Από «ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ» της Κικής Δημουλά (εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ)
(άτιτλο πρώτο)
Ευλαβούμαι, Ανάγκη
ότι εσύ έπλασες το συνεχές του κόσμου
το δώσ’ μου, το δεν έχω του.
Αλλά τον έρωτα όχι, όχι εσύ, Ανάγκη
τον έρωτα τον έπλασε ο θάνατος
από άγρια περιέργεια
να εννοήσει
τι είναι ζωή.
ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ
Τα ξεφύλλιζες, κοντοστεκόσουν κάθε τόσο
διάβαζες τάχα κάτι σε διαπερνούσε
αδιάβαστες κρυφογελούσαν οι σελίδες
μετά τα ζύγιασες όλα στη χούφτα σου
σα να ήταν κέρματα
χοντρικά τα εξετίμησες
ουκ ολίγα είπες
έκπληκτος πώς τ’ απέκτησες με ρωτάς.
Υποκριτή, γραμμή δε διάβασες
αλλιώς θα το ‘βλεπες
το γράφω εδώ μέσα πρώτο πρώτο
τα εύρετρα είναι
εσύ μου τα έδωσες
επειδή σε βρήκα
σε μέτρησα και ήσουνα πολλά
ξαναμετρώ κι ήσουν αλλιώς
το άφησα να είσαι κι απ’ τα δύο
δε σου αφαίρεσα ούτε μία
απ’ τις χιλιάδες ωραιότητες που είχες
ούτε μισή απ’ τις πολύτιμες ασκήμιες σου
κόσμε.
ΕΠΟΥΣΙΩΔΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑ
Σκόνη και στάχτη
αυτές οι δύο αλλοιώσεις του καθρέφτη μας
ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους
η σκόνη είναι
συντηρητικά αποκαρδιωτική
ενώ η στάχτη
διεκπεραιώνει ολοκληρωτικά
κατάγεται, βλέπεις, από τη φλόγα
κι έχει του πάθους την απολυτότητα
η σκόνη όμως έλκει την καταγωγή
απ’ τη μεθοδική αργοπορία
κινείται, πώς να το πω
γραφειοκρατικά
ώσπου ο κλητήρας χρόνος
να πάρει απ’ την κατώτερη βαθμίδα
υπογραφή
μετά την τζίφρα της να βάλει
η αμέσως ανώτερη
βαριεστημένα χαζεύοντας στο παράθυρο
εν συνεχεία να συμπληρώσει τα κενά
η λεπτολόγος, επιμελήτρια σκόνη
και τέλος
να πατήσει «εγκρίνεται» η προϊσταμένη
πάει ξεχάστηκε
τι να ‘ναι άραγε αυτό που
σκεπασμένο εγκρίνεται να είναι
από σκόνη.
ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΣ
Γιατί τα βάζω με το χώμα
γιατί το μάχομαι, το ποδοπατώ;
πατρίδα του είμαστε
να μη γυρίσει σε μας κάποτε;
Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΥ
Ω βλέμμα
λάθος κόσμο μου γνώρισες.
Δεν ήταν αυτός.
Ω αντίληψη
εάν ο κόσμος που μου γνώρισες εσύ
είναι ο σωστός
δεν ήταν αυτός.
Το λάθος αίσθημά μου
κι ο κόσμος του όλος
είν’ ο σωστός μου κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου