Καινούργια, πρωτόφαντα είναι πάντα τα περιστατικά, οι δομές όμως είναι κοινές στην Ιστορία: Απουσία ορθού λόγου, κρίση, φόβος, αίμα, οργή, φόνος, ανάγκη σωτηρίας, πυγμή.
Είναι έτοιμος ο Νέος Ἐλλην να αντιμετωπίσει το φίδι που σκάει μύτη πίσω από το τσόφλι;
Αυτό είναι το δεύτερο που πρέπει να λεχθεί.  Οι  τρεις νεκροί της Μαρφίν, το μπάχαλο (αδερφάκι του χουλιγκανισμού), οι μαχαιριές στο σώμα του νεκρού μετανάστη, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. 
Ανιστόρητα οδεύουμε σε ένα ζοφερό ιστορικό πεπρωμένο.

Δες εδώ http://boukalistithalassa.blogspot.com/2011/05/blog-post_7051.html ολόκληρη την ανάρτηση για να συγκρίνεις τα περιστατικά εκείνου του βίντεο με το βίντεο που ακολουθεί...





  Είναι βίντεο από τα χθεσινά γεγονότα της καθημαγμένης, στη μεταπολεμική μας ιστορία, πλατείας Συντάγματος. Φοβάμαι ότι κι αυτό το βίντεο δικαιώνει τη φίλη μου. Και τη δικαιώνει, όχι με την έννοια ότι είναι πιθανή μια δικτατορική εκτροπή - τη δημιουργία ενός νεοφασιστικού ή εθνικιστικού κόμματος μπορεί κανείς να πιθανολογήσει, και το ΛΑΟΣ τι θα γίνει; - αλλά νομίζω τη δικαιώνει από την άποψη της διάχυσης της βίας σε όλον τον κοινωνικό ιστό. 
   Και εξηγούμαι: προσέξτε το πρώτο-πρώτο χτύπημα του αστυνομικού στον νεαρό που το μόνο που κάνει είναι να φωνάζει "έξω απ' την πλατεία", και όχι με ιδιαίτερη επιθετική διαθεση. Προσέξτε το ψυχραιμότατο βάδισμα του αστυνομικού, την εξ ίσου ψυχραιμότατη αδιαφορία στην κουβέντα του νεαρού, το εν ψυχρώ κτύπημα στο κεφάλι και την ακόμη ψυχραιμότερη αποχώρησή του πηγαίνοντας να βρει τους συναδέλφους του. Όλα τ' άλλα που ακολουθούν είναι μέσα στην ένταση που ήρθε σαν συνέπεια του πρώτου σκοπιμότατου χτυπήματος. Η σκοπιμότητα; Να γεννήσει ή να ξανα-γεννήσει την ένταση και μετά να ακολουθήσει το χάος όπου μετά όλα θα "δικαιολογούνται" και όλα θα ''δικαιώνονται". Όμως αυτό το ψυχραιμότατο βάδισμα με σκοπό το χτύπημα, στα λίγα χρόνια που είμαι στην εκπαίδευση, το έχω δει στην αυλή του σχολείου, το έχω δει μέσα στην τάξη μου εν ώρα μαθήματος, το έχω πληροφορηθεί ότι έχει συμβεί στην πενταήμερη σχολική εκδρομή της μέσης εκπαίδευσης, μήπως δεν έγινε και στη ντροπή της Αμάρυνθου; Ακόμα-ακόμα, έχω ακούσει γονιό να εγκρίνει τέτοια άσκηση βίας από το βλαστάρι του γιατί έτσι θεωρεί ότι υπερασπίζεται καλύτερα το δίκιο του. Δηλαδή, η κοινωνική νομιμοποίηση της αυτοδικίας! Από κει και πέρα ομαλά, ομαλότατα, ο βλαστός μας γίνεται και υποψήφιος για τα Σώματα Ασφαλείας, που δικαιολογούν και την ιδιότητά τους ως ασφαλείας, καθώς παρέχουν και την αντίστοιχη επαγγελματική, αφού συνεχίζεις να κάνεις ό,τι πάνω-κάτω έκανες και σε άφηναν να κάνεις και στο σχολειό!
   Όμως όσον αφορά αυτά που συνέβησαν αυτές τις μέρες έχω να προσθέσω και κάτι άλλο: από το 2008 και μέχρι σήμερα έχει νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του κόσμου και η βία σαν αντίδραση στη βία των οργάνων του κράτους. Ιδιαίτερα με εντυπωσιάζει η ευκολία με την οποία οι νέοι που ενδιαφέρονται για τα κοινά, που συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις (είτε για "φιέστες" των παρατάξεών τους πρόκειται, είτε για διαδηλώσεις και πορείες), η ευκολία, λέω, με την οποία ενστερνίζονται και ασκούν τη βία προς πάσα κατεύθυνση. Και δεν μιλάω για τις "παλιές καραβάνες" των διαδηλώσεων, μιλάω για αποφοίτους λυκείων που κι αυτοί  συνεχίζουν, άραγε, αυτό που "έμαθαν" στο σχολειό; 
   Από την άλλη, εντυπωσιακή είναι η αδράνεια των καθοδηγητών τους, δεν θα μιλήσω για υποδαύλιση - θα ήταν ανατριχιαστικό. Ωστόσο με προβληματίζει η απουσία οποιασδήποτε πρότασης διεξόδου από το αδιέξοδο, που και την ήδη διαφαινόμενη απομαζικοποίηση των κινητοποιήσεων θα φέρει σε οριακές ιστορικά συγκυρίες σαν τη σημερινή, αλλά και την ήττα στους δικαίως αγανακτισμένους. Γιατί όταν η αντιπαράθεση μεταλλάσσεται σε μάχη για καλύτερες θέσεις στην πλατεία ή στα βουνά της Κερατέας (ποιος στρατός θα τις κρατήσει, δηλαδή), τότε ένα είναι σίγουρο ότι και οι δυνάμεις του κράτους σαν πιο οργανωμένες θα επικρατήσουν, και οι κινητοποιήσεις θα απομαζικοποιηθούν. Είναι εντυπωσιακό που κανείς καθοδηγητής δεν έχει προτείνει καθιστική διαμαρτυρία διαρκείας με γυμνά στήθη απέναντι στις υπερεξοπλισμένες κρατικές δυνάμεις καταστολής. Τίποτα δε τους λέει η παράδοση της παθητικής αντίστασης του Γκάντι; Ήταν λιγότερο επαναστατική; Κι όμως η αγγλική αποικιοκρατία σ' αυτήν την αντίσταση "χρωστάει" την κατάρρευσή της στην Ινδία.! Ήταν άραγε συμβιβασμένος ο Λουίς Σεπούλβεδα που ήρθε στο Σύνταγμα και την πρότεινε ως το μέσο που κάνει την εξέγερση πιο αποτελεσματική; Από την άλλη τίποτα δε δίδαξαν οι 30 τόσες μέρες κινητοποίησης των Αγανακτισμένων; Ποιες ήσαν οι πιο μαζικές συγκεντρώσεις, αυτές που προηγούνταν ή αυτές που διαδέχονταν τις μέρες των επεισοδίων;
   Πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας, μετά τα "Δεκεμβριανά" του 2008, μετά τους 3 νεκρούς της Marfin και τους τραυματίες (ευτυχώς!) της Καλλιδρομίου, όποια και όσα βίαια επεισόδια εξυπηρετούν την κυβέρνηση (την όποια κυβέρνηση), και διώχνουν τον κόσμο από τους δρόμους και τον κλείνει στα σπίτι του, ηττημένο και ακόμα πιο απεγνωσμένο.    

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Πού συναντιώνται ο Παναγιώτης Κουρουμπλής και η Έλσα Παπαδημητρίου;









Πού συναντιώνται ο Παναγιώτης Κουρουμπλής και η Έλσα Παπαδημητρίου;







Όχι, δεν πρόκειται για κάποιο τόπο ερωτικών συνευρέσεων, ούτε μυστικών συνωμοτικών κινήσεων που βυσσοδομούν εναντίον της κοινωνίας. 
Αν δεν ήταν κι αυτοί "παιδιά" αυτού του άθλιου κομματικού συστήματος που μας ταλαιπωρεί, άντε εδώ και 4ο χρόνια - για να μην πω από γενέσεως αυτού του κρατιδίου που λέγεται "Ελλάς", ώστε να μην αμφισβητεί κανείς τις προθέσεις τους...
...θα μπορούσα να ισχυρισθώ ότι συναντώνται στη σφαίρα της αυτονομίας και της ελευθερίας του σκέπτεσθαι, του αποφασίζειν και του πράττειν, θεμελιωδών δηλαδή δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, από την Γαλλική Επανάσταση διακηρυγμένων. Με την έννοια ότι, αν και η απόφαση και η επιλογή του καθενός διαφέρει (εναντίον του μεσοπρόθεσμου ο πρώτος, υπέρ η δεύτερη) συναντώνται στον κοινό τόπο της άρνησης να στοιχηθούν σαν πρόβατα στα κομματικά κοπάδια και παίρνουν το θάρρος της γνώμης τους όπως ταιριάζει σε ελεύθερους ανθρώπους και πολίτες.  
Πώς θα μπορούσα βέβαια να αφήσω ασχολίαστη την αντίδραση των "ποιμένων" με την εκδίωξη από τον ένα και την "ανακούφιση" και την "επικύρωση" του άλλου, αντιδράσεις πανικόβλητες, κατά τη γνώμη μου, σαν να επρόκειτο για διαφωνίες ιδεολογικές ή στρατηγικής σημασίας. Σιγά, βρε τσοπαναρέοι μας, διαφωνίες επί της τακτικής εξέφρασαν, δεν έγιναν ξαφνικά κομμουνιστής ό ένας και σοσιαλίστρια η άλλη, διαφορετικές γνώμες για την αντιμετώπιση της κρίσης διατύπωσαν. 
   Αλλά, φαίνεται, ότι η δημοκρατία μας, αυτή η καρικατούρα δημοκρατίας, που ανεχόμαστε από το 1974 και μετά, δεν θέλει ελευθερόφρονες πολιτικούς, όπως και η παιδεία μας, κι αυτό είναι το χειρότερο,  δεν θέλει ελευθερόφρονες δασκάλους, ούτε και ελευθερόφρονες μαθητές, δηλ. αυριανούς ελεύθερους πολίτες και πολιτικούς. Υποταγμένους τους θέλει, υποταγμένους στους όποιους ισχυρούς, ξένους και δικούς, που αγοράζουν και πουλάνε, εδώ και 200 χρόνια, αυτόν τον κακοπαθημένο τόπο.