Είδα μια ωραία παράσταση και σας την προτείνω για να περάσετε μιάμιση ώρα με καλόγουστο, έξυπνο - και όχι εξυπνακίστικο - χιούμορ, που το έχουμε ανάγκη ιδιαίτερα στους σημερινούς σκυθρωπούς καιρούς. Είναι μια παράσταση που δεν στηρίζεται μόνο στις ιδέες της (που είναι πολλές και πρωτότυπες), αλλά και στην πολλή δουλειά με την οποία υλοποιούνται αυτές οι ιδέες. Μπράβο στα παιδιά, μπράβο και στον σκηνοθέτη Σέργιο Γκάκα που στήριξε την παράσταση αποκλειστικά στα εκφραστικά μέσα των παιδιών και όχι σε προκατασκευές γραφείου - "καπέλα" που συνηθίζονται στις πάσχουσες από "σκηνοθετίτιδα" παραστάσεις.
Αντιγράφω από το άρθρο της Μάνιας Ζούση στο www.In2life.gr :
...Με αξιοθαύμαστη σωματική ετοιμότητα και σβελτάδα που θυμίζει καλογυμνασμένους ακροβάτες τσίρκου και πλανόδιους θαυματοποιούς, ισορροπούν άριστα πάνω σε τεντωμένο σχοινί καλογραμμένων και έξυπνων κειμένων, μετακινούμενοι από το ένα θεατρικό πλάνο στο άλλο. Με σπαρταριστό και βιτριολικό χιούμορ, ερευνούν, αναλύουν, εξετάζουν, θέτουν ερωτήματα, συμφωνούν και διαφωνούν ως επιστήμονες, ειδικοί και «σαιξπηρολόγοι» πάνω στα ζητήματα που προκύπτουν από τον Άμλετ, όπως οι ανίερες και έκφυλες συμμαχίες, οι διαστροφές, οι προδοσίες, οι μηχανορραφίες, οι σφαγές, οι δολοφονίες, οι επεκτατικές στρατηγικές, οι πόλεμοι, οι γάμοι μεταξύ συγγενών.
Δεν παραλείπουν να σαρκάσουν με απολαυστικό τρόπο τον πολυγραφότατο Σαίξπηρ, δίνοντας απαντήσεις στο πού οφείλεται κατά τη γνώμη τους η καλπάζουσα «έμπνευση» του μεγάλου ποιητή, για να καταλήξουν πως η ακατάπαυστη μουρμούρα και γκρίνια της κυρίας Σαίξπηρ αλλά και οι λέξεις που εκστομίζει, στέκονται αφορμή και έμπνευση για να συγγράψει ο σύζυγός της τον Άμλετ.
Σπαρταριστή σκηνή αποτελεί η εκδοχή της συνάντησης Άμλετ και Οφηλίας, όχι στη Δανία, αλλά σε χώρες όπως η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Αγγλία, ακόμα και η Τζαμάικα, με τα χαρακτηριστικά εθνικά τους αναγνωρίσιμα σύμβολα και φυσικά τη γλώσσα τους. Εκεί όμως που απογειώνεται η έμπνευση και ο σαρκασμός είναι η παρωδία τους στην προσέγγιση του Άμλετ από διαφορετικές σκηνοθετικές σχολές και τρόπους: από το στομφώδες παίξιμο της ελληνικής τραγωδίας στην Επίδαυρο, το κινηματογραφικό στυλ αλά Χόλυγουντ, το εγχώριο σύγχρονο ύφος τύπου «Σπιρτόκουτο» ή ακόμα και το απελπιστικά αργής κίνησης και λόγου πλάνο που επέβαλε ο Αγγελόπουλος . Κορυφαία στιγμή η αναφορά στην τηλεοπτική πραγματικότητα των σίριαλ με τις ακατανόητες, βλακώδεις, επαναληπτικές φράσεις.
Δευτέρα και Τρίτη στις 9.15 μ.μ. στο θέατρο ALTERA PARS, Μ. Αλεξάνδρου 123 στο Μεταξουργείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου