Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Αυτές είναι οι τελευταίες ειδήσεις του 2011. Νομίζετε ότι προιωνίζονται μια καλύτερη χρονιά;*

.............................................................

1)

Παραμένουν στη θέση τους οι δύο λειτουργοί μετά την κατάθεσή τους

Μπήκε στο αρχείο η υπόθεση των δύο εισαγγελέων

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ Σάββατο, 31 Δεκεμβρίου 2011 
2) 
  Τον ηγούμενο Εφραίμ επισκέφθηκε στον Κορυδαλλό για ευχές ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρης
Τον προφυλακισμένο ηγούμενο της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ επισκέφθηκε σήμερα στις φυλακές Κορυδαλλού, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ για να του ευχηθεί "καλή χρονιά". "Θέλω να ελπίζω ότι η Δικαιοσύνη θα αποδώσει όπως πρέπει το δίκαιον, μακριά από σκοπιμότητες και μακριά από "πικαρίσματα".
Δεν χρειαζόμαστε προβλήματα, χρειαζόμαστε λύσεις στα προβλήματα", δήλωσε ο κ. Καρατζαφέρης.

http://www.kerdos.gr 

 3)

Οι πολλοί στρατοί του ΠΑΣΟΚ

Οι μνηστήρες για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σταδιακά συγκροτούν ομάδες, προσβλέποντας στη στήριξή τους όταν και εφόσον αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τη διαδοχή

ΡΕΠΟΡΤΑΖ Βούλα Κεχαγιά

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ",  Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

4)


«Ανόητοι πολιτικοί του κόσμου, μην περιμένετε την παραμικρή αλλαγή», διαμηνύει η Πιονγιάνγκ

http://www.philenews.com 

............................................................

*: Όταν έχουν έτσι τα πράγματα, τι χρειάζονται οι οιωνοί; όπως θα έγραφε και ο μεγάλος Σκιαθίτης... Δες στην ετικέτα "2011: Έτος Παπαδιαμάντη" το σπουδαίο κείμενό του "Οιωνός", κείμενο μιας άλλης, "σημαδιακής", Πρωτοχρονιάς, αυτής του 1896, της χρονιάς των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων της νεώτερης εποχής. Έχει προηγηθεί η χρεοκοπία του 1893, επί Χαριλάου Τρικούπη. Η συσχέτιση με το σήμερα προφανής

"ΕΛΥΤΗΣ: O Ελληνισμός ...επέτυχε ως Γένος, απέτυχε ως Κράτος" ( συνέντευξη του ποιητή στο Ρένο Αποστολίδη, η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελευθερία στις 15/6/1958 / αναδημοσίευση από το "φίλιον" ιστολόγιον "Παρατηρητήριο Αμαρουσίου" 1/10/2011)

................................................................

Σάββατο, 1 Οκτωβρίου 2011

ΕΛΥΤΗΣ: O Ελληνισμός ...επέτυχε ως Γένος, απέτυχε ως Κράτος


Η ψευδοφάνεια του πολιτικο-κοινωνικού μας συστήματος
Μια παλιά συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη στον αείμνηστο Ρένο Αποστολίδη, η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελευθερία στις 15/6/1958! Δεν έχουν αλλάξει και πολλά…
Ρ. Αποστολίδης: Ζητείται η γνώμη σας κύριε Ελύτη, η εντελώς ανεπιφύλακτη και αδέσμευτη, επάνω σε ό, τι θεωρείτε ως κακοδαιμονία του τόπου. Από τι κυρίως πάσχουμε, τι πρωτίστως μας λείπει;
Οδ. Ελύτης: Από τι πάσχουμε κυρίως; Θα σας πω αμέσως: Ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του «ήθους» που χαρακτηρίζει το βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού, στο σύνολό τουΜόνιμος, πλήρης και κακοήθης ασυμφωνία!..
Ρ. Αποστολίδης: Βεβαίως!
Οδ. Ελύτης: Αλλ’ αφήστε με να συνεχίσω: Αυτή η ασυμφωνία δεν είναι μια συγκεκριμένη κακοδαιμονία. Είναι όμως μια αιτία που εξηγεί όλες τις κακοδαιμονίες, μικρές και μεγάλες του τόπου αυτού. Από την ημέρα που έγινε η Ελλάδα κράτος, έως σήμερα, οι πολιτικές πράξεις θα έλεγε κανείς ότι σχεδιάζονται και εκτελούνται ερήμην των αντιλήψεων για τη ζωή, και γενικότερα των ιδανικών που είχε διαμορφώσει ο Ελληνισμός μέσα στην υγιή κοινοτική του οργάνωση και στην παράδοση των μεγάλων αγώνων για την ανεξαρτησία του.
 Η φωνή του Μακρυγιάννη δεν έχει χάσει, ούτε σήμερα ακόμη, την επικαιρότητά της.
Σημειώστε ότι δεν βλέπω το πρόβλημα από την αποκλειστική κοινωνική του πλευρά, ούτε κάμω δημοκοπία.
Ρ. Αποστολίδης: Δημοκοπία ασφαλώς όχι. Πολιτική όμως ναι. Το εντοπίζετε δηλαδή κυρίως μέσα στο χώρο της πολιτικής – ή κάνω λάθος; Στο κέντρο μάλιστα του δικού της χώρου. Εκεί μας πάει το πρόβλημα που θέσατε, των σχέσεων μεταξύ λαού και ηγεσίας.
Οδ. Ελύτης: Μα ναι. Γιατί είναι βασικό, είναι «πρώτο» – κι ας είμαι ποιητής, εγώ που το λέω, μακριά πάντα από την «πολιτική». Κοιτάξτε. Ο λαός αυτός, κατά κανόνα εκλέγει την ηγεσία του. Και όμως, όταν αυτή αναλάβει την ευθύνη της εξουσίας – είτε την αριστοκρατία εκπροσωπεί , είτε την αστική τάξη, είτε το προλεταριάτο – κατά ένα μυστηριώδη τρόπο αποξενώνεται από τη βάση που την ανέδειξε, και ενεργεί σαν να βρισκόταν στο Τέξας ή στο Ουζμπεκιστάν!

Ρ. Αποστολίδης: Στο Τέξας και στο Ουζμπεκιστάν; Ή μήπως θέλετε να πείτε: «…Σα να βρισκόταν στη χώρα του εκάστοτε ρυθμιστικού «ξένου παράγοντα»; Του εκάστοτε «προστάτη» μας; Μήπως εκεί ακριβώς βρίσκεται το κακό;
Οδ. Ελύτης: Το είπα με τρόπο αλλά βλέπω ότι το θέλετε γυμνό. Και δεν έχω αντίρρηση να το πω φανερά και πιο έντονα: Ένας από τους κυριότερους παράγοντες των «παρεκκλίσεων» της ηγεσίας από το ήθος του λαού μας, είναι η εκ του αφανούς και εκ των έξω «προστατευτική» κατεύθυνση. Αποτέλεσμα και αυτό της απώλειας του έρματος «παράδοση». Αντιλαμβάνομαι ότι στην εποχή μας η αλληλεξάρτηση των εθνοτήτων είναι τόση που η πολιτική δεν μπορεί να αγνοήσει, ως ένα βαθμό, αυτό που θα λέγαμε «γενικότερη σκοπιμότητα».
 Όμως υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην «προσαρμοστική πολιτική» και στη δουλοπρέπεια. Αυτό είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του ελληνικού λαού, το «τιμιώτατόν» του! Και αυτό του καταπατούν συνεχώς, κατά τον εξοργιστικότερο τρόπο οι εκπρόσωποί του στην επίσημη διεθνή σκηνή!
Ρ. Αποστολίδης: Κι ο «επίσημος» όρος της δουλοπρέπειας αυτής, κύριε Ελύτη; Μήπως είναι υποκριτικότερος από το «προσαρμοστική πολιτική»; Εξοργιστικότερος;
Οδ. Ελύτης: Δε μ’ ενδιαφέρει ο επίσημος όρος της δουλοπρέπειας. Μ’ ενδιαφέρει η ουσία. Κι εκείνο που ξέρω είναι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε σε κάτι που θα μου επιτρέψετε να ονομάσω «Ψευδοφάνεια». Έχουμε δηλαδή την τάση να παρουσιαζόμαστε διαρκώς διαφορετικοί απ’ ό, τι πραγματικά είμαστε. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος προς την αποτυχία, είτε σαν άτομο σταδιοδρομείς είτε σαν σύνολο, από την έλλειψη γνησιότητας. Το κακά πάει πολύ μακριά. Όλα τα διοικητικά μας συστήματα, οι κοινωνικοί μας θεσμοί, τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, αρχής γενομένης από τους Βαυαρούς, πάρθηκαν με προχειρότατο τρόπο απ’ έξω και κόπηκαν και ράφτηκαν όπως-όπως επάνω σ’ ένα σώμα με άλλες διαστάσεις και άλλους όρους αναπνοής.
Ρ. Αποστολίδης: Ώστε, λοιπόν, ζητάτε «δικούς μας όρους αναπνοής»!
Οδ. Ελύτης: Και δεν πρόκειται βέβαια για προγονοπληξία. Τα λέω άλλωστε αυτά εγώ, που σ’ έναν τομέα όπως ο δικός μου, κήρυξα με φανατισμό την ανάγκη της επικοινωνίας μας με το διεθνές πνεύμα, και που σήμερα με εμπιστοσύνη αποβλέπω στη διαμόρφωση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού σχήματος, όπου να έχει τη θέση της η Ελλάδα. Με τη διαφορά ότι ο μηχανισμός της αφομοιώσεως των στοιχείων της προόδου πρέπει να λειτουργεί σωστά, και να βασίζεται σε μια γερή και φυσιολογικά ανεπτυγμένη παιδεία. Ενώ σε μας, όχι μόνο δε λειτουργεί σωστά, αλλά δεν υπάρχει καν ο μηχανισμός αυτός για να λειτουργήσει! Και με τη διαφορά ακόμη ότι, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, η ηγετικά μας τάξη, στο κεφάλαιο της ελληνικής παιδείας, έχει μαύρα μεσάνυχτα! Κοιτάξτε με προσοχή τα έντυπα που εκδίδει η ίδια ή που προτιμά να διαβάζει, τα διαμερίσματα όπου κατοικεί, τις διασκεδάσεις που κάνει, τη στάση της απέναντι στη ζωή. Ούτε μια σταγόνα γνησιότητας. Πως λοιπόν να αναθρέψει σωστά τη νέα γενεά; Από τα πρώτα διαβάσματα που θα κάνει ένα παιδί ως τα διάφορα στοιχεία που θα συναντήσει στο καθημερινό του περιβάλλον, και που θα διαμορφώσουν το γούστο του, μια συνεχής και αδιάκοπη πλαστογραφία και τίποτε άλλο!
Θα μου πείτε: είσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, και βλέπεις τα πράγματα από τη μεριά που σε πονάνε. Όχι, καθόλου! Και να μου επιτρέψετε να επιμείνω. Όλα τα άλλα κακά που θα μπορούσα να καταγγείλωη έλλειψη ουσιαστικής αποκεντρώσεως, η έλλειψη προγραμματισμού για την πλουτοπαραγωγική ανάπτυξη της χώρας, ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η εξωτερική μας πολιτική – είναι ζητήματα βαθύτερης ελληνικής παιδείας!
 Από την άποψη ότι μόνον αυτή μπορεί να προικίσει ένα ηγέτη με την απαραίτητη ευαισθησία που χρειάζεται για να ενστερνισθεί, και αντιστοίχως να αποδώσει, το ήθος του λαού. Γιατί αυτός ο λαός, που την έννοιά του την έχουμε παραμορφώσει σε σημείο να μην την αναγνωρίζουμε, αυτός έχει φτιάξει ό, τι καλό υπάρχει –αν υπάρχει κάτι καλό σ’ αυτόν τον τόπο! Και αυτός, στις ώρες του κινδύνου, και στο πείσμα της συστηματικής ηττοπάθειας των αρχηγών του, αίρεται, χάρις σ’ έναν αόρατο, ευλογημένο μηχανισμό, στα ύψη που απαιτεί το θαύμα!
Όσο λοιπόν και αν είναι λυπηρό, πρέπει να το πω: ο Ελληνισμός, για την ώρα, επέτυχε ως Γένος, αλλ’ απέτυχε ως Κράτος! Και παρακαλάω νύχτα-μέρα το Θεό, και το μέλλον να με διαψεύσουν.

Ο αντιγραφέας Γ.Φαίλτωρ

"Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά" της Άννας Δαμιανίδη (από το "Ημερολόγιο Οδοστρώματος", συχνότατη αγαπημένη μας προτίμηση - Και με τις ευχές μας για Καλή Χρονιά!))

................................................................

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Κι αρχή καλός μας χρόνος
και ιθαγένεια στα παιδιά
να φέρει ο νέος νόμος
στ' αγόρια που με ξύπνησαν
τα κάλαντα να πούνε
να πάει η χρονιά γλυκά
κακία να μη δούνε
κουράγιο πάντα νά' χουνε
σε τούτη εδώ τη χώρα,
πού' ναι για όλους μας σκληρή
και μητριά Πανδώρα
Του χρόνου να ξανάρθουνε
και νά' ναι ελληνάκια
πολιτογραφημένα πια,  
να μην πίνουν φαρμάκια!
 
Στείλε θεέ λίγο μυαλό
και στους ελληναράδες
αν δεν δεχτούνε τα παιδιά
πού θα βρεθούν παράδες;
ποιος θ' απομείνει εδώ σε μας
αφού και τα παιδιά μας
φεύγουνε να γλυτώσουνε
τα χάλια τα δικά μας;
Ποιος θα δουλέψει στις δουλειές
ένσημα ποιος θα βάλει
πώς θα γεμίζουν τα σχολειά
κι η άδεια μας αγκάλη;
 

http://pezotis.blogspot.com/

Ιωάννου και Πετρουλάκης: κλαυσίγελως Χ 2. Περιμένοντας το νέον έτος...


..............................................................



κάνε κλικ δύο φορές πάνω στο κόμικ για να μεγενθυθεί...

η νέα Ιθάκη 56, σε χειμέρια νάρκη

Δεκεμβρίου 31, 2011

έτος ΛΑΟΣΚΟΩΝ !

Δεκεμβρίου 31, 2011

κακοκαιρία..

Δεκεμβρίου 30, 2011



Politbiro

28 Δεκεμβρίου 2011





 
 
 























Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη


Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

"Παπά - Απαπά!" Του Νίκου Δήμου (19:12, 29 Δεκ 2011 | tvxsteam tvxs.gr/node/80502) Ν' αγιάσει το στόμα σου κύριε Δήμου...!

..........................................................

Παπά - Απαπά! 

Του Νίκου Δήμου

tvxs.gr/node/80502
 

 
Αν ανοίξετε τον τηλεφωνικό κατάλογο, θα διαπιστώσετε πως οι μισοί σχεδόν Έλληνες κατάγονται από παπάδες - και έχουν το πρώτο συνθετικό «παπά» στο όνομά τους. Έτσι είναι φυσικό να μας κυβερνούν Παπαδήμοι και Παπανδρέου, τα οικονομικά μας να τα φροντίζουν Παπαντωνίου και Παπακωνσταντίνου και την σκληρή αντιπολίτευση να την κάνει η Παπαρήγα. Οι παλιοί θυμούνται τον πρώτο μας «σοσιαλιστή» Παπαναστασίου και τον δικτάτορα Παπαδόπουλο.



  • Αλλά οι Παπά- κυριαρχούν. Ο εθνικός μας ιστορικός λέγεται Παπαρρηγόπουλος, ο μεγαλύτερος πεζογράφος μας Παπαδιαμάντης, κι ο καλύτερός μας φιλόσοφος Παπανούτσος. Μόνο στην Αθήνα τριακόσιοι δρόμοι είναι αφιερωμένοι σε απογόνους παπάδων.
  • Κι ύστερα υπάρχουν μερικοί «προοδευτικοί» που ζητάνε χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας! Μα, όταν οι μισοί πολίτες του κράτους είναι παπαδοπαίδια, εγγόνια και δισέγγονα, πώς να τα ξεχωρίσεις; Αυτά μπορεί να συμβαίνουν στους Καθολικούς, όπου οι κληρικοί δεν έχουν απογόνους. (Τουλάχιστον επίσημους).
  • Είμεθα έθνος «παπαδερόν». Γι’ αυτό και το Ελληνικό Σύνταγμα δεν αντλεί την ισχύ του από τον λαό (όπως όλα τα άλλα), αλλά από την Αγία, Ομοούσια και Αδιαίρετη Τριάδα. Γι’ αυτό και όλα (Βουλή, Κυβέρνηση, Πρόεδρος Δημοκρατίας) ξεκινάνε με τελετή ορκωμοσίας στο Ευαγγέλιο, πλαισιωμένη από πολλά χρυσοποίκιλτα άμφια.  Ακόμα και τα σχολεία, οι επιχειρήσεις, τα μαγαζιά, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, με αγιασμό αρχίζουν τη ζωή τους.
  • Και τώρα που όλοι αυτοί οι Παπα-τάδε και Παπα-δείνα μας έφεραν σε αυτό το χάλι, ίσως η μόνη λύση θα είναι, αντί να χωρίσουμε το Κράτος από την Εκκλησία, να τα ενώσουμε εντελώς. Δηλαδή να πάρει το Κράτος την περιουσία της Εκκλησίας (αντί να την πάρει το Κατάρ) και να εξοφλήσει τα χρέη του. Έτσι κι αλλιώς, πληρώνει τους ιερωμένους (ήταν και οι μόνοι που γλίτωσαν τις περικοπές!). Κι ό,τι περισσέψει να το μοιράσει στους φτωχούς. (Έτσι δεν θα έκανε ο Χριστός;). Τι τα θέλουν οι παπάδες τα πλούτη; Ένας σίγουρος μισθός φτάνει και περισσεύει…

2011: Το έτος του γυμνού και ανίκανου βασιλιά (08:12, 30 Δεκ 2011 | tvxsteam tvxs.gr/node/80556)

..............................................................

2011: Το έτος του γυμνού και ανίκανου βασιλιά

tvxs.gr/node/80556
 

Ενώ η χώρα ετοιμάζεται να υποδεχθεί το 2012 σε ένα γκρίζο περιβάλλον χωρίς ιστορικό προηγούμενο από το 1974 και μετά, με την οικονομία να καταρρέει και μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της να υποφέρει από οικονομική ανέχεια και κατάθλιψη, ο λεγόμενος πολιτικός κόσμος χορεύει αμέριμνος στα σαλόνια της πρώτης θέσης του Τιτανικού: το ΠΑΣΟΚ συσκέπτεται για το αν θα πρέπει να παραμείνει στο τιμόνι του ο άνθρωπος που έφερε τη χώρα μέχρι εδώ, η ΝΔ αναρωτιέται αν είναι συμπολίτευση ή αντιπολίτευση, ο ΛΑΟΣ φθάνει πλέον να βάζει όρους για την παραμονή του στη κυβέρνηση και η αριστερά σφυράει αδιάφορα.





Η ΧΡΟΝΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ με το περιστατικό Siemens, που θύμισε ότι τα πολιτικά κόμματα, ιδίως τα δυο μεγαλύτερα, είναι αυτιστικά: επικοινωνούν ελάχιστα με το περιβάλλον, αδυνατούν να αλληλοεπιδράσουν με αυτό κι επομένως να διορθωθούν. Ακόμη και την τελευταία στιγμή, σχεδόν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα της ιστορίας, επέλεξαν να καταθέσει το καθένα κόμμα το δικό του ψήφισμα για το μεγαλύτερο -και ετερόφωτο, ως προς την αποκάλυψή του, μην ξεχνάμε- οικονομικό σκάνδαλο της τελευταίας εικοσαετίας. Ήταν η κατάσταση που μερικούς μήνες αργότερα συνόψιζε η κυρία Παπανδρέου, όταν σε μια θυελλώδη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ έλεγε κατάμουτρα στον συνονόματό της πρωθυπουργό: «Είσαι εκτός τόπου και χρόνου».
 
Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ κ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ήταν πλήρης: αφού έσωσε την Ελλάδα 2-3 φορές με την ιστορική συμφωνία του Μαρτίου, την ιστορικότερη του Ιουλίου και την ιστορικότατη του Οκτωβρίου, χώρια τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Προηγουμένως, είχε προσφερθεί ν’ αποχωρήσει με πλάγια πηδηματάκια ένα καλοκαιριάτικο πρωινό, όταν ήταν πλέον προφανές ότι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσαν να πάνε ούτε σε ταβέρνα. Το μετάνιωσε το απόγευμα, ενώ 3 μήνες αργότερα παρά λίγο προκαλέσει μια διεθνή οικονομική κρίση, αναγγέλλοντας αιφνιδιαστικά ένα δημοψήφισμα που είχε αποκλειστικό σκοπό να στριμώξει τους πολιτικούς του αντιπάλους, εκβιάζοντας το εκλογικό σώμα.
 
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΡΙΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ με νύχια και με δόντια στην εξουσία, διοικώντας από τα παρασκήνια τον έμπιστο Πετσάλνικο. Έστω και αν ήταν φανερό -αλλά στους μη αυτιστικούς- ότι η κωμικοτραγική κυβέρνηση του τελευταίου ήταν πιο ετοιμόρροπη και απ’ αυτήν ενός κάποιου Ανδρουτσόπουλου που ο δικτάτορας Ιωαννίδης είχε διορίσει, σε παρόμοιες καταστάσεις πτώσης καθεστώτος, το 1974: δεν θα μπορούσε να σταθεί παραπάνω από μια βδομάδα.
 
ΕΞΙΣΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, ΑΝ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΘΟΡΥΒΩΔΗ, ήταν και τα αποκαλυπτήρια Σαμαρά. Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει κανείς άνθρωπος που σκέπτεται λογικά -και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι τόσο εξαγριωμένοι μαζί του οι Ευρωπαίοι, ομοϊδεάτες του και μη- είναι γιατί επέλεξε την τακτική της αναμέτρησης με τον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του: αντί να του κάνει πλάτες, ώστε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να βγάλει σε πέρας την «βρόμικη δουλειά», πράγμα που έτσι κι αλλιώς φθείρει τον αντίπαλο ανεπανόρθωτα, ο πρόεδρος της ΝΔ κάνει ακόμα και σήμερα σαν τρελός για να παραλάβει τη βόμβα που θα του σκάσει σίγουρα στα χέρια.
 
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ των πραγμάτων και των δανειστών, αναγκάστηκε να υποστηρίξει και τα μέτρα των μνημονίων και την κυβέρνηση Παπαδήμου, σε μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα, απ’ αυτές που κοστίζουν πολύ ακριβά σε συνθήκες συνολικής αμφισβήτησης των πολιτικών: δεν είναι τυχαίο ότι στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ακόμη και αν σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας.
 
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΔΗΛΑΔΗ, ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ είναι ότι τη σωτηρία της έχουν αναλάβει αυτοί που την οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Πρόκειται για ένα πολιτικό προσωπικό που στη μεγάλη του πλειονότητα δεν έχει ποτέ δουλέψει στη ζωή του ούτε έχει μάθει να λύνει προβλήματα: το μόνο που γνωρίζει είναι να τα κρύβει κάτω απ’ το χαλί, όπως έκανε για 37 χρόνια, εξού και φτάσαμε ως εδώ. Με την οικονομία να πνέει τα λοίσθια, το ΔΝΤ ήδη αποφασισμένο και τους εταίρους σχεδόν αποφασισμένους να μη δώσουν την επόμενη δόση, η κατάρρευση της χώρας και μαζί της των γυμνών και ανίκανων βασιλιάδων μοιάζει να είναι θέμα εβδομάδων.

Ρατσιστική επίθεση σε βάρος μέλους του Αφγανικού Πολιτιστικού Συλλόγου (30 Δεκ 2011 | tvxsteam tvxs.gr/node/80573)

 ..........................................................

"Στην τρόικα μαλάκας, και στον μετανάστη μάγκας...!" (σύνθημα γραμμένο σε τοίχο του Μαρουσιού - αφιερωμένο εξαιρετικά στα "παλικάρια" του Αγίου Παντελεήμονα και στους αστυνομικούς που τους προστατεύουν)

............................................................

Ρατσιστική επίθεση σε βάρος μέλους του Αφγανικού Πολιτιστικού Συλλόγου

tvxs.gr/node/80573
 

Ένας ακόμη μετανάστης δέχτηκε επίθεση στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα το βράδυ της Παρασκευής 23 Δεκεμβρίου. Πρόκειται για τον αντιπρόεδρο του Αφγανικού Πολιτιστικού Συλλόγου «Νουρ», Μουσταφά Χαϊνταρί. Όπως καταγγέλλει ο ίδιος στην ιστοσελίδα του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών, πέρα από τον ξυλοδαρμό του, έγινε επίσης «μάρτυρας της προστασίας που παρέχει στους δράστες η αστυνομία».




«Πολλές φορές έγινα προσωπικά μάρτυρας επιθέσεων σε βάρος άλλων προσφύγων και μεταναστών αλλά αυτή τη φορά βρέθηκα ο ίδιος θύμα μιας τέτοιας επίθεσης και όχι μόνο. Την Παρασκευή 23/12/11 στις 8μ.μ. την ώρα που έβγαινα από τα γραφεία του συλλόγου μας (Υγείας 11), πρόσεξα μια ομάδα γύρω στα 15 άτομα, που ήταν μαζεμένοι στην διασταύρωση Μιχαήλ Βόδα και Πιπίνου, που φόραγαν κράνη και σκέφτηκα να αλλάξω διαδρομή για να τους αποφύγω.

Σε ελάχιστα λεπτά όμως μου έκλεισαν το δρόμο και χωρίς να μου απευθύνουν το λόγο, μου επιτεθήκαν, κραυγάζοντας και άρχιζαν να με χτυπούν. Ήταν οπλισμένοι με παλούκια, αλυσίδες και φορούσαν κράνη. Το πρώτο χτύπημα ήταν γροθιά στο δεξί μου μάτι, και έπεσα σχεδόν αμέσως κάτω, όπου συνέχισαν να με χτυπάνε αλύπητα με κλοτσιές και με τα παλούκια. Ενώ βρισκόμουν σ’ αυτήν την κατάσταση και είχα διπλωθεί από τους πόνους, δυο ή τρεις από αυτούς μου ψάξανε τις τσέπες και πήρανε το κινητό μου τηλέφωνο.


Ύστερα από λίγα λεπτά οι δράστες έφυγαν ανενόχλητοι προς την Αχαρνών. Καθώς φεύγανε, με το δεύτερο κινητό που είχα μαζί μου και που δεν το βρήκανε, ειδοποίησα την αστυνομία και έμεινα εκεί μη μπορώντας να κουνηθώ, ενώ μετά κάποια λεπτά είδα να περνούν αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ, που δεν ξέρω αν ήρθαν μετά το τηλέφωνο μου ή αν ήταν περαστικοί. Τους σταμάτησα και τους είπα για την άγρια επίθεση που δέχθηκα.


Όμως οι αστυνομικοί παρότι με είδαν σε άθλια κατάσταση, αντί να προσπαθήσουν να με βοηθήσουν είτε να ψάξουν για τους δράστες, βάλθηκαν να ελέγχουν τα χαρτιά μου και να ρωτάνε για την διαμονή μου. Εκείνη την ώρα ήρθε και ένα άλλο περιπολικό, οι άνδρες του οποίου έκαναν το ίδιο, πήρανε τα χαρτιά μου και κράτησαν τα στοιχεία μου, χωρίς να ενδιαφερθούν για την άσχημη κατάσταση μου, ούτε για τους δράστες, και μου σύστησαν να πάω στο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλω το γεγονός. Έτσι αναγκάστηκα να κινήσω μόνος μου προς στο αστυνομικό τμήμα, με τη βοήθεια ενός φίλου μου που έφτασε στο σημείο, τον είχα καλέσει για να με βοηθήσει.


Όταν φτάσαμε στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα μας πήρανε τα χαρτιά και μας είπαν να περιμένουμε έξω μέσα στο κρύο και μετά από κάποια ώρα μας οδήγησαν μέσα στο κτίριο στο τρίτο όροφο. Όταν μπήκαμε στο γραφείο, καθόταν μια παρέα αστυνομικοί και μιλάγανε, πίνοντας καφέδες. Τους περιέγραψα το γεγονός και αυτοί μου είπαν να περιμένω. Περιμέναμε ακόμα αρκετή ώρα χωρίς κανένας να ασχοληθεί μαζί μου, ενώ οι αστυνομικοί συνέχιζαν να κουβεντιάζουν και να πίνουν καφέδες.


Η κατάσταση μου χειροτέρευε, πονούσα παντού, ζαλιζόμουνα και τα δεξί μου μάτι δεν έβλεπε τίποτα, τα δάχτυλα μου πόναγαν γιατί κατά τη διάρκεια της επίθεσης, καθώς με χτυπούσαν στο κεφάλι, προσπαθούσα να καλύψω το πρόσωπο μου με τα χέρια. Καθώς δεν άντεχα άλλο, πήγα ξανά στο δωμάτιο με τους αστυνομικούς και τους ζήτησα να καταγράψουν την καταγγελία μου για να φύγω για το νοσοκομείο. Τότε οι αστυνομικοί μου απάντησαν, "πήγαινε τώρα στο νοσοκομείο γιατί είναι αργά για καταγγελίες κλπ, και έλα αύριο ή όταν γίνεις καλά να κανείς την καταγγελία".


Η αδιαφορία των αστυνομικών με έκανε να σκέφτομαι ότι μπορεί να γνώριζαν για το γεγονός. Την ώρα της επίθεσης εναντίον μου, ένας αστυνομικός βρισκόταν στην διασταύρωση της Μιχαήλ Βόδα κοιτούσε προς την Πλατεία Αττικής ενώ άκουγε τις κραυγές των δραστών και τις φωνές μου για βοήθεια, δεν γύρισε να κοιτάξει και δεν έδωσε καμιά σημασία, ενώ όταν οι δράστες έφυγαν, είχε εξαφανιστεί.


Μπροστά σ‘ αυτήν την κατάσταση έφυγα από το Α.Τ. και ο φίλος μου με οδήγησε σε ένα κοντινό νοσοκομείο, όπου μου παρασχεθήκαν πρώτες βοήθειες και υποβλήθηκα σε εξετάσεις και αφού διαπιστώθηκε ότι δεν είχα σπάσει κάτι, αφέθηκα να γυρίσω σπίτι μου.


Τη Τρίτη 27/12 ξαναγύρισα στο Α.Τ. για την καταγγελία , και περίμενα επί ώρες χωρίς κανείς να ασχοληθεί και πάλι μαζί μου, παρότι την ίδια στιγμή άλλοι πολίτες Έλληνες εξυπηρετούνταν στο λεπτό. Έτσι αναγκάστηκα και πάλι να φύγω.


Το ίδιο βράδυ της Παρασκευής (23/12) 3 ακόμη άτομα δέχθηκαν επιθέσεις, ίσως από την ίδια ομάδα. Τίποτε όμως δεν έγινε ούτε γι’ αυτούς.


Τα παραπάνω με κάνουν να αναρωτιέμαι τι σχέση έχει η τοπική αστυνομία με όσα γίνονται στον Άγιο Παντελεήμονα.


Εδώ και 4 χρόνια ως αντιπρόεδρος του “Νουρ” (Πολιτιστικός Σύλλογος των Αφγανών στην Ελλάδα) ασχολούμαι με τα δικαιώματα των προσφύγων. Πολλές φορές έγινα μάρτυρας τέτοιων επιθέσεων. Η αστυνομία δεν έχει κάνει τίποτα σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις. Όταν οι πρόσφυγες, θύματα των φασιστικών επιθέσεων πηγαίνουν στο αστυνομικό τμήμα, οι αστυνομικοί αρνούνται να κάνουν οτιδήποτε για το πρόβλημα και συχνά μετά από το έλεγχο των χαρτιών τους, τους λένε «και εσείς να τους χτυπήσετε γιατί εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Αν όμως ο πρόσφυγας αντιδράσει συλλαμβάνεται αμέσως και οδηγείται στον Εισαγγελέα. Άλλες φορές βάζουν υπό κράτηση των ιδίων θυμάτων για έλλειψη χαρτιών κλπ. Με αποτέλεσμα πολλές φορές τα θύματα των φασιστικών επιθέσεων φοβούνται να πάνε στη αστυνομία.


Και σήμερα αναρωτιέμαι: Ποιος θα κάνει κάτι για αυτήν την κατάσταση;».

«Υπερβολές και σκοπιμότητες» Tου Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 30/12/2011)

................................................................


«Υπερβολές και σκοπιμότητες»



Tου Παντελη Μπουκαλα

Υπερβολές και σκοπιμότητες. Μα φυσικά έχει δίκιο ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Αστέριος Ροντούλης, όταν αποφαίνεται ότι οι σκοπιμότητες και μόνο τον έφεραν στο στόχαστρο των εφοριακών. Παραδέχεται βέβαια ότι τηλεφώνησε στον γενικό γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών, αλλά ακόμα κι αν ζήτησε να μην ενοποιηθούν οι εφορίες Τυρνάβου και Αγιάς, δεν το έκανε, προς Θεού, για να ευνοήσει την εκλογική του περιφέρεια και τα γένια του. Την αγροτική ανάπτυξη είχε στο μυαλό του, όχι τις ψήφους. Και η αγροτική ανάπτυξη, είναι σίγουρο, θα ανακοπτόταν αν συγχωνεύονταν οι δύο εφορίες.
Είναι δυνατόν, άγιες μέρες, να μην πιστέψουμε τον καλό άνθρωπο, που απλώς θέλησε ν’ αφήσει τη σφραγίδα του στην ιστορία του έθνους, με το υφυπουργείο που του δωρήθηκε δίχως να το ονειρευτεί ούτε στα πιο παράτολμα όνειρά του; Ή μήπως έχουμε άλλα δείγματα ρουσφετιού από υπουργούς οποιουδήποτε χρώματος ώστε να είμαστε καχύποπτοι; Τι; Τους Κομοτηναίους που πλημμύρισαν το μετρό χάρη στον κ. Στυλιανίδη; Εντάξει, αλλά είχε εξηγηθεί ο υπουργός της Παιδείας. Ολοι το ίδιο κάνουν, είχε πει. Εγώ τι είμαι;
Υπερβολές και σκοπιμότητες. Πάνω-κάτω αυτό είπαν, συναπολογούμενοι, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Παπαϊωάννου για να αποκρούσουν τις βολές των παραιτηθέντων οικονομικών εισαγγελέων. «Δεν δεχόμαστε να είμαστε εισαγγελείς υπό απαγόρευση και καθ’ υπαγόρευσιν, πολλώ δε μάλλον δεν δεχόμαστε να αποτελέσουμε άλλοθι και μια θεσμική κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα πολυποίκιλα οργανωμένα συμφέροντα και τους ποικιλώνυμους εκφραστές τους που δραστηριοποιούνται και αναπτύσσονται στην γκρίζα ζώνη του οικονομικού εγκλήματος», εξήγησαν στην επιστολή παραίτησής τους ο κ. Γρ. Πεπόνης και ο κ. Σπ. Μουζακίτης. Από αξιοπρέπεια, αρνούνται να πέσουν θύματα της μεθόδου που έγινε γνωστή από τον Σουρή, δηλαδή της απορρίψεως μετά πολλών επαίνων ή, επί το πασοκικότερον, της αποπομπής διά της αναβαθμίσεως.
Υπερβολές και σκοπιμότητες, σίγουρα. Αν οι εισαγγελείς είχαν χρεωθεί με κρίσιμους φακέλους, τότε μάλιστα, να υποθέταμε ότι κάποιοι απειλούμενοι άρχισαν τις παρεμβάσεις. Αλλά οι υποθέσεις με τις οποίες ασχολούνταν ήταν αδιάφορα πταίσματα: επικλινή υποβρύχια κινούμενα διά μιζοβριθούς καυσίμου, η Ελληνική Στατιστική σαν «πιάτο» της ελληνικής κουζίνας, ανείσπρακτα πρόστιμα για λαθρεμπόριο καυσίμων, δανειοδότηση του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου, υπόθεση Proton Bank, τέλος το ζεύγος Α. Γ. Παπανδρέου και CDS. Ψιλοπράγματα δηλαδή. Οπότε; Είναι δυνατόν, μα τον Μυνχάουζεν και μα τον Πινόκιο, να μην πιστέψουμε τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Παπαϊωάννου; Πότε εψεύσθησαν και αυτοί και οι λοιποί του ΠΑΣΟΚ για να το πράξουν τώρα; Και πότε αυτοί και οι λοιποί του ΠΑΣΟΚ, και της εξουσίας εν γένει, πίεσαν οποιονδήποτε για να τον φέρουν στα βαλτονέρια τους;

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Γιώργου Σεφέρη "ΤΕΛΕΥΤΑlΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ" (Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου '44) : Αποχαιρετώντας το έτος Σεφέρη - 40 χρόνια από το θάνατό του


.............................................................


 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της  τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη~
νησιά, χρώμα Θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της  επιστροφής μας να χα-
    ράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της  πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι~
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη Θάλασσα του
    Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην  άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην  αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της  σελήνης.

Είναι κι αυτός ένας ειρμός της  σκέψης, ένας τρόπος
ν' αρχίσεις να μιλάς για πραγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει
μαντάτα από το σπίτι κι από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν' ανοίξεις τη καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον  αλλάξει.
Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη
   τη Συρία
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ' την άμμο της  έρημος απ' τις Θάλασσες του
    Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που Θά 'λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους~
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο~
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της  μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν~
σαν έρθει ο Θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι~
σαν έρθει ο Θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους,  άλλοι  ρητο-
    ρεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι Θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του Θερίζειν.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, Θα μου πεις, φίλε.
Ομως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου
   τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
lσως και να 'Θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Ομως ο τόπος που τον  πελεκούν και που του καίνε σαν
    το πεύκο, και τον  βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια,
   νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που Θα βουλιάξει καθώς το δει-
    χνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν~
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελόυτας
λεύγες και λεύγες~
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωυτανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει~
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον  πόνο μας~ "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.

       Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου '44