Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Πού είναι το παιδί που δεν γεννήθηκε; Πέρασαν κιόλας 7 μήνες...Ενώ πέρασαν και 2 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου...

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΟΣ... (Επαναλαμβάνω την ανάρτηση της 22/5/2010, το απόσπασμα, δηλαδή, της συνέντευξης του Δ. Πουλικάκου στο FAQ, ίσως η πιο εξαιρετική κουβέντα που διάβασα το 2010 από έναν outsider καλλιτέχνη, που δεν θέλει να μονοπωλεί ούτε το θυμό, ούτε το μίσος των περιθωριοποιημένων*)


...- Ποια είναι η σχέση σας με το χρήμα;
Θα πω αυτό το κλασικό, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, όσα έρθουν κι όσα πάνε. Δηλαδή, αρνούμαι να καθορίζει τη ζωή μου κάτι το οποίο το θεωρώ ως μία από τις πιο ποταπές εφευρέσεις του ανθρώπου.
- Αυτό είναι μια ροκ αντίληψη;
- Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ροκ αντίληψη. Και εν πάση περιπτώσει αυτό το "ροκ" έχει καταλήξει σαν τον μαϊντανό, να πούμε. Όποιον να ρωτήσεις θα σου πει εγώ είμαι ροκ...Τώρα βλέπεις ένα παιδί με μακριά μαλλιά και λες μπράβο. Σου φαίνεται ότι έχει κάτι επαναστατικό. Και μετά το ακούς να τραγουδάει μια παπάρα στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο"
Υπάρχει ανάγκη για επαναστατικότητα σήμερα;
-(Γέλια) Πολλή. Αλλά μας τρώει το μίσος. Η επανάσταση είναι αγάπη, δεν είναι μίσος. Αυτό δεν το βλέπουμε γύρω μας, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Αυτό που μισείς, αυτό που θες να καταστρέψεις, γίνεσαι το ίδιο. Δεν μαθαίνουμε τίποτα από την ιστορία. Βλέπουμε τι συμβαίνει με τις επαναστάσεις. Οι πρωτοστάτες είναι οι πρώτοι που εκτελούνται μέχρι που σβήνονται κι από ομαδικές φωτογραφίες! Αρρώστια!...
...- Χρειαζόμαστε στα πράγματα ανθρώπους που βάζουν φιτιλιές;
 - Θέλει μεγάλη προσοχή γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που σκοτώνουν. Είδες τι έγινε. Κατά λάθος, επίτηδες, δεν ξέρω έγινε κι αυτό. Επί τη ευκαιρία, μια σημείωση. 
Κ α ν ο ν ι κ ά , ό τ α ν  π α ς  ν α  κ ά ν ε ι ς  κ ά τ ι  κ α ι  δ υ σ τ υ χ ώ ς  γ ί ν ε τ α ι 
κ ά τ ι  ά λ λ ο ,  π α ρ α δ ί ν ε σ α ι . Κ α ι  λ ε ς  ε γ ώ  τ ο  έ κ α ν α ,  δ ε ν  ή θ ε λ α  
ν α  π ά ρ ε ι  τ έ τ ο ι α  τ ρ ο π ή  τ ο  π ρ ά γ μ α ,  α λ λ ά  ε γ ώ  ή μ ο υ ν  π ι ά σ τ ε 
μ ε .*...
...- Πες ότι αυτή τη στιγμή διαβάζουν τη FAQ 500 δεκαοχτάχρονα. Τι θα τους έλεγες;
Θα τους έλεγα σαν βασικό δόγμα ότι η επανάσταση είναι αγάπη και όχι μίσος. Ειδεμή, γινόμαστε σαν αυτούς θέλουμε να αντικαταστήσουμε και όσον αφορά την τωρινή κατάσταση. Θα τους έλεγα "Τι τους κοιτάτε, ρε;" Να τους κράξουνε τόσο ώστε να τους αναγκάσουν να παραιτηθούν...

*: η υπογράμμιση είναι δική μου, αλλά ταυτόχρονα μου φέρνει στο νου τα παρακάτω λόγια:

"...Μπήκε στην Πλατεία των Σανάδικων. Του ήταν δυσάρεστο ν' ανοίγει πέρασμα μέσα από το πλήθος, αλλά πήγαινε ακριβώς εκεί όπου έβλεπε περισσότερο μαζεμένο κόσμο. Θα έδινε τα πάντα για να μείνει μόνος, αλλά αισθανόταν κι ο ίδιος πως πια ούτε λεπτό δεν θα έμενε μόνος. Μέσα στο πλήθος, ένας μεθυσμένος έκανε τα κόλπα του: ήθελε να χορέψει, αλλά κατρακυλούσε διαρκώς με το πλευρό. Πολλοί μαζεύτηκαν γύρω του. Ο Ρασκόλνικωφ άνοιξε πέρασμα, έμεινε πολλά λεπτά κοιτάζοντας τον μεθυσμένο, και ξαφνικά ξέσπασε σ' ένα σύντομο και τρανταχτό γέλιο. Ύστερα από μια στιγμή, είχε  ξεχάσει κιόλας τον μεθυσμένο/ μάλιστα, δεν τον έβλεπε πια, παρ' όλο που τον κοιτούσε. Τέλος απομακρύνθηκε, χωρίς μάλιστα να έχει συνείδηση για το μέρος που βρισκόταν. Όμως, όταν έφτασε στη μέση της πλατείας, έκανε άθελά του μια κίνηση, τον κυρίεψε μια αίσθηση, μονομιάς τον πλημμύρισε ολάκερο, στην ψυχή και στο σώμα.
   Είχε μεμιάς θυμηθεί τα λόγια της Σόνιας: "Πήγαινε σ' ένα σταυροδρόμι, σκύψε μπροστά στον κόσμο, φίλησε τη γη, γιατί και σ' αυτήν αμάρτησες και πες δυνατά σ' όλο τον κόσμο: "Είμαι φονιάς!" Τρεμούλιασε σύγκορμος καθώς το θυμήθηκε αυτό. Και ήταν τόσο τσακισμένος από την απελπισία των τελευταίων ημερών, προπάντων των τελευταίων ωρών, ώστε αρπάχτηκε από τη δυνατότητα αυτής της καινούργιας αίσθησης, που την πόθησε ολοκληρωμένη κι απόλυτη. Είχε ανεβεί μέσα του και τον είχε κατακλύσει ξαφνικά, σαν με έφοδο. Ήταν σαν μια σπίθα που σιγόκαιγε καταχωνιασμένη μέσα στην ψυχή του και που ξαφνικά τον είχε πυρπολήσει σαν πυρκαγιά, ολόκληρον. Όλα μέσα του έλιωσαν, και τα δάκρυά του ξεχείλισαν. Έπεσε καταγής...
   Γονάτισε στη μέση της πλατείας, έσκυψε ως τη γη και φίλησε αυτή τη βρώμικη γη με απόλαυση και ευτυχία. Ανασηκώθηκε και έσκυψε δεύτερη φορά.
   "Μωρέ αυτός τάχει πιει για τα καλά", έκανε πλάι του ένας νεαρός.
   Άκουσε ένα γέλιο.
   "Σίγουρα, πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα, παιδιά, αποχαιρετά την πατρική του γη, τα παιδιά του. Χαιρετάει όλη την κοινότητα, φιλάει την πρώτη πόλη, την Αγία Πετρούπολη και το χώμα της", πρόσθεσε ένας άνθρωπος του λαού, που ήταν και λιγάκι πιωμένος.
   "Και είναι ακόμα νέο, το παλληκάρι!" μπήκε στη μέση ένας τρίτος.
   "Είναι ευγενής!" παρατήρησε κάποιος με σοβαρότητα.
   "Στον καιρό μας, δεν ξεχωρίζεις πια ποιος είναι ευγενής και ποιος όχι".
   Όλες αυτές οι κουβέντες και τα σχόλια συγκράτησαν τον Ρασκόλνικωφ, και η λέξη: "Σκότωσα", που ήταν ίσως έτοιμη να πετάξει από τα χείλια του, ξεψύχησε βαθιά μέσα του. Ωστόσο, υπέμεινε ήρεμα όλες αυτές τις φωνές και, χωρίς να κοιτάξει γύρω του, τράβηξε ολόισια, από το δρομάκι, προς τα εκεί που ήταν το τμήμα..."

(από το "Έγκλημα και Τιμωρία" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, μέρος ΣΤ', κεφάλαιο 8, μτφ. Α.Μ., εκδόσεις Γαλαξία)

*:

Δεν υπάρχουν σχόλια: