Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Με αφορμή το "Υποβολείο" του Βασίλη Αγγελικόπουλου ("Καθημερινή", 11/7/2010)



   "Τώρα αλλάζουμε, γινόμαστ' άλλοι/ βάλαμε κεραία στο κεφάλι"/ τραγουδούσε προφητικά πριν από 30 περίπου χρόνια/ο Μάνος Χατζιδάκις στις Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς/ κι αναρωτιέμαι:/ Πότε θα ψάξει κάποιος/ κοινωνιοπαθολόγος μάλλον/ το ρόλο που έπαιξαν τα σαπιοκάναλα στη ζωή των Ελλήνων τα τελευταία 20 χρόνια;/ Πόσο συνέβαλαν τα λυματοκάναλα κι ο κούφος "τρόπος ζωής" που λυσσωδώς κι επί 24ώρου βάσεως προβάλλουν,/ μαζί με τους επικυρίαρχους και καθοδηγητές τους, τους "διαφημιστές", στην κατάντια της ελληνικής κοινωνίας,/ την κατρακύλα σε όλα τα μέτωπα, / για την οποία έφτασε η ώρα να τιμωρηθούμε;/ Άσε τα ράδια/ - άλλου είδους ταραχή τα ράδια. / Όπου έγινε μόδα πια να ακούς / ανάμεσα σε κουίζ για "δώρα"/ sms/ ποδοσφαιρικές αναλύσεις του περδομένου κώνωπος/ και αποκρουστικά "κωμικά" σκετσάκια-διαφημίσεις/ ("Μάνααα!" - φωνή κουραδόμαγκα γηπέδου - παίρνω τα γιαούρτια να τους τα πετάξω ") / ακούς ανάμεσα σ' αυτό το χυλό κάτι ραδιοτσεγκεβάρες της ελεεινής μορφής να κατακεραυνώνουν τους υπαίτιους των μέτρων", / τζάμπα μάγκες/ ευκοίλιοι τιμητές/ οι τζιτζιφιόγκοι των "κουίζ" για "δώρα" και σαλτιμπάγκοι "σατιρικών εκπομπών", / οι αναθρεμμένοι αποκλειστικά με τηλεοπτικό πολτό μπεεε μπεεε βλακ/ (βοά το πράγμα) / να σου κάνουν κήρυγμα από άμβωνος / με το δάχτυλο σηκωμένο/ και τα άθλια ελληνικούλια τους που συναγωνίζονται την ασιτία σκέψης και πνεύματος./ (Κατάλαβες! Δεν μας φτάνει το ζόρι μας/ έχουμε και τους χαβαλέδες να "διδάσκουν"). /(Νέον είδος: οι λάιφ στάιλ κνίτες)... 
....................................................................................................................................................................


   Μάλιστα... Και μένα μου έρχονται στο νου και άλλες όψιμες αντιδράσεις παλαιών καλλιτεχνών - αλλά "νέων" πρωταγωνιστών που τους ανακήρυξε, λέει, το περιστέρι της Επιδαύρου σε πρωταγωνιστές! - που μιλάνε για λοβοτομές που έχουμε υποστεί και για την κατάθλιψη που μας περιμένει, που σιχαίνονται την Ενωμένη Ευρώπη που κατατρέχει εμάς τους Έλληνες που της δώσαμε τα φώτα μας - α, να χαθεί η αχάριστη! -, που έχουν τόσο πολύ θυμώσει που θέλουν "να ξεσηκωθούν κάποιοι να πάνε να σπάσουν τα έδρανα της Βουλής", θα πηγαίνανε και οι ίδιοι, αλλά πού να κατέβουν σε καμιά διαδήλωση - αυτοί συγκεντρώνονται για να "πιάσουν" το ρόλο παίζοντας στα Καζίνα της Μακεδονίας για πρώτη φορά και είναι και τυχεροί σαν πρωτάρηδες, είδες άμα σε θέλει... -, που ονειρεύονται κλειστά σύνορα και τη δραχμούλα, κλειστά τα σύνορα για να μπορούν να ανεβοκατεβαίνουν ανενόχλητοι στα τραπέζια με την Πρωτοψάλτη, τη Λίνα  και τον συχωρεμένο τον Βουτσινά, και οι συμπατριώτες τους να χοροπηδάνε μαζί τους και να τους αποθεώνουν, και οι ξένοι να τους βλέπουν απ' έξω απ' τα κλειστά σύνορά μας, και να σκάνε από τη ζούλια τους, να τους βλέπουν αυτούς τους κατατρεγμένους, που δεν έλειψαν ποτέ από το πρώτο τραπέζι πίστα, είτε για Φεστιβάλ Αθηνών επρόκειτο είτε για την εκπομπή του "εθνικού μας ταβερνιάρη" στην "Υγειά μας βρε παιδιά!", γιατί η "σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα..." και μεις δεν θα παραδώσουμε την ψυχή μας επειδή το θέλουν οι ξενέρωτοι Ευρωπαίοι! 
   Ξενέρωτοι λοιπόν αυτοί οι Ευρωπαίοι, ροκάδες εμείς και οι άλλοι καλλιτέχνες μας, που αφού τα πήραν χοντρά τα ευρόπουλα με τις Πολιτιστικές Ολυμπιάδες και τις άλλες φιέστες του 2004, μετά ξεσπάθωναν εναντίον των αγώνων της ντόπας και της Κόκα-Κόλα, μιλώντας για "αγώνες της ντροπής" και άλλες εκ των υστέρων ασυμβίβαστες οριοθετήσεις! Και συνεχίζουν να μιλάνε (α, ναι και να γράφουν!) και να μας ζαλίζουν με ψευτοπατριωτικές ανοησίες και κορώνες ψευτοαμφισβήτησης, αλλά κι εμείς έχουμε μνήμη και γνωριζόμαστε πια καλά - δεν είμαστε δα και τόσοι πολλοί - και ξέρουμε ότι δεν υπάρχει πιο ανέντιμη στάση ζωής από το άλλα να λες και άλλα να κάνεις*, γι' αυτό και  τ ώ ρ α  περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε πιο πολύ τη  σιωπή και την περισυλλογή, γιατί  τ ώ ρ α  "μόνο Σταύρους μας λένε μόνο Σταύρους" και όχι πρωταθλητές, ήρωες και αφεντικά...


...................................................................................................................................


*: Γράφοντας όλα τα παραπάνω, δεν ξέρω πώς, ανέτρεξα σε κάποιες παλιές κουβέντες του Διονύση Σαββόπουλου, φθινόπωρο ήταν του 1981, λίγο πριν τις διαδοχικές του "μεταμορφώσεις" και "προσαρμογές" στην σοσιαλιστική, νεοφιλελεύθερη, εκσυγχρονιστική, νεοκαραμανλική και τώρα πτωχεύουσα πατρίδα μας. Τριάντα χρόνια μετά, αυτές οι κουβέντες θα μπορούσαν να θεωρηθούν και προφητικές. Ιδού λοιπόν: 


"... Όταν κάνουμε ό,τι θέλουμε μας χρειάζεται ο προβληματισμός για να μας προστατεύει από το εαυτό μας"  ("Ελευθεροτυπία", 28/9/1981)


"Αγαπητοί πολίτες κατά του νέφους. Θέλω να σας εμπιστευτώ κάτι... Η σχέση μου με το νέφος είναι στενή γιατί εγώ... πριν 19 χρόνια έγραψα τη Συννεφούλα... ήταν ένα τραγουδάκι όπου σεβόμουνα την ελευθερία του άλλου ώσπου βρεθήκαμε εδώ που βρεθήκαμε... με το νέφος μέχρι τη μύτη μας κι εγώ κι ο άλλος... Αγαπητοί πολίτες... κατά του νέφους. Ήρθα ευχαρίστως... πολλούς από σας τους γνωρίζω προσωπικά... από το 1965...Είστε χαριτωμένοι... με οικογενειακές και επαγγελματικές σχέσεις μάλλον διαλυμένες, για να μην πω ασφυκτικές... Αν δεν μπορέσατε ν' αντιμετωπίσετε το νέφος στον προσωπικό σας χώρο, πώς θα μπορέσετε στον ουρανό;... Με συγχωρείτε που σας μπερδεύω αλλά... όλα τα κοινωνικά κινήματα διαμαρτυρίας στα οποία άλλωστε κι εμείς συμμετείχαμε, Λαμπράκηδες, Μπέρτραντ Ράσελ και ούτω καθεξής ξεφούσκωσαν... αφού λειτούργησαν σαν μια δικαιολογία για να γίνουν οι προσωπικοί μας χώροι, δρόμοι μαύροι και συννεφιασμένοι... Αγαπητοί πολίτες κατά του νέφους ανταποκρίθηκα στην πρόσκλησή σας... με την ελπίδα ότι το νέφος θα μας ξαναγυρίσει στην κάθαρση του στενού μας περιβάλλοντος έτσι ώστε οι δημόσιες διαμαρτυρίες έτσι ώστε οι δημόσιες διαμαρτυρίες μας να μη στηρίζονται στην αφαίρεση της ιδιωτικής μας ευθύνης... Και μ' αυτά τα λόγια να μου επιτρέψετε... να σας αφιερώσω αυτό το ερωτικό τραγουδάκι για μικρά παιδιά.''(ακολουθεί η "Συννεφούλα"). (από το περιοδικό "ΜΟΥΣΙΚΗ" τ.47, Οκτ. 1981)







Η ΣΥΝΝΕΦΟΥΛΑ


Είχα μια αγάπη, αχ καρδούλα μου,
που'μοιαζε συννεφάκι, συννεφούλα μου.
Σαν
συννεφάκι φεύγει ξαναγυρνάει
μ'αγαπά τη μια την αλλη με ξεχνάει.

Κι ένα βράδυ αχ καρδούλα μου
διώχνω ξαφνικά τη συννεφούλα μου.
Δεν αντέχω άλλο πια να με γελάει
μ'αγαπάει τη μια την άλλη με ξεχνάει.

Κι έρχεται ο Απρίλης αχ καρδούλα μου
να κι ο Μάης συννεφούλα μου.
Δίχως τραγούδι, δάκρυ και φιλί
δεν είναι άνοιξη φέτος αυτή.

Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ
και τριγύρνα μ'όσους θέλεις κάθε βράδυ.
Δεν αντέχω άλλο να'μαι μοναχός
μ'αγαπάς τη μια κι ας με ξεχνάς την άλλη.


Δεν υπάρχουν σχόλια: