Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Και ο νοών νοείτω...


Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΪΤΖΗ

Ο βήχας, ο έρωτας κι ο παράς δεν κρύβονται... Κι η φτώχεια, αδέλφια, κι η φτώχεια...!

   Διαβάζω στα "ΝΕΑ" την επιστήμονα κ.Βάσω Αρτινοπούλου στο άρθρο της "Η εξουσία της φτώχειας":



  "...Τα πορίσµατα δείχνουν ότι τα άτοµα µε κλονισµένη ψυχική υγεία έχουν περισσότερες πιθανότητες να χάσουν τις δουλειές τους, ότι ακόµα κι αν δεν υπάρχει προηγούµενο ιστορικό ψυχικής ασθένειας, οι άνεργοι διατρέχουν κατά 70% υψηλότερο κίνδυνο για απόπειρες αυτοκτονίας, και τέλος ότι η ανεργία έχει θετική σχέση µε την κατάθλιψη και την ιδέα της αυτοκτονίας. 

Είναι φανερό ότι οι προσεγγίσεις και οι ερµηνείες είναι ποικίλες: από αυστηρά εξατοµικευµένες ψυχιατρικές προσεγγίσεις έως κοινωνιολογικές και πολιτισµικές. Εξάλλου, δεν µπορούµε ποτέ να µάθουµε την «αλήθεια» και τους λόγους του αυτόχειρα. Ούτε επίσης να «προφητεύσουµε» παρόµοιες συµπεριφορές. Μπορούµε όµως να διαπιστώσουµε τις τάσεις, τις ευρύτερες επιρροές στην ψυχική υγεία των πληττοµένων από την οικονοµική κρίση, και τους ισχυρούς συσχετισµούς στα διάφορα επίπεδα της κρίσης – από την οικονοµία στην κοινωνία και τον πολιτισµό και το αντίστροφο. 

Να ευαισθητοποιηθούµε στις κρυφές* και οριακές καταστάσεις της κρίσης και της φτώχειας. Να εστιάσουµε στην πρόληψη παρόµοιων καταστάσεων και την προστασία της ψυχικής υγείας του πληθυσµού, ώστε να µην αποτελέσουµε το ερευνητικό δείγµα µελλοντικών δηµοσιεύσεων, που θα συσχετίζουν την κρίση της Ελλάδας µε την αύξηση των αυτοκτονιών. Παραφράζοντας τον τίτλο του βιβλίου του Μπάρι Κόµονερ, «Η φτώχεια της εξουσίας» (Barry Commoner, The Poverty of Power: Energy andthe Economic Crisis. New York: Alfred A.Knopf, 1976), θα λέγαµε «Η εξουσία της φτώχειας» στις ανθρώπινες ζωές και όχι µόνο…" 


Η Βάσω Αρτινοπούλου είναι αντιπρύτανης του Παντείου Πανεπιστηµίου


............................................................................


...Καταφεύγω στην "Ελευθεροτυπία", στις οικονομικές σελίδες:

ΕΧΑΣΑΝ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥΣ, ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ, ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΟ ΕΝΟΙΚΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ 2 ΠΛΕΥΡΕΣ

Οι μισοί ενοικιαστές δυσκολεύονται να πληρώσουν

Στο σκοτάδι και χωρίς θέρμανση ζουν εκατοντάδες Αθηναίοι που αδυνατούν πλέον να καταβάλουν ακόμη και το ενοίκιο.

Τα δεδομένα που ορίζουν τη ζωή τους άλλαξαν δραματικά και βίαια για το 50% των ενοικιαστών. Οι άλλοτε συνεπείς οικογενειάρχες που έχασαν λόγω της κρίσης τη δουλειά τους βαρυγκομούν

Τα δεδομένα που ορίζουν τη ζωή τους άλλαξαν δραματικά και βίαια για το 50% των ενοικιαστών. Οι άλλοτε συνεπείς οικογενειάρχες που έχασαν λόγω της κρίσης τη δουλειά τους βαρυγκομούν
Ενδεικτικά στο κέντρο της Αθήνας, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, οι άλλοτε συνεπείς οικογενειάρχες που τώρα έχασαν λόγω της κρίσης τη δουλειά τους και δεν μπορούν να πληρώσουν φτάνουν το 50% των ενοικιαστών.
Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις κάποιων που εκμεταλλεύονται το χρονικό περιθώριο μέχρι την έξωση και αθετούν τις υποχρεώσεις τους συστηματικά.
Η κατάσταση αυτή που αποκτά χαρακτηριστικά έντονου κοινωνικού φαινομένου και έχει φέρει σε απόγνωση τόσο τους ενοικιαστές όσο και τους ιδιοκτήτες, δεν περιορίζεται στις λαϊκές αστικές συνοικίες. Αγγίζει και τα προάστια της ευμάρειας.
 Στη Γλυφάδα: Ο 42χρονος Αγγελος Β., απ' όταν έχασε την αντιπροσωπεία μεγάλης εταιρείας ρούχων και παπουτσιών, ζει σε διαμέρισμα δέκα χρόνια τώρα, με την 38χρονη γυναίκα του, που είναι καρκινοπαθής, και τα παιδιά τους (8-10 ετών). Οφείλει ενοίκια ενός εξαμήνου, παίρνει ψυχοφάρμακα και τελευταία ομολογεί ότι σχεδιάζει να αυτοκτονήσει.
Στην ίδια περιοχή ο 55χρονος Γιάννης Γ., επιχειρηματίας στον κλάδο του τουρισμού, καταστράφηκε οικονομικά και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το διαμέρισμα όπου διέμενε πέντε μέρες πριν εκπνεύσει η προθεσμία της έξωσης. Μετακόμισε σε άλλη κατοικία πληρώνοντας τα δύο πρώτα ενοίκια, αλλά έκλεισε ο όγδοος μήνας και δεν έχει χρήματα. Θα μετακομίσει και πάλι σε λίγες μέρες πριν την έξωσή του.
* Στα Πατήσια: Ογδοντάχρονη ζει με σύνταξη του ΟΓΑ και 300 ευρώ από ενοίκιο διαμερίσματος δύο δωματίων. Ο ενοικιαστής τής οφείλει 10 ενοίκια, την απείλησε, με υπαινιγμούς, για τη ζωή της και η ηλικιωμένη αναγκάστηκε να βάλει μεσίτη για να πουλήσει φτηνά το ακίνητο.
* Στου Ζωγράφου: Ο Δημήτρης και η Μαρία Π. νοίκιασαν κι επίπλωσαν διαμέρισμα 85 τ.μ., παραμονές του γάμου τους. Εκείνη, που είναι σε εγκυμοσύνη, εργαζόταν σε κέντρο αισθητικής και ο σύζυγός της, μάγειρας σε μεγάλο ξενοδοχείο. Απολύθηκαν, χρωστούν ενοίκια πέντε μηνών και ο ιδιοκτήτης τούς έδωσε ένα χρονικό περιθώριο να φύγουν.
Χωρίς νερό και ρεύμα
* Στο Γαλάτσι: Ο Κωνσταντίνος Τ. ζει με την οικογένειά του 15 χρόνια σε διαμέρισμα 86 τ.μ., πληρώνοντας ενοίκιο 480 ευρώ. Είχαν δύο καταστήματα που έκλεισαν. Οφείλουν δάνειο για εξοχικό κι έχουν 10 μήνες να πληρώσουν ενοίκιο. Ο ιδιοκτήτης τούς επέτρεψε να μείνουν μέχρι το Πάσχα, δωρεάν.
Ο Δημ. Παπαϊωάννου ήταν λογιστής στη βιοτεχνία Κεράνης που έκλεισε. Η γυναίκα του εργάζεται με μισθό 1.000 ευρώ και ο γιος τους σπουδάζει. Πάνω από μία δεκαετία νοικιάζει δύο διαμερίσματα στην πλατεία Κολιάτσου: «Ζούμε με το ενοίκιο των 250 ευρώ. Ο ένας ενοικιαστής δεν πληρώνει τους τελευταίους μήνες. Ούτε τα κοινόχρηστα και τους λογαριασμούς. Αναγκάστηκα να του κόψω το ρεύμα, αλλά εξακολουθεί να μένει στο διαμέρισμα.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις μεσιτικών γραφείων, οι μισοί από τους ενοικιαστές (50%) δεν καταβάλλουν για αρκετούς μήνες το νοίκι, και το 80% από αυτούς είναι ηλικίας 35-60 ετών. Οι περισσότεροι είχαν καταστήματα, μικρές επιχειρήσεις ή εργάζονταν στον κλάδο της οικοδομής.
Οι οφειλέτες αυξάνονται κυρίως στις Ζ
ωγράφου, Αμπελοκήπων, Κυψέλης, Γαλατσίου, Κολωνού, Λαμπρινής, Αγ. Παντελεήμονος, Πλατείας Αμερικής, όπου τα ενοίκια κυμαίνονται από 200 μέχρι 500 ευρώ.

Ομως, ενοικιαστές ζουν σε διαμερίσματα με κομμένο ρεύμα και νερό και σε περιοχές όπως η Γλυφάδα, το Χαλάνδρι, η Αγ. Παρασκευή, χωρίς να μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους για μισθώματα που ξεπερνούν τα 3.000 ευρώ.
«Πρόκειται για κοινωνικό πρόβλημα. Δεν είναι λογικό, αυτοί οι άνθρωποι από συνεπείς να μεταλλάχθηκαν σε απατεώνες», λέει ο μεσίτης Χρ. Αγγάνης, για να προσθέσει:
«Είχαν καταστήματα, σπούδαζαν τα παιδιά τους, πλήρωναν δάνειο για εξοχική κατοικία. Σήμερα δεν έχουν ούτε τα αναγκαία, διέκοψαν τις σπουδές των παιδιών τους και έκλεισαν τα καταστήματά τους. Αρκετοί ζουν χωρίς θέρμανση και ρεύμα, αδυνατώντας ν' ανταποκριθούν στους πάγιους λογαριασμούς.
Ο ίδιος αναφέρεται και σε περιπτώσεις ενοικιαστών που δεν πληρώνουν συστηματικά: «Νοικιάζουν ένα σπίτι, δεν πληρώνουν ενοίκιο και κοινόχρηστα επί ενάμιση χρόνο, φεύγουν πριν την έξωση κι επαναλαμβάνουν το ίδιο στο επόμενο ακίνητο. Αντίθετα, πολλοί ενοικιαστές, συνεπείς μέχρι και 18 χρόνια, χάνοντας την εργασία τους δεν μπορούν ν' ανταποκριθούν.
Οι ιδιοκτήτες τούς επιτρέπουν να μείνουν ένα διάστημα δωρεάν, μέχρι να φύγουν. Το 20% των ενοικιαστών ζητούν μείωση του ενοικίου, αίτημα που συνήθως γίνεται δεκτό από τον ιδιοκτήτη..."
*Σχολιάζω: Δεν είναι πια κρυφές οι καταστάσεις της κρίσης κ. Αρτινοπούλου. Είναι χειροπιαστές, υλικές και δίπλα μας. Και το σπουδαιότερο, αφορούν  ζ ω έ ς  και  π ρ ό σ ω π α . Πρόσωπα συγκεκριμένα σαν τον κ. Κώστα και την κ. Ελένη που ευχαριστούν τους πελάτες που τόσα χρόνια τους στήριξαν και τώρα είναι αναγκασμένοι να κλείσουν το μαγαζί τους και να συνταξιοδοτηθούν πρόωρα, αν καταφέρουν και συνταξιοδοτηθούν. Δεν είναι μόνο νούμερα και στατιστικές, δεν είναι μόνο ιδέες για εξοικονόμηση χρημάτων και περιορισμό των κοινωνικών δαπανών, ούτε ιδέες για διάχυση της εξουσίας στην κοινωνία (άλλο γλωσσολογικό "φρούτο" του Σκανδαλίδη αυτή τη φορά) ούτε ιδέες για ανάπτυξη, είναι αγκομαχητό και βαθύς αναστεναγμός, αϋπνία,  ασφυξία και πανικός για το μαύρο κι άραχλο μέλλον που έρχεται σε  μ  έ ν α ,  σ ε  σ έ ν α  και που θα  μ α ς   
φέρει αντιμέτωπους 
(και σένα και μένα, τ' ακούς Έλληνα του Αγ. Παντελεήμονα;)  πρώτα με τον Χασάν και τον Τζουλιάνο (γιατί είναι του χεριού μας καθώς τους έχουμε στην έδρα μας) και ύστερα θα σφαχτούμε μεταξύ μας γιατί ό,τι χάνεις  ε σ ύ, μπορεί να το κερδίσω  ε γ ώ . Κι αν δεν αντέχουμε στην ιδέα να μπούμε σ' έναν τέτοιο αδελφοκτόνο πόλεμο, μπορούμε και να σωπάσουμε, "...σαν τον τρελό του Γκόγκολ... Σιωπή... Σιωπή..." (Άντον Τσέχοφ, από τις "Τρεις αδελφές") ή και να... Όμως όχι, πρέπει να συναντηθούμε, τώρα είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ, χωρίς τον αυτάρεσκο λόγο μας - μόνο με δράση αλληλεγγύης. Και ταπεινότητας, μιας και για τη γενιά μας αυτά που ζούμε είναι πρωτοφανέρωτα, κι απ' τα παλιά μας όπλα μόνο η ανθρωπιά μπορεί να μας σώσει...     

"Ένα κτίριο μάθημα για όλους": ο άνθρωπος που το νέμεται προσφέρει ελπίδα...




ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ

 Ενα κτίριο µάθηµα για όλους

ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ∆ΑΜΙΑΝΙ∆Η

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 31 Ιανουαρίου 2011 στα "ΝΕΑ"

   Το όµορφο κτίριο στην Πατησίων το έβλεπα να ανακαινίζεται και αναρωτιόµουν τι θα γίνει. Να τι έγινε: το περίσσευµα που έλειπε την κρίσιµη ώρα των διαπραγµατεύσεων. Θα µπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι το ελληνικό πανεπιστήµιο µε τα τόσα κληροδοτήµατα θα έβρισκε µόνο του ένα κτίριο να παράσχει στους µετανάστες. Αλλά ίσως δεν ήθελε να δώσει ελπίδες σε περισσότερους και επιχειρήµατα στους µεν εξ αριστερών και στους δε εκ δεξιών, που καραδοκούσαν να αρπάξουν ό,τι επιχειρήµατα χάνανε τον δρόµο τους τις δύσκολες εκείνες ώρες. Ισως και ο ∆ήµος Αθηναίων θα µπορούσε να βρει χώρο, έχει κι αυτός διάφορα κτίρια. 

   Ή το υπουργείο Εσωτερικών, Προστασίας του Πολίτη κ.λπ. Η Εκκλησία της Ελλάδος θα ήτανλογικό να τρέξει επίσης, µε πολλές προτάσεις, γιατί αυτή πια κι αν έχει ακίνητα, αφότου µάλιστα αντάλλαξε και κάτι λίµνες που της περίσσευαν από την οθωµανική περίοδο… Κι αυτήν ποιους θα έπρεπε να φοβάται, σε ποιον θα έδινε επιχειρήµατα; Οµως κανείς απ’ όλους αυτούς δεν τη ρισκάρισε την προσφορά. Μόνο ένας ιδιώτης βρέθηκε να προσφέρει το περίσσευµα που είχε γίνει τόσο τραγικό υστέρηµα. Αυτός δεν φοβήθηκε µην του µαγαρίσουν οι φτωχοί τα κάτασπρα µάρµαρα. Εκανε την υπέρβαση και έδωσε ένα µάθηµα σε όλους, σε Εκκλησία, σε πανεπιστήµιο, σε δήµο, σε υπουργεία, και στους υπόλοιπους µε τις προκαταλήψεις, τις φοβίες, τα κολλήµατά µας. Και µόνο οι εικόνες των απεργών πείνας µέσα στις κουβέρτες, δίπλα στα µαρµάρινα αγάλµατα, κάτω από πολυτελείς σκάλες, είναι τόσο ανατρεπτικές για τα κοινωνικά κλισέ, τόσο απρόσµενα ελπιδοφόρες, τόσο ταρακουνάνε µυαλά που δεν το έχουν καταφέρει χίλιες διακηρύξεις, τόσο εκπαιδεύουν που δεν το έχουν πετύχει χίλια µεταπτυχιακά. Μπορεί οι περισσότεροι να ξέρουµε κάθε στιγµή ότι δεν περισσεύει τίποτε σε κανέναν, πως ο καθένας για το ψίχουλό του θα αφήσει να καταστραφούν θεσµοί πολύτιµοι, µπορεί διάφοροι το µόνο που ελπίζουν να είναι εξέγερση και βία, µπορεί πολλοί να είναι έτοιµοι να διαλύσουν την εύθραυστη κοινωνική µας συνθήκη, αλλά λες υπάρχει ελπίδα τελικά, το έργο µας δεν είναι τραγωδία. 

"Αλί και τρισαλλοί" οι αμαρτάνοντες τα θανάσιμα αμαρτήματα της βουλιμίας και της έπαρσης...


Αλί και τρισαλλοί

ΜΕ ανάμεικτα και ποικίλα συναισθήματα παρακολουθεί η ελληνική κοινωνία την εξέλιξη της ανάβασης των μεταναστών στη Νομική και της εκδίωξής τους (γιατί περί αυτού πρόκειται), στο μέγαρο της οδού Πατησίων.
ΤΟΝΝΟΙ μελάνης και σάλιου έχουν χυθεί για την κινητοποίησή τους, αλλά και για το λεγόμενο μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα σήμερα, αλλά... Αλλά, οι ευθύνες επιμερίζονται εκεί που βολεύει την οπτική γωνία της κάθε πλευράς και συχνά ξεχνάνε (οι πλευρές, όχι οι ευθύνες) ότι όλα συμβαίνουν σε μια χώρα, που έχει κατοίκους.
ΤΟ κυριότερο, εκείνοι που παίρνουν μέρος, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στον δημόσιο διάλογο και στη δημόσια δράση για το θέμα, μοιάζει σαν να αγνοούν ότι όλοι ζούμε στην ίδια χώρα, έχουμε τους ίδιους γείτονες, τα ίδια χωριά, τις ίδιες γειτονιές, όσο κι αν η οικονομική ψαλίδα μεταξύ των κατοίκων ποικίλλει σε γωνία. Στην Αράχωβα, στα μπαρ της «Μεγάλης Βρεταννίας» και στα ταβερνεία της Κρήτης συνυπάρχουν τα ανώτερα με τα μεσαία βαλάντια του τόπου, που αποτελούν και τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων. Μέχρι στιγμής.
ΑΝΤΑΜΑ η δεξιά κεφαλαιοκρατία, η αριστερή διανόηση και η μεσαία τάξη, χωρίς υποχρεωτικά να κάθονται στα ίδια τραπέζια. Απλώς δίπλα δίπλα.
ΑΥΤΟ που τους ενώνει, όμως, είναι οι μετανάστες. Ολοι τους καταφεύγουν στην εργατική δύναμη των φτωχών, που μπαίνουν στη χώρα, ελπίζοντας (οι φτωχοί) σε μια πιο πλούσια ζωή, μια πιο ελεύθερη ζωή, μια ευκαιρία να δραπετεύσουν σε μια πιο εύπορη χώρα της Δύσης.
ΚΑΙ εδώ αρχίζει η σχιζοφρένεια. Για την ακρίβεια, η υποκρισία. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα σπίτι που να μην έχει παραδουλεύτρα ξένη. Και κανένα κτήριο, είτε είναι πολυκατοικία είτε δημόσιο.
ΔΕΝ υπάρχει σχεδόν κανείς ηλικιωμένος που να μην τον φροντίζει -όπως κι αν τον «φροντίζει»- ξένος. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα χωράφι που να μην το δουλεύει ξένος. Και ελάχιστα ζωντανά που τα φροντίζουν Ελληνες. Δεν υπάρχει καμία οικοδομή που να χτίζεται χωρίς ξένους και κανένα νοσοκομείο που να μη στηρίζεται στις ξένες αποκλειστικές νοσοκόμες.
ΓΙΑ να φτάσει ο χώρος της στήλης, είναι ελάχιστοι οι Ελληνες που δεν χρησιμοποιούν ξένους για τις ανάγκες τους. Ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση των Ελλήνων. Και φυσικά, είναι ελάχιστοι οι Ελληνες που αμείβουν τους ξένους με το ισόποσο της εργασίας που προσφέρουν. Συνήθως, μάλιστα, καλύπτουν αυτή τους την κίνηση με την αιτιολογία ότι υπάρχει διαφορά στην ποιότητα εργασίας των ξένων έναντι των ντόπιων. Αν τους έβρισκαν ποτέ αυτούς τους ντόπιους...
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινωνία, λοιπόν, όση εξεγείρεται με την παρουσία των ξένων και όση ενοχλείται με τις απαιτήσεις των ξένων, θα 'πρεπε πρώτα να κοιτάξει μέσα στα ίδια της τα σπίτια.
ΕΚΕΙ δεν βρίσκονται μόνο οι ξένοι. Βρίσκονται και όλοι οι Ελληνες που αρνούνται να πάνε να δουλέψουν στα χωράφια, στις οικοδομές, στα ψαράδικα, στα χαμαλίκια, στα περίπτερα, στις βιοτεχνίες και στα καζάνια. Επειδή η δουλειά στη σημερινή καλαμοκαβαλημένη μεσαία τάξη είναι ντροπή. Εκτός...
ΕΚΤΟΣ αν ικανοποιεί τα συμπλέγματα μιας δήθεν κοινωνικής καταξίωσης, μιας ανωτερότητας, όπως την αντιλαμβάνεται η νέα ηθική. Στην οποία η ανωτερότητα και η κατωτερότητα μετριέται με το χρήμα που παράγει κανείς και με τη δεξιότητά του να υπηρετεί το σημερινό ανθρωποβόρο επαγγελματικό σύστημα παραγωγής κεφαλαίου και τίποτε άλλου.
ΠΡΙΝ κοιτάξει κανείς την ανυπαρξία ενός κρατικού μηχανισμού, που να υπηρετεί την κοινωνία των κατοίκων της Ελλάδας στην ιστορία της κατάληψης της Νομικής, θα ήταν χρήσιμο αν έβλεπε την ίδια την ελληνική κοινωνία και τον εαυτό του.
ΕΙΜΑΙ σίγουρος ότι σε όποια θέση κι αν βρισκόταν -του κατακριτή, του υπερασπιστή, του καθοδηγητή, του συντονιστή ή του κυβερνήτη- θα ανακάλυπτε μικρή ή μεγάλη δόση υποκρισίας. Ακόμα και σε κάποιους από τους μετανάστες.
Είναι επικίνδυνοι διότι πράττουν εκτός πολιτικού περιβάλλοντος και πράττουν επίσης, παίζοντας επικίνδυνα με τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας γιατί αδιαφορούν για τους πολύμορφους παράγοντες που συνετέλεσαν (πραγματικούς, φαντασιακούς, καλλιεργημένους, χειραγωγικούς, φοβικούς και μυριάδες άλλους), ώστε αυτές οι αντοχές να βρίσκονται σε εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο. Είναι λοιπόν έπαρση και σωτηρολογικός εγωτισμός να πράττεις χωρίς να νοιάζεσαι σε ποιους απευθύνεται η πράξη σου. Είναι βλακεία απύθμενη να κουνάς αυτάρεσκα και πεισματικά τον (αυτονόητο έτσι κι αλλιώς) ανθρωπισμό σου στα μούτρα των άλλων, λες κι εσύ έχεις μονάχα το υψηλό και ευγενικό συναίσθημα της προστασίας των ανθρωπίνων 
δικαιωμάτων.

Αλίμονο αν η κάθε πολιτική πράξη, ακόμη και η συγκρουσιακή (κυρίως αυτή), δεν εμπεριέχει την έννοια της πειθούς, την έννοια της δειγματικής παιδείας??? αλίμονο δηλαδή αν η πολιτική πράξη δεν έχει διπλή απεύθυνση: και προς τη λύση του προβλήματος και προς την εξαγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων που θα οδηγούσαν σε βελτίωση της πολιτικής συνείδησης των άλλων, αλλά και της δικής σου, διά της ίδιας της πράξης. Και, προσωπικά, είμαι εξαιρετικά προβληματισμένος για το πώς σκέφτηκαν και έπραξαν όσοι κατηύθυναν την κατάσταση απελπισίας των μεταναστών προς τη συγκεκριμένη ενέργεια. Περισσότερο μου μοιάζει με πολιτική φιλανθρωπία, παρά με ρηξικέλευθη πολιτική πράξη. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η φιλανθρωπία αφενός δεν λύνει κανένα πρόβλημα αλλά βοηθάει στη διαιώνιση του προβλήματος και αφετέρου η φιλανθρωπία πρωτίστως βοηθάει τον φιλάνθρωπο και όχι τον φιλανθρωπούμενο. Αν επομένως όσοι μεθόδευσαν μια τέτοια κίνηση αφ' υψηλού εν ουσία ανθρωπισμού, σκέφθηκαν ότι έτσι εδραιώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική συνείδηση, τότε τι να πει κανείς; Μάλλον ότι η αριστερά έχει έφεση προς την εντροπία...
Αυτό είναι το ένα που φάνηκε αυτές τις μέρες. Το άλλο και κύριο όμως, η αρχέκακος αιτία απ' όπου προκύπτουν μύρια όσα προβλήματα και άγρια προβλήματα, είναι το τεράστιο έλλειμα συνεκτικών δεσμών μέσα στην κοινωνία, το τεράστιο έλλειμμα ανθρωπιάς πάνω στο οποίο ποντάρει και ποντάρει επιτυχώς η σημερινή εξουσία σε όλη της την πολυμορφία, σε όλη της τη... βιοποικιλότητα, 
σε όλη της την πολυσχιδή διάσταση, σε όλη της την κλίμακα. Ένα έλλειμμα βεβαίως το οποίο δημιουργήθηκε με επιμέλεια, με μεθοδικότητα, με φιλοσοφική υπόσταση και πολιτική (βαθιά πολιτική συνείδηση εκ μέρους της άρχουσας τάξης. Η οποία γι' αυτό ακριβώς είναι άρχουσα, όπως έχει πει με απόλυτο πραγματισμό ο Ρούπερτ Μέρντοχ: "Βεβαίως και υπάρχει πάλη των τάξεων. Και προς το παρόν η δική μου τάξη κερδίζει". Προς το παρόν. Ένα παρόν που κρατάει εξαιρετικά πολλά χρόνια, παρά τις στιγμιαίες ιστορικά αναταράξεις. Ένα παρόν που στις μέρες μας στέκεται επιβλητικά από πάνω μας και μας σκιάζει.

Πώς το έλεγε ο μεγάλος Τζον Ντιούι έναν αιώνα πριν; "Πολιτική είναι η σκιά των μεγάλων επιχειρήσεων πάνω στην κοινωνία". Έτσι ακριβώς. Όλοι αυτοί, λοιπόν, ποντάρουν πάντα στις βλάβες του πληθυσμού. Επενδύουν εκ του ασφαλούς στις καίριες απώλειες, γιατί αυτοί τις δημιουργούν και γι' αυτό κερδίζουν. Τούτο όμως σημαίνει ότι εργάζονται συστηματικά για να προκαλέσουν βλάβη. Όχι την τρέχουσα, της απώλειας χρημάτων, την τρέχουσα απειλή ενός ζοφερού μέλλοντος. Εργάζονται για την άλλη βλάβη, την εσώτερη, που οδηγεί στον πανικό και από εκεί στην υποταγή. Κάθε φορά με τα μέσα και τα εφόδια της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής: από τον πόλεμο (που ας μην ξεχνάμε πως τα κανόνια του είναι "το τελευταίο επιχείρημα του αυτοκράτορα") μέχρι τη θηριωδία του λαϊκού καπιταλισμού, την άκρατη δανειοληψία για παιχνίδι στο χρηματιστήριο, τον πανικό και την υποταγή σε ένα μάταιο κυνήγι ενός ανύπαρκτου και γι' αυτό απάνθρωπου κέρδους. Και φυσικά μέσα στην πομφόλυγα του "απείρως επιχειρείν" που τόσο πρόθυμα υποστηρίζουν και εις Εσπερίαν και εις τα καθ' ημάς διάφοροι εργαλειακοί διανοούμενοι ως απαύγασμα και σέμνυμα της ανθρώπινης κατάστασης.
Και οι μετανάστες; Το δικό τους "απείρως επιχειρείν"; Απλώς δεν υφίσταται. Διότι ούτε οι μετανάστες ούτε οι εξαθλιωμένοι απανταχού της γης υφίστανται. Δεν υπάρχουν. Απλώς αποτελούν άυλες μονάδες στην τερατώδη άυλη περιουσία του συστήματος. Ακριβώς όπως οι άυλοι τίτλοι του χρήματος. Και η μάζα των μεταναστών για το σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμα άυλο χρήμα. Το χρήμα που λένε ότι έχουν δεν υπάρχει. Το χρήμα είναι η πεποίθησή μας ότι το χρήμα τους υπάρχει. Και ότι 
οι μετανάστες είναι το εχθρικό μας χρήμα. Ένα τερατώδες παιχνίδι δηλαδή ανάμεσα στην ένυλη απελπισία και στην άυλη, στην ανύπαρκτη πραγματικότητα, που ουδέποτε αντιστοίχισε σε κάτι έστω ελάχιστο της ζωής. Ένα φρικώδες χρήμα με το οποίο πληρώνεται το μέγα προϊόν: η υποταγή. Αυτή είναι η ουσία της οικονομίας τους και η καθολική λύση που προτείνουν: η παραγωγή υποταγής. Προϊόν εξαιρετικής ποιότητας. Αθάνατο. Προσφέρεται παντοιοτρόπως και αγοράζεται αμέσως σαν το ζεστό ψωμί. Απ' όλους.

Ας σκεφτούμε λοιπόν καλύτερα, λίγο βαθύτερα, με περισσότερη αγάπη, πριν επιχειρήσουμε να τους 
 πάρουμε την μπουκιά από το στόμα. Θέλει πολλή δουλειά μέχρι να πείσεις τον βουλιμικό της κάθε υποταγής να μην τρώει ακατάπαυστα. Και μάλιστα αέρα κοπανιστό, που τον πληρώνει με την ίδια του τη ζωή. Πανάκριβο προϊόν η υποταγή. Με τεράστια ζήτηση, γεγονός που ανεβάζει την τιμή αποδεικνύοντας ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του πόνου η αγορά λειτουργεί άψογα. Ας το σκεφτούμε λοιπόν καλά πριν παίξουμε το παιχνίδι της ανατροπής με το δικό τους πληθωρισμένο χρήμα. Στο παρελθόν, αυτό κόστισε εκατόμβες. Στις οποίες ακόμα είμαστε χρεώστες. Ας μην προσθέσουμε και νέα χρέη, γιατί η κοινωνία είναι αμείλικτη τράπεζα χρήματος και αίματος. Θα μας το πάρει το σπίτι. Και τότε δεν θα έχουμε ούτε δίκιο ούτε άδικο. Απλώς δεν θα υπάρχουμε. Θα έχουμε συνθλιβεί μεταξύ βουλιμίας και έπαρσης.

31/1 γεννήθηκαν ο Φραντς Σούμπερτ και ο Φίλιπ Γκλας. Σπουδαία παρηγοριά η μουσική...








Γεννήθηκαν στις 31/1 οι...



1797: Φραντς Σούμπερτ, αυστριακός συνθέτης. [θαν. 19/11/1828]
1937: Φίλιπ Γκλας, αμερικανός μινιμαλιστής συνθέτης.










Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Δύο άρθρα και δυο φωτογραφίες, όλα αφιερωμένα εξαιρετικά στους αμετανόητους λαοπατέρες μας...





Ο πελεκάνος και η ανάπτυξη...

«Δεν μπορεί να σκεφτόμαστε πού θα γεννήσει ο πελεκάνος και να τινάζεται στον αέρα το αναπτυξιακό σχέδιο μιας περιοχής»!
Η φράση ανήκει σε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ. Εναν από αυτούς που εναντιώθηκαν στο νομοσχέδιο της Τίνας Μπιρμπίλη, που απαγόρευε τη δόμηση σε εκτάσεις κάτω των δέκα στρεμμάτων εφόσον βρίσκονται σε περιοχές Natura. Το παράδειγμα που επικαλέσθηκε ο βουλευτής κρύβει έναν ευρύτερο συλλογισμό. Που ξεκινά από τη διάθεση των βουλευτών να συμπορεύονται με τα μικροσυμφέροντα των ψηφοφόρων τους και φτάνει ώς την άποψη πως η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί περίπου μια ενασχόληση πολυτελείας και ότι το περιβάλλον αποτελεί εχθρό της ανάπτυξης.
Το κακό είναι ότι η λογική που περικλείεται στο παράδειγμα με τον πελεκάνο δεν είναι μειοψηφούσα, αλλά κυρίαρχη. Και στη Βουλή και στην κοινωνία. Είναι άλλωστε η λογική που επικράτησε και στη συζήτηση του νομοσχεδίου στη Βουλή και οδήγησε την υπουργό Περιβάλλοντος σε γενναίες εκπτώσεις από τις αρχικές προθέσεις της για προστασία των περιοχών Natura.
Ετσι, με βάση τις υποχωρήσεις Μπιρμπίλη, δημιουργούνται ιδιοκτήτες περιοχών Natura δύο ταχυτήτων. Αυτοί που έχουν στην κατοχή τους εκτάσεις σήμερα και για τους οποίους αρκούν τα τέσσερα στρέμματα για δόμηση. Και αυτοί που θ' αποκτήσουν μελλοντικά τέτοιες περιοχές για τις οποίες θ' απαιτούνται τουλάχιστον 10 στρέμματα. Ο πλήρης παραλογισμός δηλαδή. Αυτός που έχει οδηγήσει τη χώρα μας στη μεγαλύτερη δυνατή καταστροφή του περιβάλλοντός της.
Σε ολόκληρο τον, δυτικό τουλάχιστον, κόσμο, οι περιοχές Natura είναι προστατευόμενες. Εμείς και σε αυτό κάνουμε σκόντο...
..................................................................................
Πότε ο κορμοράνος και πότε ο πελεκάνος
Από το άρθρο του Χριστόφορου Κάσδαγλη στο "Ε",  της Κυρ. Ελευθεροτυπίας,τ.1033, 30.1.2011
...Ώστε δεν σε νοιάζει πού θα γεννήσει ο πελεκάνος, ε; Και προφανώς ούτε ο γυπαετός, ούτε η μπεκάτσα, ούτε ο τσαλαπετεινός... Δεν σε νοιάζει πού θα κρύψουν τ' αβγά τους, ούτε πού θα βρουν τροφή, ούτε πού θ' απαγκιάσουν για να προστατευτούν από τα καιρικά φαινόμενα και από των ανθρώπων την αδηφάγα επέκταση.
   Δεν σε νοιάζει, όμως, η συνέχεια της τροφικής αλυσίδας; Ούτε η κατάσταση του υδροφόρου ορίζοντα; Ούτε το φυσικό ανάγλυφο της υπαίθρου; Ούτε η αειφορία;
   Τίποτα απ' όλ' αυτά δεν σε νοιάζει, πονηρέ πολιτευτή. Σε νοιάζουν μονάχα τα αναπτυξιακά σχέδια, οι μεζονέτες, οι πισίνες δίπλα στη θάλασσα ή ψηλά στο βουνό, τα σπα και οι σάουνες, τα τελεφερίκ και τα χιονοδρομικά κέντρα με το τεχνητό χιόνι, οι καινούργιοι δρόμοι, οι γέφυρες. Δεν σε νοιάζει το κοτσύφι, αλλά ούτε και το φαράγγι, ούτε ο υδροβιότοπος και το καταφύγιο των άγριων ζώων, καλά το κατάλαβα, ε;
Καλά που έχετε στο πρόγραμμά σας την πράσινη ανάπτυξη, έτσι, για το ξεκάρφωμα, για να δίνετε άλλοθι σε οικολογίζοντες ψηφοφόρους.
Πιστεύετε στα φωτοβολταϊκά όσο και στο λιγνίτη, στην αιολική ενέργεια όσο και στο πετρέλαιο. Κι όσο για την ανάπτυξη, την κοπανάτε σε κάθε ευκαιρία, είτε για να ψευτοκριτικάρετε το μνημόνιο που εσείς ψηφίσατε, "για το καλό της πατρίδας" πάντα, είτε για να ακυρώσετε τις τελευταίες ελπίδες να διασωθεί κάτι από τη λαίλαπα της μεγάλης και της μικρής κερδοσκοπίας.
Γιατί η ανάπτυξη για σας δεν έχει καμία σχέση με τη διατήρηση της ισορροπίας του τόπου, με τις ελεύθερες πλαγιές, με τους ήσυχους περιπάτους, με τον ήπιο τουρισμό. Ανάπτυξη για σας είναι μονάχα η δόμηση, να κινείται η μηχανή, να δουλεύουν οι εργολάβοι, ν' αλλάζει χέρια το χρήμα κι ας μην παράγεται τίποτα, να μη μείνει τίποτα όρθιο από την ελληνική πανίδα και χλωρίδα, από τα βότανα, τα μελίσσια, τα ψάρια της θάλασσας, του ποταμού και της λίμνης. Δεν είναι εμπορεύσιμα - ας ψοφήσουν... 
Οι φωτογραφίες είναι από τις πυρκαγιές του २००७ και τις ανάρτησα από http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=752727

"Κωνσταντίνου και Ελένης" : Να ζήσει ο πολιτισμός της καθημερινής ζωής...



Κωνσταντίνου και Ελένης

ΤΟ ΣΥΝΟΙΚΙΑΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ είναι εγκαταλειμμένο και στους άδειους τοίχους υπάρχουν μόνο δεκάδες ευθυγραμμισμένες μικρές τρύπες, από τις βίδες που στήριζαν κάποτε τα ράφια.
Η βιτρίνα εκθέτει ελπίδες διαψευσμένες από την κρίση. Ελπίδες που κάθε έμπορος, κάθε άνθρωπος, κοιτούσε να στηρίξει ανάλογα με τα οικονομικά του και το γούστο του. Ας πούμε, σ' ένα άλλο κλειστό μαγαζί του Βύρωνα έχουν απομείνει μόνο τρεις τοίχοι παράταιρα βαμμένοι. Ξεθωριασμένα, τα χρώματά τους μοιάζουν συμφιλιωμένα.
Τα λαϊκά κοιμητήρια είναι γεμάτα από συναίσθημα. Με δακρυσμένα στιχάκια, ποδοσφαιρικά κασκόλ και απείραχτα τσιγάρα δίπλα στις ανύποπτες, χαμογελαστές φωτογραφίες. Αντίθετα, τα ακριβά νεκροταφεία αναπαράγουν με πολύ μάρμαρο την εξουσία και την ψυχρότητα της άρχουσας τάξης.
Ετσι και τα μικρά καταστήματα που κλείνουν φανερώνουν τις προσδοκίες που εναπόθεσαν οι άνθρωποι εκεί. Φεύγοντας πήραν τα κλειδιά κι άφησαν τα ίχνη της απογοήτευσής τους. Ενώ πολλά υποκαταστήματα αλυσίδων και πολυκαταστήματα κρύβουν με εμπορική διπλωματία τους ίδιους λόγους, που τα υποχρεώνουν να παραδοθούν: «Κλείνουμε οριστικά. Προλάβετε». Ή «ενοικιάζεται» σε μεγάλες, τυποποιημένες επιγραφές. Ή τίποτα. Μόνο διπλά ρολά πρωί και βράδυ, χωρίς καμία ειδοποίηση, με μια μισοσκισμένη αφίσα του ΠΑΜΕ κολλημένη απ' έξω, έτσι που αναρωτιέσαι αν συνεγείρει ή επιχαίρει.
Και, ξάφνου, έξω από μια σκοτεινή τζαμαρία στο εμπορικό κέντρο της Αγίας Παρασκευής, ξεχωρίζει ένα κίτρινο χαρτόνι γραμμένο με μαρκαδόρο: «Το κατάστημά μας κράτησε το ενδιαφέρον του κόσμου για 10 χρόνια. Θέλω να πιστεύω ότι πρόσφερα σε όλες τις πελάτισες ρούχα διαχρονικά, διαλεγμένα με γούστο και ίσως δόσανε μια νότα χαράς και αισιοδωξίας. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω όλες τις πελάτισες που τόσα χρόνια μας ήταν πιστές. Πολλά φιλιά, Πληροφορίες δίπλα, Βαγγέλης».
Τέλος χρόνου κι ένα ευχαριστώ, με την ανάγκη για την ανθρώπινη επιβεβαίωση ότι δεν πήγε στράφι ο καιρός. Οπως και σε τούτο το αντίο, σ' ένα λευκό χαρτόνι, έξω από ένα ημιυπόγειο στη Φορμίωνος:
«Μετά από 38 χρόνια, ήρθε η ώρα. Ευχαριστούμαι όλους τους ανθρώπους που μας στήριξαν. Κώστας και Ελένη».
Χωρίς επώνυμο κι εδώ, αφού προφανώς τους ξέρει όλη η γειτονιά. Είναι άραγε ζευγάρι; Ή μήπως αδέλφια; Το ίδιο σπάνιο να συμβιώνουν αγαπημένα κοντά 40 χρόνια. Και ήρθε η στιγμή της σύνταξης ή λόγω κρίσης; Δεν γράφουν. Μόνο ότι «ήρθε η ώρα», σαν κάτι που ωρίμασε από τον χρόνο, δίχως γκρίνιες ή την πίεση των συνθηκών. Διαβάζοντας, πάντως, αυτό το λευκό ή κίτρινο χαρτόνι του αποχαιρετισμού, δεν αναρωτιέσαι πλέον τι πουλούσαν αλλά ποιοι είναι, με τι ελπίδες έζησαν εκεί με τους ανθρώπους γύρω τους και πώς τις επουλώνουν τώρα.
Ο πολιτισμός της καθημερινής ζωής, όπου αντέχει, είναι ένα κοινωνικό όπλο που οι νόμοι της αγοράς μπορούν να φθείρουν αλλά όχι να νικήσουν. Γιατί, αν και πολύτιμος, είναι δωρεάν.

Η προσφυγή για το Δίστομο: Το δούλεμα συνεχίζεται...*



Το ταλαίπωρο Δίστομο προς εντυπωσιασμό...

Λυπάμαι για την οξύτητα με την οποία θα εκφραστώ, απότοκο της απόγνωσης που με διακατέχει, πρωτίστως ως εργάτη του δικονομικού δικαίου, αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν από τα δικά μου χέρια πήρε τελικώς πτυχίο Νομικής εκείνος που παρέσυρε τον κ. πρωθυπουργό στο πυροτέχνημα του πολιτικού εντυπωσιασμού των αφελών, με τίμημα τη βέβαιη απεμπόληση των δικαίων των επιζώντων θυμάτων του Διστόμου, διά μέσου της άφρονης παρέμβασης στο Δικαστήριο της Χάγης, που ενθουσιωδώς εξήγγειλε.
Η Γερμανία δεν πηγαίνει στη Χάγη για να χάσει! Μόνον αφελείς το αγνοούν. Και η Ελλάδα γελοιοποιείται, πηγαίνοντας στη Χάγη, με το αίτημα να εκτελεστεί η ελληνική καταδικαστική απόφαση εναντίον της Γερμανίας επί ιταλικού εδάφους, ενώ αυτό έχει απαγορευτεί από τον Ελληνα υπουργό Δικαιοσύνης στο ελληνικό έδαφος! Στα δικά μου μάτια, δεν υπάρχει χειρότερος εμπαιγμός των δικαιικών αρχών, της λογικής, του αυτοσεβασμού του έθνους μας, αλλά και του φρόνιμου χειρισμού δικαστικών υποθέσεων!
Πιο συγκεκριμένα: Η απαίτηση των θυμάτων της γερμανικής θηριωδίας στο Δίστομο έχει επιδικαστεί με αμετάκλητη, δεσμευτική με το δεδικασμένο της, απόφαση της πλήρους ολομέλειας του ελληνικού Αρείου Πάγου, και μάλιστα με τη συντριπτική πλειοψηφία 19 προς 4. Μια απόφαση, η οποία εκδόθηκε ύστερα από αναιρετική αίτηση, την οποία είχε ασκήσει η γερμανική κυβέρνηση, έτσι που να είναι ακλόνητη η έναντι του γερμανικού Δημοσίου δεσμευτικότητα της καταδικαστικής απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, το οποίο είχε καταδικάσει το εναγόμενο γερμανικό Δημόσιο να πληρώσει την οφειλόμενη αποζημίωση για το ολοκαύτωμα του Διστόμου το 1944, ως έγκλημα εναντίον των θεμελιακών αρχών της πολιτισμένης ανθρωπότητας.
Αυτή η έκτοτε εκτελεστή απόφαση εμποδίστηκε να εκτελεστεί, επειδή η ελληνική νομοθεσία, αντίθετα προς το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα δικαιώματα του ανθρώπου, αξιώνει την προηγούμενη συγκατάθεση του Ελληνα υπουργού Δικαιοσύνης, που ποτέ ώς τώρα δεν δόθηκε. Ενα θέμα, στο οποίο η έκταση της φιλόξενης στήλης δεν μου επιτρέπει να επιμείνω σήμερα, επιφυλάσσομαι όμως να επανέλθω διεξοδικώς με την αμέσως επόμενη συνεργασία μου.
Σε καμία χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν υπάρχει παρόμοιος αποκλεισμός της αναγκαστικής εκτέλεσης αμετάκλητων καταδικαστικών αποφάσεων στην ιδιωτική περιουσία ξένων κρατών που καταδικάστηκαν να πληρώσουν αποζημίωση ή άλλη νόμιμη οφειλή τους.
Το δικαίωμα για δικαστική ακρόαση και για δραστική δικαστική προστασία είναι παντού σεβαστό. Εδώ όμως, στην Ελλάδα απαιτείται η προηγούμενη άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης. Λοιπόν, πριν από 14 χρόνια, το 1996, όταν πρωτοζητήθηκε αυτή η άδεια, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, ο συνάδελφος Μιχάλης Σταθόπουλος, ορθώς είχε συστήσει στο δικηγόρο της υπόθεσης, τον μακαρίτη Γιάννη Σταμούλη, να αναζητήσει ιδιωτική περιουσία του γερμανικού Δημοσίου και να μην κατάσχει τα κτήρια του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Αθήνα. Δεν το κατόρθωσε ο Σταμούλης, μέσα στη σύντομη προθεσμία του νόμου, και έτσι η αίτησή του θεωρήθηκε σιωπηρώς ότι απορρίφθηκε, αφού δεν είχε γίνει εμπροθέσμως δεκτή από τον υπουργό Δικαιοσύνης.
Οταν εντοπίστηκε κατάλληλο οικόπεδο στη Θεσσαλονίκη για να κατασχεθεί, ο Σταμούλης επανήλθε με νέα αίτηση, όμως ο διάδοχος του Σταθόπουλου, ο νυν πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος, ενυπογράφως απέρριψε την αίτηση για την παροχή άδειας προς κατάσχεση. Η απαγόρευση εξακολουθεί να ισχύει! Παραλλήλως όμως ο κ. πρωθυπουργός αυτοδιασύρεται ως υποκριτής, καθώς, ενώ απαγορεύει την εκτέλεση στο ελληνικό έδαφος, θριαμβευτικά εξαγγέλλει την παρέμβασή του στο Δικαστήριο της Χάγης, σαν να αγνοεί ότι η κ. Μέρκελ συμφώνησε με τον κ. Μπερλουσκόνι την εκεί προσφυγή, με βεβαιότητα για την οποία η ευπρέπεια δεν μου επιτρέπει να πω τώρα περισσότερα. Σε ανάλογη περίπτωση ο δικός μου δάσκαλος, ο Γεώργιος Ράμμος, χλεύαζε, καθώς αναφερόταν στον πατροκτόνο, ο οποίος ενώπιον του κακουργιοδικείου εκλιπαρούσε την επιείκεια των δικαστών, επειδή τάχα, ο καημένος, είναι ήδη ορφανός από πατέρα!
Το γερμανικό Δημόσιο, ως ηττημένος διάδικος στη δίκη ενώπιον της ολομέλειας του ελληνικού Αρείου Πάγου, δεσμεύεται από το δεδικασμένο και την εκτελεστότητα έναντι των διαδίκων, επιζώντων θυμάτων του Διστόμου, που το είχαν εναγάγει ενώπιον του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς. Συνακόλουθα, ακόμη και ο έσχατος απόφοιτος Νομικής Σχολής κατανοεί ότι το δεδικασμένο και η εκτελεστότητα της καταδικαστικής απόφασης, που δικαίωσε τα τραγικά θύματα της σφαγής του Διστόμου, δεν είναι δεκτικά επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων καμιάς κυβέρνησης και κανενός πολιτικού κόμματος.