Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Η ιστορία ως τραγωδία, του Κώστα Γεωργουσόπουλου (από "ΤΑ ΝΕΑ", 29-30/5/2010)

ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΙΑΣ, ΤΗΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗΣ (;), ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΩΣΕΙΣ. ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΙΣΤΟΡΗΣΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΟΙΚΗΣΑΝ. ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ, ΑΝ ΘΕΛΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΚΑΘΑΡΟ ΚΑΙ ΑΠΡΟΚΑΤΑΛΗΠΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ, ΘΑ ΒΡΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΜΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ, ΜΙΑ ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ, ΕΝΑΝ ΕΦΙΑΛΤΗ, ΕΝΑΝ ΠΗΛΙΟ ΓΟΥΣΙΑ.
Μια ζωή, ακόμη και οι ιστορικοί μας, τουλάχιστον οι παλαιότεροι, προσπαθούσαν να βρουν κάποιον εχθρό, κάποια ξενική συνωμοσία, οργανωμένα συμφέροντα, μισέλληνες και πληρωμένους διεθνείς μπράβους και οργανισμούς που έκοβαν και έραβαν το σάβανό μαςΚαι κλείναμε τα μάτια για να επιβεβαιώσουμε την τύφλα μας, την ολιγωρία των αρχόντων, την πλεονεξία του παχέος λαού και τη δειλία, τον ωχαδερφισμό, τα προσκυνήματα και τους τεμενάδες της απροσδιόριστης χύδην μάζας.

Και άλλες φορές, χωρίς να θέλω να προκαλέσω, έχω ισχυριστεί πως το ελληνοποιημένο δίδυμο Καραγκιόζη- Χατζηαβάτη είναι τα παραπληρώματα της νεοελληνικής (ή και της ελληνικής διαχρονίας) ιδιοπροσωπίας.

Από τη μια ο πεινάλας, ξυπόλητος και παμπόνηρος Ρωμιός, ο καπάτσος, ο πρωτεϊκός χαμαιλέων, ο μικροαπατεώνας, ο εύπιστος, ο κολαούζος, ο ύπουλος, ο ψευτάκος, ο συναισθηματικός, αλλά και ο βάναυσος, ο αιώνιος Δούρειος Ιππος, η νιοστή μεταμόρφωση του Οδυσσέα, ο πλάνης, ο φερέοικος, ο μπαταχτσής, ο γαλαντόμος και ο μίζερος.

Και από την άλλη ο κόλακας, ο ελισσόμενος, ο γυμνοσάλιαγκας, το διανοούμενο ρεμάλι, ο τραπεζορήτορας, ο πολιτικάντης, ο αιώνια συμβιβασμένος, ο χαραμοφάης, ο ξενόδουλος, ο δουλικός, ο αγύρτης, ο τσαννακογλείφτης, ο συνωμότης, η λαμόγια.

Εχω κι άλλες φορές υπαινιχθεί πως τα δύο αυτά παραπληρώματα υπάρχουν διότι υπάρχει το Σεράι, δεν έχουν λόγο ύπαρξης χωρίς τον Πασά, τον Βεζύρη και τον ΒεληγκέκαΤο Σεράι είναι η Ιθάκη τους και ο Πασάς, ο Βεληγκέκας, ο Βεζύρης, η Βεζυροπούλα είναι οι Συμπληγάδες, ο Κύκλωπας, ο θυμωμένος Ποσειδώνας και η Κίρκη. Η τιμωρία τους είναι το τίμημα διότι έφαγαν τα βόδια του Ηλιου, γιατί άνοιξαν αυθαίρετα τον ασκό του Αιόλου, γιατί παραδοθήκανε στη γοητευτική γεύση των Λωτών, διότι σαν τον «ηδονικό» Ελπήνορα αποκοιμήθηκαν αποχαυνωμένοι στα ανοιχτά σκέλια, γουρούνια σωστά, μιας ερωτικής χοάνης και δεν πήραν χαμπάρι πως οι σύντροφοι απέπλευσαν και στον μισοκοιμισμένο πανικό τους βγήκαν γυμνοί να τους κυνηγήσουν από το ανώγι και πέφτοντας σαν το σφοντύλι τσακίσανε τον αυχένα τους και ύστερα ως βρικόλακες εκλιπαρούν τους συντρόφους να τους ανακουφίσουν σε τάφο.

Η ελληνική ιστορία- αρχαία, μεσαιωνική και νεώτερη- είναι η ιστορία κάθε φορά μιας Πέμπτης Φάλαγγας.Είτε αυτή ονομάζεται Εφιάλτης, Κλέων, Αλκιβιάδης, Τριάκοντα, Μονή Στουδίου, Αυτοκράτορες Αγγελοι (ο καθηγητής Ζακυθινός τούς χαρακτήριζε «Δαίμονες του Βυζαντίου»), παπικές τιάρες, τουρκικά φέσια, Κερκόπορτα, Γκούρας, Ανάλατος, Ακροναυπλία, Μαυρομιχαλαίοι, 1897, Μικρά Ασία, Μεταξάς, Τσολάκογλου και Σία, Δεκέμβρης, Καπετάν Μιζέριας, Εμφύλιος, Μακρονήσι και Γιούρα, Γλύξμπουργκ, Γκοτζαμάνης, χούντα και πάει λέγοντας.

Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα δεν είναι μόνο ψυχωσικό ή άλλο, είναι και συμβολικά ιστορικό. Ενας ευφυής (όπως κι άλλοι άλλωστε) λαός που σε δύσκολες εποχές έγινε λύτης αινιγμάτων, εφηύρε τη φιλοσοφία, την τραγωδία, την ιστορία, κυβέρνησε πολλά χρόνια πριν από τους ιμπεριαλιστές τα κύματα, είχε την αφομοιωτική ικανότητα να καθιζάνει και να φιλτράρει τα δάνεια του πολιτισμού του σύμπαντος και την προσαρμοστικότητα να αφομοιώνεται ως μετανάστης με τα ξένα ήθη, μοιραίος και συχνά ανίδεος, ανυποψίαστος και απαίδευτος, πανικόβλητος από σειρήνες και αμφίσημους χρησμούς σκότωνε τους πατέρες του, την παράδοσή του, το παρελθόν του ή το ξεπουλούσε στους παλιατζήδες της ιστορίας και ασελγούσε πάνω στο σώμα της μητέρας πατρίδας του κι όταν το συνειδητοποιούσε έβγαζε με τα δάχτυλά του τα μάτια του και περιφερόταν ως ζήτουλας στα σταυροδρόμια του κόσμου, τους Κολωνούς και αναζητούσε άσυλο στα διεθνή ιερατεία της διπλωματίας και του χρήματος κι άλλοτε πάλι βρώμιζε τα ιερά του, ταμπουρωνόταν στα ιερά του άλση, κρυβόταν πίσω από το δάχτυλό του ή περίμενε την εξ ύψους βοήθεια.

Αλλοτε πάλι παραλοϊσμένος, κυνηγώντας τους αίτιους (;) των δεινών του, σαν τον Αίαντα μπερδεύει τους εχθρούς με τα άκακα αρνάκια και ρίχνεται με αρειμάνιο μένος και τα κατακρεουργεί θριαμβολογώντας για το κατόρθωμά του.

Αλλοτε πάλι σαν τον μαινόμενο Ηρακλή μπερδεύει τα παιδιά του εχθρού του με τα δικά του παιδιά και σφάζει τα βλαστάρια του για να θρηνολογήσει πάνω στα πτώματά τους όταν συνέρχεται.

Κι άλλοτε πάλι σαν την πανικόβλητη Δηιάνειρα θέλοντας να επαναφέρει στη στέγη της αγάπης τα λατρεμένα της πρόσωπα μπερδεύει τα ερωτικά φίλτρα με τα ερωτικά δηλητήρια και καταστρέφει ό,τι αγαπά.

Να γιατί έχουν «παραπονεμένα λόγια» τα τραγούδια μας, γιατί ακόμη και τα ερωτικά μας άσματα περισσότερο μιλούν για την απάρνηση, τον χωρισμό, το πένθος, τη στέρηση. Ενας λαός τραγικός, προορισμένος να εφεύρει το τραγικό είδος και εν συνεχεία να κάνει τον μύθο πράξη και τη ζωή του μίμησιν τραγικής πράξεως. Δεν είναι τυχαίο, έγραφα παλαιότερα, πως το τέλος του τραγικού είδους στο τέλος του 5ου αιώνα συμπίπτει με τη δημοσίευση της Ιστορίας του Θουκυδίδη, αφού από τον 4ο αιώνα η τραγωδία γράφεται από τους ιστορικούς, χωρίς θεϊκή παρουσία και χωρίς καν Από Μηχανής Θεούς. Πάντα όμως με την τραγική διαδικασία: «κατά το εικός και το αναγκαίον» του Αριστοτέλη.

Η ανάμνηση της Αλώσεως είναι, πρέπει να είναι, ανάμνηση όλων των αλυσιδωτών ιστορικών και πνευματικών μας ΑλώσεωνΑρκεί να θυμόμαστε πάντα πως αιτία του τραγικού είναι η Υβρις, η Επαρση, η Αλαζονεία της εξουσίας, η Εθελοτυφλία, της Ατης η Απάτη που έγραφε ο Αισχύλος και μόνο μετά την Ατη έρχεται νομοτελειακά η Νέμεσις και μόνον αυτή είναι προϋπόθεση της καθάρσεως από τα ελεεινά και φοβερά ιστορικά και άλλα (κυρίως ηθικά και πνευματικά και δευτερευόντως οικονομικά) παθήματα, κοινώς φιάσκο.

Ένα κείμενο - πυξίδα για επισταμένη σκέψη και δράση ("Ελευθεροτυπία", 29/5/2010).

Διαχωριστικές γραμμές

Οσο σύνθετα και αν είναι τα δεδομένα της συγκυρίας, όσο αδιασάφητοι και αν φαίνονται οι ορίζοντες του παρόντος, επείγουν, πιστεύω, κάποιες διαχωριστικές γραμμές.
Μόνο και μόνο για να μη νομιμοποιήσουμε τη νέα πλαδαρή δοκησίσοφη ηθικολογία, για να αποφύγουμε τις υποκριτικές ασκήσεις «συλλογικής» αυτοκριτικής και για να σώσουμε, όσοι ακόμα το θέλουμε, κάτι από την ελεύθερη κριτική σκέψη.
Πρώτη διαχωριστική γραμμή: από τον επανακάμψαντα ρηχό και απίστευτα μονότονο «αντι-λαϊκισμό» των ταγών, όσων επιδιώκουν μια νέα μεταπολίτευση στην οποία τα εξόχως ανορθολογικά κριτήρια των καπιταλιστικών μηχανισμών και των χρηματοπιστωτικών οίκων θα αποφασίζουν και για τον ορθολογισμό στην πολιτική, στην εκπαίδευση και στην έρευνα, παντού εντέλει. Είναι πια προφανές ότι ο προσχηματικός αντι-λαϊκισμός των καθοδηγητών γνώμης προσβλέπει κυρίως σε μια «φωτισμένη» απολυταρχία με την πλήρη μετατροπή του λαού σε ένα μωσαϊκό εξατομικευμένων κοινών με ενισχυμένο τον ηγεμονικό ρόλο των ειδικών σωμάτων της νέας τεχνοκρατίας (ολιγαρχίες της «κοινωνίας της γνώσης», της καινοτομίας, της e-governance κ.λπ.).
Δεύτερη διαχωριστική γραμμή: από τη δημοκρατία της συγκίνησης και της ψηφιακής αγανάκτησης, από την ερεβώδη κατάσταση στην οποία η απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη διαστρέφεται σε διασπορά μνησικακίας και χαιρέκακες τελετουργίες εξοστρακισμού. Το φαινόμενο είναι ήδη εν εξελίξει με την εδραίωση ενός κλίματος ισοπεδωτικής επίθεσης κατά των δημόσιων υπηρεσιών και των δημόσιων υπαλλήλων, με την ανάφλεξη των φορολογικών εγωισμών, με την καλλιέργεια του φθόνου για τα προνόμια ή τις απολαύσεις του άλλου. Η διοχέτευση των κοινωνικών θυμών στη σφαίρα της ποινικής δικαιοσύνης και στο όνειρο μιας τιμωρητικής υπερ-κάθαρσης είναι ο δρόμος για τη μεγαλύτερη αποπολιτικοποίηση της δημοκρατίας.
Τρίτη διαχωριστική γραμμή: από τις βεβιασμένες ερμηνείες στις οποίες εφησυχάζουν τόσο οι αριστερές-ταξικές αναγνώσεις της κρίσης όσο και η δημοσιολογία του κατεστημένου που εμμένει στα ανομήματα των «ελληνικών ηθών». Οι πρώτες, αν και επισημαίνουν σωστά την ευρωπαϊκή και παγκόσμια διάσταση των επιχειρούμενων πειραματισμών, υποτιμούν τους ιδιαίτερους πολιτισμικούς εκφυλισμούς του εγχώριου μοντέλου ευμάρειας και οικονομικής μεγέθυνσης. Μοιάζουν, ενίοτε, να προασπίζονται μια μυθική κοινωνική αθωότητα στο όνομα της αντίστασης στα μεγαλύτερα δεινά του μέλλοντος. Οι δεύτερες, όσες δηλαδή επιμένουν σε μια ιδιαίτερη ελληνική παθογένεια, αποσιωπούν το πλαίσιο των αποφάσεων μέσα στο οποίο επωάστηκαν πολλές από τις ηθικές και πολιτισμικές παθολογίες: παρουσιάζουν το ελληνικό πρόβλημα ως αποτέλεσμα πολλαπλών αθροιστικών συμπεριφορών και όχι ως τη συνισταμένη του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής της ελληνικής «ανάπτυξης» και των διαδικασιών με τις οποίες δοκιμάστηκαν οι κοινωνικοί εκσυγχρονισμοί.
Τέταρτη διαχωριστική γραμμή: από την αφελή αντίληψη ενός πατριωτισμού της έκτακτης ανάγκης, σύμφωνα με τον οποίο ιδεολογικές διαφορές και κοινωνικές συγκρούσεις πρέπει να ανασταλούν μέχρι να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας. Η αξιοπιστία, η αυτοπεποίθηση, το γενικό συμφέρον δεν μπορεί να έχουν μία και μοναδική ερμηνεία, μία και μόνη νοηματική περίμετρο. Η ιδέα αυτή είναι δυνητικά επικίνδυνη, καθώς πολύ συγκεκριμένες κοινωνικο-οικονομικές πολιτικές (όπως αυτή του τωρινού προγράμματος σταθερότητας) εμφανίζονται ως μορφές εθνικού φρονήματος. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να διολισθήσουμε σε μια αυταρχική λογική εθνικής υπευθυνότητας με περιστολή του δημόσιου χώρου της κριτικής και της πολιτικής διαφωνίας.
Πέμπτη διαχωριστική γραμμή: από το διανοητικό τέλμα της τηλεοπτικής αντι-πολιτικής που συρρικνώνει τα δημόσια δεινά στα αμαρτήματα του πολιτικού προσωπικού ή στις λαθραίες συμπεριφορές μεμονωμένων προσώπων, κατά τεκμήριο «επωνύμων». Καμιά σχέση δεν έχει η σοβαρή κριτική στην «ολιγαρχική εκτροπή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» (Θανάσης Γιαλκέτσης) με την ανοησία του γενικευμένου αντι-κομματισμού. Και βεβαίως καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει η σοβαρή κριτική στα πολιτισμικά πρότυπα του νεοπλουτισμού με την προσωποποίηση του εχθρού στον έναν ή άλλον «επώνυμο» και «διάσημο».
Εκτη διαχωριστική γραμμή: από τις δύο εκδοχές με τις οποίες υπονομεύονται οι προοπτικές της συλλογικής δράσης και της ειλικρινούς αυτοκριτικής. Τόσο τα πυροτεχνήματα της εξέγερσης του θυμικού όσο και η πατέντα των δήθεν συνετών ατομικιστικών «στρατηγικών επιβίωσης» συνιστούν όψεις του ίδιου αδιεξόδου. Αν χρειαζόμαστε ένα κοινωνικό κίνημα επαναδιαπραγμάτευσης των συλλογικών στόχων και της κοινής αξιοπρέπειας, αυτό δεν χτίζεται μόνο με την οργή ούτε, φυσικά, με την αποδοχή τετελεσμένων στο όνομα του ρεαλισμού. Υπάρχουν, ως γνωστόν, μορφές σύνεσης που αποκρύπτουν απλώς έμφοβους υπολογισμούς και θυμοί που διαλύονται στην πρώτη στροφή της μοίρας. 

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Γιάννης Τσαρούχης Τα ποιήματα της Πνευματικότητος (Α', Β', Γ', Δ')

Α΄
Ένας άνθρωπος έστησε μια πνευματικότητα κοντά
στη θάλασσα. Ήταν από τσίγκο, σ’ ένα τελάρο ξύλινο
βαμμένο με λαδομπογιά. Το βράδυ την έριξε ο αέρας
και σκότωσε ένα περαστικό.
1935

Β΄
Είχε πει πως η δική του πνευματικότης δε φοβάται
τίποτα, ήταν νέου συστήματος. Το τελάρο ήταν από ξύλο
εν συνδυασμώ με σιδερογωνίες. Ήταν ωραία και μεγάλη,
βαμμένη με ριπολίνα άσπρη, θαλασσιά και χ
ρυσή.
Έγιναν και εγκαίνια. Υπήρχε κι ένας αρχιμανδρίτης.
Και χωρίς να φυσάει άνεμος, από κακό υπολογισμό, έπεσε
η πνευματικότης την ώρα του αγιασμού. Το τί γίνηκε
δεν περιγράφεται. Ο παπάς πληγώθηκε. Η γυναίκα
του δημάρχου έπαθε διάσειση. Τους πήγαν όλους στο
νοσοκομείο.
1935

Γ

Οι άλλες πνευματικότητες που πέσανε, πέφτουνε για-
τι κάτι τους λείπει. Κάποιος κακός υπολογισμός γίνε-
ται. Εγώ ετοιμάζω να στήσω μια καινούρια και είμαι
αισιόδοξος. Μα κι αν πέσει θα κάνω μιαν άλλη, ακόμα
πιο τέλεια. Ξέρω καλά την τέχνη μου.
1935



Δ’
Εγώ δε θα στήσ
ω ποτέ μου πια πνευματικότητα και
υπερηφανεύομαι για αυτή μου την απόφαση. Ατυχήματα
και σκοτωμοί είναι το τέλος κάθε πνευματικότητος. Αν-
θρωποι και ζώα σκοτώνονται από την πτώση τους, αν-
τρες στο άνθος της ηλικίας τους, θύματα της περιέργειάς
των, κι ανύποπτα άλογα, σκύλοι και γάτες και πρόβατα,
που κατα τύχην περνούν από κει. Όχι πια άλλες πνευ-
ματικότητες. Αλλά ποιος είναι πρόθυμος να σ΄ακούσει;
1935
(Ποιήματα, 1934-1937, εκδ. Άγρα)



Ευχαριστώ τον κ. Νίκο Τομαρά ελπίζοντας και ευχόμενος περισσότερη
και συχνότερη επικοινωνία... 

Επιστρέφοντας στον "Ακτωρό Λόγο" της Ματίνας Μόσχοβη (Άγρα 1988)

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ


  Ο ποιητής
  μάχεται τη
  βαρύτητα


ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ


  Βόσκω λέξεις
  πορφυρές τυφλές
  χελώνες
  Στεγνώνω την
  απόγνωση
  και πάλι
  Βόσκω λέξεις 
  


1. ΙΣΚΙΟΣ
  
  Αχώρητη η έρημος
  εντάφιο ο χρόνος
  η μονάδα πνιγμός
  κι η τέχνη
  μυστικό
  που διαρρέει


3.
  
  Στη θυμέλη στέκομαι
  ελεεινή κι ανόσια
  και βλέπω
  το μέλλον μου
  σ' επιτύμβια στήλη γραμμένο
  και δεν μπορώ να τ' αναγνώσω


22. 
  
  Σηκώνω απόγνωση πάλι
  παλαιολιθικό τεράστιο φύλλο
  Βάκχη καμένων δασών
  νεκρών νερών
  στάζω φλοιούς μαύρους.


24. ΕΥΠΛΟΚΑΜΟΣ ΚΙΡΚΗ *


   Φωσφορίζουσα Κίρκη
   σέρνει 
   ποιηθέντας και
   γεννηθέντας χοίρους
   τους λωβούς
   του Καιάδα
   σε σακατεμένα δάση
   σέρνει
   κερνάει το μάγγανο
   της λησμονιάς
   αλλά η μνήμη
   η ενδοχώρα
   των μόνων
   εφιάλτης αγγέλου
   τροχισμένος
   φρυκτωρός
   στο ιστίο
   μένει


*: Ευπλόκαμος είναι ένας από τους πολλούς 
      χαρακτηρισμούς της Κίρκης στην Οδύσσεια.


25. ΦΡΕΑΡ ΦΟΒΟΥ
  
    Αλίμενος ξεκολλημένος 
   αιωρείσαι
  κομμένο κεφάλι που
  γυρίζει στο σύμπαν
  στόμα που βόσκει
  σε βαγόνια σκότους
  και μιλάει με κρότους
  ολισθαίνεις ανίδεος
  στη χοάνη του χρόνου
  ως να 'ρθει
  το μέγα καύμα
  να περιτρέξει τη γη 
  την έρημό σου


26. ΟΙΔΙΠΟΥΣ
  
   Σε ποιας κόλασης
   τον εναγκαλισμό
   ψάχνεις ασπαίροντας
   θύρα;
   Δεν υπάρχει
   παυσίλυπος νύχτα


27. ΧΡΗΣΜΟΛΟΓΙΑ


   Σπαράγματα στον
   μαύρο κύβο
   συριγμοί μορφασμοί
   του θανάτου
   σβόλοι σαρκοβόροι
   Παλίννοστος πόνος
   ο άνθρωπος
   γυμνός
   κατοικημένος
   από την άθικτη
   ασυναρτησία 
   της ύπαρξης


28. ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ  Ι


   Πελεκητή πνοή
   στα βάθη περιμένει
   χωμάτινη γαλήνη
   εφήμερη ψίχα
   που οσφραίνεται νύχτα
   όλο παράταιρα κομμάτια
   πηγμένα θαύματα
   και στο κεφάλι 
   μια χαίτη ονείρου


29. ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ  ΙΙ


   Σκήνωμα πλωτής φωτιάς
   χυμένη στη σάρκα
   λειψή αποκάλυψη
   σχάση θείου φωτός
   εμπνοή ρυθμών
   Ράμφη μύθων
   Και
   το ανέπαφο κτήνος
   καθεύδει μέσα στην
   ευρωστία του πάντα
   



Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Στην ώρα της ρωγμής... συνομιλία με τον σπασμένο καθρέφτη...


Φούσκες

Τη λέξη, με τη συγκεκριμένη αρνητική έννοια, τη μάθαμε από το χρηματιστήριο.
Την εποχή που η Ελλάδα του τέλους της δεύτερης χιλιετίας «μπήκε στα κόλπα» του εύκολου πλουτισμού και οι τηλεοράσεις άρχισαν να μας εθίζουν στο να παρακολουθούμε τους δείκτες των διεθνών αγορών πλασάροντας πίνακες που θάμπωναν με όσα συμβαίνουν με τον Νάσταγκ, τον Ντάου Τζόουνς και άλλες λέξεις, που ήταν για τη συντριπτική πλειονότητα ακαταλαβίστικες. Την εποχή που οι πολλοί, μαγνητισμένοι από πληροφορίες που ήταν τόσο «σίγουρες» όσο και τα γκανιάν που αφήνουν συχνά πανί με πανί τους φίλιππους στον ιππόδρομο, έχασαν τα λεφτά τους κάνοντας πλούσιους τους λίγους πονηρούς που είχαν σοφά επενδύσει στους αφελείς. Φούσκες ήταν οι κάλπικες μετοχές που άφησαν τις τσέπες των Ελλήνων ξεφούσκωτες. Μια δήλωση αξίας που ήταν μεταμορφωμένη απαξία, μια υπόσχεση ελπίδας που ήταν μεταμφιεσμένη παγίδα.
Υπάρχουν όμως σήμερα και άλλες φούσκες. Είναι αυτές που βγαίνουν από τα στόματα των πολιτικών και πρώτα από όλα των κυβερνώντων. Φούσκες που περιέχουν τόσο νόημα όσο και οι σαπουνόφουσκες που διασκεδάζαμε όταν ήμασταν παιδιά, να τις βλέπουμε να διογκώνονται, να αστράφτουν με τα χρώματα της ίριδας και να σκάνε χωρίς να αφήνουν ούτε ένα τόσο δα ίχνος. Οι φούσκες που μοιάζουν με τα μπαλονάκια των κόμικς, ιδίως αυτών που περιγράφουν τις διάφορες μαύρες ουτοπίες ή αλλιώς «κακοτοπίες», όπου η γλώσσα που μιλούν οι ήρωες είναι πάντοτε εσκεμμένα τραυματισμένη, άσχημη, ανάλογη με τον εφιαλτικό κόσμο στον οποίο αναφέρονται. Τέτοιες φούσκες βγαίνουν και από το στόμα των πολιτικών ηγετών μας, που μας πληροφορούν για το ζοφερό παρόν και το ζοφερότερο μέλλον μας σε μια γλώσσα, για την οποία κρίνοντας «εξ όνυχος τον λέοντα», μπορούμε να καταλάβουμε ότι την απεχθάνονται «εξ απαλών ονύχων».
Άραγε, όμως, οι φούσκες αυτές να περιορίζονται στον χώρο της οικονομίας και της πολιτικής; Ή μήπως όλες αυτές οι υπερτιμημένες αξίες της οικονομικής και της πολιτικής αγοράς κυκλοφορούν σε μια χώρα όπου επίσης ανθεί ένας ρωμαλέος και αυθεντικός δήθεν πολιτισμός; Μήπως δηλαδή το ζήτημα είναι, όπως δήλωσε από τηλεοράσεως και η κ. Μπατζελή, «πολιτισμιακό»; Πραγματικά, αυτό πρέπει να είναι το συμπέρασμα, αν κρίνουμε με την ελάχιστη αυστηρότητα στα πολιτιστικά ρεπορτάζ του έντυπου και του ηλεκτρονικού, ιδίως, Τύπου: Ασυμμάζευτα τυπωμένα σεντόνια και ατελείωτες ώρες εμβριθούς τηλεοπτικής φλυαρίας αφιερώνονται σε υποτιθέμενα τεράστια ταλέντα που είναι όλα «τολμηρά», «επαναστατικά», «καινοτόμα» και «προκλητικά», έτοιμα να αμφισβητήσουν το κατεστημένο και να χαράξουν νέους δρόμους στη λογοτεχνία, την τέχνη, τον κινηματογράφο ή το θέατρο, φτάνει να μην ενοχληθούν τα κονέ τους.
Είναι άραγε αλήθεια ότι η Ελλάδα, που πάσχει από οικονομία και πολιτική, έχει περιέργως μια τόσο λαμπρή παραγωγή στον «πολιτισμό» ή ακριβέστερα στα πολιτιστικά; Ή μήπως πολλά από αυτά τα υποτίθεται αστραφτερά προϊόντα είναι, επίσης, φούσκες; Αν με άλλα λόγια πρόκειται για ένα λόγο όπου η τόλμη και η επανάσταση υπάρχουν εκ του ασφαλούς, στον βαθμό που συντελούν στην ανανέωση ενός συστήματος που διαρκώς τις ενσωματώνει, και η πρόκληση απευθύνεται στο «κοινό», αυτή την τόσο απαξιωμένη από τους «καλλιτέχνες» έννοια, αλλά επιμελώς αποφεύγει να θίξει τους ισχυρούς; Αν δηλαδή η πραγματική αξία πολλών πολιτιστικών προϊόντων που διαφημίζονται ως σπουδαία είναι ευθέως ανάλογη με την αξία των υπερτιμημένων μετοχών και του κίβδηλου πολιτικού λόγου;
Βρισκόμαστε στην ώρα της ρωγμής. Ωρα γεμάτη δυσκολίες, κινδύνους και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο γεμάτη επίσης μια νέα ένταση. Ωρα όπου είναι φυσικό, πέρα από τους φορείς της καταστροφής και της αποσύνθεσης, να κινητοποιηθούν και πραγματικές δημιουργικές δυνάμεις σε κάθε πεδίο της ζωής. Αλλά για να μπορέσουν οι δυνάμεις αυτές να λειτουργήσουν θα πρέπει να είμαστε σκληροί πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τις ψευδοαξίες που η αποφορά τους δηλητηριάζει ήδη τον αέρα που αναπνέουμε. Αν δεν τα καταφέρουμε, η εκποίηση κάθε μνήμης και ταυτότητας, η διάλυση και τελικά η καταστροφή θα πέσουν, για να χρησιμοποιήσω τον νεολογισμό της κυρίας Διαμαντοπούλου, υπουργού Παιδείας (!) «επί δικαίοις και αδίκοις".
(Από τις "Εν-στάσεις" της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ", 25/5/2010)

...Πόσο μολύνει την ατμόσφαιρα του «σήμερα» η απουσία του «αύριο» φαίνεται δυστυχώς πως θα το μάθουμε καλά. Οπως οφείλαμε να ξέρουμε πως η ζωή χωρίς προοπτική είναι αξία χωρίς αντίκρυσμα.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Πρώτον, γιατί πιστεύω πως, όπως δεν είμαστε μοναδικοί, δεν είμαστε και μόνοι. Η «ελληνική κρίση», όπως αποκαλούν τον λοιμό μας στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν είναι μόνον «ελληνική». Το έλλειμμα της πολιτικής ηγεσίας, η ύφεση που από φάντασμα έγινε πρόσωπο με σάρκα και οστά, η κατάρρευση της θρησκευτικής πίστης πως η θερμοκρασία της κοινωνίας μετριέται με τα επιτόκια δεν είναι μόνον δικό μας πρόβλημα. Είναι πρόβλημα του «παλαιού πολιτισμού», ή αν θέλετε της Γηραιάς Ηπείρου, κι εμείς το ζούμε γιατί είμαστε κομμάτι του. Η ύπαρξη της σύγχρονης Ελλάδας, σε πείσμα των ιεροψαλτών μας, από τα πρώτα κιόλας σκιρτήματα της συνείδησής της καθρεφτιζόταν σ΄
αυτήν τη Γηραιά Ευρώπη.
Φτιάξαμε τους πολιτικούς μας θεσμούς κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσίν της, συμμετείχαμε στους πολέμους της και προσπαθήσαμε να απολαύσουμε τα οφέλη της ειρήνης της. Αν κάναμε κάπου λάθος, είναι ότι ποτέ δεν αντιληφθήκαμε την ιδιαιτερότητά μας ως κύτταρο αυτού του, εν μέρει ετερόκλητου, οργανισμού και αρκεστήκαμε στον ρόλο της εσαεί εξαίρεσης. Τώρα πληρώνουμε το τίμημα της εξαιρετικότητάς μας. Φταίει το είδωλο που κατασκευάσαμε για τον εαυτό μας, όμως φταίει και ο καθρέφτης που έχει σπάσει. 
Ισως αυτή να είναι και η θετική πλευρά της κρίσης, η μόνη αισιόδοξη παράγραφος στο δυσοίωνο κείμενο των καιρών μας. Αν καταφέρουμε να δούμε την ασχήμια μας, αν καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε τις υπαρξιακές μας κακοτεχνίες, ίσως μπορέσουμε να ξανακερδίσουμε τους χαμένους εαυτούς μας. Χρειάζεται περισυλλογή, αγαπητοί συνάδελφοι, τώρα που η σοβαροφάνειά μας καταποντίστηκε στον γκρεμό της θεσμοθετημένης ανεμελιάς. «Περισυλλογή»! Πόσο παράταιρη ακούγεται αυτή η λέξη όταν τριγύρω σου όλοι τα ΄χουν χαμένα, όταν όλοι γύρω σου φωνάζουν πως δεν φταίνε, όταν όλοι εμφανίζονται πρόθυμοι να σηκώσουν το χέρι τους για να δείξουν τον διπλανό τους;
Αυτή είναι η απαισιόδοξη πτυχή της όλης υπόθεσης. Μια κοινωνία που εξαντλείται στην αλληλοκαταγγελία, η γνωστή ρητορική της ηθικολογίας, η ανομία τού ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Φίλος αναγνώστης μού επισήμανε τις προάλλες πως όσοι αισθάνονται περισσότερο ένοχοι για την κατάσταση, όσοι υφίστανται τις βαρύτερες συνέπειες, είναι αυτοί που φταίνε και λιγότερο. Κι αυτό είναι φυσιολογικό όταν έχεις να κάνεις με έναν κρατικό μηχανισμό ο οποίος, για να καλύψει τη δυσοσμία της διαφθοράς του, είναι έτοιμος για μία ακόμη φορά να ντυθεί τη στολή του χωροφύλακα για να εφαρμόσει τσάτρα πάτρα τους νόμους που μας έφεραν ώς εδώ που μας έφεραν.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν μας φτάνουν πια οι αγριοφωνάρες. Κι αυτό ας το έχουν υπόψη τους όσοι εξακολουθούν να τις εκπέμπουν ως εισαγγελείς της κατάντιας μας. Ας ξέρουν πως όταν αισθάνεσαι μόνος και έρημος, αφημένος στην τύχη σου, το μόνο που προσδοκάς είναι να συναντήσεις κάποιον συνομιλητή.
Και συνομιλητές υπάρχουν. Αρκεί να τους ακούσουμε. 

Τάκης Θεοδωρόπουλος
(από "ΤΑ ΝΕΑ", 22-23/5/2010)

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

angel in my heart - Mick Jagger




Jagger Mick Angel In My Heart Lyrics


Play upon your heart strings to me 
I will sing a strange melody 
Dance with me a magic ballet 
Stay with me 'til night turns to day 
Let me in your dreams 

Angel in my heart 
Angel in my heart 

By a pool of darkening dreams
Love is slowly twisting downstream 
Underneath the tortuos trees 
Out into the sad, silent seas 
Lock me in your arms 

Angel in my heart 
Angel in my heart 

How can I feel, how can I feel love when you're gone 
How much sin, how much can true forgiving cost 
I'm in your skin, I want to win back what I've lost 

How can I feel, how can I feel love when you're gone 
I'm in your skin, I want to win back what I've lost 

I can feel the salt on my skin 
I can hear the birds on the wing 
I can smell the wood on the fire 
I can see the smoke of desire 
Let me in your dreams 

Angel in my heart 
Angel in my heart

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΟΣ - Από τη συνέντευξη του Δημήτρη Πουλικάκου στο FAQ, τ. 100, 20-26/5/10

...- Ποια είναι η σχέση σας με το χρήμα;
- Θα πω αυτό το κλασικό, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, όσα έρθουν κι όσα πάνε. Δηλαδή, αρνούμαι να καθορίζει τη ζωή μου κάτι το οποίο το θεωρώ ως μία από τις πιο ποταπές εφευρέσεις του ανθρώπου.
- Αυτό είναι μια ροκ αντίληψη;
- Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ροκ αντίληψη. Και εν πάση περιπτώσει αυτό το "ροκ" έχει καταλήξει σαν τον μαϊντανό, να πούμε. Όποιον να ρωτήσεις θα σου πει εγώ είμαι ροκ...Τώρα βλέπεις ένα παιδί με μακριά μαλλιά και λες μπράβο. Σου φαίνεται ότι έχει κάτι επαναστατικό. Και μετά το ακούς να τραγουδάει μια παπάρα στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο"
- Υπάρχει ανάγκη για επαναστατικότητα σήμερα;
-(Γέλια) Πολλή. Αλλά μας τρώει το μίσος. Η επανάσταση είναι αγάπη, δεν είναι μίσος. Αυτό δεν το βλέπουμε γύρω μας, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Αυτό που μισείς, αυτό που θες να καταστρέψεις, γίνεσαι το ίδιο. Δεν μαθαίνουμε τίποτα από την ιστορία. Βλέπουμε τι συμβαίνει με τις επαναστάσεις. Οι πρωτοστάτες είναι οι πρώτοι που εκτελούνται μέχρι που σβήνονται κι από ομαδικές φωτογραφίες! Αρρώστια!...
...- Χρειαζόμαστε στα πράγματα ανθρώπους που βάζουν φιτιλιές;
 - Θέλει μεγάλη προσοχή γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που σκοτώνουν. Είδες τι έγινε. Κατά λάθος, επίτηδες, δεν ξέρω έγινε κι αυτό. Επί τη ευκαιρία, μια σημείωση. 
Κ α ν ο ν ι κ ά , ό τ α ν  π α ς  ν α  κ ά ν ε ι ς  κ ά τ ι  κ α ι  δ υ σ τ υ χ ώ ς  γ ί ν ε τ α ι 
κ ά τ ι  ά λ λ ο ,  π α ρ α δ ί ν ε σ α ι . Κ α ι  λ ε ς  ε γ ώ  τ ο  έ κ α ν α ,  δ ε ν  ή θ ε λ α  
ν α  π ά ρ ε ι  τ έ τ ο ι α  τ ρ ο π ή  τ ο  π ρ ά γ μ α ,  α λ λ ά  ε γ ώ  ή μ ο υ ν  π ι ά σ τ ε 
μ ε .*...
...- Πες ότι αυτή τη στιγμή διαβάζουν τη FAQ 500 δεκαοχτάχρονα. Τι θα τους έλεγες;
- Θα τους έλεγα σαν βασικό δόγμα ότι η επανάσταση είναι αγάπη και όχι μίσος. Ειδεμή, γινόμαστε σαν αυτούς θέλουμε να αντικαταστήσουμε και όσον αφορά την τωρινή κατάσταση. Θα τους έλεγα "Τι τους κοιτάτε, ρε;" Να τους κράξουνε τόσο ώστε να τους αναγκάσουν να παραιτηθούν...


*: η υπογράμμιση είναι δική μου, αλλά ταυτόχρονα μου φέρνει στο νου τα παρακάτω λόγια:


"...Μπήκε στην Πλατεία των Σανάδικων. Του ήταν δυσάρεστο ν' ανοίγει πέρασμα μέσα από το πλήθος, αλλά πήγαινε ακριβώς εκεί όπου έβλεπε περισσότερο μαζεμένο κόσμο. Θα έδινε τα πάντα για να μείνει μόνος, αλλά αισθανόταν κι ο ίδιος πως πια ούτε λεπτό δεν θα έμενε μόνος. Μέσα στο πλήθος, ένας μεθυσμένος έκανε τα κόλπα του: ήθελε να χορέψει, αλλά κατρακυλούσε διαρκώς με το πλευρό. Πολλοί μαζεύτηκαν γύρω του. Ο Ρασκόλνικωφ άνοιξε πέρασμα, έμεινε πολλά λεπτά κοιτάζοντας τον μεθυσμένο, και ξαφνικά ξέσπασε σ' ένα σύντομο και τρανταχτό γέλιο. Ύστερα από μια στιγμή, είχε  ξεχάσει κιόλας τον μεθυσμένο/ μάλιστα, δεν τον έβλεπε πια, παρ' όλο που τον κοιτούσε. Τέλος απομακρύνθηκε, χωρίς μάλιστα να έχει συνείδηση για το μέρος που βρισκόταν. Όμως, όταν έφτασε στη μέση της πλατείας, έκανε άθελά του μια κίνηση, τον κυρίεψε μια αίσθηση, μονομιάς τον πλημμύρισε ολάκερο, στην ψυχή και στο σώμα.
   Είχε μεμιάς θυμηθεί τα λόγια της Σόνιας: "Πήγαινε σ' ένα σταυροδρόμι, σκύψε μπροστά στον κόσμο, φίλησε τη γη, γιατί και σ' αυτήν αμάρτησες και πες δυνατά σ' όλο τον κόσμο: "Είμαι φονιάς!" Τρεμούλιασε σύγκορμος καθώς το θυμήθηκε αυτό. Και ήταν τόσο τσακισμένος από την απελπισία των τελευταίων ημερών, προπάντων των τελευταίων ωρών, ώστε αρπάχτηκε από τη δυνατότητα αυτής της καινούργιας αίσθησης, που την πόθησε ολοκληρωμένη κι απόλυτη. Είχε ανεβεί μέσα του και τον είχε κατακλύσει ξαφνικά, σαν με έφοδο. Ήταν σαν μια σπίθα που σιγόκαιγε καταχωνιασμένη μέσα στην ψυχή του και που ξαφνικά τον είχε πυρπολήσει σαν πυρκαγιά, ολόκληρον. Όλα μέσα του έλιωσαν, και τα δάκρυά του ξεχείλισαν. Έπεσε καταγής...
   Γονάτισε στη μέση της πλατείας, έσκυψε ως τη γη και φίλησε αυτή τη βρώμικη γη με απόλαυση και ευτυχία. Ανασηκώθηκε και έσκυψε δεύτερη φορά.
   "Μωρέ αυτός τάχει πιει για τα καλά", έκανε πλάι του ένας νεαρός.
   Άκουσε ένα γέλιο.
   "Σίγουρα, πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα, παιδιά, αποχαιρετά την πατρική του γη, τα παιδιά του. Χαιρετάει όλη την κοινότητα, φιλάει την πρώτη πόλη, την Αγία Πετρούπολη και το χώμα της", πρόσθεσε ένας άνθρωπος του λαού, που ήταν και λιγάκι πιωμένος.
   "Και είναι ακόμα νέο, το παλληκάρι!" μπήκε στη μέση ένας τρίτος.
   "Είναι ευγενής!" παρατήρησε κάποιος με σοβαρότητα.
   "Στον καιρό μας, δεν ξεχωρίζεις πια ποιος είναι ευγενής και ποιος όχι".
   Όλες αυτές οι κουβέντες και τα σχόλια συγκράτησαν τον Ρασκόλνικωφ, και η λέξη: "Σκότωσα", που ήταν ίσως έτοιμη να πετάξει από τα χείλια του, ξεψύχησε βαθιά μέσα του. Ωστόσο, υπέμεινε ήρεμα όλες αυτές τις φωνές και, χωρίς να κοιτάξει γύρω του, τράβηξε ολόισια, από το δρομάκι, προς τα εκεί που ήταν το τμήμα..."


(από το "Έγκλημα και Τιμωρία" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, μέρος ΣΤ', κεφάλαιο 8, μτφ. Α.Μ., εκδόσεις Γαλαξία)



  • Θείε Νώντα, σ' ευχαριστώ γιατί μόνο με μια κουβέντα φώτισες με ηθικό φως το σκοτάδι των τελευταίων ημερών. 






Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

"Duerme Negrito" με τη Mercedes Sosa - μελωδική αφιέρωση στο παιδί που δεν γεννήθηκε...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...





Η αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες προς τους φίλους του, λίγο πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή, λόγω καρκίνου στους λεμφαδένες, ταξιδεύει αρκετό καιρό μέσω του διαδικτύου  σε όλο τον κόσμο. Έφτασε και μέχρι εδώ, στο νησάκι μου, μέσα σ' ένα μπουκάλι στη θάλασσα:



Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. 
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. 
Θα συνέχιζα, όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα, όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα, όταν οι άλλοι μιλούσαν, και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! 
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. 
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα, μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ, πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι, κι ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους... 
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. 
Έμαθα τόσα πράγματα από σας τους ανθρώπους...Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τόπο που κατεβαίνεις στην απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάκτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. 
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα δυστυχώς θα πεθάνω. 
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο, για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά, για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα την φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. 
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ήθελα να σου πω πόσο σ'αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα, μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, καν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. 
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ" "ευχαριστώ", κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. 
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.