Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

"Καλότυχοι εναντίον κακότυχων;" του Γιάννη Πανούση ("Ελευθεροτυπία", 28/2/2011) και "Ο Γιάννης ο Φονιάς" των Ν. Γκάτσου και Μ. Χατζιδάκι ...



Καλότυχοι εναντίον κακότυχων;

Πες μου Κύριε
έχω άλλη επιλογή
απ' το να ανεβοκατεβαίνω
αυτή την κυλιόμενη
αμφίσημη σκάλα
Ντ. Σιώτης, Πες μου Κύριε
Το έγκλημα ως πολυσυστατικό σύστημα με χωροχρονικές και άλλες διασυνδέσεις και συσχετίσεις μπορεί να μελετηθεί ποικιλόμορφα, αφού οι πηγές πληροφόρησης γι' αυτό είναι περισσότερες της μιας.
ΣΤΗΝ εγκληματογένεση όλα τα στοιχεία είναι ταυτόχρονα θετικά και αρνητικά (ή, καλύτερα, μπορεί να λειτουργήσουν κατά θετικό ή αρνητικό τρόπο), καθώς κρίσιμες παράμετροι παραμένουν η κατάσταση, οι συνθήκες, οι διαντιδράσεις· δηλαδή, μη προβλέψιμες (βιωμένες) ψυχικές συνιστώσες. Το σημείο συνάντησης της εγκληματικής τύχης και αντι-τύχης το βιώνει (ίσως χωρίς να το κατανοεί) μόνον ο εγκληματίας.
Η ΙΔΙΑ η ελευθερία της βούλησης -και η χρήση της την κρίσιμη στιγμή- συνιστά μια ιδιαίτερα μοναχική και τραυματική διαδικασία. Ο άνθρωπος, ώσπου να γίνει «ο μελλοντικός αφέντης του εαυτού του» και να πάψει να θέλει να σκοτώσει το «αλλιώτικο», πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα «του δυνάμει τυχαίου εγκληματία».

ΕΤΣΙ θ' απελευθερωθεί και ο ίδιος από τα φαντάσματα του γεννημένου, αβελτίωτου και ανακατασκευάσιμου εγκληματία και θ' απεγκλωβίσει το ποινικοσωφρονιστικό σύστημα από τα τιμωρητικά του σύνδρομα.
ΕΑΝ μια αιτία μπορεί να παράξει δύο ή περισσότερα αποτελέσματα, εάν ο άνθρωπος (ο κάθε άνθρωπος) δεν μπορεί ν' αντιδράσει διαφορετικά από τον τρόπο που αντιδρά (εκτός εάν ο χαρακτήρας ή η κατάσταση ή και τα δύο ήσαν διαφορετικά), εάν η ηθική τάξη μπορεί να θεμελιωθεί μόνο στην ελευθερία των επιλογών (με δεδομένους όμως τους περιορισμούς λόγω καταστάσεων και συγκυρίας), τότε προέχει το να κατανοήσουμε (από το να τιμωρήσουμε) τον τρόπο που σκέφθηκε και έδρασε ο άνθρωπος-εγκληματίας. Κι εμείς, ως εγκληματολόγοι, πρέπει να προτείνουμε στην Πολιτεία και στην κοινωνία ν' αυξάνουν συνεχώς τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες των ανθρώπων ώστε το τυχαίο, η αντι-τύχη, να μην τους βρει αθωράκιστους και με μία μόνο διέξοδο: το έγκλημα. Στο νόμο των κινδύνων και των πιθανοτήτων καταστροφής πρέπει ν' απαντήσουμε με μια «κοινωνία διαρκούς βλέμματος», με την έννοια της ενδυνάμωσης της κοινότητας που πραγματικά ενδιαφέρεται για την τύχη των μελών της (έστω κι αν αυτή συχνά παίρνει τη μορφή της ατυχίας).
ΥΓ.: Αυτά τα γράφω γιατί πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι ορισμένοι άνθρωποι έχουν προδιάθεση στο έγκλημα, ενώ άλλοι είναι πλήρως θωρακισμένοι. Επειδή εν μέσω οικονομικής, κοινωνικής και αξιακής κρίσης σχετικοποιείται η υπακοή/ανυπακοή στο νόμο, καλά θα ήταν να ξαναδιαβάσουμε με μεγαλύτερη προσοχή το κοινωνικό μας συμβόλαιο.

www.giannispanousis.gr 

"Κορίτσια και κλαριά" της 'Αννας Δαμιανίδη ("ΤΑ ΝΕΑ", 28/2/2011)


  Κορίτσια και κλαριά

ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ" 28 Φεβρουαρίου 2011

   Στην καινουργιοστρωµένη αλέα του πάρκου κάνουν βόλτα δυο οικογένειες µουσουλµανικές. Οι γυναίκες φοράνε µαντίλα, τα κορίτσια που έχουν µπει στην εφηβεία επίσης. Εφηβεία µεν, αλλά είναι ακόµα τόσο µικρά, ασχηµάτιστα κορµάκια και γελαστά προσωπάκια που υπονοµεύουν τη σεµνότητα της µαντίλας. Παίζουν µπάλα, µαντιλοφορούσες µικρές και µη, ένα σµάρι αγόρια και κορίτσια. Κάποια στιγµή την κλωτσάει ένα πιτσιρίκι ψηλά, µπλέκεται η µπάλα στα γυµνά κλαριά της ακακίας και µένει εκεί. Μια πλαστική παλιόµπαλα είναι, τα παιδιά όµως τη θέλουν διακαώς, να συνεχίσουν το παιχνίδι. Προσπαθούν να κουνήσουν τον κορµό, τίποτε. Ενα από τα µαντιλοφορεµένα κορίτσια σκαρφαλώνει στο δέντρο. Φοράει τζιν, τα καταφέρνει, µε δυο κινήσειςβρίσκεται ανάµεσα στα κλαριά. 

   Της φωνάζουν από κάτω, οι γονείς ανησυχούν, η µπάλα είναι µακριά, στα ακριανά κλωνάρια, δεν τη φτάνει. Στέκονται µερικοί περαστικοί και σχολιάζουν, θα σκοτωθεί παρατηρεί κάποιος. Αλλά η µικρή δεν σκοτώνεται, τινάζει τα κλαριά, φτάνει η κίνηση στην µπάλα και την ελευθερώνει. Χειροκροτήµατα, ζητωκραυγές. Το κορίτσι γελάει θριαµβευτικά, της λένε όλοι µπράβο, αρχίζει να κατεβαίνει. Σε κάθε κίνηση κάποιο αδέσποτο κλαρί τής πιάνει τη µαντίλα, την επαναφέρει στη θέση της, την ξανατραβάει το κλαρί. Πηδάει κάτω από αρκετά ψηλά, χειροκροτούµε όλοι, εκείνη γελάει τρισευτυχισµένη, ταχτοποιεί λίγο τα τσουλούφια που ξέφυγαν, το δέσιµο της µαντίλας που διαλύθηκε, τρέχει πίσω από τα πιτσιρίκια που κυνηγάνε την µπάλα. Συνεχίζω τον περίπατο προς το Κέντρο, που είναι έρηµο, Κυριακή πρωί γαρ. Οι συµπολίτες δραπετεύουν σε µέρη θεραπευτικά που θα βοηθήσουν να αντέξουν το µαρτύριο της αθηναϊκής εβδοµάδας. 

   Ανεβαίνω τη Σκουφά, κατεβαίνω τη Δηµοκρίτου, πέφτουν τα µάτια µου σε ένα µπαλκόνι γεµάτο γλάστρες όπου στέκεται ένα άγαλµα κοριτσιού, µια αρχαϊκή κόρη, αντίγραφο ενός πολύ γνωστού γλυπτού, κοιτάζοντας τον δρόµο. Είναι σαν να βλέπω την ίδια σκηνή ξανά, το µικρό κατόρθωµα του κοριτσιού έγινε κιόλας έργο τέχνης, σύνθεση µε τίτλο «Κορίτσι σε κλαριά». Δυο τουρίστες πίσω µου παρακολουθούν το βλέµµα µου, βγάζουν τη φωτογραφική τους µηχανή και απαθανατίζουν το αντίγραφο

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Rumer ή κατά κόσμον Sharah Joyce : μια νέα συμπαθητική φωνή της soul...












"Εγώ έκανα πραξικόπημα, ο λαός την επανάσταση" (από τη συνέντευξη του Μουαμάρ Καντάφι στην Οριάνα Φαλάτσι τον Νοέμβρη του 1979)




«Εγώ έκανα πραξικόπηµα, ο λαός την επανάσταση»


Τον νοέμβριο του 1979, λίγο αφότου είχε συµπληρώσει δέκα χρόνια στην εξουσία, ο Μουαµάρ Καντάφι δέχθηκε να µιλήσει στην ιταλίδα δηµοσιογράφο Οριάνα Φαλάτσι. Το προϊόν εκείνης της συνάντησης δηµοσιεύθηκε στην εφηµερίδα «Κοριέρε ντέλα Σέρα» στις 2 ∆εκεµβρίου του ίδιου έτους. «ΤΑ ΝΕΑ» αναδηµοσιεύουν ένα σπαρταριστό απόσπασµα από εκείνη τη συνέντευξη.
Ας µιλήσουµε για την επανάσταση. Τι εννοείτε µε τον όρο επανάσταση; Και ο Παπαδόπουλος µιλούσε για επανάσταση. Και ο Πινοσέτ. Ακόµη και ο Μουσολίνι. 







Επανάσταση είναι όταν οι µάζες κάνουν την επανάσταση. Η λαϊκή επανάσταση. Αλλά ακόµη και όταν την επανάσταση την κάνει κάποιος άλλος στο όνοµα των µαζών, µπορεί να είναι επανάσταση. Είναι λαϊκή γιατί έχει την στήριξη των µαζών και εκφράζει τηθέληση των µαζών. 
Αυτό όµως που συνέβη στη Λιβύη τον Σεπτέµβριο του 1969 δεν ήταν  καθόλου επανάσταση. Ηταν πραξικόπηµα, ναι ή όχι; 






Ναι, αλλά έγινε επανάσταση µετά. Εγώ έκανα το πραξικόπηµα και οι εργαζόµενοι έκαναντην επανάσταση: κατέλαβαν τα εργοστάσια, διέλυσαν την µοναρχική διοίκηση και ίδρυσαν λαϊκές επιτροπές. Με λίγα λόγια, απελευθερώθηκαν µόνοι τους. Το ίδιο έκαναν οι φοιτητές ώστε σήµερα στη Λιβύη να µετράει µόνο ο λαός. 

Αλήθεια; Τότε γιατί βλέπω µόνο πορτρέτα σας όπου και να κοιτάξω;



Εγώ τι σχέση έχω; Είναι κάτι που θέλει ο λαός. Τι µπορώ να κάνω για να τον εµποδίσω; 
Ε καλά, απαγορεύετε τόσα πράγµατα, αλίµονο εάν δεν µπορείτε να εµποδίσετε αυτή τη λατρεία στο πρόσωπό σας, αυτούς τους ύµνους που ακούγονται συνέχεια στην τηλεόραση. 
Και τι θέλετε να κάνω;

Τίποτα. Είναι ότι όταν ήµουν µικρή γινόταν το ίδιο πράγµα µε τον Μουσολίνι.Είχατε πει το ίδιο πράγμα στον Χομεϊνί. Αλήθεια είναι, ανατρέχω πάντα σε αυτή τη σύγκριση όταν παίρνω συνέντευξη από κάποιον που µου θυµίζει τον Μουσολίνι. Συνταγµατάρχα, δεδοµένου ότι δεν θεωρείτε τον εαυτό σας δικτάτορα ούτε πρόεδρο ή υπουργό, εξηγήστε µου: τι αξίωµα έχετε; 













Είµαι ο ηγέτης της επανάστασης. Α, πώς φαίνεται ότι δεν έχετε διαβάσει το «Πράσινο Βιβλίο» µου!
Ασφαλώς και το έχω διαβάσει. ∆εν παίρνει και πολύ χρόνο. Το πολύ ένα τέταρτο, είναι τόσο µικρό! Η πουδριέρα µου είναι πιο µεγάλη από το πράσινο βιβλιαράκι σας.
Μιλάτε όπως ο Σαντάτ. Αυτός λέει ότι χωράει στην παλάµη ενός χεριού. 
∆ίκιο έχει. Πόσο καιρό σας πήρε να το γράψετε; 

Πολλά χρόνια. Πριν βρω την τελική λύση χρειάστηκε να διαλογιστώ πολύ πάνω στην ανθρώπινη ιστορία. 
 Αλήθεια; Και πώς καταλήξατε στο συµπέρασµα ότι η δηµοκρατία είναι ένα δικτατορικό σύστηµα, η Βουλή απάτη, οι εκλογές κοροϊδία; 





Φαίνεται ότι δεν µελετήσατε καλά το βιβλίο µου, δεν προσπαθήσατε να καταλάβετε τι είναι η Τζαµαχιρίγια. Πρέπει να έρθετε να µείνετε εδώ και να δείτε πώς λειτουργεί µια χώρα όπου δεν υπάρχει ούτε κυβέρνηση, ούτε Βουλή, ούτε απεργίες. 
Και η αντιπολίτευση πού είναι;

Ποια αντιπολίτευση; Οταν όλοι είναι µέλη της Λαϊκής Εθνοσυνέλευσης, τι χρειάζεται η αντιπολίτευση; Οταν ο λαός κυβερνιέται µόνος του χωρίς κυβέρνηση πού να κάνει κάποιος αντιπολίτευση; Σε κάτι που δεν υπάρχει;


 

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Ένα εξαιρετικό κείμενο της Jiagogina (βλ. γενικώς και στο http://boukalistithalassa.blogspot.com). Για τη γιορτή που χάθηκε εδώ και πολλά χρόνια - και όχι μόνο από τη θλίψη και το φόβο των ημερών...



από το cd "Tα Αποκριάτικα"  της Δόμνας Σαμίου
Tούτες οι μέρες το ’χουνε, τούτες οι εβδομάδες
για να χορεύουν τα παιδιά να χαίροντ’ οι μανάδες.
Δώστε του χορού να πάει,
τούτ’ η γης θα μας εφάει.
Τούτ’ η γης που την πατούμε,
όλοι μέσα θε να μπούμε.
Xορέψετε, χορέψετε, τα νιάτα να χαρείτε,
γιατί σε τούτο το ντουνιά δε θα τα ξαναβρείτε.
Tούτ’ η γης με τα χορτάρια
τρώει νιές και παλικάρια.
Τούτ’ η γης με τα λουλούδια
τρώει νιούς και κοπελούδια.
Xαρείτε νιοί, χαρείτε νιές, χαρείτε παλικάρια,
κι εγώ του Xάρου τού ’βαλα σίδερα στα ποδάρια.
Δώστε του χορού να πάει
τούτ’ η γης θα μας εφάει.
Τούτ’ η γης που την πατούμε
όλοι μέσα θε να μπούμε
.
Xορέψετε, χορέψετε, παπούτσια μη λυπάστε
μα κείνα ξεκουράζονται τη νύχτα που κοιμάστε.
Bάρ’ τε την με το ποδάρι,
τούτ’ η γης θα μας εφάει.
Καταμεσής των Απόκρεω μού ήρθε η όρεξη  να κεράσω τους φίλους του μπλογκ αυτό το πασίγνωστο τραγούδι και να τους ευχηθώ με όλη μου την καρδιά να το χορέψουν.
Πρέπει να σας πω ότι όταν το πρωτοάκουσα - και το άκουσα μεγάλη, στα περασμένα μου τριάντα - έπαθα μεγάλο σοκ. Πρώτον γιατί  μέχρι τότε  το  αγνοούσα, και άρα δεν το είχα χορέψει ποτέ, δεύτερον γιατί οι στίχοι του, μέσα στον παροξυσμό του γλεντιού, ένιωθα να με χτυπάν σαν μαχαιριές.
Τι περίεργο, σπάνιο βίωμα! Σαφώς με διονυσιακό άρωμα! Να χορεύεις και να γλεντάς και συγχρόνως να εκστομίζεις μανικά την πιο βαριά αλήθεια που μπορεί να χωρέσει ανθρώπου νους: τη θνητότητα.
Η ιδιότητα της θνητότητας δεν αφορά τόσο τον θνήσκοντα, γιατί εκείνος είναι πια κατειλημμένος από  το βίωμά της αλλά δεν θα μπορέσει να το μοιραστεί ποτέ με τους ζωντανούς. Αφορά τον "θανούμενον", αυτή τη ζωντανή ύπαρξη που ξέρει ότι πορεύεται προς το τέλος της. Δεν ξέρει πώς, δεν ξέρει πότε, δεν ξέρει γιατί. Ξέρει μόνο  πού: στο χώμα, στη γης. 
Η λέξη "θνητός", που χρησιμοποιούμε όλοι εμείς σήμερα για να προσδιορίσουμε ότι είμαστε περαστικοί και προσωρινοί στον κόσμο, είναι παρ'  όλα αυτά μια λέξη ελαφρώς ευπρεπισμένη. Ο αρχαίος, όχι επειδή ήταν λιγότερο ευπρεπής, αλλά προφανώς γιατί διέθετε ακριβέστερες εκφράσεις στη γλώσσα του, και πιθανόν και διαυγέστερη αντίληψη στα περί του θανάτου, τον θανούμενο τον αποκαλεί "βροτό":           ("αυτός στον οποίον ενυπάρχει το να πεθαίνει") εκ του βιβρώσκω που σημαίνει τρώγω. Μ'  αυτή την έννοια υπάρχει σαφώς παθητική σημασία στη λέξη, γιατί δηλώνει το πεπρωμένο του σώματος που θα φαγωθεί. Από τι; Μα από τη γη, το λέει και το τραγούδι.
Σε αντίθεση όμως με τον βαρύ πεσιμισμό του ανατολίτη, που παραδίδεται στο 'γραμμένο"(το κισμέτ του μουσουλμάνου, αλλά και το κάρμα του ινδουιστή), ο Έλληνας υπέροχα όσο και τραγικά, διαλέγει μια άλλη στάση: ορθώνεται στα δυο του πόδια και χορεύει πάνω στο μεγάλο δέος που θα τον καταπιεί. Κι ενώ χορεύει, αντιστεκόμενος στη βαρύτητα, αναγνωρίζει τη θνητότητά ΤΟΥ, όχι γενικά και φιλοσοφικά, αλλά αυστηρώς προσωπικά, γνησίως υπαρξιακά.
Αυτή η έκ-σταση,  φερμένη μέσω μιας παράδοσης διονυσιακού οίστρου και χωνεμένων μέσα στο χριστιανισμό τελετουργιών, είναι από τα πολυτιμότερα στοιχεία που διαθέτουμε στο λαϊκό μας πολιτισμό και όχι μόνον. Ας την αποζητήσουμε, πέρα από τη φτήνια του τσιφτ-ευτελισμού. Και κόντρα στον περιρρέοντα ύπουλο φόβο για το μέλλον που μας στερεί κάθε ψυχική ανάταση. 
Καλούς χορούς! Βαρ' τε το χώμα!
jiagogina
http://boukalistithalassa.blogspot.com/2011/02/02.html

26/2 Σαν σήμερα το 1883 πέθανε ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος. Κ ο υ μ ο υ ν δ ο ύ ρ ο ς που φέρουν τ' όνομά του η γνωστή πλατεία και η λίμνη με τα γλαρόνια στην έξοδο της πόλης προς Ελευσίνα;



Αλέξανδρος Κουμουνδούρος
1815 – 1883



Διαπρεπής έλληνας πολιτικός, με καθοριστική παρουσία και συνεισφορά στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Διετέλεσε δέκα φορές πρωθυπουργός (ρεκόρ για έλληνα πολιτικό), δύο φορές Πρόεδρος της Βουλής και 18 φορές Υπουργός.

Ήταν γιος του αγωνιστή της Επανάστασης Σπυρίδωνα Γαλάνη Κουμουνδουράκη, της γνωστής επιφανούς οικογένειας της Μεσσηνιακής Μάνης. Γεννήθηκε το 1815 στον πύργο των Κουμουνδουράκηδων στην τοποθεσία Γαρμπελιά του χωριού Κάμπος Αβίας. Μετά το τέλος του Aγώνα μετέβη στο Ναύπλιο, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο και στη συνέχεια ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1841 διέκοψε τις σπουδές του για να λάβει μέρος στην Κρητική Επανάσταση, παρότι πίστευε στο μάταιο της εξέγερσης.
Όταν επανήλθε στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα, όπου άσκησε τη δικηγορία, αν και δεν είχε λάβει το πτυχίο του. Εκεί τέλεσε τον πρώτο του γάμο με την Αικατερίνη Μαυρομιχάλη, κόρη της γνωστής οικογενείας της Μάνης, από την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία. Το 1846 αποφοίτησε από τη Νομική και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε αντιεισαγγελέας Πρωτοδικών Καλαμάτας. Η καριέρα του στο δικαστικό κλάδο ήταν σύντομη, καθώς τον απορρόφησε η πολιτική.
Για πρώτη φορά εξελέγη πληρεξούσιος Μεσσήνης το 1850, οπότε άλλαξε το επίθετό του από Κουμουνδουράκης σε Κουμουνδούρος. Από τότε έδινε συνεχώς το παρών στη Βουλή μέχρι το θάνατό του, εκτός από τη διετία 1868-1869. Το 1855 ορκίστηκε Πρόεδρος της Βουλής κι ένα χρόνο αργότερα Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Δημήτριου Βούλγαρη, με τον οποίο ήλθε αργότερα σε σφοδρή σύγκρουση. Μετά το θάνατο της γυναίκας του Αικατερίνης ήλθε σε δεύτερο γάμο με την Ευθυμία Περωτή, από την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Σπυρίδωνα.
Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος υπήρξε σφοδρός πολέμιος του Θρόνου. Μετά την έξωση του Όθωνα το 1862 ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και με τη μετριοπάθεια, αλλά και την αποφασιστικότητα που τον διέκρινε, συνέβαλε στην εμπέδωση της τάξης. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1864 έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στην οδό Σταδίου στην είσοδο της Βουλής. Στις 2 Μαρτίου 1865 ανέλαβε για πρώτη φορά την πρωθυπουργία, συσπειρώνοντας στο κόμμα του («Κουμουνδουρικό») φερέλπιδες πολιτικούς, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, με τους οποίους αργότερα ήρθε σε σύγκρουση. Ακολούθησαν ακόμη εννέα πρωθυπουργίες, έως το 1882, οπότε αποσύρθηκε από την πολιτική.
Ως υπουργός και πρωθυπουργός, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος κατάφερε να εξασφαλίσει στο ακέραιο τα συμφέροντα της Ελλάδας, χάρη στη μετριοπάθεια, την ευθύτητα, την ψυχραιμία και την εξαιρετική τόλμη του. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του στην εξωτερική πολιτική θεωρείται η ειρηνική προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Νοτίου Ηπείρου (περιοχή Άρτας) το 1881, αφού πρώτα δεν δίστασε να απειλήσει την Τουρκία με πόλεμο. Το 1866 κατάφερε να ξεπεράσει με επιτυχία τον σκόπελο του Κρητικού Ζητήματος, καθώς δεν υποτάχθηκε στις απαιτήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων που ήθελαν η Ελλάδα να παρασυρθεί σε πόλεμο με την Τουρκία. Πίστευε ότι μία φιλοπόλεμη πολιτική δεν θα ωφελούσε σε τίποτα τη χώρα μας, από τη στιγμή που δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για πόλεμο.
Στο εσωτερικό της χώρας, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος φρόντισε με νόμους τη ρύθμιση της φορολογίας, την αναδιοργάνωση και τον εξοπλισμό του στρατού, τον αναδασμό της γης προς όφελος των ακτημόνων αγροτών, ενώ με τα κατάλληλα μέτρα (Νόμος ΤΟΔ'/1871 «Περί ληστείας») κατάφερε να περιορίσει τη ληστεία σε στεριά και θάλασσα. Ήταν η εποχή της Σφαγής στο Δήλεσι και της απαγωγής του πρωθυπουργού Σωτήριου Σωτηρόπουλου από τον λήσταρχο Λαφαζάνη στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Για να εκτονώσει την κατάσταση έδωσε αμνηστία σε 100 λήσταρχους, με σκοπό να πολεμήσουν στην Κρήτη. Τέλος, σημαντικός ήταν και ο νόμος ΦΠΣΤ' «Περί ευθύνης υπουργών», με τον οποίο αμέσως παραπέμφθηκαν σε ειδικό δικαστήριο υπουργοί της κυβέρνησης Βούλγαρη (1877), με την κατηγορία της πλαστογραφίας και της αντιποίησης αρχής («Σιμωνιακά»).
Ο πολιτικός κύκλος του Αλέξανδρος Κουμουνδούρου έκλεισε στις 3 Μαρτίου1882, όταν δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, παρά τον διπλωματικό του θρίαμβο με την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Νοτίου Ηπείρου. Ο Χαρίλαος Τρικούπης και οι βουλευτές των Νέων Χωρών τον κατηγόρησαν ότι «δεν κατόρθωσε να προσαρτήσει όλη την Ήπειρο». Ο βιολογικός του κύκλος έκλεισε στις 26 Φεβρουαρίου 1883. Τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών και με απόφαση του Δήμου Αθηναίων η πλατεία πλησίον της οικίας του στην οδό Πειραιώς ονομάσθηκε Κουμουνδούρου (νυν Πλατεία Ελευθερίας)*. Την πολιτική παράδοση της οικογένειας συνέχισαν οι δύο γιοι του Κωνσταντίνος και Σπυρίδων, που εξελέγησαν επανειλημμένα βουλευτές, ενώ διετέλεσαν και υπουργού.
Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος διέθετε μεγάλες εκτάσεις στην Αττική και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ελευσίνας, δίπλα στη θαλασσολίμνη που φέρει έκτοτε το όνομά του (Λίμνη Κουμουνδούρου).

*: ουδείς από τον πολύ κόσμο την αναφέρει ως "Ελευθερίας", αλλά και ουδείς αναρωτιέται ποιος ήταν ο Κουμουνδούρος. Αυτό το  κενό καλύπτει το μπλογκ χάρις και στο http://www.sansimera.gr/biographies/229 

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Μαρκ Ροθκο (1903 - 1970) Μικρό αφιέρωμα...















Ο Μαρκ Ρόθκο (Mark Rothko) ήταν Αμερικανός ζωγράφος. Ανήκε στο ρεύμα αφηρημένης εξπρεσιονιστικής ζωγραφικής αν και ο ίδιος πάντοτε αρνήθηκε οποιαδήποτε σχετική κατάταξη.
Γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1903 στη Λεττονία ως Μάρκους Ρόθκοβιτς. Αυτοκτόνησε σε ηλικία 66 ετών, στις 25 Φεβρουαρίου 1970.
Τα έργα του έχουν σημαντική εμπορική αξία. Το 2003 ένα έργο του του 1953, το "Homage to Matisse" (1953) πωλήθηκε προς 2,5 εκ. δολ. Αμερικής, σπάζοντας το ρεκόρ του πιο ακριβού πίνακα που πωλήθηκε σε πλειστηριασμό. Το ρεκόρ καταρρίφθηκε το 2007 με τον πίνακα "White Center (Yellow, Pink and Lavender on Rose)" (1950), επίσης του Ρόθκο, με τιμή $72,8 εκ. δολ. Αμερικής.



















Click to see an enlarged picture



"Κατανοώ την οργή των Γερμανών" (Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου, www.enet.gr) / Ναι, είναι αλήθεια, είναι δήλωση του πρωθυπουργού μας! Κι ένα σχόλιο συμπολίτη μας, επονομαζόμενου "Μετανάστης", επωνυμία που φαίνεται να μην απέχει πολύ από τη μοίρα που μας επιφυλάσσει η αδράνειά μας, και ίσως-ίσως η συνενοχή μας...


Γ. Παπανδρέου: «Κατανοώ την οργή των Γερμανών»

Την υπόσχεση ότι η Ελλάδα θα αποπληρώσει τα δάνεια της μέχρι και το τελευταίο σεντ επανέλαβε σήμερα με συνέντευξή του ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, στην γερμανική εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας “Bild”, ενώ σε ερώτηση του δημοσιογράφου για το εάν κατανοεί την οργή των Γερμανών φορολογούμενων, που πρέπει να πληρώσουν για μία χώρα, η οποία δεν εκπληρώνει τα καθήκοντά της, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι κατανοεί την οργή τους και πως τους ευχαριστεί γι΄αυτό.






























Σύμφωνα με τον ίδιο, η βοήθεια προς τη χώρα μας αποτελείται από  πιστώσεις, και όχι δώρα, επισημαίνοντας ότι τα δάνεια αυτά θα επιστραφούν εντόκως.
«Δεν θέλουμε τα δάνεια για να τα αφήσουμε όλα όπως ήταν, αλλά για αν κερδίσουμε χρόνο για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» δηλώνει ο Γ. Παπανδρέου ο οποίος ευχαριστεί τους Γερμανούς για τη βοήθεια και κατανοεί την οργή τους εναντίον της Ελλάδας.

Όπως υποστηρίζει κατηγορηματικά, δεν πρόκειται να πωληθούν ελληνικά νησιά. Πρόκειται εξάλλου για πρόταση που είχε κάνει παλαιότερα η Bild. «Τα νησιά αποτελούν πολιτιστική κληρονομιά (…) θέλουμε να τα αναπτύξουμε (…) αυτό θα μας αποφέρει πολύ περισσότερα» εξηγεί ο πρωθυπουργός.

Σχετικά με την παράταση της αποπληρωμής των δανείων, σύμφωνα με τον Γ. Παπανδρέου με δεδομένο ότι το χρέος της Ελλάδας θα συνεχίσει να αυξάνεται μέχρι το 2012 είναι ρεαλιστική μια παράταση της προθεσμίας αποπληρωμής. Όσο για τις αγορές σύμφωνα με τον ίδιο «δεν δίνουν τόσο σημασία σε συγκεκριμένες προθεσμίες αλλά στο αν το σχέδιο είναι έξυπνο και υλοποιήσιμο».

Ο Γ. Παπανδρέου απορρίπτει το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδα από τη ζώνη του ευρώ καθώς όπως υποστηρίζει κάτι τέτοιο δεν θα είχε νόημα καθώς θα οδηγούσε τις τράπεζες σε κατάρρευση αλλά θα ζημίωνε και την Ευρώπη. Σύμφωνα με τον ίδιο τα πλεονεκτήματα της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι δύο. Το ένα είναι ότι αγοράζουμε πολλά γερμανικά προϊόντα και εξασφαλίζουμε θέσεις εργασίας στη Γερμανία.

Δεύτερον, η Ελλάδα αποτελεί «άγκυρα σταθερότητας» στην περιοχή των Βαλκανίων και των αραβικών χωρών της Μεσογείου όπου σημειώνονται αναταράξεις. «Είναι γείτονες μας, με τους οποίους διατηρούμε στενές επαφές» αναφέρει. Σύμφωνα μάλιστα με τον Γ. Παπανδρέου, μεγάλα κύματα προσφύγων από αυτές τις περιοχές θα προκαλούσαν μεγάλα προβλήματα στην Ευρώπη» και όπως υποστηρίζει σε αυτό η Ελλάδα θα μπορούσε να συνεισφέρει πολλά.




Ο/Η Μετανάστης έγραψε: (πριν 20 ώρες) (σχόλιο της παραπάνω είδησης στο www.enet.gr)

Τα νησιά λέει αποτελούν "πολιτιστική κληρονομιά"...
Είναι στα καλά του ο άνθρωπος;;;;;;;;;;;

Έχουμε πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που λέει τέτοιες χοντρές μπαρούφες;;;;;;;;
Ελπίζω πραγματικά να είναι μόνο κουτός. Γιατί αν τα λέει ηθελημένα, ο επόμενος Έλληνας πολίτης που θα τον συναντήσει θα πρέπει να του περάσει χειροπέδες και να τον πάει να δικαστεί για προδοσία.
Ακούς εκεί το εθνικό έδαφος "πολιτιστική κληρονομιά"...
Τi είναι η γη βρε χαϊβάνι, τραγούδι, λογοτεχνία ή γλυπτό;;;
Με λίγα λόγια εξηγεί στους Γερμανούς ότι τα νησιά δεν είναι προς πώληση γιατί είναι πολιτισμός...
Για το ότι η Ελλάδα είναι μια ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΧΩΡΑ, ούτε λόγος...
Ας τον χαιρόμαστε τον τρίτο τον μακρύτερο.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=254224

"Το βαρετό κριτήριο" της Άννας Δαμιανίδη ("ΤΑ ΝΕΑ", 25/2/2011) ή όταν η δημοκρατική νομιμοποίηση καταντάει ασήμαντη λεπτομέρεια...




Το βαρετό κριτήριο


ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ∆ΑΜΙΑΝΙ∆Η

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ" 25 Φεβρουαρίου 2011

Κι όµως, ο Καντάφι υπήρξε κάποτε επαναστάτης. ∆εν ξέρω αν το καθεστώς του βασιλιά που ανέτρεψε ήταν λιγότερο ή περισσότερο τυραννικό από το δικό του, πάντως ήταν σίγουρα φιλοαµερικανικό. Το ανέτρεψε µε µια οµάδα αξιωµατικών και κήρυξε ∆ηµοκρατία. Ισλαµική, άµεση, τζαµαχιριγιανή, της άλλαζε διάφορα ονόµατα κατά καιρούς, και κάθε τόσο την κήρυττε από την αρχή µε αλλαγές προς το λαϊκότερο και το αµεσότερο. 

Πώς µπορεί λοιπόν κανείς να καταλάβει αν ένας αντιαµερικανός ανατροπέας βασιλείας, σπουδασµένος στην ελληνική Σχολή των Ευελπίδων είναι αρκετά εντάξει για να τον κάνει παρέα και να µην κινδυνεύει στο µέλλον να βρεθεί εκτεθειµένος; Γιατί πρέπει να παραδεχτούµε πως όλα τα καλά τα είχε ο Καντάφι. 



Αντιιµπεριαλιστής δεδηλωµένος. Προστάτης όλων των αντιιµπεριαλιστών τουκόσµου. Εµπνευστής ιδεών για τρίτοδρόµο, τέταρτο,πέµπτο. Ασίγαστη έµπνευση για νεωτερισµούς, άφηνε άφωνο τον κόσµο κάθε τόσο. Θα πρέπει να έκρυβε µέσα του και µια καλλιτεχνική φλέβα. Πότε το πράσινο βιβλιαράκι, πότε οι σκηνές του στις αυλές των µεγάρων, πότε η ευφάνταστη φρασεολογία του, οι αλλαγές τακτικής του, δεν είχες από πού να τον πιάσεις. Θα µπορούσε να ξοδεύονται τόνοι µελάνης σε αναλύσεις της συµπεριφοράς του (και ξοδεύτηκαν) αλλά να µη γίνεται κατανοητός από τους καηµένους τους δυτικούς υποψηφίους ή παραλίγο θαυµαστές του, ακόµα και από µας που και σύµµαχοι υπήρξαµε, και φίλοι, αλλά ότι µας ξέφευγε η δηµιουργικότητά του πρέπει να το παραδεχτούµε. 

Τελικά για να κρίνεις έναν ηγέτη, όσα πυροτεχνήµατα και να ρίχνει κάθε τόσο, όσο εντυπωσιακές φράσεις και κλισέ κι αν επινοεί, πρέπει να χρησιµοποιείς τις παλιές, καλές συνταγές. 

Αν κρατάει την εξουσία για πολύ καιρό χωρίς εναλλαγή, µάλλον κάτι δεν πάει καλά. Είναι βαρετό αλλά αναντικατάστατο κριτήριο. Γίνονται εκλογές στη χώρα; Υπάρχει ελευθερία λόγου; Εφηµερίδες µε δηµοσιογράφους που δεν φοβούνται για τη ζωή τους; Υπάρχουν κόµµατα, αντιπολίτευση, ανεξάρτητες εξουσίες; 

Τώρα µάθαµε. Αλλά επειδή όλα αυτά ακούγονται πολύ ξενέρωτα εδώ σε µας, που τα έχουµε και τα περιφρονούµε, ας αφήσουµε να τα πουν καλύτερα οι ίδιοι οι Λίβυοι. 

Μια εξαιρετική στιγμή μουσικής και ποιητικής δημιουργίας του Διονύση Σαββόπουλου που "επικοινώνησε" μοναδικά με ένα αποτρόπαιο γεγονός του 1973.


Στις 25/2 του 1973: Μακελειό σε κέντρο διασκέδασης της Αθήνας από τους αδελφούς Κοεμτζή για μια παραγγελιά. Απολογισμός, τρεις νεκροί αστυνομικοί και δύο τραυματίες. Λίγο αργότερα, ο Διονύσης Σαββόπουλος εμπνέεται από το γεγονός και γράφει το τραγούδι «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για το Νίκο».







ΜΑΚΡΥ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος


Λοιπόν μολύβι και χαρτί, η απόγνωση άνοιξε λαγούμι
Σκιές που χώθηκαν με λάμψεις μαχαιριού σε πιο στενό κελί
ψηλά με πέπλα αίματος Χλιμίντριζε η Σελήνη
Δεν έχει ελπίδα, ελευθερία δεν ζητά, αλλά δικαιοσύνη

Γεννήθηκε σ' ένα λασπότοπο, κοντά στην Κατερίνη
Σκιές με λάμπες θυέλλης που γλυστρούν στου Άδη το πανί
Ο Νίκος ήταν ο πρωτότοκος, τον άλλον λέγαν Δημοσθένη
Βουβός δεσμός, εικόνα παιδική, σε άλλο χρόνο αναπλεγμένη
Ο γέρος του είχε κρυψώνα το βουνό απ' το '45
Κι οι χωρικοί απ' τον φόβο των Αρχών, μακραίναν κι απ' τον γιο
Κι αυτός τους έβλεπε στρωμένους στην δουλειά και μέσα του άναβε η μανία
του στριμωγμένου ανάμεσα στο πλήθος και την Αστυνομία

Ώσπου μια μέρα χωρίς αποσκευή, τσουλώντας της τρύπας του την ρόδα
Κυλάει απ' την Μακεδονία ως εδώ, κι ακόμα που θα βγεί;
Θα τρέχει πάντα για το άστρο που δεν φτάνει καμιά Αστυνομία
Για τους φυγάδες αυτός ο ουρανός είν' η παρανομία
Νίκο, αγγίζω το στοιχείο σας
Νίκο, μες τον υπόκοσμο της γλώσσας
Δυο καταδίκες 6 χρόνια για κλοπή, τον είδα όταν βγήκε
Κρατούσε πλέον μιαν απόσταση απ' την τρέλα, όχι για να σωθεί
Αλλά για να την σώσει αν με νοείς, να λόγου χάρη ήθελε γάμο
Και τότε τού 'παν «έλα σε μάς για να προδώνεις» δεν δέχθηκε στιγμή!
Κι απ' την βαθειά των υπογείων τους την λύσσα, κατέφυγε στην επαρχία
Μα όπου κιαν πήγε, το σήμα είχε σταλεί, στην Σαλλονίκη τον τσακίσαν
Σχεδόν τρεκλίζοντας ξανά 'ρθε στην Αθηνά, και τότε πιάσαν την μνηστή του
Της είπαν λόγια, βοηθήσαν κι γονείς ώσπου διέκοψε μαζί του

Κι ωστόσο ζούσε τελείως σοβαρός, υπνοβατώντας σ' ένα κράτος
Που θριαμβεύει με μιαν ατέλειωτη στριγκλιά «διαφυγή καμιά»
Κρατώντας μόνο μια κρυφήν αναπνοή, των μπουζουκτζίδικων το γκέτο
Βαθιά εικόνα, που η έκσταση εκεί, ακόμα λειτουργεί
«ν' ακούω» έλεγε «τα λόγια, την φωνή, και τ' αδελφάκι μου υψωμένο
να το κοιτάω στον χορό του μοναχό, και κάτι να παθαίνω»
Νίκο, σκυλάδικο Σαββάτο
Νίκο, σπασίματα γεμάτο
Παραγγελιά, και περιμέναν καθισμένοι, και τα ηχεία το αναγγείλαν
Κι όλα τα όργανα συλλάβαν το σκοπό για το χορό του Δημοσθένη
Καθώς ανέβαινε, η πίστα ήταν γεμάτη, ακούστηκε να ουρλιάζει
Παραγγελία, γιατί το είδε το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει

Η πίστα άδειασε, μονάχα δυο αστυνόμοι, χορεύαν, γυρνώντας του την πλάτη
τότε τους έσπρωξε ο μικρός με μια στριγκλιά «δικό μου το κομμάτι»
Τον ρίξαν κάτω σε γυαλιά κομματιασμένα, ξεφώνιζε όπως τον εσέρναν
Σαν ένα φιλμ ιλιγγιώδες η ζωής τους, του Νίκου έκαψε τα φρένα

Έξω απ' την τρέλα δεν είχε κάτι να πιαστεί, γιατί του το 'χαν διαλύσει
Κατρακυλάει στον προβολέα των σκοταδιών του, στην φρικαλέα ατραξιόν του
Με τόση βία που είναι αδύνατον να πω, τι έγινε εκεί κάτου
Το δράμα όλο συντελέστηκε θαρρώ, στον χώρο του αοράτου

Στον εαυτό του είπε «Νίκο, συγκρατήσου» τραβώντας κίολας το λεπίδι
Τον πρώτο που την έφαγε τον είδαν, με μια ταυτότητα να σκύβει
Σφαχτηκαν 3 μαχαίρωσε άλλους 6, φωνές, «ανοίχτε θα μας σφάξουν»
Τραβώντας έξω τον μικρό παραμιλούσε «εσένα δεν θα σε πειράξουν»
Νίκο, σόι αλλοπαρμένο
Νίκο, τι έχεις καμωμένο;
Μετά κατέφυγε στο σπίτι ενός γνωστού, μα ένοιωσε ότι θα τον δώσουν
«θα φύγω» είπε «με μια βάρκα ν' ανοιχτώ, φουρτούνες να με πνίξουν, ΝΑ!
Να τρελαθούνε, που Νίκο να γυρεύουν, και Νίκο να μην βρίσκουν»
Μα όπως βγήκε τους είδε σαν βαλέδες, ο ένας με τις χειροπέδες

Τον εκυκλώσαν και από τα γύρω μέρη, κρεμόταν η ζωή του
από ένα νήμα που δεν θα 'δινε σ' αυτούς, και πέταξε μαχαίρι
Να αναγκαστούν να τον σκοτώσουν οι Αστυνόμοι, μα εκείνοι τού 'ριχναν στα πόδια
Σερνόταν κι έβριζε ώσπου ένας ταβερνιάρης, του 'δωσε μια με ένα καδρόνι

Η δίκη του έγινε τον άγριο Νοέμβρη, το ένιωθε άραγε κι εκείνος;
Ο Τύπος πάντως, τον πρόβαλε ανοιχτά σαν αιμοβόρο κτήνος
Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί «παράξενο δεν ήταν»
Η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ'αυτόν, μιαν άλλη απειλή

Τό 'παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό, στον συνεργάτη ενός εντύπου
Μα ο Μπιθικώτσης τον διώχνει και του λέει «που να σου εξηγώ»
Δεν είχε μάρτυρες εκτός τ' αφεντικό και την νοικοκυρά του
Οι δικηγόροι λέγαν «ανώμαλη ψυχή, κοιτάξτε τα χαρτιά του»
Νίκο, χωριό συσκοτισμένων
Νίκο, ποίοι σ' έχουν κυκλωμένο;
Ο ίδιος ξέγραψε απ' αρχής τον εαυτό του, το είπε «πρέπει να πεθάνω»
Μπήκε στον κόπο δηλαδή τον δικαστών μα αυτοί δεν μπήκαν στον δικό του
Καθώς διηγώταν την ζωή του, θαρρούσα δεν θ' αντέξω
Η δική εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απ' έξω

Στα γράμματά του από την φυλακή, ο βίος δεν διαφέρει
Ασφυκτιούσε σαν ζώο μυθικό, εδώ όσο κι εκεί
Μην είναι τάχα ένα ρίγος παραπέρα, που δείχνει απόσταση από το δράμα
και μεταφέρει σαν ιπτάμενο ένα θαύμα, της δικαιοσύνης την γαλέρα

Η τέχνη μου έζησε παράξενες στιγμές, και από δίκιο ξέρει
Τα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά, τον βλέπω σε αργές στροφές
Σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας
Στ' ανυποψίαστα μπουλούκια του γλεντιού, που βιάζουν το άσυλό της

Η ουρά που αυξάνει φτύνοντάς τον ας λυσσάει, με τον ζουρλό μανδύα
και με τα ηλεκτροσόκ να τον κλονίσει, θα λάβει ότι της αξίζει
Στους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένη, αιώνια, δίχως σωτηρία
Στην τακτική δουλεία του δικαστή, που δεν καταλαβαίνει
Νίκο, ποτέ δεν θά 'ναι έτσι
Νίκο, είν' η αρρώστια που μας σώζει
Καθώς σε φέρνει πιο μακριά κι απ' το κελί σου
Νίκο, στον ουρανό της μουσικής σου

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

"Τα παιδιά, δυστυχώς, έχουν πάντα δίκιο, ακόμη και όταν δεν έχουν" ξανά από το βιβλίο της Μαρίας Στασινοπούλου "Κυρία, με θυμάστε;" (εκδόσεις "Κίχλη").


   ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ήταν το ΚΘ' Λύκειο Αθηνών στα Εξάρχεια / όχι ακριβώς στα Εξάρχεια, στον Άγιο Νικόλαο, στα Πευκάκια. Αστική γειτονιά, ζωηρά παιδιά, έξυπνα και πρόθυμα κατά περίσταση. Βαριόντουσαν το σχολείο. Ο Νίκος Πετρόπουλος με τα στρογγυλά γυαλάκια και το μαύρο ποδήρες παλτό, με τη Βαβέλ στην τσάντα και το μυαλό πάντα κάπου αλλού, ενέχεται... σε δύο περιστατικά.
   Μιλάμε στην τάξη για τη γλωσσική ανεπάρκεια, λεξιπενία κυρίως, των νέων. 
   - Μα πώς να εκφραστείτε πλούσια όταν οι οκτώ στις δέκα λέξεις σας είναι "μαλάκας" και "τη βρίσκω", "δεν τη βρίσκω", "και καλά", και άλλα παρόμοια, επισημαίνω.
   - Εγώ πάντως, κυρία, την ψάχνω ακόμη! παρεμβαίνει ο Νίκος.
   Στο τέλος της σχολικής χρονιάς, πάγιο και απαράδεκτο έθιμο, οι πιο επαναστατημένοι, κατά τη γνώμη τους, και πιο κακομαθημένοι, κατά τη δική μας, μαθητές καίνε, στο προαύλιο ή στους γύρω δρόμους, τα σχολικά βιβλία. Καμάρωνα πάντα ότι τους δικούς μου μαθητές τους προλάβαινα. Και θέλω να πιστεύω ότι δεν ήταν ψευδαίσθηση. Παρ' όλα αυτά, μια μέρα, ανάμεσα σε ένα τσούρμο... εμπρηστές, βλέπω τον Νίκο.
   - Νίκο, έλα εδώ. Γιατί καις τα βιβλία σου; του λέω με ύφος αυστηρό και ερωτηματικό.
   - Γιατί δεν μπορώ να κάψω εσάς, κυρία! μου λέει ακαριαία, με τα μάτια κατεβασμένα όμως. Και συμπληρώνει, υπομειδιώντας: δηλαδή, όχι εσάς ακριβώς...   

24/2 επέτειοι μετά μουσικής



       Δες εδώ:  http://www.radiojukebox.gr/history/on-this-date

1975: Οι Led Zeppelin κυκλοφορούν τον διπλό δίσκο τους «Physical Graffiti», με το περίφημο τραγούδι «Kashmir».








  • Πεθαίνει το 1988 ο Μέμφις Σλιμ, αμερικανός μπλουζίστας.










2000: Ο Κάρλος Σαντάνα είναι ο μεγάλος νικητής των βραβείων Γκράμι, αποσπώντας 8 βραβεία για το άλμπουμ «Supernatural».







Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

23/2: Μαρίκα Νίνου, Κατίνα Παξινού (επέτειος του θανάτου τους) και Φρίντριχ Χέντελ (επέτειος της γέννησής του)







Μαρίκα Νίνου
1918 – 1957





Η ρεμπέτισσα Μαρίκα Νίνου γεννήθηκε το 1918 στον Καύκασο. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ευαγγελία Νικολαΐδου. Σε ηλικία 10 ετών ήρθε στη Θεσσαλονίκη, και το 1945 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εμφανίστηκε σε διάφορα νυχτερινά κέντρα, κάνοντας ακροβατικά νούμερα, μαζί με τον άντρα και το παιδί της.


Τον Οκτώβριο του 1948, ο Στελλάκης Περπινιάδης την πήρε κοντά του για τραγουδίστρια στο κέντρο «Φλόριντα» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου και της έμαθε τα μυστικά του τραγουδιού. Η συνεργασία της με τον Βασίλη Τσιτσάνη το 1949 στο κέντρο «Τζίμης ο Χοντρός» υπήρξε καθοριστική στη ζωή και των δύο. Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε στο πάλκο και στη δισκογραφία με πλήθος σημαντικών λαϊκών συνθετών, όπως ο Μανώλης Χιώτης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Απόστολος Καλδάρας κ.α.
Η μακροβιότερη, όμως, και πιο παραγωγική συνεργασία της ήταν αυτή με τον Τσιτσάνη. Υπήρξε η μούσα, που τον ενέπνευσε όσο καμιά άλλη. Τον Οκτώβριο του 1951 πήγαν μαζί στην Κωνσταντινούπολη. Μετά το ταξίδι αυτό χώρισαν ξαφνικά και η Μαρίκα πήγε στην Αμερική, όπου τραγούδησε δίπλα στον Κώστα Καπλάνη επί δύο χρόνια.

Πριν πάει στην Αμερική είχε κάνει στην Αθήνα εγχείρηση καρκίνου, αλλά στην Αμερική παρουσίασε ραγδαία μετάσταση. Επέστρεψε αμέσως στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για λίγο με φοβερούς πόνους. Πέθανε, σε ηλικία μόλις 39 ετών, στις 23 Φεβρουαρίου του 1957.


http://www.sansimera.gr/biographies/89

............................................................................................

Κατίνα Παξινού
1900 – 1973


Η Κατίνα Παξινού υπήρξε η πρώτη ελληνίδα ηθοποιός που κατάφερε να σταθεί στο Χόλιγουντ και μάλιστα με δικούς της όρους, να διαπρέψει θεατρικά και κινηματογραφικά στην Ευρώπη, να ξεχωρίσει ως τραγωδός παγκοσμίου βεληνεκούς.
Γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1900 στον Πειραιά. Σπούδασε στο Ωδείο της Γενεύης, καθώς και σε σχολές του Βερολίνου και της Βιέννης.  Πρωτοεμφανίστηκε στη Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ως ηθοποιός του λυρικού θεάτρου, στην όπερα «Αδελφή Βεατρίκη» του Δημήτρη Μητρόπουλου.

Το 1928, εμφανίζεται για πρώτη φορά στο θέατρο πρόζας ως μέλος του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη, παίζοντας στο έργο του Ανρί Μπατάιγ «Γυμνή Γυναίκα». Το 1931, προσχωρεί μαζί με τον Αλέξη Μινωτή, στον Συνεταιρικό Θίασο του Αιμίλιου Βεάκη, που παρουσιάζει σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, όπως: «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ευγένιου Ο' Νιλ, «Ο Πατέρας του Αυγούστου» του Στρίντμπεργκ, «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχωφ.
Από το 1932 έως το 1940, εμφανίζεται στο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμηνεύει ρόλους που την καταξιώνουν ως κορυφαία ηθοποιό της ελληνικής σκηνής. Με τη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου θα εμφανιστεί στο Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο, ερμηνεύοντας το ρόλο της Ηλέκτρας στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, την Γερτρούδη στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, την Κυρία Άλβινγκ στους «Βρικόλακες» του Ίψεν. Την περίοδο του πολέμου εγκαθίσταται στις ΗΠΑ, όπου εμφανίζεται στο θέατρο Μπρόντγουεϊ και ερμηνεύει σπουδαίους ρόλους στον κινηματογράφο, με τους οποίους κερδίζει τη διεθνή αναγνώριση.
Το 1950 επιστρέφει στην Ελλάδα και εμφανίζεται πάλι μαζί με τον Αλέξη Μινωτή στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με το οποίο περιοδεύει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Ξαναπαίζει στη Νέα Υόρκη στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του
.Λόρκα, έργο που επαναλαμβάνει στην Αθήνα στο Θέατρο Κοτοπούλη. Μετά το 1957, εμφανίζεται μόνιμα στη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ερμηνεύοντας έργα του αρχαίου Θεάτρου και του σύγχρονου διεθνούς ρεπερτορίου. Ανάμεσα σ' αυτά, η «Εκάβη», η «Μήδεια», οι «Φοίνισσες» και οι «Βάκχες» του Ευριπίδη, ο «Πατέρας» του Στρίντμπεργκ, «Η επίσκεψις της γηραιάς κυρίας» του Ντίρενματ, «Το Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα» του Ο' Νιλ, «Η τρελή του Σαγιό» του Ζαν Ζιροντού, ο «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ.
Το 1968 η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής, συγκροτούν θίασο που εμφανίζεται στο Θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης, και στο Θέατρο «Διάνα» της οδού Ιπποκράτους. Στο «Σινεάκ», το κινηματοθέατρο που αργότερα θα μετονομαστεί άστηκε σε «Θέατρο Παξινού», παίζει στα έργα «Η Ήρα και το παγώνι» του Σον Ο' Κέιζι, «Οι παλαιστές» του Στρατή Καρρά, οι «Βρικόλακες» του Ίψεν, «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα, ενώ την περίοδο 1971 - 1972 ερμηνεύει στο Θέατρο «Πάνθεον», την τελευταία μεγάλη επιτυχία της, ως «Μάνα Κουράγιο» στο ομώνυμο έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ.
Στις κινηματογραφικές επιλογές της υπήρξε εκλεκτική, εξ ου και οι μόλις 11 ταινίες της. Μεταξύ άλλων, συνεργάστηκε με τον Όρσον Ουέλς («Ο κύριος Αρκάντον», 1955), τον Λουκίνο Βισκόντι («Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του», 1960) και φυσικά τον Σαμ Γουντ της «Καμπάνας», όπου έπαιξε τη δυναμική αντάρτισσα του ισπανικού εμφυλίου που μπορούσε να προβλέπει το μέλλον. Για την ερμηνεία της στο έργο «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», της απενεμήθη το 1944 το βραβείο Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, ενώ το 1949 τιμήθηκε με το Βραβείο Κοκτώ στο Φεστιβάλ Μπιάριτς για την ερμηνεία της στην ταινία «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα».
Εκτός από τις αξέχαστες ερμηνείες της στο Θέατρο και τον κινηματογράφο, η Κατίνα Παξινού έκανε μεταφράσεις θεατρικών έργων του Ευγένιου Ο' Νιλ και έγραψε τη μουσική για την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, που ανέβασε το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη το 1933 και σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή το 1952.
Παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Ανώτερο Ταξιάρχη Γεωργίου Α' και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Δυτικής Γερμανίας. Τιμήθηκε ακόμη με τον τίτλο της Αξιωματούχου Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας και με το Βραβείο «Ιζαμπέλλα Ντ' Εστέ».
Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου του 1973.
.............................................................................................................
Γκιόργκ-Φρίντριχ Χαίντελ (1685-1759)


 
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ
Γκιόργκ-Φρίντριχ Χαίντελ (1685-1759) : Ο Γκιόργκ-Φρίντριχ Χαίντελ ήταν Γερμανός.
ΓΕΝΙΚΑ
Γκιόργκ-Φρίντριχ Χαίντελ (1685-1759) : Πρόκειται για μία ακόμη, μετά τον Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχ, μεγάλη μορφή της εποχής του μπαρόκ, ο οποίος στο μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικής του περιόδου επιδόθηκε φιλόδοξα στην οπερατική τέχνη αλλά προς τη δύση της πορείας του στράφηκε σχεδόν αποκλειστικά σε πιο σοβαρά είδη μουσικής όπως π.χ. το θρησκευτικό ορατόριο. Με συχνά ταξίδια και περιοδείες σε όλη την Ευρώπη γνώρισε μεγάλη επιτυχία και επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τα μουσικά δρώμενα της εποχής του.Στα τέλη του 1710 ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Αγγλία, ενώ τον επόμενο χρόνο παρουσίασε την όπερα Rinaldo στο Λονδίνο, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Εκεί άλλαξε και το όνομά του και το προσάρμοσε, χρησιμοποιώντας το από κει και πέρα επίσημα στην αγγλική γραφή. Το 1712 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αγγλία, όπου συνέχισε τη σταδιοδρομία του ως θεατρικός επιχειρηματίας, αντιμετωπίζοντας ισχυρό ανταγωνισμό. Το 1737 οδηγήθηκε σε χρεοκοπία, γεγονός που συνοδεύτηκε από μία επιδείνωση της υγείας του και προσωρινή παράλυση του δεξιού χεριού του, πιθανώς εξαιτίας ενός εγκεφαλικού επεισοδίου. Μετά την ανάρρωσή του, ξεκίνησε να συνθέτει το δημοφιλέστερο ορατόριο του, τον Μεσσία, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 13 Απριλίου του 1742 στοΔουβλίνο. Από το 1751 άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα όρασης που οδηγούσαν σταδιακά στην τύφλωσή του. Υπό αυτές τις συνθήκες, συνέθεσε το 1752 το ορατόριο Ιεφθάε (ο Θρίαμβος του Χρόνου και της Αλήθειας, έργο του 1757, στηρίχθηκε κυρίως σε προγενέστερο υλικό του Χέντελ). Πέθανε το Πάσχα του 1759 και η ταφή του έγινε με τιμές στο αβαείο του Ουεσμίνστερ.





ΣΤΥΛ
Γκιόργκ-Φρίντριχ Χαίντελ (1685-1759) : Σε όλο το εύρος του έργου του, ο συνθέτης χρησιμοποίησε το γνωστό στυλ του μπαρόκ : ταυτόχρονη χρήση αντίστιξης και ομοφωνίας. Η ορχήστρα της εποχής έδινε βάρος στα έγχορδα παρά στα πνευστά όργανα (που εκείνη την εποχή ήταν σε γενικές γραμμές μακρυά από την τελειοποιημένη τους μορφή) και γινόταν μεγάλη χρήση του "μπάσο κοντίνουο" (συνοπτική γραμμή του βάσιμου του κομματιού για εκτέλεση από τον τσεμπαλίστα της ορχήστρας με βάση δικά του αυτοσχεδιαστικά σχήματα), με αποτέλεσμα τον γνωστό ήχο της προκλασικής περιόδου.
ΕΡΓΟ
Γκιόργκ-Φρίντριχ Χαίντελ (1685-1759) : Μεγάλο έργο που περιλαμβάνει : 41 ιταλικές όπερες, 24 ορατόρια, ωδές, 2 πάθη, 100 ιταλικές καντάτες, 12 λήντερ, 7 άριες, 20 ύμνους, "Η μουσική των νερών" και "Η μουσική των πυροτεχνημάτων" (σουίτες για ορχήστρα), 20 κοντσέρτα γκρόσσο, 40 σονάτες για διάφορα όργανα.