Στίχοι βραδινοί... Ποίηση του Ηλία Κεφάλα

ΠΡΟΪΟΥΣΑ ΠΟΙΗΣΗ




συνήθως τα ποιήματα τα ζει ο ποιητής
όταν τα γράφει


μα τώρα πώς να το γράψω εγώ το ποίημα
που πρόλαβα και το 'ζησα
μέσα στ' ανύμνητα μεσάνυχτα
όταν περνώντας από το ξύλινο γεφύρι
είδα να καθρεφτίζονται μαζί μες στα νερά
η καπνισμένη λεύκα
ο κίτρινος φτελιάς
και το χρυσόθαμπο φεγγάρι


ω συντριβάνι από διάττοντες
ζώσες ψυχές που γδύνεστε την ύλη
γράψατε πύρινα τα τόξα σας 
μέσα στην ξαφνική ταχύσβηστη ροή σας.


                                                              Μέλιγος 8.11.1997



ΟΝΕΙΡΑ

Όχι, δεν θέλω όνειρα, έλεγε με παράπονο ο πα -

τέρας μου. Γιατί και μες στα όνειρα είμαι δυ -

στυχής. Και μες στα όνειρα είμαι κουρασμένος. 

Άλλωστε τα όνειρα είναι όπως τα λουλού -

δια. Με διαλεγμένο χώμα και συχνό νερό ανθί -

ζουν κι αστραποβολούν στον κήπο. Μα από έδα -

φος λειψό κι απότιστο τι κήπος θα προκύψει;

Έτσι κι από τη φαρμακωμένη μας ζωή, τι όνει -

ρο καλό μπορεί ν' ανθίσει; Όχι, δε θέλω όνει -

ρα, φρονούσε ο πατέρας μου, πασχίζοντας τους 

εφιάλτες της ζωής να σβήσει. 

                                                   Τρίκαλα, 4.5.1999

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

Πάνω από τη μουριά έφεγγε το φεγγάρι - πε

λώριο και μαγνητικό. Η άλως ξεπερνούσε τ' 

ανοιχτά κλαδιά του δέντρου σαν δίχτυ στην 

αστροφεγγιά. Με σύνεση έκανα ένα βήμα πίσω,

μη με ψαρέψει απλανή και φωτισμένο.

                                                   Μέλιγος, Κυριακή 25.11.2000

Από την ποιητική συλλογή "Τα μνήστρα της αβύσσου" (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2003)